"ახალგაზრდა მშობლები დავკარგეთ... ცხოვრება ზურამ გაგვაგრძელებინა" - დიდ ქართველ მსახიობს ზურაბ ქაფიანიძეს უმცროსი დები იხსენებენ - კვირის პალიტრა

მსა­ხი­ობ ზუ­რაბ ქა­ფი­ა­ნი­ძის ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ მისი კო­ლე­გე­ბი და მე­გობ­რე­ბი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს ხში­რად იხ­სე­ნე­ბენ და სი­ა­მოვ­ნე­ბით ჰყვე­ბი­ან. ამ­ბო­ბენ იმა­საც, რომ ის არა მარ­ტო დიდი მსა­ხი­ო­ბი, დიდი გუ­ლის ადა­მი­ა­ნიც იყო, რა­საც ყო­ველ ნა­ბი­ჯში ავ­ლენ­და.

ერთხელ, მძი­მე წლებ­ში, მსა­ხი­ობს თურ­მე ერთ-ერთი ფილ­მის ჰო­ნო­რა­რი ჰქონ­და აღე­ბუ­ლი. მა­ღა­ზი­ა­ში შე­სულს უნა­ხავს კაცი, რო­მე­ლიც იდგა და წვა­ლობ­და - 4 შვი­ლის სამ­ყოფ სა­ნო­ვა­გეს ვერ ყი­დუ­ლობ­და, ფული არ ჰყოფ­ნი­და. ამის შემ­ყუ­რე ზუ­რამ ჯი­ბი­დან ფული ამო­ი­ღო: - აი, ძმაო, ნა­ხე­ვა­რი შენ და ნა­ხე­ვა­რი - მე. იყი­დე, რაც გინ­დაო. კაცი სი­ხა­რუ­ლის­გან თურ­მე და­მუნჯდა და შვი­ლებ­თან სა­ნო­ვა­გით დატ­ვირ­თუ­ლი წა­ვი­და…

წლე­ბის შემ­დეგ კი ასე­თი რამ მოხ­და თურ­მე, ქუ­ჩა­ში მო­მა­ვალ მსა­ხი­ობს სი­ცი­ლით კაცი შე­ე­გე­ბა, - მე ის ვარ, თქვენ რომ 1000 ლარი აჩუ­ქეთ, იმ ფუ­ლით ოჯა­ხიც გა­მოვ­კვე­ბე და რა­ღაც საქ­მეც წა­მო­ვი­წყე. ახლა მე მინ­და, გა­ჩუ­ქოთ - თან 1000 დო­ლა­რი მაქვს და ნა­ხე­ვა­რი თქვენ, ნა­ხე­ვა­რი - მეო…

ასე­თი ამ­ბა­ვი მისი ცხოვ­რე­ბი­დან არა­ერ­თია...

ზუ­რაბ ქა­ფი­ა­ნი­ძე ოჯახ­ში უფ­რო­სი შვი­ლი იყო. მის შემ­დეგ ქა­ფი­ა­ნი­ძე­ებს ხან­გრძლი­ვი პა­უ­ზის შემ­დეგ კი­დევ ორი შვი­ლი გა­უჩ­ნდათ. ზურა შუ­ა­თა­ნა დაზე 15 წლით იყო უფ­რო­სი, უმ­ცროს­ზე კი - 18-თ. მათ დედ­მა­მიშ­ვი­ლო­ბა­ზე, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ლე­გენ­დე­ბი და­დი­ო­და...

Ambebi.ge - ს რეს­პონ­დენ­ტე­ბი ახლა სწო­რედ ეს ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი არი­ან. ისი­ნი ჩვენ­თან ძმას დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით, სით­ბო­თი და მო­ნატ­რე­ბით იხ­სე­ნე­ბენ.

ნელი (ნენო) ქა­ფი­ა­ნი­ძე:

- ჩემი მშობ­ლე­ბის შუ­ა­თა­ნა შვი­ლი ვარ. და-ძმის მი­მართ რა­ღაც დე­დუ­რი გან­ცა თა­ვი­დან­ვე მქონ­და. ორი­ვეს დე­დის გა­და­სა­ხე­დი­დან ვუ­ყუ­რებ­დი.

