"თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის არ­მია მყავ­და... ის ძალიან მიყვარდა, მაგრამ თურმე მისი მშობლები არ მიმიღებდნენ, რადგან განათხოვარი და შვილიანი ვარ" - კვირის პალიტრა

ია ფა­რუ­ლა­ვას გა­და­ცე­მა "ფა­რულ კონ­ვერ­ტში" სტუმ­რად მყოფ­მა ლე­ნუ­კა ყიფ­ში­ძემ მის ცხოვ­რე­ბა­ში უსი­ა­მოვ­ნო ფაქ­ტზე ისა­უბ­რა, რო­დე­საც შეყ­ვა­რე­ბულ­მა ქორ­წი­ნე­ბა­ზე იმი­ტომ თქვა უარი, რომ ქალი გა­ნა­თხო­ვა­რი იყო და შვი­ლი ჰყავ­და. მისი თქმით, საქმროს მშობ­ლებ­მა და­ი­წუ­ნეს.

ლე­ნუ­კა ყიფ­ში­ძე:

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის არ­მია მყავ­და, მაგ­რამ სახ­ლში იმ­დე­ნი მა­მა­კა­ცი ცხოვ­რობს, მამა, ძმა, ხი­ლი­ან­ზე ძმე­ბი­ვით გა­ვი­ზარ­დეთ. დე­დაც ასე­თია, მა­მა­მისს ჰგავს, ტყა­ვებ­ში და „ბა­ი­კით“ და­დი­ო­და, „ხუ­ლი­გან­კა“ იყო ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ერ­თა­დერთ სიყ­ვა­რულს რომ შევ­ხვდი, ის ჩემ­ზე ათი წლით დიდი იყო, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი იყო, ის ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი. და­ო­ჯა­ხე­ბას ვა­პი­რებ­დით, მაგ­რამ მოხ­და ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი რამ. თურ­მე მშობ­ლე­ბი არ მი­მი­ღებ­დნენ, რად­გან მე გა­ნა­თხო­ვა­რი და შვი­ლი­ა­ნი ვარ. მანდ უკვე აღარც სიყ­ვა­რუ­ლი მინ­დო­და და არც არა­ფე­რი. თუ მა­მა­კაცს უყ­ვარ­ხარ, შენი შვი­ლიც რა­მეს უნდა წარ­მო­ად­გენ­დეს მის­თვის. ასე­თი ცუდი პე­რი­ო­დი მე არ მახ­სენ­დე­ბა. ჩემი მე­გობ­რე­ბი ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოს­ვლა­ში.

მის მშობ­ლებს არ ვიც­ნობ­დი, ალ­ბათ არც ჰქონ­დათ ჩემი გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი. სე­რი­ო­ზუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი მერე აღარ მქო­ნია. ამ ბი­ჭთან ამ­ბე­ბი ძა­ლი­ან ცუდ პე­რი­ოდ­ში დამ­თავ­რდა, რო­დე­საც გა­ვი­გე, რომ მე და დე­დას ანევ­რიზ­მა გვქონ­და. მივ­ხვდი, რომ ამა­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბა აღარ ღირ­და, რად­გან ჯან­მრთე­ლო­ბის სა­კი­თხი დად­გა.

შე­გახ­სე­ნებთ, რომ 2014 წელს, ლე­ნუ­კას და დე­და­მის ანევ­რიზ­მის დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს და ოპე­რა­ცია თურ­ქეთ­ში გა­უ­კე­თეს. ზურა ყიფ­ში­ძის ერ­თა­დერ­თი ქა­ლიშ­ვი­ლი ჟურ­ნალ „რე­ი­ტინგთან“ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობ­და, რომ ამ დი­აგ­ნო­ზის ყო­ველ­თვის ეში­ნო­და.

- არც მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო, რო­გორ გა­ნიც­დი­და ამ ამ­ბავს ზურა. გი­ორ­გი არ იმ­ჩნევ­და, სულ ჩუ­მად იყო. თა­ვი­დან მეც გა­მი­ჭირ­და, დე­და­ჩე­მის ამ­ბა­ვი რომ გა­ვი­გე, დიდი სტრე­სი მი­ვი­ღე. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სწო­რედ ამ და­ა­ვა­დე­ბის მე­ში­ნო­და. ხში­რად მეს­მო­და, რომ ანევ­რიზ­მით გარ­და­იც­ვა­ლა ბავ­შვი, დიდი, ჩემი ბევ­რი ნაც­ნო­ბი და სულ მე­ში­ნო­და. ეტყო­ბა, ადა­მი­ა­ნი მარ­თლაც იზი­დავს იმას, რი­სიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად ეში­ნია. ძა­ლი­ან და­მიდ­გნენ მე­გობ­რე­ბი გვერ­დში. მა­შინ­დე­ლი ერთი დღე ერთ თვედ მეჩ­ვე­ნე­ბო­და. ვე­ლო­დე­ბო­დით, რო­დის გა­დაგ­ვი­რი­ცხავ­დნენ ფულს და რო­დის შევ­ძლებ­დით ოპე­რა­ცი­ის გა­კე­თე­ბას. იმ დროს გავძლი­ერ­დი. პრობ­ლე­მა ადა­მი­ანს მარ­თლაც აძ­ლი­ე­რებს. ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ჩემი ნაც­ნო­ბის სიკ­ვდი­ლის ამ­ბა­ვი გა­ვი­გე, სწო­რედ ამ დი­აგ­ნო­ზით.

ambebi.ge