"არის რაღაც, რასაც საფლავში ჩავიტან და არ მოვყვები" - რას ჰყვებოდა დიმა ჯაიანი აფხაზეთზე, თეატრსა და როლებზე - კვირის პალიტრა

თამთა დადეშელი

ინტერვიუ ჟურნალ "გზის" არქივიდან, ჩაწერილია 2014 წელს

აფხა­ზე­თის მთავ­რო­ბის გა­ნათ­ლე­ბი­სა და კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი - ბა­ტო­ნი დი­მიტ­რი ჯა­ი­ა­ნი სა­მი­ნის­ტროს, მისი გა­ნუ­ყო­ფე­ლი სო­ხუ­მის თე­ატ­რის, საყ­ვა­რე­ლი რო­ლე­ბის, აფხა­ზეთსა და მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლ ტკი­ვი­ლზე გვე­სა­უბ­რე­ბა:

- ჩვე­ნი სა­მი­ნის­ტროს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა­ში, ჩვე­ნი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი - კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას სა­ხე­ლო­ბის სო­ხუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რი და სო­ხუ­მის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რია. ასე­ვე, სკო­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც მა­გა­ლი­თად, გა­ლის რა­ი­ონ­შია. ის ხალ­ხი აქეთ გად­მო­დის და თა­ვი­ანთ პრობ­ლე­მებს გვი­ზი­ა­რე­ბენ. როცა ამ პოსტზე და­ვი­ნიშ­ნე, ასე­თი თა­მა­მი ფრა­ზა ვთქვი და ზოგ­მა გა­ი­გო, ზოგ­მა - არა: "მათ უნდა უხა­რო­დეთ, მი­ნის­ტრად მე რომ და­ვი­ნიშ­ნე". ეს იმი­ტომ ვთქვი, რომ სკამს ჩა­ჭი­დე­ბუ­ლი კაცი არ ვარ. დღეს­ვე რომ მი­თხრან, - საქ­მეს ვერ აკე­თებ და წა­დიო, წა­ვალ. მინ­და, ამ ხალ­ხს მხარ­ში ამო­ვუდ­გე და ერ­თად რა­ღაც გა­მოგ­ვი­ვი­დეს. ჩვე­ნი სიმ­ღე­რი­სა და ცეკ­ვის სა­ხელ­მწი­ფო ან­სამ­ბლი ევ­რო­პა­შია ცნო­ბი­ლი. სო­ხუ­მის თე­ატრს 2015 წელს 130 წელი შე­უს­რულ­დე­ბა. მისი დი­რექ­ტო­რი ჯე­მალ ქი­რია გახ­ლავთ, სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი კი - და­ვით საყ­ვა­რე­ლი­ძე. ეს ის და­ვით საყ­ვა­რე­ლი­ძეა, რო­მე­ლიც ოპე­რის თე­ატრს ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და და რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრზე უარი თქვა. თე­ატრს ახლა სწო­რედ ის სჭირ­დე­ბა.

- სა­ი­უ­ბი­ლეო თა­რი­ღის­თვის სა­კუ­თა­რი შე­ნო­ბის პრობ­ლე­მა თუ მოგ­ვარ­დე­ბა?

- ჩვე­ნი სა­მი­ნის­ტროს შე­ნო­ბა­ში სა­აქ­ტო დარ­ბა­ზია, რო­მე­ლიც აჟურ­ში უნდა მო­ვიყ­ვა­ნოთ და თე­ატ­რე­ბიც გა­მოვ­ლენ აქ, სიმ­ღე­რი­სა და ცეკ­ვის ან­სამ­ბლიც და კა­პე­ლაც. ამის­თვის კი დიდი თან­ხა სუ­ლაც არ არის სა­ჭი­რო და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ბა­ტო­ნი გუ­რამ ოდი­შა­რია და პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი ამას გულ­თან ახ­ლოს მი­ი­ტა­ნენ. ღმერ­თმა ქნას და აფხა­ზეთ­ში რომ დავ­ბრუნ­დე­ბით, დე­და­ქა­ლაქ­ში სა­ჭი­როა, აფხა­ზე­თის ავ­ტო­ნო­მი­ას თა­ვი­სი ცენ­ტრი ჰქონ­დეს. სხვა­თა შო­რის, მეც არ ვი­ცო­დი და ეს ერ­თა­დერ­თი შე­ნო­ბა გახ­ლავთ თბი­ლის­ში, რო­მე­ლიც აფხა­ზე­თის ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტროს ეკუთ­ვნის. სე­რი­ო­ზუ­ლი საქ­მე­ე­ბის გა­კე­თე­ბა გვინ­და, ჯერ­ჯე­რო­ბით ცოტ-ცოტა რა­ღა­ცე­ბი გა­მო­დის.

