"დედა პა­ტა­რა ასაკ­ში გავ­ხდი...მეუღლე მეხუმრება ხოლმე, კონსტიტუციური სიმშვიდის გარანტი ხომ ვარ შენთვისო“ - ვინ არის ახალბედა პარლამენტარი ქეთი თურაზაშვილი - კვირის პალიტრა

"მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის“ სიის მე­სა­მე ნო­მე­რი ქეთი თუ­რა­ზაშ­ვი­ლი მას შემ­დეგ გახ­და პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი, რაც ლე­ვან იო­სე­ლი­ა­ნი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­და­ვი­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­ნამ­დე ვიცე-სპი­კე­რის აპა­რატ­ში მუ­შა­ობ­და, ამ­ბობს, რომ სი­ახ­ლეს­თან შე­გუ­ე­ბა იოლი არ იყო. "ამომ­რჩევ­ლის წი­ნა­შე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას თუ გრძნობ, დე­პუ­ტა­ტო­ბა მარ­ტი­ვი არ არის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პარ­ლა­მენ­ტში ახლა რთუ­ლი და თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის­თვის არა­ხელ­საყ­რე­ლი პე­რი­ო­დია, არის და­ძა­ბუ­ლო­ბა, პო­ლა­რი­ზა­ცი­ის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხი, მაქვს პარ­ლა­მენ­ტის ტრი­ბუ­ნა და უფრო ხმა­მაღ­ლა შე­მიძ­ლია ვი­ლა­პა­რა­კო იმ პრობ­ლე­მებ­ზე, რა­ზეც მა­ნამ­დე ისე­დაც ვმუ­შა­ობ­დი“.

მის­თვის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მთა­ვა­რი ერ­თგუ­ლე­ბა და კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რე­ბაა და ელო­დე­ბა დროს, რო­დე­საც ერ­თმა­ნე­თის არა­ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა და სი­ძულ­ვი­ლის ენის გა­მო­ყე­ნე­ბა ცუდ ტო­ნად ჩა­ით­ვლე­ბა ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში.

სამი ვა­ჟის პარ­ლა­მენ­ტა­რი დედა და ჟურ­ნა­ლისტ გოგი ახალ­კა­ცის მე­უღ­ლე მის ცხოვ­რე­ბა­ზე, გა­ტა­ცე­ბა­სა და ინო­ვა­ცი­ურ წა­მო­წყე­ბა­ზე ambebi.ge-ს ესა­უბ­რე­ბა:

"აღარ გავ­ყე­ვი დე­დას, ვერ გავ­ბე­დე“...

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, მაგ­რამ 6 თა­ო­ბით გო­რე­ლი ვარ. მე-10 კლა­სამ­დე გორ­ში ვცხოვ­რობ­დი და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის­თვის მო­სამ­ზა­დებ­ლად თბი­ლის­ში წა­მო­ვე­დი. მყავს ერთი და, მა­რი­ა­მი. მამა, ალექ­სან­დრე თუ­რა­ზაშ­ვი­ლი ეკო­ნო­მის­ტია, დედა ნინო ხუ­ციშ­ვი­ლი 35 წელი მღე­რო­და შალ­ვა მო­სი­ძის "გო­რის ქალ­თა გუნდში“, მეც ხში­რად დავ­ყავ­დი რე­პე­ტი­ცია-კონ­ცერ­ტებ­ზე და კარ­გად მახ­სოვს ყვე­ლა მათი წარ­მა­ტე­ბა. რო­დე­საც დედა გას­ტო­ლებ­ზე იყო, ვრჩე­ბო­დით დე­დის დე­დას­თან, რო­მელ­საც დი­დე­დას ვე­ძა­ხით, ის დღეს 96 წლი­საა და უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი ადა­მი­ა­ნია ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში.სიმ­ღე­რა მეც მიც­დია, დე­დამ წა­მიყ­ვა­ნა კი­დეც რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე და როცა ჩემი ჯერი მო­ვი­და და შალ­ვამ მი­თხრა, ახლა შენ წაგ­ვიმ­ღე­რეო, შემ­რცხვა და ვუ­თხა­რი, შემ­დეგ რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე-თქო, თუმ­ცა შემ­დეგ აღარ გავ­ყე­ვი დე­დას, ვერ გავ­ბე­დე... მერე ვნა­ნობ­დი.. როცა უკვე წლე­ბის შემ­დეგ ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლი - სან­დრო ლაშ­ხი "ვო­ის­ში“გა­ვი­და და კარ­გად იმ­ღე­რა, ეს სი­ნა­ნუ­ლი სა­დღაც გაქ­რა. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ სან­დროს უყ­ვარს სიმ­ღე­რა და წარ­მა­ტე­ბუ­ლია ამ სფე­რო­ში. შვი­ლებს, სხვა­თა შო­რის, პა­ტა­რო­ბი­დან ვუმ­ღე­რო­დი და როცა სან­დრო პრო­ექ­ტში გა­ვი­და, ბებო ეუბ­ნე­ბო­და, ეს დე­დას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, ჩვი­ლო­ბი­დან გიმ­ღე­რო­და, ამი­ტომ გაქვს ასე­თი კარ­გი სმე­ნაო. სან­დრომ სიმ­ღე­რა რომ და­ი­წყო, რა­ტომ­ღაც არ მი­თხრა, 6 თვე ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სი იყო. არ ვიცი, რა­ტომ და­მი­მა­ლა... როცა შე­ვი­ტყვე, უზო­მოდ გა­მი­ხარ­და და ამ სფე­რო­ში გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის ხელი შე­ვუ­წყე, ის ახ­ლაც და­დის ვო­კა­ლის­ტთან. როცა "ვო­ის­ში“ გა­და­წყვი­ტა გას­ვლა, მე­ცხრე ცაზე ვი­ყა­ვი, გა­მი­ხარ­და, რომ ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, გა­ბე­და და ხმა ამო­ი­ღო.

