"არ მესმის იმ ქალბატონების, რომლებიც ამბობენ, საჭმლის კეთება არ შემიძლიაო" - კვირის პალიტრა

თამთა დადეშელი

ჟურნალ "გზის" არქივიდან, 13-06-2013

მო­დე­ლი და ტელეწამყვანი სა­ლო­მე ღვი­ნი­აშ­ვი­ლი ამ­ჯე­რად კუ­ლი­ნა­რი­ა­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ოჯახ­ში დამ­ხმა­რე ქალ­ბა­ტო­ნი ჰყავს და ამ სა­კი­თხში მას მთლი­ა­ნად ენ­დო­ბა, სამი შვი­ლის დედა, სხვა­დას­ხვა დროს კერ­ძებს თა­ვა­დაც ამ­ზა­დებს და თით­ქმის ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა იცის. რო­გორც აღ­ნიშ­ნავს, მის მიერ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი გემ­რი­ე­ლი საჭ­მე­ლი მე­უღ­ლე­საც ძა­ლი­ან მოს­წონს და სა­მე­გობ­რო­შიც პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს.

- ვფიქ­რობ, არ არ­სე­ბობს ქალი, რო­მელ­მაც კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა არ იცის. არ მეს­მის იმ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, - არ შე­მიძ­ლია, არ გა­მომ­დი­სო; მზა­რე­უ­ლად არა­ვინ და­ბა­დე­ბუ­ლა. თუ არ გინ­და ან გუ­ლით არ აკე­თებ, არა­ნა­ი­რი საქ­მე არ გა­მო­გი­ვა, მაგ­რამ როცა მონ­დო­მე­ბუ­ლი ხარ, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, რომ ვერ შეძ­ლო. ვერ ვი­ტყვი, რომ სხვა ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის­გან დი­დად გან­ვსხვავ­დე­ბი და რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბულს ვამ­ზა­დებ. როცა დე­დას­თან და ბე­ბი­ას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი, ვხე­დავ­დი, რას რო­გორ ამ­ზა­დებ­დნენ და ბუ­ნებ­რი­ვია, მა­მახ­სოვ­რდე­ბო­და. როცა გავ­თხოვ­დი და და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბამ მო­მი­წია, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ფე­რი ვის­წავ­ლე. თა­ვი­დან ვე­კი­თხე­ბო­დი, მერე კი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ჩემი ფან­ტა­ზი­ით და­ვი­წყე. ცო­მე­ულ­თან ნაკ­ლე­ბად "ვურ­თი­ერ­თობ". პი­ცაც არას­დროს გა­მო­მი­ცხვია. ხინ­კა­ლი არ გა­მი­კე­თე­ბია, მაგ­რამ მო­მიხ­ვე­ვია. ჩემი დე­დამ­თი­ლი ხინ­კლით ხში­რად მა­ნე­ბივ­რებს და ეგ პრობ­ლე­მა მოხ­სნი­ლი მაქვს. ნამ­ცხვრე­ბის ცხო­ბა არ მი­წევს, მაგ­რამ რომ გა­ვა­კე­თო, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, კარ­გი გა­მო­მი­ვა. ჩემი დამ­ხმა­რე ქალი ისეთ გემ­რი­ელ საჭ­მე­ლებ­სა და ტკბი­ლე­ულს ამ­ზა­დებს, მა­გა­ლი­თად - ბრა­უნს, კექ­სებს, რომ სა­კუ­თარ თავს უფ­ლე­ბას არ ვაძ­ლევ, რა­მე­ში ჩა­ვე­რიო. მისი კექ­სი ჩემს სა­მე­გობ­რო­ში ძალ­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლია.

- რო­გო­რი დი­ა­სახ­ლი­სი ხარ?

- როცა გა­და­ღე­ბა ან საქ­მე­ე­ბი არ მაქვს, შინ ვარ და ვა­კე­თებ იმ ყვე­ლა­ფერს, რაც ცო­ლი­სა და დე­დის მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში შე­დის. ტა­სუ­ნა ინ­გლი­სურ სკო­ლა­ში და­დის და მე ვა­მე­ცა­დი­ნებ; და­თუ­ნას მას­წავ­ლე­ბე­ლი ჰყავს, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ მეც ვეხ­მა­რე­ბი. კი­თხვა ძა­ლი­ან უყ­ვარს, ინ­ტე­რე­სი­ა­ნი ბავ­შვია. თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ცოტა აქვს, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, გა­სარ­თო­ბად სად­მე წა­ვიყ­ვა­ნო, მისი მე­გობ­რე­ბი მო­ვიწ­ვიო სტუმ­რად და ა.შ. ტასო ცეკ­ვა­ზეც და­დის.

