"წამლის არსებობამ სტიმული მისცა... ამბობს, ავტობუსში ახტომა აღარ დამჭირდებაო" -  ცხოვრება აქონდროპლაზიის დიაგნოზით და 13 წლის ნიკოლოზი, რომელიც ხალხმა "ნიჭიერით" გაიცნო - კვირის პალიტრა

ეკა ჭონ­ქა­ძე 13 წლის ნი­კო­ლოზ ფი­ფი­ას დე­დაა. ის დღეს შვი­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის თავ­გა­მო­დე­ბით იბ­რძვის, რო­მელ­საც აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი აქვს. ეკა იმ მშო­ბელ­თა­გა­ნია, ვინც კვი­რა­ზე მე­ტია, რაც მთავ­რო­ბის კან­ცე­ლა­რი­ას­თან ღა­მეს ათე­ნებს. ისი­ნი კან­ცე­ლა­რი­ას­თან დარ­ჩე­ნას მა­ნამ­დე გეგ­მა­ვენ, სა­ნამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მათი შვი­ლე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბელ პრე­პა­რატს არ და­ა­ფი­ნან­სებს.

Ambebi.ge ნი­კო­ლოზ ფი­ფი­ას ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბათ.

- ნი­კო­ლო­ზი თბი­ლი­სის 64-ე სა­ჯა­რო სკო­ლის მეშ­ვი­დეკ­ლა­სე­ლია. პო­ზი­ტი­უ­რი, ხუ­მა­რა და მხი­ა­რუ­ლი ბი­ჭია. ქუ­ჩა­შიც რომ გა­დის, სულ ცეკ­ვა-ცეკ­ვი­თა და ხტუნ­ვით და­დის, მხი­ა­რუ­ლობს, ასე­თი ქცე­ვა არ ერი­დე­ბა. მისი გახ­სნი­ლო­ბა, სი­ლა­ღე ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის და ფსი­ქო­ლო­გის, ქალ­ბა­ტო­ნი ვე­რი­კოს დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. როცა რა­ი­მე პრობ­ლე­მას ეჯა­ხე­ბა, მა­შინ­ვე ფსი­ქო­ლოგ­თან მი­დის. უჩე­მო­დაც ურე­კავს, ეწე­რე­ბა და შემ­დეგ უკვე ერ­თად წყვე­ტენ ამა თუ იმ პრობ­ლე­მას.

ძა­ლი­ან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ბი­ჭია. თა­ვი­სი ინი­ცი­ა­ტი­ვით პროგ­რა­მი­რე­ბას სწავ­ლობს, 7 წლის ძმას პატ­რო­ნობს, ზა­ფხულ­ში ცურ­ვა­ზე და­დი­ოდ­ნენ და ნი­კო­ლოზს დაჰ­ყავ­და. ასე­ვე ტან­ვარ­ჯიშ­ზეც ია­რეს. მზრუნ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნია, ძმის გა­რე­შე ერთ წუთი არ შე­უძ­ლია ყოფ­ნა. ძა­ლი­ან პატ­რო­ნობს. პა­ტა­რაც ასე­თი­ვეა...

მარ­ტო­ხე­ლა დედა ვარ, ამ ორ ბავ­შვს ვზრდი და ჩემს დას­თან ვცხოვ­რობთ, ჩვე­ნი სახ­ლი არ გვაქვს. გვეხ­მა­რე­ბა ჩემი სიძე, დის ქმა­რი,“ - გვე­უბ­ნე­ბა შვი­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მის გამო მებ­რძო­ლი დედა, ეკა ჭონ­ქა­ძე.

- თა­ვად არ­სად მუ­შა­ობთ?

- სტი­ლის­ტი ვარ, სა­ლონ­ში ვმუ­შა­ობ. ჩემი სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში ბავ­შვე­ბი მარ­ტო არი­ან. დი­ლით სკო­ლა­ში მი­დი­ან, სკო­ლი­დან რომ ბრუნ­დე­ბი­ან, მი­რე­კა­ვენ. ერთი წუ­თით არ ვწყვეტ დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მათ­თან კონ­ტაქტს. სახ­ლში მო­სუ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს ამე­ცა­დი­ნე­ბენ, მერე გა­სე­ირ­ნე­ბას ითხო­ვენ. რომ იტყვი­ან ამა და ამ დროს ამო­ვალ­თო, არ არ­სე­ბობს, დათ­ქმულ დროს 5 წუ­თით გა­და­ა­ცი­ლონ და და­აგ­ვი­ა­ნონ.

