"გული შენელებული მქონდა და მეგონა, მოვკვდებოდი" - რას ჰყვება ცნობილი მსახიობების შვილი გადატანილ ჯანმრთელობის პრობლემაზე? - კვირის პალიტრა

მანუ თა­ვა­ძე მსა­ხი­ო­ბე­ბის, ნიკა თა­ვა­ძი­სა და ნატა მურ­ვა­ნი­ძის შვი­ლი. ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უყ­ვე­ბა, რო­გორ და­ა­მარ­ცხა ანო­რექ­ცია და ამ და­ა­ვა­დე­ბას­თან ბრძო­ლა­ზე სა­კუ­თარ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ჰყვე­ბა:

“ვე­რას­დროს ვი­ფიქ­რებ­დი, თუ ოდეს­მე სა­კუ­თარ თავ­ზე ანო­რექ­სი­ის­გან თა­ვის დაღ­წე­ვის ის­ტო­რი­ის მო­ყო­ლა მო­მი­წევ­და. ჩვე­ნი თა­ო­ბა მგო­ნია, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბით არის კვე­ბი­თი აშ­ლი­ლო­ბე­ბის საფრ­თხის ქვეშ, რად­გან მუდ­მი­ვი კო­მერ­ცი­რე­ბა იმის, თუ რო­გორ უნდა ვიკ­ვე­ბოთ, რო­გორ ვი­ვარ­ჯი­შოთ, რომ შემ­დეგ ბედ­ნი­ე­რე­ბი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყოთ, ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებს ყვე­ლა ასა­კის ადა­მი­ან­ზე და გან­სა­კუთ­რე­ბით მო­ზარ­დებ­ზე.

დავ­დი­ო­დი ბა­ლეტ­ზე, ვა­და­რებ­დი ჩემს თავს სხვა ბავ­შვებს, იმ­დე­ნად ჩვე­ვა­ში გა­და­მი­ვი­და ეს, რომ ვის­თან ერ­თა­დაც არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ყვე­ლას ვა­და­რებ­დი ჩემს სხე­ულს. ასე გაგ­რძელ­და მა­ნამ, სა­ნამ თავი საფრ­თხე­ში არ ჩა­ვიგ­დე.რო­დე­საც სიმპტო­მე­ბი და­მე­წყო 17 წლის ვი­ყა­ვი, აბი­ტუ­რი­ენ­ტი, და გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი და­ვა­ლე­ბე­ბი­სა და სტრე­სის გარ­და, და­ვი­წყე ჩემ გარ­შე­მო გამ­ხდარ ადა­მი­ა­ნებ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა. რო­გორ იკ­ვე­ბე­ბოდ­ნენ, და­ვა­ფიქ­სი­რე, რომ ყვე­ლას რა­ტომ­ღაც იმ ადა­მი­ან­თან სურ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვინც გამ­ხდა­რი იყო.

და­ვი­ჯე­რე, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის მი­სა­ღე­ბი და სა­ინ­ტე­რე­სო რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მეც მათ უნდა დავ­მსგავ­სე­ბო­დი. ნელ-ნელა და­ვი­წყე ჩემს რა­ცი­ონ­ში საკ­ვე­ბის შემ­ცი­რე­ბა და თავს ვა­ჯე­რებ­დი, რომ ეს ჩემ­თვის საკ­მა­რი­სი იყო. ჩემს თავს რი­ტუ­ა­ლე­ბი და­ვუ­წე­სე, რაც შე­ი­ცავ­და საჭ­მლის გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბის მი­ღე­ბას კონ­კრე­ტულ დროს. მათი შეს­რუ­ლე­ბი­სას ყო­ველ დღე თავ­და­ჯე­რე­ბა მე­მა­ტე­ბო­და, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად, ვსუს­ტდე­ბო­დი. ვგრძნობ­დი, რომ შიმ­ში­ლის­გან თავ­ბრუ მეხ­ვე­ო­და და ხე­ლე­ბი მი­კან­კა­ლებ­და, მაგ­რამ თავს ვა­ჯე­რებ­დი, რომ ეს გა­და­ტა­ნი­ლი კო­ვი­დის ბრა­ლი იყო. სა­წყის ეტაპ­ზე კონ­ცენ­ტრა­ცია მი­ჭირ­და, რად­გან საჭ­მელ­ზე ფიქ­რობ­და ჩემი ტვი­ნი, მაგ­რამ ამ აზ­რებს ვთრგუ­ნავ­დი.

