„ეს ქვეყანა ავად არის, ამიტომაც 22 წლის წინ დავტოვე რუსეთი“ - რას ჰყვება კა-გე-ბეს ყოფილი მზვერავი

პრიგოჟინის ჩაშლილ ამბოხსა და რუსეთში განვითარებულ მოვლენებზე კა-გე-ბეს ყოფილი მაღალჩინოსანი, ყოფილი მზვერავი სერგეი ჟირნოვი გვესაუბრა: - ის, რაც 23-24 ივნისს მოხდა, თეატრალური წარმოდგენა არ ყოფილა. ნამდვილად აჯანყება იყო, ოღონდ არა სახელმწიფო გადატრიალება. როდესაც შეიარაღებული ძალების დიდი ნაწილი მეთაურობის ბრძანებას არ ემორჩილება და გასამხედროებული კომერციული ორგანიზაციის მხარეს გადადის, შემდეგ ისინი აფეთქებენ ხიდებს, ხოცავენ სამხედრო პილოტებს, ესვრიან ასაფრენ აპარატებს, ეს ინსცენირებული არ არის. პრიგოჟინს მოსკოვამდე ნამდვილად უნდოდა მისვლა, მაგრამ იმიტომ გაჩერდა, რომ სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა. რამდენიმე თვის წინ პრიგოჟინმა განაცხადა, რომ მაისის პირველ რიცხვებში უკრაინის ფრონტიდან წასვლას აპირებდა და გასაგები გახდა, რომ ის რაღაცისთვის ემზადებოდა. იცოდა, რომ უკრაინის კონტრშეტევის შემდეგ რუსული არმია უკან დაიხევდა და მხოლოდ ორი ვარიანტი ჰქონდა: პირველი - "ვაგნერელებთან" ერთად ბრძოლის ველზე ბოლომდე დარჩენა და სიკვდილი, იმიტომ, რომ ბახმუტში უაზროდ ჩაახოცვინა თავისივე ბიჭები, ისე, რომ ვერც აიღო, და მეორე - კონტრშეტევის შემდეგ, როგორც კი როსტოვს მოადგებოდა, უკვე იმდენი რამ ჰქონდა ხელისუფლების წინააღმდეგ ნათქვამი, საზღვარზე აუცილებლად დააკავებდნენ და შემდეგ მოკლავდნენ. იგივე ბედი ელოდათ "ვაგნერელებსაც". პრიგოჟინი იანვრის შემდეგ დამარცხებული ომის ყველაზე ღირსეულ ფიგურად თავის წარმოჩენას ცდილობდა, ფაქტობრივად, საპრეზიდენტო კამპანიას ატარებდა. გვარს არ აკონკრეტებდა, თუმცა მას "ბედნიერი სტარიკითა" და სხვა შეურაცხმყოფელი სიტყვებით იხსენიებდა. თავდაცვის სამინისტროს, გენერალური შტაბის, ეფ-ეს-ბესა და ძალოვანი უწყების წარმომადგენლები, ყველა, ეუბნებოდნენ, პუტინი ყველას ყელში ამოუვიდა, მისი შეცვლის დრო მოვიდა, ძალიან დასუსტდა, ჩვენ ძლიერი მმართველი გვჭირდება, ასეთი კი შენ ხარო. მანაც დაიჯერა, რომ პრეზიდენტი გახდებოდა. თითქმის მოსკოვამდე მიუშვეს. მხოლოდ გენერალი, საჰაერო ძალების მეთაური სუროვიკინი კი არა, დაზვერვის თანამშრომლები, შეიარაღებული ძალების გენერალური შტაბის მთავარი დირექტორატის პირველი მოადგილე ვლადიმირ ალექსეევი და სხვა ჩინოვნიკები საქმის კურსში იყვნენ, თუმცა მხარდაჭერა მასშტაბური შეტევისთვის საკმარისი არ აღმოჩნდა. სუროვიკინი ამ ომის განმავლობაში თავდაცვის სამინისტროს, შოიგუ-პუტინსა და პრიგოჟინს შორის შუამავალი იყო. გენერალიაო, და მის რეპუტაციას უფრთხილდებიან, არადა, რუსეთს გენერლები არა ჰყავს - ისინი, ძირითადად ჩეჩნეთში, სირიაში იბრძოდნენ, ანუ ბოევიკებთან უწევდათ ბრძოლა და არა მასშტაბურ ომში, არმიის პირისპირ. უკრაინაში პირველად მოუწიათ ნამდვილ არმიასთან შეტაკებამ და აღმოჩნდა, რომ ბრძოლა არც სუროვიკინმა იცის და არც სხვებმა, შოიგუ კი იარაღშიც ვერ ერკვევა... ვიღაცები მიხვდნენ, რომ მხოლოდ შიდაარეულობას მიიღებდნენ და პრიგოჟინი გაწირეს. ის კი კარგად იცნობს პუტინს. მან