- მა­გა­ლი­თად?

- კა­პე­ლა და ცეკ­ვის ან­სამ­ბლი გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი იყო და ისევ გან­ვა­ცალ­კე­ვეთ, სა­ერ­თოდ რა­ტომ შე­ა­ერ­თეს, არ ვიცი.

თე­ატ­რში რაც ხდე­ბო­და, ყვე­ლას კარ­გად გახ­სოვთ და ამა­ზე სა­უ­ბა­რი არ მინ­და, უკვე ჩავ­ლი­ლი ამ­ბა­ვია. კა­ცის მკვლე­ლო­ბის დაბ­რა­ლე­ბა, თე­ატ­რი­დან გაგ­დე­ბა იმ დიმა ჯა­ი­ა­ნის, რო­მელ­მაც დევ­ნი­ლო­ბა­ში 18 წელი თა­ვი­სი ზურ­გით ატა­რა...

ეს თე­ატ­რი ჩემი გა­დარ­ჩე­ნი­ლია, თა­მა­მად ვამ­ბობ.

აი, ჩემ შემ­დეგ კი - რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ, რო­მელ­მაც სა­ო­ცა­რი დიდსუ­ლოვ­ნე­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა, კარი გაგ­ვი­ღო და 9 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მას­პინ­ძლე­ბად ვი­ყა­ვით რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მცი­რე დარ­ბაზ­ში, ყვე­ლა­ნა­ი­რი პი­რო­ბა შეგ­ვიქ­მნა და ეს რომ არ და­ი­ნა­ხო, გა­რე­წა­რი უნდა იყო. ბა­ტონ­მა რო­ბერ­ტმა თქვა მა­შინ, - დიმა ჯა­ი­ა­ნი რომ არა, არა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დიო. ახლა ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­და და ისე­თი კაცი მო­ვი­და, რომ­ლის გამ­ჭრი­ა­ხო­ბა, ჭკუა, მო­ხერ­ხე­ბა სჭირ­დე­ბა თე­ატრს. რე­პერ­ტუ­არ­ში, რა თქმა უნდა, ახალ სპექ­ტაკ­ლებ­საც და­ა­მა­ტებს, სე­ზო­ნი კი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში "ირ­მის უკა­ნას­კნე­ლი ბღა­ვი­ლით" გავ­ხსე­ნით, რო­მელ­საც აღარ თა­მა­შობ­დნენ, რად­გან მას­ში მთა­ვარ როლ­ში ვარ. ნუგ­ზარ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ კი აღად­გი­ნა. არ ვიცი, აღ­დგე­ბა თუ არა "ზღვა, რო­მე­ლიც შო­რია", ეს უკვე ბა­ტონ თე­მურ ჩხე­ი­ძე­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- ამ სპექ­ტაკლში თქვენ­თან ერ­თად, მე­რაბ ბრე­კაშ­ვი­ლი თა­მა­შობ­და...

- რო­მე­ლიც ცუ­დად მო­იქ­ცა... მას­თან ერ­თად სცე­ნა­ზე თა­მა­ში ჩემ­თვის ძნე­ლი იყო. ასე არ ექ­ცე­ვი­ან ახ­ლობ­ლებ­სა და კო­ლე­გებს, მე მის­თვის ორი­ვე ვი­ყა­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თე­ატ­რში დარ­ჩე­ნა შევ­თა­ვა­ზე, კარ­გი ანა­ზღა­უ­რე­ბით, მა­ინც უარი თქვა. ყვე­ლა­ნა­ი­რი შეც­დო­მის პა­ტი­ე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა.

ერთ მა­გა­ლითს მო­გიყ­ვანთ.