"საყ­ვა­რე­ლი პრო­ფე­სია ვი­პო­ვე“- როცა პრო­ფე­სია უნდა ამერ­ჩია, სამ­წუ­ხა­როდ, არ იყო ისე­თი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი არ­ჩე­ვა­ნი, რო­გო­რიც დღეს აქვთ ბავ­შვებს. იყო სა­ბან­კო საქ­მე, სა­მე­დი­ცი­ნო ან იუ­რი­დი­უ­ლი. ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბი­დან იუ­რი­დი­ულ­ზე გა­დავ­წყვი­ტე ჩა­ბა­რე­ბა. ახლა რომ იმ ასაკ­ში ვიყო, აუ­ცი­ლებ­ლად ავირ­ჩევ­დი ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ინს. იმ­ხა­ნად რთუ­ლი იყო უფა­სო­ზე მოხ­ვედ­რა, იყო დიდი კონ­კურ­სი, მაგ­რამ შევ­ძე­ლი, ჩა­ვა­ბა­რე და და­ვამ­თავ­რე. შემ­დეგ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით გა­ვაგ­რძე­ლე მუ­შა­ო­ბა - უზე­ნა­ეს სა­სა­მარ­თლო­ში და­ვი­წყე სტა­ჟი­ო­რო­ბი­დან, ცოტა დიდ­ხანს, 2 წელი მო­მი­წია ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე დარ­ჩე­ნა, მაგ­რამ არ ვნა­ნობ, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ მო­სა­მარ­თლე­ებ­თან მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბა. მერე, როცა ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი და­ვი­წყე, 2005 წელს, შე­კი­თხვაც არ და­მის­ვამს, რა რო­გორ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში და­ფუძ­ნე­ბის დღი­დან ვი­ყა­ვი, იქ მა­შინ 1000-ზე მეტი ად­ვო­კა­ტი იყო და ყვე­ლას პი­რა­დი საქ­მე ჩემს ხელ­ში იყო, მათ მო­ტი­ვა­ცი­ა­ზე ზრუნ­ვა და ბევ­რი ისე­თი სა­კი­თხი მე­ვა­ლე­ბო­და, რაც, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვას და­უ­კავ­შირ­და. მა­შინ არ მქონ­და გა­აზ­რე­ბუ­ლი, რომ ეს საქ­მე თურ­მე მომ­წონ­და, მაგ­რამ მერე როცა მივ­ხვდი, რომ რა­ღა­ცა სხვას ვა­კე­თებ, რა­საც აშ­კა­რად სა­ხე­ლი ჰქვია, გა­ე­როს სკო­ლა­ში გა­ვი­ა­რე ეი­ჩარ-მე­ნე­ჯმენ­ტის კურ­სი (ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვის). ამ პე­რი­ოდ­ში, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დი­დან“ მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა კად­რე­ბის სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სის პო­ზი­ცი­ა­ზე. ეს ჩემ­თვის დიდი გა­მოწ­ვე­ვა იყო, მაგ­რამ მე­ო­რეს მხრივ იყო სა­შუ­ა­ლე­ბა, თუნ­დაც სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ მე ამას შევ­ძლებ­დი. ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში 7 წელი ვი­მუ­შა­ვე. გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი 7-ჯერ შე­იც­ვა­ლა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, 7 სხვა­დას­ხვა კომ­პა­ნი­ა­ში ვი­მუ­შა­ვე-მეთ­ქი, ვამ­ბობ­დი. ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ა­ში პრო­ფე­სი­უ­ლად ძა­ლი­ან გა­ვი­ზარ­დე, დღე­საც ბევ­რი ჩემი მე­გო­ბა­რი მუ­შა­ობს იქ და დღემ­დე მიყ­ვარს. ბევ­რი კომ­პა­ნია და ორ­გა­ნი­ზა­ცია გა­მო­ვი­ა­რე, მათ შო­რის ტე­ლე­ინ­დუსტრია, სა­ცა­ლო გა­ყიდ­ვე­ბი, წარ­მო­ე­ბა, ასე­ვე, ვი­ყა­ვი სა­ჯა­რო სექ­ტორ­შიც და ყვე­ლა ჩემი პო­ზი­ცია უკავ­შირ­დე­ბო­და ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვას. ჩემს იუ­რი­დი­ულ მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე მთლად უარი რომ არ მეთ­ქვა და არ დავ­შო­რე­ბო­დი, საკ­რე­ბუ­ლო­ში იუ­რი­დი­უ­ლი კო­მი­ტე­ტის სამ­დივ­ნოს ხელ­მძღვა­ნე­ლის პო­ზი­ცი­ას დავ­თან­ხმდი. თუმ­ცა მა­ლე­ვე ისევ HR-ს და­ვუბ­რუნ­დი. საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბაც და­მიგ­როვ­და ამ სფე­რო­ში.

იხილეთ სრულად