"ქმარმა ორი ბავშვით მიმატოვა. მითხრა, რომ არ უნდოდა ასეთი დიაგნოზის მქონე შვილი" - ძლიერი ქალი დიდი ნებისყოფით
ვეკო წულაძეს გურიის რეგიონში დღეს ბევრი ოჯახი იცნობს. წლებია ის აქტიურად იბრძვის, რომ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვებისთვის გურიაში საჭირო სერვისები ხელმისაწვდომი იყოს და ისინი მაქსიმალურად რეალიზებულები იყვნენ. შედეგიც მიღწეულია, დღეს ოზურგეთში, ლანჩხუთსა და ჩოხატაურში 120 ბავშვი სხვადასხვა სერვისით უკვე სარგებლობს. ვეკო, როგორც სპეციალისტი, ამ ბავშვებს დახმარებასაც უწევს. არასამთავრობო ორგანიზაცია "ოდა ქეარის" ხელმძღვანელი ოზურგეთის დამოუკიდებელი ცხოვრების ცენტრშიც მუშაობს და ძალზე აქტიური ადამიანია. ყველაზე კარგად ესმის მას შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირების საჭიროებები, რადგან თავადაც ჰყავს 10 წლის ნინიკო. ვეკოს ცხოვრებაშიც იყო დიდი იმედგაცრუება, რადგან მეუღლემ განუცხადა, რომ შვილის დიაგნოზის გამო შორდებოდა. ამბობს, ფარ-ხმალი არ დამიყრია, მოვკიდე ჩემს ორ შვილს ხელი და გურიაში, მშობლიურ სახლში დავბრუნდიო.
გთავაზობთ ამონარიდებს სტატიიდან, რომელიც ჟურნალში "გზა" გამოქვეყნდა:
"ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტში ვცხოვრობ. შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე გოგონას, 10 წლის ნინის დედა ვარ, მას დაუნის სინდრომი აქვს. როცა ჩემი ნინიკო დაიბადა, მაშინ ვფიქრობდი, რომ მარტო ვიყავი. გურიაში არანაირი სერვისი არ არსებობდა, სადაც ჩემი შვილის ჩართვას შევძლებდი..."
"ჩვენს შვილებს ჩვენნაირად არავინ იცნობს და როცა სკოლაში მშობლების აზრს ითვალისწინებენ, ეს კარგია. მე დღეს მარტო შემიძლია გავუშვა ჩემი შვილი სკოლაში და უკანაც მარტო მოდის. დიდი ფუფუნებაა, რომ ტრანსპორტი ემსახურება, მაგრამ დიდი ფუფუნებაა ისიც, რომ დამოუკიდებელი გახდა, სოციალიზაცია მნიშვნელოვანია. კომინიკაცია ხალხთან - ეს არის ყველაზე დიდი თერაპია, რაც კი შეგვიძლია მათ მივაწოდოთ..."
"ამბობდნენ, რომ ბავშვი ვერასდროს გაივლიდა. ეს იმდენად დიდი შოკი იყო ჩემთვის, დიდხანს ვერ ვაცნობიერებდი, რა მითხრა ექიმმა. საბედნიეროდ, ჩემთან ერთად იყვნენ ოჯახის წევრებიც. მართალია ისინი არ მაჩვენებდნენ ცრემლს, მაგრამ ჩემგან მალულად ტიროდნენ. ერთადერთი, რაც გავაცნობიერე, ის იყო, რომ ერთ ადგილას არ უნდა გავჩერებულიყავი, უნდა მებრძოლა შვილის კარგად ყოფნისთვის..."
"ბავშვი მამის გვერდით უკეთესად გრძნობდა თავს, მაგრამ ორი წლის თავზე მან ასეთი გადაწყვეტილება მიიღო, არ უნდოდა მსგავსი სინდრომის მქონე შვილი. მეც, ამ სიტყვების მერე, მასთან ცხოვრება აღარ შემეძლო. მაშინ ჩვენ მანგლისში ვცხოვრობდით, ჩავალაგე ნივთები და შვილებთან ერთად გურიაში, ჩემს მშობლებთან წამოვედი. ემოციურად რთული გადასალახი იყო ეს მომენტი, თორემ ფინანსურად მხარში მედგა ჩემი ძმა, ჩემი ოჯახი..."
"მამებს ვურჩევ, არ შეეშინდეთ არანაირი დიაგნოზის. შვილებს მხოლოდ ჩვენი სიყვარული აძლიერებს. უნდა გვიხაროდეს შვილების მცირედი წარმატებაც, მათი ნათქვამი თუნდაც ერთი ბგერა, მათი ტირილი და გამოხატული ემოცია. მაგალითად, ჩემმა შვილმა 2 წელი ტირილი არ იცოდა; როცა ხმით და ცრემლებით იტირა, ამან ძალიან გამახარა, რადგან ვხედავდი თავისი ემოციების გამოხატვა დაიწყო..."
სტატიას სრულად ჟურნალ "გზის" 18 მაისის ნომერში წაიკითხავთ.
თეა ხურცილავა