ოთარ აბე­სა­ძის ფილმში - "მალე გა­ზა­ფხუ­ლი მოვა", სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი და სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე ცოლ-ქმრის როლს ას­რუ­ლებ­დნენ და ერ­თმა­ნეთს არ ელა­პა­რა­კე­ბოდ­ნენ, თუმ­ცა გე­ნი­ა­ლუ­რად თა­მა­შობ­დნენ. თურ­მე, ვი­ღა­ცას სე­სი­ლი­ას­თვის მი­უ­ტა­ნია ამ­ბა­ვი, - სერ­გომ შენ­ზე თქვა, ეგ რა მსა­ხი­ო­ბი­აო, სერ­გოს­თვის კი - პი­რი­ქით. ორი­ვეს ეწყი­ნა და და­ემ­დურ­ნენ. ეს მერე კარ­ლო სა­კან­დე­ლი­ძემ გა­არ­კვია და შე­ა­რი­გა.

ასე­თი წყე­ნის და­ვი­წყე­ბა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ არ­სე­ბობს ღა­ლა­ტის წყე­ნა, რო­მელ­საც ვე­რაფ­რის დი­დე­ბით ვერ და­ი­ვი­წყებ. თუმ­ცა მა­ინც ვძლიე და დარ­ჩე­ნა შევ­თა­ვა­ზე. სხვა­თა შო­რის, ამ სპექ­ტაკ­ლის წა­ღე­ბას ინ­გლის­შიც გვთხო­ვენ.

- მიშა ქვაჭ­რე­ლიშ­ვი­ლის მკვლე­ლო­ბის საქ­მე ჯერ კი­დევ და­უ­ხუ­რა­ვია, ახა­ლი მთავ­რო­ბის მოს­ვლის შემ­დეგ, რა ეტაპ­ზეა გა­მო­ძი­ე­ბა?

- ეს საქ­მე რა­ტომ არ და­ხუ­რეს, კარ­გად ვიცი. როცა საქ­მე იხუ­რე­ბა, მერე მისი გა­მო­თხო­ვა შე­გიძ­ლია და ვალ­დე­ბულ­ნი არი­ან, მოგ­ცენ. სა­ნამ ძი­ე­ბა­შია, ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ახლა სხვა დროა, სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნა იწყე­ბა და მე მა­ინ­ტე­რე­სებს, ვინ მო­ი­შო­რა 23 წლის ბიჭი იმის გამო, რომ მე დამ­ბრა­ლე­ბო­და და რა სი­ტუ­ა­ცი­ა­შია გარ­დაც­ვლი­ლი. ღმერ­თმა ნა­თელ­ში ამ­ყო­ფოს მისი სული!

- სო­ხუ­მის თე­ატ­რის იმ პე­რი­ოდ­ზე ვი­სა­უბ­როთ, როცა თქვენ და­ი­წყეთ იქ მუ­შა­ო­ბა.