მა­რი­ნე (მანო) ქა­ფი­ა­ნი­ძე, უმ­ცრო­სი და:

- მშობ­ლებს ძა­ლი­ან გა­თა­მა­მე­ბუ­ლი ვყავ­დი. ზურა კი­დევ უფრო მე­ტად მა­ნე­ბივ­რებ­და. ასაკ­ში დიდი სხვა­ო­ბა იყო. ჩვენ­თან სუფ­რა რომ იშ­ლე­ბო­და, სულ მის­კენ მი­ვი­წევ­დი, მი­ვე­წე­ბე­ბო­დი და არ ვშორ­დე­ბო­დი. გა­იხ­სნი­და პე­რანგს, შე­მის­ვამ­და, მაჭ­მევ­და, მა­ს­მევ­და და იქვე ვი­ძი­ნებ­დი. იმ დროს ზურა უკვე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი ვაჟ­კა­ცი იყო, მე კი პა­წა­წი­ნა გოგო ვი­ყა­ვი. როცა ჩვენ­თან ვინ­მე ჩვენ­თან კარ­ზე და­ა­კა­კუ­ნებ­და და მე ვხდე­ბო­დი, ზურა მა­მა­ჩე­მი ეგო­ნათ, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, - მამა სახ­ლში­აო?

ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ძმა გვყავ­და. არა­ნორ­მა­ლუ­რი მო­ფე­რე­ბა იცო­და. მამა სულ ეჩხუ­ბე­ბო­და, - ფრთხი­ლად, არა­ფე­რი მო­ტე­ხოო. ხან ოთა­ხი­დან გა­მო­აგ­დებ­და, მაგ­რამ მეც გა­მო­ვე­კი­დე­ბო­დი და ზურ­გზე შე­ვახ­ტე­ბო­დი. მამა კი ხელს ჩა­იქ­ნევ­და და საქ­მეს გა­აგ­რძე­ლებ­და...

ზურა სტუ­დენ­ტი რომ გახ­და, ოთახ­ში, სა­დაც ცხოვ­რობ­და, ჩვე­ნი ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი ფა­ჩუ­ჩე­ბი ეკი­და... რომ და­ი­ფი­ცებ­და, მა­რი­ნეს ვფი­ცა­ვა­რო, მთელ­მა სა­მე­გობ­რომ იცო­და, რომ იქ ეჭ­ვის შე­ტა­ნა აღარ შე­იძ­ლე­ბო­და... დები კაკ­ლის მუ­რა­ბას ვი­პა­რავ­დით ხოლ­მე, დედა გვეხ­ვე­წე­ბო­და, სტუმ­რის­თვის ერთი ქილა მა­ინც და­მი­ტო­ვე­თო. რომ მო­ვი­პა­რავ­დით, ზუ­რას ვაბ­რა­ლებ­დით, რო­მე­ლიც მუ­რა­ბას სა­ერ­თოდ არ ჭამ­და. რა იყო ზური, რა მო­გი­ვი­და, - ერთხელ დე­დამ უსაყ­ვე­დუ­რა, მიხ­ვდა, რა­შიც იყო საქ­მე - რა მოხ­და, დედა, კაკ­ლის მუ­რა­ბა მო­მინ­და და შევ­ჭა­მეო, - და­იბ­რა­ლა. უზო­მოდ ვუყ­ვარ­დით...

დედა 17 წლის იყო, ზურა რომ გა­ა­ჩი­ნა, და-ძმა­სა­ვით იყ­ვნენ, ძა­ლი­ან თბი­ლი შვი­ლი იყო. არ მახ­სოვს, ზუ­რას­გან დე­დას იო­ტი­სო­დე­ნა­დაც გული სტკე­ნო­და. მამა უფრო მკაც­რი იყო. ხე­ო­ბა­ში (ონის რა­ი­ო­ნი) თა­ვის ვაჟ­კა­ცო­ბით და სიძ­ლი­ე­რით იყო გან­თქმუ­ლი. ზუ­რას მე­გობ­რე­ბი მას­თან ხე­ლის ჩა­მო­სარ­თმე­ვად სა­გან­გე­ბოდ ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ.

ნელი:

- ჩვენ ერთი ძმაც გვყავ­და, მაგ­რამ ჩვი­ლო­ბა­ში, 1941 წელს ომი რომ და­ი­წყო, გა­ცი­ე­ბუ­ლა და გარ­და­იც­ვა­ლა... მშობ­ლებს იმის მერე კარ­გა ხანს პა­უ­ზა ჰქონ­დათ, შვი­ლი აღარ გა­ა­ჩი­ნეს. ჩვენ 15 და 18 წლის შემ­დეგ და­ვი­ბა­დეთ. გააგრძელეთ კითხვა