- სა­ერ­თოდ, რო­დის და რო­გორ შე­ი­ტყვეთ, რომ ნი­კო­ლოზს აქონ­დროპ­ლა­ზია ჰქონ­და?

- ფეხ­მძი­მედ რომ ვი­ყა­ვი, რო­გორც წე­სია, „ექოს­კო­პი­ა­ზე“ დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ არას­დროს არა­ვის არა­ფე­რი უთ­ქვამს, რომ ნა­ყოფს რამე სჭირ­და. ნი­კო­ლო­ზა (დედა ასე ეძა­ხის შვილს. - ლ.ფ.) რკი­ნიგ­ზის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში 2009 წლის 3 ოქ­ტომ­ბერს 8-თვი­ა­ნი გაჩ­ნდა. 50 სმ იყო და 2 კილო და 800 გრა­მი. ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი მშო­ბი­ა­რო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და და ნარ­კო­ზი გა­მი­კეთ­და, და­მა­ძი­ნეს. ბავ­შვს და­ბა­დე­ბი­დან სამ სა­ათ­ში ფილ­ტვე­ბი და­ე­ხუ­რა და სხვა კლი­ნი­კა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. ვერ ახ­სნეს ზუს­ტად მი­ზე­ზი, რა მოხ­და. ერთი თვე აპა­რატ­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლი მძი­მედ იყო. მე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ერთი კვი­რა გა­მა­ჩე­რეს. ბავ­შვს დე­და­ჩე­მი აკი­თხავ­და და მის მდგო­მა­რე­ო­ბას კი­თხუ­ლობ­და. ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ პა­თო­ლო­გი­უ­რი ბავ­შვია, მაგ­რამ ვერ ხსნიდ­ნენ, რა­ტომ იყო პა­თო­ლო­გი­უ­რი. ერთი თვის მერე იმ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოძ­ვრა... როცა რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან პა­ლა­ტა­ში უნდა ჩა­მო­ეყ­ვა­ნათ, მას­თან შე­სახ­ვედ­რად გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მო­ვემ­ზა­დე. გუ­ლის­ფან­ცქა­ლით ვე­ლო­დი პირ­ველ შვილ­თან შეხ­ვედ­რას, ერთი სული მქონ­და, რო­დის ვნა­ხავ­დი, ჩა­ვი­ხუ­ტებ­დი და მო­ვე­ფე­რე­ბო­დი. ბავ­შვი რომ მო­იყ­ვა­ნეს, ექი­მი მოჰ­ყვა და თან სტუ­დენ­ტე­ბი მო­ი­ყო­ლა. ნი­კო­ლო­ზი ჩემს თვალ­წინ გა­ა­შიშ­ვლეს, და­ი­წყეს მას­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა, წე­ლავ­დნენ. თით­ქოს რა­ღაც ექ­სპე­რი­მენტს ატა­რებ­დნენ, რა­საც მეც ვუ­ყუ­რებ­დი და ვე­რა­ფერს ვხდე­ბო­დი, რა ხდე­ბო­და. მე არა­ვინ არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბო­და. ბო­ლოს ვე­ღარ მო­ვით­მი­ნე და ვი­კივ­ლე, - გა­დით ყვე­ლა­ნი აქე­დან-მეთ­ქი და ბავ­შვი ხე­ლი­დან გა­მო­ვარ­თვი. ამ სა­ში­ნე­ლი ეპი­ზო­დის გამო ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ცხე­ლი წყა­ლი გა­და­მას­ხეს, - ძა­ლი­ან მძი­მე რამ მოხ­და... არ შე­იძ­ლე­ბა დე­დას ასე­თი ტრავ­მა მი­ა­ყე­ნო, არ გა­აფრ­თხი­ლო, საქ­მის კურ­სში არ ჩა­ა­ყე­ნო, რას აპი­რებ... (გააგრძელეთ კითხვა)