- უბედ­ნი­ე­რე­სი კაცი ვარ, რომ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში, რო­მე­ლიც 1973 წელს და­ვამ­თავ­რე, საშა მი­ქე­ლა­ძე მას­წავ­ლი­და და მას შემ­დეგ, სო­ხუ­მის გარ­და, სხვა თე­ატ­რში არც მი­მუ­შა­ვია. მა­შინ აფხა­ზუ­რი და ქარ­თუ­ლი დასი ერთ შე­ნო­ბა­ში ვი­ყა­ვით, ულა­მა­ზე­სი, ქარ­თუ­ლი შე­ნო­ბა იყო. არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, ასე­თი თე­ატ­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ არ­სე­ბობ­და. მერე ცუდი რამ მოხ­და, - უზარ­მა­ზა­რი შეც­დო­მა გა­ე­პა­რათ, რო­მელ­მაც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მთლი­ა­ნად და­ან­გრია აფხა­ზე­ბი... გა­ზეთ "კო­მუ­ნის­ტში" ბრძა­ნე­ბა გა­მო­ამ­ზე­უ­რეს, რომ ჭამ­ბას სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო დრა­მა­ტულ თე­ატრს აფხა­ზე­თის სა­ხელ­მწი­ფო თე­ატ­რი კი არ ეწო­და, არა­მედ - აფხა­ზუ­რი! ის­ტო­რი­უ­ლად იქ მხო­ლოდ ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი იყო, რო­მელ­ზეც აღ­მო­ცენ­და ბერ­ძნუ­ლი, რუ­სუ­ლი და აფხა­ზუ­რი. ბერ­ძნულ­მა და რუ­სულ­მა "ჭირი მო­ჭა­მა", კონ­კუ­რენ­ცი­ას ვერ გა­უძ­ლო, აფხა­ზუ­რი დარ­ჩა და ვი­ღა­ცის უვი­ცო­ბის გამო, ჩვენ­ზე აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლი თე­ატ­რის დასი, თა­მა­შ­გა­რე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდით. რომ ყო­ფი­ლი­ყო აფხა­ზე­თის სა­ხელ­მწი­ფო თე­ატ­რი, ჩვენც ვიქ­ნე­ბო­დით და ისი­ნიც. ეს 1979 წელს მოხ­და. გა­მო­ვე­დით და შე­ვე­დით იქვე, სა­ნა­პი­რო­ზე, ასე­ვე კარგ ად­გი­ლას, ყო­ფი­ლი კი­ნო­თე­ატ­რის "აფ­სნის" შე­ნო­ბა­ში, რო­მე­ლიც კა­პე­ლას­თვის გა­და­ა­კე­თეს, მერე კი ჩვე­ნი თე­ატ­რის­თვის. გამ­სა­ხურ­დი­ას სა­ხე­ლიც მი­ე­ნი­ჭა და ხელ­მძღვა­ნე­ლად უბრწყინ­ვა­ლე­სი რე­ჟი­სო­რი და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნი - იური კა­კუ­ლია და­ი­ნიშ­ნა. ვალ­ში ვართ მას­თან, მი­ვი­წყე­ბუ­ლია მისი სა­ხე­ლი.

- რო­მე­ლი იყო პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი, რო­მელ­შიც თე­ატ­რა­ლუ­რი ინსტიტუტის დამთავრების შემ­დეგ მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით?

- სო­ხუ­მის თე­ატ­რში 30-მდე მთა­ვა­რი როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი. 1973 წელს რომ ჩა­ვე­დი, "ყა­რა­მა­ნი ცოლს ირ­თავს" ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო. 300 სპექ­ტაკ­ლი ანშლა­გით ვი­თა­მა­შეთ, მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ ილე­ო­და. მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი დათო კო­ბა­ხი­ძე იყო, დღეს თე­ატ­რა­ლურ­ში ას­წავ­ლის. წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბე­ბი თა­მა­შობ­დნენ, მე ყა­რა­მა­ნის როლ­ში ვი­ყა­ვი. ლეო ფილ­ფა­ნი ამ­ბობ­და, ეს ვინ ჩა­მო­ვი­და, ეს რა გა­ა­კე­თე, ბი­ჭოო?! (იცი­ნის). მა­ნამ­დეც კარ­გი სპექ­ტაკ­ლე­ბი იდ­გმე­ბო­და, მაგ­რამ ხალ­ხი არ და­დი­ო­დაო. ამ სპექ­ტაკლმა გა­ის­რო­ლა, მაგ­რამ რა გა­ის­რო­ლა?! ამას მოჰ­ყვა ლოპე დე ვე­გას "ცეკ­ვის მას­წავ­ლე­ბე­ლი", რომ­ლის როლ­შიც მე ვი­ყა­ვი. ტუ­ზი­კა მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი ექ­ვსი დღით ჩა­მო­იყ­ვა­ნეს და ჩვენ­თან მუ­შა­ო­ბა ისე მო­ე­წო­ნა, მთე­ლი თვე დარ­ჩა თა­ვი­სი ხარ­ჯე­ბით. და­ვით მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი დიდი გე­მოვ­ნე­ბის მქო­ნე კაცი იყო. როცა კოტე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლი სპექ­ტაკლს დგამ­და და და­ამ­თავ­რებ­და, და­უ­ძა­ხებ­და - ტუ­ზიკ, გო­ი­მო­ბა მო­ა­შო­რე სპექ­ტაკლსო. ამ ეს­პა­ნურ წარ­მოდ­გე­ნა­ში ისე­თი ცეკ­ვე­ბი იყო, ხალ­ხი გიჟ­დე­ბო­და.

- რაც შე­ე­ხე­ბა გოგი ქავ­თა­რა­ძეს და მას­თან მუ­შა­ო­ბას, რო­გო­რი იყო ის პე­რი­ო­დი?

