"რამდენიმე წლის წინ ამავე ადგილას ბიჭის ცხედარიც უპოვიათ... ძალადობის ვერსია იმიტომ წამოვიდა, რომ ბავშვი იმ დროს იმ ადგილას არ უნდა ყოფილიყო"
არ ვიცი, ამ შეშლილ სამყაროში რამდენ ხანს ვიცოცხლებ, მაგრამ რა დროც არ უნდა გავიდეს, გულსა და გონებაში სამუდამოდ ჩამრჩება 16 მარტის ღამე, ჩემს უბანში, დიდი დიღმის ქუჩებს მოდებული დაზაფრული ხალხის ხმა - "ანი!.." ხანდახან პროფესია იმაზე მეტის გაკეთებას ითხოვს ჩვენგან, ვიდრე შეგვიძლია.
ღამის 23 საათისთვის სოციალური ქსელის ჯგუფში დაიწერა, რომ დიდ დიღომში 12 წლის გოგონას, ანა იანუშაიტიტეს ეძებდნენ. აღწერილი იყო მისი გარეგნობა, სამოსი, მითითებული იყო საკონტაქტო ნომრებიც, სავარაუდოდ, მშობლების. რამდენიმე წუთში მთელი ქუჩა, უბანი გამოვიდა და ერთ დიდ ტალღად იქცა. მოზარდის სახელი ექოსავით ისმოდა კორპუსებს შორის, ქუჩის ბნელ ადგილებში, ხეივნებში, სკვერთან, ქვეითად მოსიარულე ადამიანებისგან, მანქანებიდან... პარალელურად, ახლობლები რეკავდნენ მის მეგობრებთან, ნაცნობებთან - არავინ არაფერი იცოდა. 12 წლის ოქროსფერთმიანი ანა მხოლოდ მისი ოჯახის კი არა, გარშემო ყველა ქალისა და კაცის შვილი იყო. ვეძებდით ყველგან, ტელეფონის ფარნებით, ხელის ცეცებით, ვუხმობდით ჯერ გაუბედავად, შემდეგ მთელი ხმით. გამვლელებს ვეკითხებოდით, გრძელთმიანი, მწვანექურთუკიანი გოგონა ხომ არ შეუმჩნევიათ. მისი პოვნის მოლოდინის ყოველი წუთი, ყოველი ადამიანის გაბზარული ხმა გულის ჩხვლეტასავით მტკივა. რატომღაც მეგონა, რომელიმე მარკეტიდან ან სკვერიდან გამოვიდოდა, გაოცებული, საყვედურნარევი თვალებით, დამორცხვებული და იტყოდა, აქა ვარ, ტელეფონი დამიჯდაო, როგორც მისი თაობის ბავშვები ამბობენ ასეთ დროს. ტელეფონი ნამდვილად დაუჯდა, ოღონდ შიშისგან გადარეული მშობლების ასობით ზარის შემდეგ. ხალხი ყოველ წუთს მატულობდა. ადგილზე იყო პოლიციაც. პარალელურად, სოციალური ქსელის ჯგუფში იდებოდა კომენტარები, პოსტები იმ იმედით, რომ გოგონაზე ვინმეს რამე ეცოდინებოდა.
ასე გავიგეთ, რომ გვიან ღამით, 23 საათის შემდეგ, ქალმა ნახა გოგონა, რომელიც საქანელაზე ქანაობდა. ისევ გაჩნდა იმედის ნაპერწკალი - თუ იმ დროს იქვე, ეზოში შენიშნეს, იქნებ მართლა შორიახლოს იყო, ტელეფონი დაუჯდა, დრო გაეპარა. შემდეგ ჩოჩქოლი შემოგვესმა და სამ კორპუსს შორის მოქცეულ სკვერთან, ავტოფარეხის გვერდით მოვგროვდით. იქ მყოფებმა თქვეს, რომ გოგონა უგონოდ იყო. შემდეგ მოგუდული ტირილის ხმები მომესმა. გოგონასთან პირველად მშობლები მივიდნენ. "თბილია", - თქვა ვიღაცამ... "ცოცხალი აღარაა", - აღმოხდა სხვას. მუხლებზე დაცემული დედა შვილის გათბობას საკუთარი სხეულით ცდილობდა და ღმერთს ეხვეწებოდა: "მაჩუქე, ანის სიცოცხლე, გთხოვ"... დავინახე ძირს გართხმული გოგონაც, რომელიც თავის დაიკოს ევედრებოდა, არ დამტოვოო... შემდეგ მოვიდა სასწრაფო დახმარების რამდენიმე ბრიგადაც, რომლის თანამშრომლები თითქმის 40 წუთის განმავლობაში გოგონას ხელოვნურ სუნთქვას უტარებდნენ, მაგრამ ამაოდ - ოფლში გახვითქული ექიმები ხელებჩამოყრილი გამოვიდნენ. პოლიციელები, კრიმინალისტები ხელების აწევით გვთხოვდნენ, არაფერი გვკითხოთო...
- აქ რა უნდოდა, ამ ადგილას როგორ აღმოჩნდა, ვინ მიიყვანა ამ სკვერში, რისთვის? - კითხულობდნენ გაოგნებული ახლობლები.
