"ერთხე­ლ, სკამ­ზე ვი­დე­ქი და ჯაგ­რი­სით ტაძ­რის გა­შა­ვე­ბულ კედ­ლებს ვხე­ხავ­დი. უკ­ნი­დან ვი­ღა­ცის ფე­ხის ხმა შე­მო­მეს­მა" - უკ­რა­ი­ნე­ლი გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სიყ­ვა­რულ­მა ჩა­მო­იყ­ვა­ნა - კვირის პალიტრა

ზოგ­ჯერ ისე ხდე­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვის­თვის ჩუ­მად აკე­თე­ბენ კე­თილ საქ­მე­ებს, რო­მელ­თა შე­სა­ხებ თით­ქმის არა­ვინ არა­ფე­რი იცის. ერთ სა­ინ­ტე­რე­სო უკ­რა­ი­ნელ ქალ­ზე უნდა გი­ამ­ბოთ, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რი წლის წინ ჩა­მო­ვი­და და აქ ქარ­თუ­ლი საქ­მის სამ­სა­ხურ­ში გა­ა­ტა­რა ლა­მის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა.

ამ ის­ტო­რი­ის მოს­მე­ნის შემ­დეგ, ქალს "ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის მცვე­ლი" შე­ვარ­ქვი, ტაძ­რის, რო­მე­ლიც V სა­უ­კუ­ნის ის­ტო­რი­უ­ლი ძეგლია და სა­დაც აღ­მო­ჩე­ნი­ლია პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი წარ­წე­რა, ასე­ვე V სა­უ­კუ­ნით და­თა­რი­ღე­ბუ­ლი...

უკ­რა­ი­ნე­ლი გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სიყ­ვა­რულ­მა ჩა­მო­იყ­ვა­ნაევ­გე­ნია ვო­გი­ლე­ვი­ჩი ოდე­სის ოლ­ქი­დან იყო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ ბოლ­ნის­ში დამ­კვიდ­რდა და ტა­ძარს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გუ­ლით ემ­სა­ხუ­რა. გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 40-იან წლებ­ში, ქვე­მო ბოლ­ნი­სი­დან მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომში სხვებ­თან ერ­თად, ერთი აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ახალ­გაზ­რდაც გა­იწ­ვი­ეს. ომის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ის უკ­რა­ი­ნა­ში ევ­გე­ნი­ას შეხ­ვედ­რია, მო­ე­წო­ნა და ცო­ლო­ბა სთხო­ვა.

ახალ­გაზ­რდა ქალი ქრის­ტი­ა­ნულ ოჯახ­ში იყო აღ­ზრდი­ლი. რო­დე­საც ბე­ბი­ას შვი­ლიშ­ვი­ლის სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­თხო­ვე­ბის შე­სა­ხებ შე­უ­ტყვია, შეშ­ფო­თე­ბუ­ლა, მაგ­რამ სიყ­ვა­რულ­მა მა­ინც თა­ვი­სი გა­ი­ტა­ნა... სა­სი­ძომ ბე­ბი­ას თავი ქარ­თვე­ლად წა­რუდ­გი­ნა - სა­კუ­თა­რი ეროვ­ნე­ბა და სარ­წმუ­ნო­ე­ბა და­მა­ლა, რად­გა­ნაც მო­სა­ლოდ­ნე­ლი იყო, მის­თვის, რო­გორც მუს­ლი­მის­თვის ევ­გე­ნია არ გა­ე­ტა­ნე­ბი­ნათ. ბე­ბი­ამ ოჯახ­ში მი­სულ მა­მა­კაცს შვი­ლიშ­ვილ­ზე და­ქორ­წი­ნე­ბის ნება დარ­თო.

უკ­რა­ი­ნელ­მა გო­გო­ნამ ბოლ­ნის­ში ჩა­მოს­ვლამ­დე არ იცო­და, რომ მისი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი იყო...

მოკ­ლედ, ასე აღ­მოჩ­ნდა უკ­რა­ი­ნე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სა­დაც სა­ბო­ლო­ოდ მიხ­ვდა, რომ არა­ქარ­თულ და არაქ­რის­ტი­ა­ნულ ოჯახ­ში აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ მის­თვის ნუ­გე­ში და ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი სწო­რედ ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის ტა­ძა­რი გახ­და, სა­დაც ოჯა­ხით ახ­ლოს ცხოვ­რობ­დნენ. ამი­ტომ გა­და­წყვი­ტა, რო­გორც შე­ეძ­ლო, მის­თვის ემ­სა­ხუ­რა.

ომის შემ­დგომ წლებ­ში ბოლ­ნი­სის სი­ონ­ში ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბა არ ტარ­დე­ბო­და. ტა­ძა­რი გა­და­უ­ხუ­რა­ვი იყო, წყა­ლი ჩა­დი­ო­და, კედ­ლებს აზი­ა­ნებ­და, არც გა­ლა­ვა­ნი და ჭიშ­კა­რი ჰქონ­და და სა­ქო­ნე­ლი ტა­ძარ­ში თა­ვი­სუფ­ლად შე­დი­ო­და. იქა­უ­რო­ბა ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბოს­ლად იყო ქცე­უ­ლი...