- რო­გო­რი შეგ­რძნე­ბა გქონ­და, როცა დედა გახ­დი?

- ასა­კით საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა - 17 წლის ვი­ყა­ვი და მა­ინ­ცდა­მა­ინც კარ­გად ვერ აღ­ვიქ­ვი, თუ რა იყო დე­დო­ბა. მაგ­რამ როცა უკვე შვი­ლი გყავს, რო­მე­ლიც შენი ნა­წი­ლია, ნელ-ნელა ხვდე­ბი, რომ შენი ცხოვ­რე­ბა იც­ვლე­ბა, სა­კუ­თარ თავს აღარ ეკუთ­ვნი. მა­გა­ლი­თად, ადრე შე­მეძ­ლო მან­ქა­ნით ძა­ლი­ან სწრა­ფად მევ­ლო, ახლა კი სა­კუ­თარ თავს ვუფრ­თხილ­დე­ბი - მე ხომ შვი­ლებ­სა და ზუ­რას ვჭირ­დე­ბი... აი, როცა ტა­სუ­ნა მო­ევ­ლი­ნა ქვეყ­ნი­ე­რე­ბას, უკვე გა­აზ­რე­ბუ­ლი მქონ­და, რა იყო დე­დო­ბა; ნი­ტას გა­ჩე­ნი­სას კი შეგ­რძნე­ბე­ბი კი­დევ უფრო გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლი მქონ­და და გა­გი­ჟე­ბუ­ლი დედა ვი­ყა­ვი (იცი­ნის).

- ბრი­ტა­ნეთ­ში საკ­მა­ოდ დიდ­ხანს იცხოვ­რე. რო­გორ გახ­სენ­დე­ბა იქ გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი?

- იქა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა, მაგ­რამ ახლა ვინ­მემ რომ მი­თხრას, - აი­ბარ­გე და ისევ იქ გა­და­დი სა­ცხოვ­რებ­ლა­დო, უარს ვი­ტყვი. აქ მყავს მე­გობ­რე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და მათი მი­ტო­ვე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბა. მარ­თა­ლია, იქაც ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს, მაგ­რამ მა­ინც, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნას სულ სხვა ხიბ­ლი აქვს... არ მომ­წონ­და ინ­გლი­სე­ლე­ბის ის თვი­სე­ბა, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დიდი ხნით ადრე აქვთ და­გეგ­მი­ლი. მა­გა­ლი­თად, 6 თვით ადრე გეგ­მა­ვენ სა­ლონ­ში ან კოს­მე­ტო­ლოგ­თან ვი­ზიტს; მე­გო­ბარ­თან მის­ვლა რომ მო­გინ­დეს, დრო და თა­რი­ღი აუ­ცი­ლებ­ლად, წი­ნას­წარ უნდა და­უთ­ქვა; მე კი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში გაზ­რდილ ადა­მი­ანს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­გი­ჟებ­და. სა­ერ­თო ჯამ­ში, ინ­გლი­სე­ლე­ბი კარ­გი ხალ­ხია. იქ ყვე­ლას თა­ვი­სი საქ­მე აქვს და სულ არ ადარ­დებთ, შენ რას აკე­თებ. თურ­ქე­თი კი თბი­ლი­სი­ვი­თაა - ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთ­ზე ჭო­რა­ობს (იცი­ნის). სხვა­თა შო­რის, ამ ქვე­ყა­ნა­შიც ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს და მინ­და გი­თხრათ, რომ თურ­ქე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- რო­გორც ვიცი, პრო­ფე­სი­ით დი­ზა­ი­ნე­რი ხარ...

