"16 წლიდან რთული გზა გავიარე... იმის ნაცვლად, მეფიქრა თუ სად ჩამებარებინა, ვფიქრობდი იმაზე, თუ სად გამოვსულიყავი, რადგან ოჯახში რაღაც გადასახდელი გვქონდა" - ნუცა ბუზალაძე - კვირის პალიტრა

ნუცა ბუ­ზა­ლა­ძის ამე­რი­კუ­ლი წარ­მა­ტე­ბა გრძელ­დე­ბა. ქარ­თვე­ლი მომ­ღე­რა­ლი ამე­რი­კულ მე­გაპ­რო­ექტ American Idol-ში მო­ნა­წი­ლე­ობს, სა­დაც 24 ფი­ნა­ლისტს შო­რის უკვე მოხ­ვდა. ახლა გა­დამ­წყვე­ტი მისი მხარ­დამ­ჭე­რე­ბის აქ­ტი­უ­რო­ბაა. ქარ­თვე­ლი მომ­ღე­რა­ლი სცე­ნა­ზე მარ­თლაც მაქ­სი­მა­ლუ­რად იხარ­ჯე­ბა, რაც არც ჟი­უ­რის გა­მოჰ­პარ­ვია და არც აუ­დი­ტო­რი­ას.

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია ისიც, რომ American Idol-ის არ­სე­ბო­ბის ის­ტო­რი­ა­ში პირ­ვე­ლად ხდე­ბა, რომ უცხო­ე­ლი კონ­კურ­სან­ტი გას­ცდა შე­სარ­ჩევ ტუ­რებს. რო­გორც ქარ­თვე­ლი მომ­ღე­რა­ლი ამ­ბობს, ჯერ კი­დევ ვერ იაზ­რებს, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მის თავს ხდე­ბა. გა­და­ცე­მა "ჩვე­ნი ოჯა­ხის" ეთერ­ში ნუ­ცამ იმ გზა­ზე ისა­უბ­რა, რო­მე­ლიც დიდ წარ­მა­ტე­ბამ­დე იყო:

"ბავ­შვო­ბი­დან იმ­დენ­ჯერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი ჩემს თავს ამ სცე­ნა­ზე, რომ არ ვიცი... წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, ვი­თომ ინ­ტერ­ვი­უს ვაძ­ლევ­დი, შე­ვი­დო­დი ოთახ­ში და ინ­გლი­სუ­რად ვი­წყებ­დი სა­უ­ბარს. როცა ძა­ლი­ან გინ­და რა­ღაც და იბ­რძვი ამის­თვის, რა თქმა უნდა, მი­აღ­წევ. მე ამის­თვის დიდი დრო დამ­ჭირ­და.

მე ზო­გა­დად ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ და როცა მე­ფიქ­რე­ბა, რომ რა ხდე­ბა ახლა ჩემს თავს მე­ტი­რე­ბა. მე­ტი­რე­ბა იმ ყვე­ლა­ფერ­ზე რაც გა­ვი­ა­რე, სა­ნამ აქ მო­ვი­დო­დი. იმ­დე­ნად დიდი და მას­შტა­ბუ­რია ეს ქვე­ყა­ნა და აქ შოუ ბიზ­ნე­სი... ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, რომ ეს რე­ა­ლო­ბა არაა და ისევ ოც­ნე­ბა­ში ვარ. ახლა მთლი­ა­ნად მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვარ იმა­ზე, თუ რა უნდა ვიმ­ღე­რო შემ­დეგ ტურ­ში. იმ­დე­ნად შე­მიყ­ვარ­და ყვე­ლა ვინც ამ პრო­ექ­ტზე მუ­შა­ობს, თავს ვგრძნობ რო­გორც ოჯახ­ში. არ ვიცი რა­ნა­ი­რად უნდა დავ­შორ­დე ამ ადა­მი­ა­ნებს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის რთულ პე­რი­ოდს, 16 წლი­დან ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ ავი­ღე ჩემს თავ­ზე, სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი არ იყო. იმის მა­გივ­რად, რომ მე­ფიქ­რა თუ რო­მელ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, სხვა რა­მე­ებ­ზე ვფიქ­რობ­დი, მა­გა­ლი­თად იმა­ზე, რომ სად გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, რომ რა­ღაც გა­და­სახ­დე­ლი გვაქვს, რა­ღაც გა­სა­კე­თე­ბე­ლია. ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი იყო, 16 წლი­დან იყო. ალ­ბათ ეს იყო ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი რაც გა­ვი­ა­რე. თუმ­ცა ამან შემ­ქმნა იმ ადა­მი­ა­ნად, რაც ახლა ვარ. ყვე­ლაფ­რის­თვის მად­ლო­ბას ვუხ­დი დე­და­ჩემს. ეს გზა რომ არ გა­მევ­ლო, არ მექ­ნე­ბო­და ამ­ხე­ლა ჟინი ცხოვ­რე­ბის. ადა­მი­ან­მა უნდა ნახო გა­ჭირ­ვე­ბაც და ყვე­ლა­ფე­რი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან სხვა­ნა­ი­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გქონ­დეს. მი­ხა­რია რომ ეს გა­ვი­ა­რე" - ამ­ბობს ნუცა. (გააგრძელეთ კითხვა)