მსოფლიოში აღიარებული "კარმენი", რომელმაც დამოუკიდებლობის დღის ღონისძიებაზე საქართველოს ჰიმნი შეასრულა - კვირის პალიტრა

სა­ქარ­თვე­ლო და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დღეს აღ­ნიშ­ნავს. სა­ზე­ი­მო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი თბი­ლის­სა და რე­გი­ო­ნებ­ში იმარ­თე­ბა. 12:00 სა­ათ­ზე წვე­ვამ­დე­ლებ­მა ფიცი და­დეს, რაც ღო­ნის­ძი­ე­ბის კულ­მი­ნა­ცი­უ­რი მო­მენ­ტია. ფი­ცის და­დე­ბის სა­ზე­ი­მო ღო­ნის­ძი­ე­ბა თბი­ლი­სის გარ­და 10 რე­გი­ონ­ში გა­ი­მარ­თე­ბა.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმნს, წელს ის მსოფ­ლი­ო­ში აღი­ა­რე­ბულ­მა მეცო-სოპ­რა­ნომ ქე­თე­ვან ქე­მოკ­ლი­ძემ შე­ას­რუ­ლა.

ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი დე­ტა­ლე­ბი

ქე­თე­ვა­ნი 1981 წლის 7 ივ­ლისს თბი­ლის­ში და­ი­ბა­და. და­ამ­თავ­რა თბი­ლი­სის სულ­ხან ცინ­ცა­ძის სა­ხე­ლო­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბის სკო­ლა და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ას­თან არ­სე­ბუ­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი; შემ­დეგ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის მა­გის­ტრა­ტუ­რა და თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ეკო­ნო­მი­კურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­თა გან­ხრით; ქე­თე­ვა­ნი გახ­ლდათ სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­ზი­დენ­ტის სტი­პენ­დი­ა­ტი; 2005 წელს კი მი­ე­ნი­ჭა მა­გის­ტრის წო­დე­ბა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ეკო­ნო­მი­კურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში.

ცნო­ბი­ლი მეცო-სოპ­რა­ნო სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბი­სას აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი ახალ­გაზ­რდულ პო­ლი­ტი­კა­ში. იყო ახალ­გაზ­რდა ეკო­ნო­მის­ტთა მმარ­თველ­თა საბ­ჭოს წევ­რი, ახალ­გაზ­რდუ­ლი პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი, ქარ­თვე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბის ერთ-ერთი წარ­მო­მად­გენ­მე­ლი ევ­რო­საბ­ჭო­ში; გა­დი­ო­და სტა­ჟი­რე­ბას ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტრო­ში. ასე­თი­ვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო ქე­თე­ვან ქე­მოკ­ლი­ძის მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა.

მისი პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სას­ცე­ნო დე­ბი­უ­ტი, 2002 წელს, ჯერ კი­დევ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში სწავ­ლი­სას, თბი­ლი­სის ოპე­რა­ში შედ­გა: მა­და­ლე­ნა, ემი­ლია, ამა­დი­გი. ამას მოჰ­ყვა მისი გა­მოს­ვლე­ბი ცნო­ბილ ქარ­თველ დი­რი­ჟო­რებთნ, რე­ჟი­სო­რებ­თან და ორ­კესტრებ­თან.

მეცო სოპ­რა­ნო 2006 წელს ბელ­ვე­დე­რის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სზე მო­გე­ბუ­ლი ლა სკა­ლას სა­ო­პე­რო თე­ატ­რის სპე­ცი­ა­ლუ­რი პრი­ზით უგა­მოც­დოდ ჩა­ი­რი­ცხა ამა­ვე თე­ატრთან არ­სე­ბულ აკა­დე­მი­ა­ში. ქარ­თველ სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რალს ევ­რო­პი­სა და ამე­რი­კის სა­ო­პე­რო სცე­ნებ­ზე ოცზე მეტი პარ­ტია აქვს ნამ­ღე­რი. იგი ით­ვლე­ბა რო­ზი­ნას პარ­ტი­ის ერთ-ერთ სა­უ­კე­თე­სო შემ­სრუ­ლებ­ლად, რომ­ლი­თაც დიდი წარ­მა­ტე­ბა მო­ი­პო­ვა ბერ­ლი­ნის დო­ი­ჩე ოპე­რის, პარ­მის სა­მე­ფო თე­ატ­რის, ტუ­ლუ­ზის კა­პი­ტო­ლის თე­ატ­რის, მონ­პე­ლი­ეს ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი თე­ატ­რის, პა­ლერ­მოს ტე­ატ­რო მა­სი­მოს, სან­ტი­ა­გოს მუ­ნი­ცი­პა­ლუ­რი თე­ატ­რის, რა­ი­ნის დო­ი­ჩე ოპე­რი­სა და მარ­სე­ლის მუ­ნი­ცი­პა­ლუ­რი ოპე­რის სცე­ნებ­ზე;

"ჩვენს პრო­ფე­სი­ა­ში ისე არ არის, რომ რა­ღა­ცას მი­აღ­წევ და გა­ჩერ­დე­ბი - ყვე­ლა­ფე­რი მუდ­მივ გან­ვი­თა­რე­ბას­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი... რო­გორც ბევ­რი ქარ­თვე­ლი ბავ­შვი, მეც პა­ტა­რო­ბი­დან ვმღე­ო­დი, ოჯახ­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბი გვქონ­და, ოღონდ, ჩემი მშობ­ლე­ბი მეც­ნი­ე­რე­ბი არი­ან, მოყ­ვა­რუ­ლი მუ­სი­კო­სე­ბი და ამ სფე­როს­თან პრო­ფე­სი­უ­ლად არ იყ­ვნენ და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. პა­ტა­რა ასა­კი­დან დავ­დი­ო­დი მშობ­ლებ­თან ერ­თად ოპე­რა­ში, დრა­მა­ტულ თე­ატ­რებ­ში და ძა­ლი­ან მი­ტა­ცებ­და ეს სამ­ყა­რო. სულ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ფარ­დის უკან რა ხდე­ბო­და... მერე კი ჩემი ცხოვ­რე­ბა ისე წა­რი­მარ­თა, რომ უკვე ვიცი, ფარ­დის ორი­ვე მხა­რეს რა ხდე­ბა,“ - ამ­ბობ­და ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში. (გააგრძელეთ კითხვა)