- კი, ასეა, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე, რო­გორც დი­ზა­ი­ნე­რი, არ ვმუ­შა­ობ და ამის სურ­ვი­ლი არც მაქვს... ადრე მაკა ასა­თი­ან­მა დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი ჩვე­ნე­ბა მო­ა­წყო, სა­დაც კო­ლექ­ცია მეც გა­ვი­ტა­ნე. სა­მო­სი სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც შე­მიქ­მნია. ძა­ლი­ან მომ­წონს კლა­სი­კუ­რი სტი­ლი, მაგ­რამ ყო­ველ­დღი­უ­რად მა­ინც "ქეჟუ­ალს" ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას - ვიწ­რო შარ­ვა­ლი, მა­ი­სუ­რი. მოკ­ლე კა­ბის ჩაც­მაც მიყ­ვარს.

- ჩაც­მუ­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ზუ­რას­გან შე­ნიშ­ვნა არას­დროს მი­გი­ღია?

- არა, არას­დროს! ვულ­გა­რუ­ლი არ ვარ, გა­მომ­წვე­ვად ჩაც­მა არ მიყ­ვარს და არ მეს­მის, შე­ნიშ­ვნა რა­ტომ უნდა მო­ე­ცა?! ზურა შორ­საა ქარ­თუ­ლი კომ­პლექ­სე­ბის­გან.

- შენ და ზუ­რას რო­მან­ტი­კულ წყვი­ლად მი­გიჩ­ნე­ვენ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ გა­მო­ხა­ტავს შენ მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბას?

- ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, რა­ი­მე­თი მა­სი­ა­მოვ­ნოს. მის სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულს ყო­ველ­თვის ვგრძნობ. ამას იმი­ტომ არ აკე­თებს, რომ ჩემი ქმა­რია და ვალ­დე­ბუ­ლია, ასე მო­იქ­ცეს; უბ­რა­ლოდ, მას ეს ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვა­დაც სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებს. მის მი­მართ მეც ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ვარ. რო­დე­საც ერ­თად ვართ, ხში­რად რო­მან­ტი­კულ ვახ­შამს ვი­წყობთ. სი­მარ­თლე გი­თხრა, სი­შო­რე რა­ღაც მო­საზ­რე­ბით კარ­გი­ცაა - ერ­თმა­ნე­თი გა­მუდ­მე­ბით გვე­ნატ­რე­ბა. ამას კი მერ­წმუ­ნეთ, და­დე­ბი­თი მხა­რეც აქვს.

მარ­ტი­ვი და გემ­რი­ე­ლი - შემ­წვა­რი კვერ­ცხი

- როცა რა­ი­მეს ვა­კე­თებ, საჭ­მე­ლი იქ­ნე­ბა თუ სხვა რამ, ზე­და­პი­რუ­ლო­ბა არ მჩვე­ვია, ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი, სამ­ზა­რე­უ­ლო­შიც ასე­თი ვარ - სა­დილს მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნის და­სა­პუ­რებ­ლად არ ვამ­ზა­დებ. ზუ­რას ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი ძა­ლი­ან მოს­წონს და არის რა­ღა­ცე­ბი, რა­საც მხო­ლოდ ჩემს მომ­ზა­დე­ბულს მი­ირ­თმევს. ჩემს მე­გობ­რებს ძა­ლი­ან მოს­წონთ მა­გა­ლი­თად, ჩემი შემ­წვა­რი კვერ­ცხი. ინ­გლის­ში რომ ვცხოვ­რობ­დით, მე­გობ­რე­ბის ცო­ლე­ბი სულ მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, - კვერ­ცხს ისე რო­გორ წვავ, რომ ჩვე­ნი ქმრე­ბიც იმა­ვე­ნა­ირს გვთხო­ვე­ნო? (იცი­ნის) გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ვა­კე­თებ - ცოტა რძეს ვა­მა­ტებ, მაგ­რამ შეწ­ვის ტაქ­ტი­კა მაქვს ჩე­მე­ბუ­რი და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ამი­ტო­მაც გა­მო­დის. ტა­ფა­ზე დას­ხმულ ათ­ქვე­ფილ კვერ­ცხს არას­დროს ვაბ­რუ­ნებ.

