"ყველა პრობლემასა და კრიზისს ისე ვუყურებ, რომ ეს დროებითია და ყველაფერი უკეთესობისკენ იცვლება"
მსახიობი ნათია კვაშალი ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე იყო, როცა მუშაობა დაიწყო. მას შემდეგ სულ ცდილობს, საკუთარი შემოსავალი ჰქონდეს. წარმოუდგენლად მიაჩნია, განათლებულ, თავისი საქმის ერთგულ ადამიანს დასაქმება სურდეს, მაგრამ სამსახურს ვერ შოულობდეს...
- ძალიან გამიმართლა იმ მხრივ, რომ მე-10 კლასში ვიყავი, როდესაც სკოლაში რადიოს წარმომადგენლები მოვიდნენ - ახალგაზრდა თანამშრომელს ეძებდნენ. შერჩევა ჩაატარეს, რომელშიც გავიმარჯვე... ჯერ კიდევ მოსწავლეს ასეთი პასუხისმგებლობა დამეკისრა: ყოველდღე რადიოგადაცემას ვუძღვებოდი, რომელშიც "ესემესის" სახით, მსმენელები კონკრეტული ადამიანების მონაცემებს გვაწვდიდნენ. შემდეგ ამ ადამიანებს ვუკავშირდებოდით და ვაშაყირებდით... ხელფასი მქონდა. რა თქმა უნდა, ეს მიზერული თანხა იყო, მაგრამ იმ ასაკიდანვე გავუგე გემო, თუ რა იყო საკუთარი შრომით გამომუშავებული ფული. ხელფასი სრულად მე მხმარდებოდა, რა თქმა უნდა. დედა ყოველთვის მეუბნებოდა, - ხელფასის ყოველი აღებისას აუცილებლად ისეთი რაღაც შეიძინე, რაც სამახსოვროდ დაგრჩებაო. ვუჯერებდი. ჩემთვის ყოველთვის სუვენირს ან სამკაულს ვყიდულობდი... მას შემდეგ, ფაქტობრივად, არ მახსენდება პერიოდი, როცა არ ვმუშაობდი. სულ ამის მოთხოვნილება მქონდა, საკუთარი შემოსავალი მქონოდა, მემუშავა... რა თქმა უნდა, "ჩავარდნებიც" იყო, მაგრამ პანდემიის დროსაც კი ვცდილობდი, უსაქმურად არ ვყოფილიყავი.
- რას საქმიანობდით?
- ონლაინ მაინც ვმუშაობდი. თეატრი დაკეტილი იყო, მაგრამ რაღაც პატარ-პატარა საქმეებს მაინც ვაგროვებდით... იმ პერიოდში ბავშვი გამიჩნდა, პატარასთანაც ვიყავი და თეატრის საქმეებსაც გამოვნახავდი ხოლმე, რომლებსაც ონლაინ ვასრულებდი...
- ფინანსური კრიზისი შეგქმნიათ?
- ვერ წარმომიდგენია, რომ ამ ქვეყანაში არსებობს ადამიანი, ვისაც ფინანსური კრიზისი ერთხელაც არ ჰქონია. საერთოდ, ძალიან ოპტიმისტი ვარ. ყველა პრობლემასა და კრიზისს ისე ვუყურებ, რომ ეს დროებითია და ყველაფერი უკეთესობისკენ იცვლება. ალბათ ასეთი განწყობა ისეთი მნიშვნელოვანია, რომ მართლაც ასე ხდება.
- როცა თქვენ წინაშე პროფესიული არჩევანის საკითხი დადგა, იფიქრეთ, რამდენად შემოსავლიანი იქნებოდა მსახიობობა?
- არა, რასაკვირველია. ამაზე რომ მეფიქრა, ალბათ, ამ გადაწყვეტილებას არ მივიღებდი, თუმცა ისეთი მატერიალისტი არასდროს ვყოფილვარ, რომ ფინანსური სარგებლის გამო ამერჩია პროფესია. ვიცოდი, ამ ქვეყანაში მსახიობის პროფესია ძალიან მაღალანაზღაურებადი არასდროს არის, მაგრამ 16 წლის მოზარდი, რომელსაც მსახიობობა, სცენაზე დგომა უნდა, ამაზე არ ფიქრობს. არც მე მიფიქრია... საბოლოო ჯამში, ამ მხრივ გარკვეულ პრობლემებს შევეჩეხე. ალბათ ყველა ადამიანმა საკუთარ თავზე უნდა გამოცადოს რაღაცები, რომ მერე გაიაზროს და დაიჯეროს...
- გახსოვთ, პროფესიული საქმის შესრულებისთვის პირველი ჰონორარი როდის მიიღეთ?
- კი. პირველ კურსზე ვიყავი. დეკემბერი იყო. თეატრალურ უნივერსიტეტში გოგონა მოვიდა, რომელსაც უნდოდა, მთაწმინდის პარკში, ამფითეატრში სხვადასხვა ზღაპრის გმირი გვეთამაშა. მე ფიფქიას პერსონაჟი შემხვდა... იმ პერიოდისთვის 2 კვირაში საკმაოდ კარგი ანაზღაურება ავიღე. ძალიან ამაყი ვიყავი, რომ თეატრალური უნივერსიტეტის პირველივე კურსზე უკვე ჰონორარი ავიღე. იხილეთ სრულად