"მარტოხელა დედა ვარ და სულ მქონდა შიში, რა იქნებოდა მომავალში..." - პოლიტიკოსის აპოლიტიკური ცხოვრება: ხატია დეკანოიძე ოჯახსა და შვილზე - კვირის პალიტრა

"მარ­ტო­ხე­ლა დედა ვარ და სულ მქონ­და შიში, რა იქ­ნე­ბა მო­მა­ვალ­ში... მა­მის და­კარ­გვის შემ­დეგ დე­და­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ" - პო­ლი­ტი­კო­სის აპო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბა: ხა­ტია დე­კა­ნო­ი­ძე ოჯახ­სა და შვილ­ზე

ხა­ტია დე­კა­ნო­ი­ძემ "პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ გა­და­ცე­მა "ლანჩ თა­იმ­ში" არა­პო­ლი­ტი­კურ თე­მებ­ზე ისა­უბ­რა. პო­ლი­ტი­კო­სის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თვი­სე­ბაა, რომ შეც­დო­მე­ბი ვა­ღი­ა­როთ. "გულ­წრფე­ლო­ბა გვაკ­ლია პო­ლი­ტი­კო­სებს" - ამ­ბობს პო­ლი­ტი­კო­სი გა­და­ცე­მა­ში.

ხა­ტია დე­კა­ნო­ი­ძე:

- ჩემი პი­რა­დის გამ­ჟღავ­ნე­ბა რთუ­ლია სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის, მაგ­რამ რო­დე­საც სა­ჯა­რო პირი ხარ, ყვე­ლა ინ­ტე­რეს­დე­ბა შენი ცხოვ­რე­ბით. ესეც ბუ­ნებ­რი­ვია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყო­ფი­ლა ბუ­ლინ­გი, შე­უ­რა­ცხყო­ფე­ბი, პი­რად­ზე, ოჯა­ხის წევ­რებ­ზე, ამას უკვე მი­ვეჩ­ვიე. ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ ამა­ზე ჩემი მშობ­ლე­ბი, მამა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად. შარ­შან გარ­და­იც­ვა­ლა და სულ კი­თხუ­ლობ­და ხოლ­მე კო­მენ­ტა­რებს, დე­დაც არ არის ჯან­მრთე­ლად და სულ ვე­უბ­ნე­ბი, ნუ კი­თხუ­ლობ. ჩემს შვილს არ აქვს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი, ძა­ლი­ან აბ­სტრა­გი­რე­ბუ­ლია ამ ყვე­ლაფ­რის­გან.

- ბავ­შვო­ბი­დან რას გა­იხ­სე­ნებ­დით?

- ყვე­ლა­ფე­რი სა­უ­კე­თე­სო, ბე­ბი­ე­ბი, ბა­ბუ­ე­ბი, მშობ­ლე­ბი. სხვა­ნა­ი­რი სუნი მო­დის ბავ­შვო­ბი­დან. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლი იყო სო­ფე­ლი, ბა­ბუა, იმე­რე­თი­დან იყო, სა­ჩხე­რის რა­ი­ო­ნი სო­ფე­ლი ივან­წმინ­და, მთელ ზა­ფხულს იქ ვა­ტა­რებ­დი, არ­სად არ მინ­დო­და წას­ვლა, არც ზღვა­ზე, არც მთა­ში, მინ­დო­და მხო­ლოდ ბე­ბი­ას­თან ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ჩემი მშობ­ლე­ბი ახალ­გაზ­რდე­ბი იყ­ვნენ, მე რომ გავჩნდი, უჭირ­დათ, ბევ­რი სკო­ლა გა­მო­ვიც­ვა­ლე. საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვი­ბა­დე და ახალ­გარზდა ოჯა­ხებს ძა­ლი­ან უჭირ­დათ, მამა ორ ად­გი­ლას მუ­შა­ობ­და, დედა მუ­შა­ობ­და, სწავ­ლობ­და. დედა მიყ­ვე­ბო­და, ბი­ნის ქირა რომ გა­დაგ­ვე­ხა­და, დი­ლას მა­მას­თან გტო­ვებ­დი, მერე მოვ­დი­ო­დი და მე გი­ტო­ვებ­დიო. ჩვენ ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ოჯა­ხი გვაქვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ვართ ერ­თმა­ნეთ­თან. მყავს ემიგ­რან­ტი ძმა, მას ერთი შვი­ლი ჰყავს, მეც.

- პრო­ფე­სია რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ?

- ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და­ვამ­თავ­რე, დიპ­ლო­მა­ტო­ბა და დიპ­ლო­მა­ტი­ას­თან კავ­ში­რი ყო­ველ­თვის იყო ჩემი ში­ნა­გა­ნი რწმე­ნა. დედა დღემ­დე ამ­ბობს, რომ ჯობ­და კონ­კრე­ტუ­ლი პრო­ფე­სია მქო­ნო­და, ნერ­ვი­უ­ლობს შვი­ლი რომ სა­ჯა­რო ცხოვ­რე­ბა­შია. რთუ­ლი იყო ჩა­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ იმ­დე­ნად ჭკვი­ა­ნი ახალ­გაზ­რდე­ბი იყ­ვნენ ჩვენ­თან, რომ და­ა­მა­ტეს რამ­დე­ნი­მე ად­გი­ლი და ასე მოვ­ხვდი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი შეც­დო­მა მომ­სვლია, მაგ­რამ არა­ფე­რი არ მი­ნა­ნია, რად­გან გარ­კვე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბას ყვე­ლა კუ­თხით იღებ, რომ და­მა­ტე­ბი­თი შეც­დო­მე­ბი აღარ და­უშ­ვა. არა­ფერს არ ვნა­ნობ, ერ­თა­დერ­თი სა­ნა­ნე­ბე­ლია ოჯა­ხის წევ­რე­ბის სი­ცო­ცხლე და ჯან­მრთე­ლო­ბა.

აქ­ტი­ურ პო­ლი­ტი­კა­ზე არ მი­ფიქ­რია, მაგ­რამ მალე აღ­მოვ­ჩნდი ახალ­გაზ­რდა სა­ჯა­რო ცხოვ­რე­ბა­ში. 2012 წელს გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნის­ტრი გავ­ხდი, მაგ­რამ მცი­რე ხნით, შემ­დეგ უკ­რა­ი­ნა­ში წა­ვე­დი სა­მუ­შა­ოდ. 2019 წელს აღ­მოვ­ჩნდი პარ­ტი­ა­ში. პო­ლი­ტი­კა­ში ბევ­რი გა­მოწ­ვე­ვე­ბი აქვს ქალს, თან მე ვმუ­შა­ობ­დი მას­კუ­ლი­ნურ სფე­რო­ში, პო­ლი­ცი­ა­ში, სა­დაც ით­ვლე­ბა, რომ ცოტა ქა­ლია. ამ დროს უნდა იმუ­შაო ბევ­რი, რომ შენი თავი და­იმ­კვიდ­რო. გან­სა­კუთ­რე­ბით უკ­რა­ი­ნა­ში, რო­დე­საც 130 ათა­სი ადა­მი­ა­ნი გე­მორ­ჩი­ლე­ბა, რო­გორც პო­ლი­ცი­ის უფ­როსს და ყვე­ლა კა­ცია. ჩვენ, ქა­ლებს გვი­წევს ბრძო­ლა პო­ლი­ტი­კა­ში. ქა­ლებს უფრო სხვა კუ­თხით გვა­ფა­სე­ბენ. ჩვენ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რომ შე­ი­ხე­დოთ, ძი­რი­თა­დი შე­უ­რა­ცხყო­ფა და ბუ­ლინ­გი არის სექ­სუ­ა­ლუ­რი ხა­სი­ა­თის. ბევ­რი ძლი­ე­რი ქა­ლია პო­ლი­ტი­კა­ში და ეს კარ­გია მა­გა­ლი­თის მი­სა­ცე­მად სხვა ქა­ლე­ბის­თვის.

- მოვ­ლე­ნა, რო­მელ­მაც პი­როვ­ნუ­ლად შეგცვა­ლათ?

- ალ­ბათ უფრო ტრა­გი­კუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბი გცვლის, რო­დე­საც სევ­და მო­დის. მე დავ­კარ­გე ძა­ლი­ან ბევ­რი ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი. ჩემი შვი­ლის მამა ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა გარ­და­იც­ვა­ლა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვენ ერ­თად არ ვცხოვ­რობ­დით, ვმე­გობ­რობ­დით და წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი სევ­და წა­ი­ღო, ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო. მამა ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა გარ­და­იც­ვა­ლა და ეს სევ­და ჩვენ სახ­ლში სულ არის. ამან შემ­ცვა­ლა ისე, რომ მოვ­ლე­ნე­ბი, რო­მე­ლიც ში­ნა­გა­ნად მა­ფო­რი­ა­ქებ­და, გა­ფერ­მკრთალ­და. ჩვენ სტრე­სუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი გვაქვს და ჩვენს მსმე­ნელს ნაკ­ლე­ბად წარ­მო­უდ­გე­ნია, რამ­ხე­ლა სტრე­სია ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში. იც­ვლე­ბი, ასაკ­ში შე­დი­ხარ გეც­ვლე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი, ის რა­საც ანი­ჭებ­დი დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას, ახლა ნაკ­ლე­ბად, რად­გან გა­ი­ზარ­დე, სი­ბე­რე­ში შე­დი­ხარ.