50-იან წლებ­ში ქარ­თველ­მა მეც­ნი­ერ­მა, აკა­დე­მი­კოს­მა გი­ორ­გი ჩუ­ბი­ნიშ­ვილ­მა ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის ირ­გვლივ გა­თხრე­ბი და­ი­წყო... ერთხე­ლაც, რო­დე­საც ევ­გე­ნი­ას შორი მან­ძი­ლი­დან, მხარ­ზე გა­დე­ბულ ხა­რი­ხა­ზე და­კი­დუ­ლი ორი კას­რით წყა­ლი მოჰ­ქონ­და (წყლის სა­ზი­დად რო­გორც უკ­რა­ი­ნა­ში იყო ჩვე­უ­ლი, მე­უღ­ლის­თვის ისე­თი­ვე ხა­რი­ხა გა­უ­კე­თე­ბი­ნე­ბია), ჩუ­ბი­ნიშ­ვილს და­უ­ნა­ხავს და თან­მხლე­ბი პი­რე­ბის­თვის უთ­ქვამს - ამ ქალ­ბა­ტონს წყა­ლი აქა­უ­რო­ბის­თვის უჩ­ვე­უ­ლოდ მო­აქვს და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი არ უნდა იყო­სო... და ევ­გე­ნი­ას გა­მო­ლა­პა­რა­კე­ბია.

კი­დევ ერთი გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ტა­ძა­რი და შეხ­ვედ­რა პატ­რი­არ­ქთანრო­დე­საც აკა­დე­მი­კოს­მა მისი წარ­მო­მავ­ლო­ბა გა­არ­კვია, გა­უ­ხარ­და, რომ მისი ვა­რა­უ­დი გა­მარ­თლდა და ის რო­გორც ქრის­ტი­ა­ნი, ბოლ­ნი­სის მსა­ხუ­რად გა­ნა­წე­სა. ტაძ­რის მცველ­სა და მომ­ვლელ ევ­გე­ნი­ას ხელ­ფას­საც უხ­დიდ­ნენ... ასე და­უ­კავ­შირ­და იგი ბოლ­ნი­სის სი­ონს, რო­გორც მისი ერ­თგუ­ლი მსა­ხუ­რი და იქი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, 50 წელ­ზე მეტი, ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი მრევ­ლი იყო...

ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნი კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის ილია II-ის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით 1989 წელს ამოქ­მედ­და. მა­ნამ­დე კი, იქ მი­სულ ყვე­ლა სტუ­მარ­სა და მომ­ლოც­ველს, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ღვთის­მსა­ხუ­რი­სა და გზამ­კვლე­ვის ფუნ­ქცი­ას, ევ­გე­ნია უწევ­და. უხ­სნი­და ტაძ­რის ის­ტო­რი­ას, ესა­უბ­რე­ბო­და ქრის­ტი­ა­ნო­ბა­ზე... ამი­ტო­მაც მათ, ვინც ამ ტა­ძარ­ში ად­რე­უ­ლი წლე­ბი­დან და­ი­წყო სი­ა­რუ­ლი, ეს ქალ­ბა­ტო­ნი რო­გორც ტაძ­რის მსა­ხუ­რის სიმ­ბო­ლუ­რი სახე, ისე წარ­მო­უდ­გე­ბო­დათ.

უწ­მინ­დე­სი აფა­სებ­და მას. რო­დე­საც იგი ბოლ­ნი­სის სი­ონ­ში მიბ­რძან­დე­ბო­და, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ევ­გე­ნია ვო­გი­ლე­ვი­ჩი უწევ­და მას­პინ­ძლო­ბას. ასე­თი ამ­ბა­ვიც ყო­ფი­ლა, რო­მელ­საც ბოლ­ნე­ლი ეპის­კო­პო­სი ეფ­რე­მი იხ­სე­ნებ­და:

"ევ­გე­ნია ყვე­ბო­და ხოლ­მე, ჩვე­ნი პატ­რი­არ­ქის სა­ხე­ლი გა­გო­ნი­ლი კი მქონ­და, მაგ­რამ სა­ხე­ზე არ ვიც­ნობ­დი, ნა­ნა­ხი არ მყავ­დაო. 80-იან წლებ­ში ერთხე­ლაც, სკამ­ზე ვი­დე­ქი და ჯაგ­რი­სით ტაძ­რის გა­შა­ვე­ბულ კედ­ლებს ვხე­ხავ­დი. უკ­ნი­დან ვი­ღა­ცის ფე­ხის ხმა შე­მო­მეს­მა. შე­მოვ­ბრუნ­დი და ჩემ წინ ღვთის­მსა­ხუ­რი იდგა, რო­მე­ლიც თბი­ლად მი­ღი­მო­და. სკა­მი­დან ჩა­მო­ვე­დი და ვკი­თხე: ვინ ხართ და რო­გორ მოგ­მარ­თოთ. მე პატ­რი­არ­ქი ილია ვარო. სი­ხა­რუ­ლის­გან ვერ მო­ვი­ფიქ­რე, რა უნდა მექ­ნა და მის წინ მუხ­ლებ­ზე და­ვემ­ხეო... გააგრძელეთ კითხვა და იხილეთ ფოტოები