და­ბალ­კა­ლო­რი­უ­ლი მა­კა­რო­ნი

- ჩემი პას­ტაც ისე­თი­ვე ცნო­ბი­ლია, რო­გორც შემ­წვა­რი კვერ­ცხი. ზო­გა­დად, პას­ტა საკ­მა­ოდ კა­ლო­რი­უ­ლია. თუ თა­ვად ვამ­ზა­დებ, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, შე­და­რე­ბით ნაკ­ლე­ბად კა­ლო­რი­უ­ლი გა­მო­ვი­დეს, რაც და­მი­ჯე­რეთ, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, თუ სწო­რად მო­ხარ­შავთ. მა­კა­რო­ნი ზედ­მე­ტად არ უნდა გა­და­ი­ხარ­შოს, მაქ­სი­მუმ - რვა წუთი, წყალ­ში კი ცოტა ზეთ­სა და მა­რილს ვყრი. შემ­დეგ ზღვის პრო­დუქ­ტებს - მი­დი­ას, რვა­ფე­ხას ვა­მა­ტებ, რო­მელ­საც ცალ­კე, ღრმა ტა­ფა­ზე ვშუ­შავ. ყვე­ლა­ფერს ერ­თმა­ნეთ­ში ვუ­რევ, ბო­ლოს ტო­მატს მო­ვას­ხამ, ძალ­ზე გემ­რი­ე­ლია.

სა­ლა­თე­ბი

- ჩვენს ოჯახ­ში ყვე­ლა­ზე ხში­რად ზღვის პრო­დუქ­ტე­ბი, პას­ტა და სა­ლა­თე­ბია. წვნი­ა­ნე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბი მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ გახ­ლა­ვართ. ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს მო­ცა­რე­ლა პო­მი­დორ­თან ერ­თად, კაპ­რე­ზეს სა­ლა­თა. ყვე­ლა­ფერს დაჭ­რით და მო­ას­ხამთ ბალ­ზა­მი­კო­სა და ზეთს, სულ ესაა. იო­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლია, მა­გა­ლი­თად, ქათ­მის სა­ლა­თა. მო­ხარ­შულ ქათ­მის ფი­ლე­სა და სა­ლა­თის ფურ­ცლებს ვა­ქუც­მა­ცებ, ვა­მა­ტებ მა­ი­ო­ნეზს, ოღონდ - ნაკ­ლე­ბად ცხი­მი­ანს, ცოტა ყვი­თელ ყვა­ვილს, წი­წა­კას, მა­რილს, კა­მას და 5 წუთ­ში გემ­რი­ე­ლი სა­ლა­თაც მზა­დაა. ხში­რად ვა­კე­თებ რო­მე­ლი­მე ჩი­ნურ კერძს. მა­გა­ლი­თად, ქათ­მის ხორცს კუ­ბუ­რე­ბად ვჭრი, ტა­ფა­ზე ზეთ­ში ვშუ­შავ, ცოტა ნი­ორს, ხახვს, ბულ­გა­რულ წი­წა­კა­სა და სტა­ფი­ლოს ვა­მა­ტებ, შემ­დეგ კი ცალ­კე მო­ხარ­შულ ბრინჯთან ერ­თად მი­ვირ­თმევთ.

"ხაჭა­პუ­რი" არ­ვე­ლა­ძე­ე­ბი­სე­უ­ლად

- ერთ რე­ცეპტს გა­გიმ­ხელთ, რო­მე­ლიც შოთა არ­ვე­ლა­ძის მე­უღ­ლემ - თა­მუ­ნამ მას­წავ­ლა. ეს არის ხა­ჭა­პუ­რი - "XXI სა­უ­კუ­ნე". სა­ერ­თოდ, თა­მუ­ნა გემ­რი­ელ კერ­ძებს ამ­ზა­დებს, ყო­ველ­თვის ამ­ბობ­დნენ, რომ მისი ხა­ჭა­პუ­რი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იყო. მეც ჩავ­წვდი მის სა­ი­დუმ­ლოს. ტა­ფა­ზე სომ­ხურ ლა­ვაშს და­ა­ფენთ, ზე­მო­დან და­დებთ ყველს (ყვე­ლა­ნა­ი­რი სა­ხე­ო­ბის შე­გიძ­ლი­ათ გა­მო­ი­ყე­ნოთ) და მე­ო­რე ლა­ვაშს. ჯერ ერთ ფე­ნას გა­მო­ა­ცხობთ, მერე - მე­ო­რეს და ზუს­ტად ორ წუთ­ში მზა­დაა უგემ­რი­ე­ლე­სი ხა­ჭა­პუ­რი. ნამ­დვილს არ ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბა და მა­გა­ლი­თად, ჩემს შვი­ლებს ეს უფრო მოს­წონთ, ვიდ­რე ბე­ბი­ა­ჩე­მის გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი (იცი­ნის). სკო­ლა­ში წას­ვლამ­დე, თით­ქმის ყო­ველ დი­ლით ვუმ­ზა­დებ. ვი­ზუ­ა­ლუ­რად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ხა­ჭა­პუ­რი­ვი­თაა და თა­ვი­სუფ­ლად შე­გიძ­ლი­ათ, სტუ­მარ­საც გა­უ­მას­პინ­ძლდეთ. ნე­ბის­მი­ერს ისე მო­ა­ტყუ­ებთ, ვერც კი მიხ­ვდე­ბა (იცი­ნის).