- დე­დო­ბამ შეგცვა­ლათ?

- ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც თორ­ნი­კე გაჩ­ნდა. ჩემი შვი­ლი ჩემი ახლო მე­გო­ბა­რია. 23 წლის არის და გვქო­ნია უთან­ხმო­ე­ბა, რად­გან სხვა თა­ო­ბაა, იცით, რო­დის მი­ვაღ­წი­ეთ ჰარ­მო­ნი­ას, რო­დე­საც აღარ შე­ვე­ცა­დე შე­მეც­ვა­ლა და ისე­თი სრულ­ყო­ფი­ლი ყო­ფი­ლი­ყო, რო­გო­რიც მე მინ­დო­და. გვა­ხა­სი­ა­თებს მშობ­ლებს, რომ ჩვენ რაც გვგო­ნია კარ­გი, ის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უნდა მი­ი­ღოს. რო­გორც კი ეს გრძნო­ბე­ბი წა­ვი­და ჩემ­თვის და ვთქვი, მოდი, იყოს ისე­თი, რო­გო­რიც არის. ძა­ლი­ან ახლო, წარ­მო­უდ­გნე­ლად ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ხში­რად არც გო­ნი­ათ ხოლ­მე, რომ ჩემი შვი­ლია. დი­დია თან, მა­ღა­ლი, გა­გიჟ­დე­ბა სა­ჯა­როდ რომ ვლა­პა­რა­კობ, ნუ მახ­სე­ნე­ბო, ერ­თა­დერ­თი რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს, კაც­თმოყ­ვა­რეა, ემო­ცი­უ­რი, კე­თი­ლია, ყვე­ლა უყ­ვარს, ზრუ­ნავს ჩვენ­ზე. თუმ­ცა თა­ვი­სი ახალ­გაზ­რდუ­ლი რა­ღა­ცე­ბი ახა­სი­ა­თებს ხოლ­მე და აღარ ვნერ­ვი­უ­ლობ.

- გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბი­სას სხვე­ბის აზრს რამ­დე­ნად ით­ვა­ლის­წი­ნებთ?

- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო, რაც არა­ვის­თან შე­მი­თან­ხმე­ბია. უკ­რა­ი­ნის პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი რომ გავ­ხდი, მშობ­ლებ­მა ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­ი­გეს. და­მი­რე­კეს, სად მი­დი­ხა­რო. ზო­გა­დად ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის აზრს, ვის­შიც ეჭვი არ მე­პა­რე­ბა, რომ ვისი მხარ­და­ჭე­რაც მექ­ნე­ბა. შეც­დო­მის აღი­ა­რე­ბა შე­მიძ­ლია, ეს პო­ლი­ტი­კო­სის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თვი­სე­ბაა, ეს გულ­წრფე­ლო­ბა გვაკ­ლია პო­ლი­ტი­კო­სებს. ერთ-ერთი ჩემი ძა­ლი­ან ახლო მე­გო­ბა­რია ჩემი რძა­ლი, ძმის ცოლი, კე­სოს დედა, გვან­ცა, რო­მე­ლიც ჩემი სტუ­დენ­ტი იყო.

- რაზე ბრაზ­დე­ბით?

- "ქარ­თულ ოც­ნე­ბა­ზე...", მაგ­რამ სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ფერ­ზე, ყვე­ლა წვრილ­მან­ზე, რაც შე­იძ­ლე­ბა მა­ღი­ზი­ა­ნებ­დეს. ვბრაზ­დე­ბი თორ­ნი­კე­ზე, რო­მე­ლიც გვი­ან მო­დის. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ან­ჩხლი არ ვარ. არ მიყ­ვარს კონ­ფლიქ­ტე­ბი, ყო­ველ­თვის ვე­რი­დე­ბი, ვთვლი, რომ არა­ფე­რი არ ღირს სა­ჩხუბ­რად, მათ შო­რის ადა­მი­ა­ნის და­სა­კარ­გად. ჩვენ არ გვა­ხა­სი­ა­თებს სა­უბ­რის კულ­ტუ­რა, სამ­ხრე­თე­ლი, ფი­ცხი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ. (გააგრძელეთ კითხვა)