ამ უმძიმეს კითხვაზე პასუხს მას შემდეგ გავიგებთ, რაც ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ბიუროს სამედიცინო ექსპერტიზის დეპარტამენტში 12 წლის მოზარდის სიკვდილის მიზეზი გაირკვევა კვლევის შედეგად. "ამჟამად აღებულია ნიმუშები ლაბორატორიული კვლევებისთვის და დასრულების შედეგად შეჯამდება არსებული სურათი და გაიცემა დასკვნა. როგორც კი სიკვდილის მიზეზი დადგინდება, ვაცნობებთ გამოძიებას", - განაცხადეს ექსპერტიზის ბიუროში.
მანამდე კი 12 წლის გოგონას გარდაცვალების საქმეზე სპეციალისტები რამდენიმე ვერსიას განიხილავენ. ვრცელდება ინფორმაცია, რომ მოზარდის გარდაცვალების ერთ-ერთ მიზეზად საკვებით გამოწვეული ასფიქსია სახელდება.
არ არის გამორიცხული, შს სამინისტრომ ექსპერტიზის დასკვნის გამოქვეყნების შემდგომ გამოძიების კვალიფიკაცია შეცვალოს, მანამდე კი, ექსპერტიზის დასრულებამდე, უწყება ამ ინფორმაციას ოფიციალურად არ ადასტურებს. შინაგან საქმეთა სამინისტრო კი ჯერჯერობით საქმეს განზრახ მკვლელობის მუხლით იძიებს.
"გოგონასთვის განსაკუთრებული არაფერი შემიმჩნევია, გარდა იმისა, რომ ძალიან თხლად ეცვა"
მაკა კვაჭაძემ გოგონა ბოლოს ნახა. როგორც მან "კვირის პალიტრას" უთხრა, დაახლოებით ღამის 11 საათისთვის ეზოში, სადაც ის ძაღლს ასეირნებდა, საქანელაზე ქანაობდა.
- ჩქარი ნაბიჯებით ამოვიდა "ლელოს" სტადიონის ქვედა მხრიდან და საქანელაზე ჩემგან ზურგით დაჯდა. კი ვიფიქრე, მარტო რატომაა, ალბათ, ვიღაცას ელოდება-მეთქი. სახეზე ვერ ვხედავდი, მაგრამ მივხვდი, რომ ასაკით პატარა იყო. აქ ხშირად არიან ბავშვები, ზოგი ძაღლს ასეირნებს, ზოგიც სეირნობს ან საქანელებზე ჯდება და ამაში უჩვეულო არაფერი ყოფილა. მერე მოვიდა და ჩემს ძაღლს მიეფერა, თქვენიაო, კი-მეთქი, რა ლამაზიაო... ისეთი არაფერი შემიმჩნევია, გარდა იმისა, რომ ძალიან თხლად ეცვა - მოკლე შორტი და ზევითაც თხელი მოსაცმელი. სხვა რამ თვალშიU არ მომხვედრია, აღელვება ან ნერვიულობა. რამე საეჭვო რომ შემემჩნია, ვკითხავდი. შემდეგ ისევ პეტრიწის ქუჩისკენ ჩქარი ნაბიჯით წავიდა...
უამრავი კითხვა დამისვეს, რატომ არ გეუცნაურათ იმ დროს ბავშვის გარეთ ყოფნაო. ეს რომ მოზარდის გარეთ ყოფნის პირველი შემთხვევა ყოფილიყო, რა თქმა უნდა, თვალში ცუდად მომხვდებოდა, მაგრამ ასეთ დროს უამრავი ბავშვი ბრუნდება რეპეტიტორებისგან, სხვადასხვა წრიდან, ახლო დასახლებაა, პირველად ხომ არ გაუვლია მოზარდს? შემდეგ გავიგე, რომ სწორედ იმ მხარეს, საითაც წავიდა, ბნელ ადგილას უპოვიათ. ვიღაცამ თქვა, ახლოს "ჩიფსის" პარკი ნახესო. მე არაფერი შემიმჩნევია. რა არ ითქვა, ალბათ, ვიღაც აეკიდაო, მაგრამ მე იმ დროის განმავლობაში არავინ დამინახავს, მარტო იყო.
"კრიმინალისტები გვეუბნებიან, ძალადობის ნიშნები არ იკვეთებაო"
გოგონას ნათესავი (ბებიის ძმა) მანუჩარ დვალი ამბობს, რომ ანა საღამოს 9 საათისთვის უფროს დეიდაშვილთან ერთად ეზოში სასეირნოდ გავიდა. დაახლოებით 10-ის ნახევრისთვის მასთან კონტაქტი გაწყდა. ოჯახი რეკავდა, ჯერ ზარი გადიოდა, შემდეგ კი მობილური გაითიშა. რამდენიმესაათიანი ძებნის შემდეგ იპოვეს მისი გათიშული მობილური ტელეფონი, რომელიც პოლიციამ ნივთმტკიცებად წაიღო. გააგრძელეთ კითხვა