ინ­გლი­სუ­რი "ფასტ ფუდ"

- სხვა­დას­ხვა სა­ხე­ო­ბის თევზს ინ­გლი­სე­ლე­ბი ძი­რი­თა­დად, შემ­წვა­რი სა­ხით მი­ირ­თმე­ვენ. ინ­გლის­ში ამ­დე­ნი წელი ვი­ცხოვ­რე და არც კი გა­მი­სინ­ჯავს, რად­გან ძალ­ზე ცხი­მი­ა­ნია და არ მიყ­ვარს. ვერ ვი­ტყვი, რომ მათი წვნი­ა­ნე­ბი ან სა­ლა­თე­ბი გა­მორ­ჩე­უ­ლია. რაც შე­ე­ხე­ბა დღე­სას­წა­უ­ლებს, მა­გა­ლი­თად, შო­ბას ინ­და­უ­რი აქვთ, რო­მე­ლიც და­უჭ­რე­ლი, მთლი­ა­ნი სა­ხი­თაა სუფ­რა­ზე და ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლად წვა­ვენ. მი­მაჩ­ნია, რომ ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო ბევ­რად მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი და მდი­და­რია გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბით, ვიდ­რე ინ­გლი­სუ­რი. რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, მათ­თვის მთა­ვა­რი - თევ­ზი და ჩიფ­სია.

თურ­ქუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო

- ინ­გლი­სე­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, თურ­ქებს უფრო გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბი და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლო აქვთ. ერ­თმა თურ­ქმა ქალ­ბა­ტონ­მა მას­წავ­ლა, რომ მათ, მა­გა­ლი­თად, ბრინ­ჯის მო­ხარ­შვის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და თა­ვი­სე­ბუ­რი წესი აქვთ. ზუს­ტად ისე­თი არ გა­მომ­დის, მაგ­რამ მარ­ცვლე­ბი ერ­თმა­ნეთს არ მი­ე­წე­ბე­ბა, თუ მა­რი­ლი­ან წყალ­ში მო­ხარ­შულ ბრინჯს მშრალ ტი­ლო­ზე დაყ­რით. წყა­ლი დაშ­რე­ბა და ბრინ­ჯი უფრო ფან­ტია იქ­ნე­ბა. თურ­ქებს იგი ძა­ლი­ან უყ­ვართ ქათ­მის ან ცხვრის ხორ­ცით. გან­სა­კუთ­რე­ბით პო­პუ­ლა­რუ­ლია თურ­ქუ­ლი "ლაჰ­მა­ჯუ­ნი". იგი პი­ცა­სა­ვი­თაა, ზე­მო­დან კი და­ხე­ხი­ლი აქვს ცხვრის ხორ­ცი, მწვა­ნი­ლი, პო­მი­დო­რი და ა.შ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, თურ­ქუ­ლი ქა­ბა­ბიც ცნო­ბი­ლია. სა­ერ­თოდ, თურ­ქუ­ლი საკ­ვე­ბი იმ­დე­ნად ცხა­რე არ არის, რამ­დე­ნა­დაც სა­ნე­ლებ­ლე­ბის გემო აქვს. ყვე­ლა­ფერს ერ­თნა­ი­რი, სპე­ცი­ფი­კუ­რი გემო დაჰ­კრავს. შე­საძ­ლოა, სხვის­თვის ჩვე­ნი კერ­ძე­ბიც ასე­თია, რად­გან უმე­ტე­სად, ქარ­თვე­ლე­ბიც ერ­თსა და იმა­ვე სუ­ნე­ლებს ვი­ყე­ნებთ, მაგ­რამ ჩვენს კერ­ძებს მიჩ­ვე­უ­ლი ვართ და ამას ვერც ვგრძნობთ.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"