და­ი­წყო დეპ­რე­სია, შე­მი­წყდა მენსტრუ­ა­ცია. შემ­დე­გი ეტა­პი უკვე ის იყო, რომ ტვი­ნი ვე­ღარ აღიქ­ვამ­და საფრ­თხეს, გული შე­ნე­ლე­ბუ­ლი მქონ­და და ყო­ველ წამს მე­გო­ნა, რომ მოვ­კვდე­ბო­დი. მაგ­რამ ეს და­ა­ვა­დე­ბა გა­ჯე­რებს, რომ იმის­თვის იწ­ვა­ლე ამ­დე­ნი, რომ ზუს­ტად ასე­თი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ასე გაგ­რძელ­და 2021 წლის დე­კემ­ბრამ­დე, სა­ნამ კლი­ნი­კა­ში არ ამოვ­ყა­ვი თავი.2021 წლის დე­კემ­ბერ­ში ჩემ­მა ექიმ­მა ანა­ლი­ზე­ბის პა­სუ­ხე­ბი რომ ნახა, თვა­ლებ­ზე ცრემ­ლე­ბი მო­ად­გა. მიხ­ვდა, რომ შე­უქ­ცე­ვა­დი პრო­ცე­სე­ბი იწყე­ბო­და და კლი­ნი­კა­ში და­წო­ლის გარ­და სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი არ არ­სე­ბობ­და. პირ­ვე­ლად სწო­რედ კლი­ნი­კა­ში გან­ვი­ცა­დე პა­ნი­კუ­რი შე­ტე­ვა და მივ­ხვდი, რომ არ მინ­დო­და სიკ­ვდი­ლი.

და­ვი­წყე ჩემი თა­ვის გვერ­დი­დან აღ­ქმა, რო­გორ და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი ჩემს თავს სხვა რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ჩემი ორ­გა­ნიზ­მის გვერ­დი­დან და­ნახ­ვა ვის­წავ­ლე. სა­წყის ეტაპ­ზე ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია ნა­ბი­ჯე­ბის გა­დად­გმა, მაგ­რამ იმის­თვის არი­ან სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი, რომ გი­თხრან ეს სირ­თუ­ლე რო­გო­რი ბუ­ნებ­რი­ვია. კლი­ნი­კი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ სახ­ლში გა­ვაგ­რძე­ლე ჩემს ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ამ პრობ­ლე­მას­თან გამ­კლა­ვე­ბა. ყო­ველ ლუკ­მა­ზე ჩემი ხელი ეჭი­რათ და ყო­ვე­ლი ტი­რი­ლის დროს ზუს­ტად იმას მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რაც მჭირ­დე­ბო­და, რომ მო­მეს­მი­ნა.

გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბა ხან­გრძლი­ვი პრო­ცე­სია. შენს თავს ებ­რძვი ყო­ველ პა­ტა­რა ნა­ბიჯ­სა და გა­მოწ­ვე­ვა­ზე.სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ არ­სე­ბობს კვე­ბი­თი აშ­ლი­ლო­ბე­ბის სპე­ცი­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი კლი­ნი­კა, რაც უდი­დეს პრობ­ლე­მად მი­მაჩ­ნია. ამ კლი­ნი­კებ­ში ხდე­ბა კვე­ბი­თი აშ­ლი­ლო­ბის დი­აგ­ნო­ზი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბის მუდ­მი­ვი მო­ნი­ტო­რინ­გი, რაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. მე გა­მი­მარ­თლა, რომ ჩემს გარ­შე­მო ძა­ლი­ან კარ­გი ექი­მე­ბის ჯგუ­ფი შე­იკ­რა, რათა გა­მოვ­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვი, თუმ­ცა მსგავ­სი კლი­ნი­კე­ბის არ­სე­ბო­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.სა­ქარ­თვე­ლო­ში კვე­ბით აშ­ლი­ლო­ბებ­ზე არ ლა­პა­რა­კო­ბენ, ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ტა­ბუ­ი­რე­ბუ­ლი თე­მაა და შე­სა­ბა­მი­სად მე იმ პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად რაც მჭირ­დე­ბო­და იყო ის, რომ ვინ­მეს ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა ზუს­ტად გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნა და ეთ­ქვა, რომ მარ­ტო არ ვარ. იხილეთ სრულად