- ეს სო­ხუ­მის თე­ატ­რის ოქ­როს ხანა იყო და ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი 9 წელი, გოგი ქავ­თა­რა­ძეს არც ერთ თე­ატ­რში არ ჰქო­ნია. ყო­ფი­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ქა­ლა­ქებ­ში თვე­ო­ბით მივ­დი­ო­დით ხოლ­მე. თით­ქმის ყვე­ლა სპექ­ტაკლში მთა­ვარ როლს ვას­რუ­ლებ­დი, "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­ში" მეფე გი­ორ­გის 16 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვთა­მა­შობ­დი, გვირ­გვი­ნი მე­ხუ­რა და ორ­სა­ათ-ნა­ხე­ვა­რი სცე­ნა­ზე ვი­დე­ქი. ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი თა­მა­შობ­და გე­ნი­ა­ლუ­რად კი­ნო­ში, მე - არა­გე­ნი­ა­ლუ­რად - თე­ატ­რში. "მა­რა­დი­სო­ბის კა­ნონ­ში" ოთხწუ­თი­ა­ნი სცე­ნა მქონ­და, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს, კა­ნო­ნი­ერ ქურ­დს - ვახო ამ­ბო­კა­ძეს ვთა­მა­შობ­დი. შევ­დი­ო­დი ტა­შის გრი­ა­ლით და გავ­დი­ო­დი - კი­ვი­ლით, სრუ­ლი ამ სი­ტყვის მნიშ­ვნე­ლო­ბით. გოგი, რო­გორც პარტნი­ო­რი, ასე­ვე გე­ნი­ა­ლუ­რია, ბა­ჩა­ნას როლ­ში იყო და ერთ სცე­ნა­ში, ზურგს შე­მაქ­ცევ­და და მხარს ისეთ­ნა­ი­რად აა­თა­მა­შებ­და, ვი­თომ მარ­თლა ტი­რო­და, მე კი ცრემ­ლე­ბი მად­გე­ბო­და და ვე­უბ­ნე­ბო­დი - ფუღუ, არ მოკ­ვდე, ბიჭო, არ მოკ­ვდე, რა... და უკვე ტი­რილს ვი­წყებ­დი, ისე ვი­ყა­ვი, ცრემ­ლე­ბი ყელ­ში მი­ჭერ­და და გავ­დი­ო­დი. კარ­გი პარტნი­ო­რი ბევ­რს ნიშ­ნავს. სხვა­თა შო­რის, ერთ-ერ­თმა ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდამ მი­ვი­ღე სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტის წო­დე­ბა. 38 წლის ვი­ყა­ვი. თუ არ მოკ­ვდე­ბო­დი ან 90 წელს არ მი­აღ­წევ­დი, ამ წო­დე­ბას არ მოგ­ცემ­დნენ, მე ეს ტრა­დი­ცია და­ვარ­ღვიე, თუმ­ცა ჩე­მამ­დე, ლე­გენ­დებ­მა - აკა­კი ხო­რა­ვამ და აკა­კი ვა­სა­ძემ. რო­გორც შოთა რუს­თა­ვე­ლი აღარ და­ი­ბა­დე­ბა, ისე არ და­ი­ბა­დე­ბა ხო­რა­ვა. "ვა­სა­ძე" შე­იძ­ლე­ბა და­ი­ბა­დოს.

- რო­დის და­ტო­ვა დას­მა სო­ხუ­მი?

- ზუს­ტად 1992 წლის 27 სექ­ტემ­ბერს. ყვე­ლა ერ­თად წა­მო­ვე­დით. სო­ხუ­მი რომ და­ე­ცა, წე­ბელ­დი­დან ჭუ­ბერ­ზე გად­მო­ვე­დით. ის გზა ტან­ჯვა იყო, არ გა­მახ­სე­ნოთ. ღმერ­თი­სა და ხა­ტის წი­ნა­შე და­ვი­ფი­ცე, რომ ამ გზის შე­სა­ხებ არას­დროს მოვ­ყვე­ბი, გოლ­გო­თა იყო, სა­ში­ნე­ლე­ბა... ადა­მი­ანს ადა­მი­ა­ნი შეს­ძულ­დე­ბა, იმ ამ­ბებს რომ მოვ­ყვე. და­ვი­ფი­ცე, რომ ისე ჩა­ვალ სა­მა­რე­ში, ჩემ­გან არა­ვის არა­ფე­რი ეცო­დი­ნე­ბა-მეთ­ქი. სხვამ შე­იძ­ლე­ბა მოჰ­ყვეს, ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი მო­დი­ო­და...

- აფხაზ მსა­ხი­ო­ბებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ?

- ომამ­დე - შე­სა­ნიშ­ნა­ვი. უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი მყავს მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი. ერთ შე­ნო­ბა­ში ვმუ­შა­ობ­დით, ჭირ­სა და ლხინ­ში ერ­თად ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ რუ­სებ­მა ყვე­ლა­ფე­რი აუ­რი­ეს. ხალ­ხს ტვი­ნის ხნუ­ლე­ბი გადა­უგლი­სეს. ბო­ლოს უკვე იგ­რძნო­ბო­და მათ­გან უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. აფხა­ზი და ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ერთ სახ­ლში, ბა­რა­თაშ­ვი­ლის 2 ნო­მერ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ერთ "მშვე­ნი­ერ" დღეს, გა­მო­ვე­დი და აღარ მო­მე­სალმნენ... გავ­გიჟ­დი, გა­მიკ­ვირ­და, - რა­ტომ-მეთ­ქი? ასე­თი "გა­თი­შე და იბა­ტო­ნე" გა­ა­კე­თა რუ­სეთ­მა. ეს იყო რუ­სეთ­სა და ქარ­თვე­ლებს შო­რის ომი, ამას კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ვა­ცხა­დებ! აფხა­ზურ ლა­პა­რაკ­სა და სიმ­ღე­რას როცა ვი­გებ, ცხა­რე ცრემ­ლი მომ­დის, იმ­დე­ნად გან­ვიც­დი. უზო­მოდ მე­ნატ­რე­ბი­ან. სა­ო­ცა­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბის მხა­რეა. ჩემი უფ­რო­სი მე­გო­ბა­რი - კახი კავ­სა­ძე ხში­რად ჰყვე­ბა, უცებ რო­გორ ხდე­ბა კაცი ღმერ­თი, როცა აფხა­ზურ ოჯახ­ში შე­ა­ბი­ჯებს. ამ სი­ტყვის პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით. არ არ­სე­ბობს მსოფ­ლი­ო­ში ერი, რო­მე­ლიც ისე მი­გი­ღებს, რო­გორც აფხა­ზი. ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს ნაღ­დი აფხა­ზი, უახ­ლო­ე­სი ძმა­კა­ცე­ბი და ვუ­რე­კავ ხოლ­მე, არ მინ­და სა­ხე­ლე­ბი გა­ვამ­ჟღავ­ნო.

- რა პრობ­ლე­მე­ბია გა­ნათ­ლე­ბის სფე­რო­ში გა­ლის რა­ი­ონ­ში?

- პრობ­ლე­მე­ბი სკო­ლებ­ში აქვთ. აკ­რძა­ლულ ად­გილ­ზე ქარ­თულს რომ მა­ინც ას­წავ­ლი, ეს უკვე გმი­რო­ბის ტოლ­ფა­სია და ამას ყო­ველ­გვა­რი გახ­მა­უ­რე­ბის, თვით­რეკ­ლა­მის გა­რე­შე აკე­თე­ბენ. ვა­მა­ყობ, რომ დღეს ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი კი­დევ არ­სე­ბო­ბენ. ის ბავ­შვე­ბი აქ რომ ჩა­მო­დი­ან, გა­ოც­დე­ბით, რო­გო­რი კარ­გი ქარ­თუ­ლით ლა­პა­რა­კო­ბენ და რო­გორ აზ­როვ­ნე­ბენ. დათო საყ­ვა­რე­ლი­ძე მათი წე­რი­ლე­ბის მი­ხედ­ვით სპექ­ტაკ­ლის დად­გმას აპი­რებს. გიჟ­დე­ბა, როცა კი­თხუ­ლობს, რა კარ­გად წე­რე­ნო და ვიცი, მათ ნა­აზ­რევს დათო შე­სა­ნიშ­ნა­ვად გად­მოს­ცემს თე­ატ­რა­ლუ­რი ხერ­ხე­ბით.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)