მოღალატე უწოდა, "მეფე" კი მოღალატეებს არასდროს პატიობს. - პუტინს ხშირად თანამედროვე ჰიტლერს უწოდებენ. - ჰიტლერი იყო პოლიტიკოსი, მან წიგნიც დაწერა "მაინ კამპფი" - "ჩემი ბრძოლა", დაჯილდოებული იყო ორატორული ნიჭით, ადამიანების დარწმუნება, გადაბირება, პოლიტიკის წარმოება შეეძლო. მე მის ფაშისტურ მიდგომებსა და დამოკიდებულებაზე კი არა, ადამიანურ ნიჭზე ვსაუბრობ. ძალიან მიკვირს იმ ჟურნალისტების თუ მკვლევრების, რომლებიც მათ მსგავსებაზე ლაპარაკობენ. ჰიტლერმა პარტია ააშენა, რომელიც პირად კეთილდღეობაზე ორიენტირებული ადამიანების თავშესაყარი კი არა, იდეების ერთგული პირებით იყო დაკომპლექტებული. პოლიტიკური გამოსვლები ჰქონდა, ყოველ გამოსვლაზე ახალ გულშემატკივარს, მომხრეს იძენდა... პუტინი კი, დასავლელ ლიდერებთან შეხვედრებისას წინასწარ დაწერილ და ათასჯერ გადაკითხულ ტექსტსაც კი დაძაბული კითხულობს. უკრაინის ომის ფონზე ეს დისკომფორტი ნაწილობრივ მოეხსნა - მხოლოდ ლუკაშენკოსა და მისნაირ დიქტატორებს ხვდება, მაგრამ დიალოგს მათთანაც ერიდება. დაძაბულობის მოსახსნელად ფეხს ფეხზე გადაიდებს, შემდეგ წარამარა ცვლის. ყოველ სიტყვაზე ნერვიულად ჩაახველებს ხოლმე. ითქვა, რომ ყელის ქრონიკული დაავადება აქვს, რომელიც სტრესული ვითარების დროს იჩენს თავს, მაგრამ მე უფრო დაძაბულობას ვაბრალებ, მძიმე ბავშვობას, აგენტის ჩავარდნილ კარიერას. - პოლონელი ჟურნალისტის ქრისტინა რედლიხის წიგნის თანახმად, მან ბავშვობის ერთი მონაკვეთი საქართველოში გაატარა. - ამის ნამდვილობას არ გამოვრიცხავ. იმ წლებში საბჭოთა სივრცეში ადამიანები გამუდმებით მიგრირებდნენ და შესაძლებელია დედამისი მართლაც აღმოჩნდა საქართველოს ერთ-ერთ რეგიონში, სადაც მის პატარა ბიჭს როგორც ოჯახში, ასევე ქუჩაში, ჩაგრავდნენ. მას არ ჰქონდა განათლების მიღების შესაძლებლობა, ძალიან სუსტი და ადვილად დასაჩაგრი იყო. მას შემდეგ, რაც ლენინგრადში გააშვილეს, არც იქ ყოფნა აღმოჩნდა შეღავათი, პატარა ვოვას სამეტყველო ენა ქართული იყო და რუსული ცუდად იცოდა, ლენინგრადში კი თანატოლებმა მტრულად მიიღეს. ამიტომაც 11 წლის ასაკში, სავარაუდოდ, დედობილ-მამობილის ჩარევით გააკეთეს არჩევანი სამბოსა და ძიუდოზე. მას აგენტის კარიერის შენებისასაც ჰქონდა იმედგაცრუება, დავალებაზე წასულს, მეწყვილესთან ერთად, ხულიგან ბიჭებს გადაეყარნენ, რა დროსაც ხელი მოსტეხეს. თუმცა ტრაგედია ამით არ დასრულებულა - დაზვერვის სამსახურმა მას კარიერის გაგრძელებაზე უარი უთხრა. შემდეგ პეტერბურგის მაშინდელი მერი ანატოლი სობჩაკი გაიცნო, რომელსაც ისეთი ადამიანი სჭირდებოდა, ვინც ინფორმაციას მოუგროვებდა, მათ შორის თავის გარემოცვაში. ეს იყო 90-იანი წლების დასაწყისში. ამ დროს პუტინი გერმანიიდან ახალი ჩამოსული იყო. პუტინი დაზვერვის საქმესაც აკეთებდა და სობჩაკისასაც. მას პოლიტიკის კეთების უნარი არა აქვს, მაგრამ კადრების ერთმანეთზე გადაკიდება და ამ გზით წინსვლა შეეძლო. მისი კოზირია, ნებისმიერმა ადამიანმა, რომლებთანაც პირისპირ საუბარი მოუწევს, იგრძნოს, რომ ბოლომდე მისიანია, შეუძლია ენდოს, მასთან გულწრფელი იყოს, რასაც შემდეგ მშვენივრად იყენებს. - ეს კა-გე-ბეს კლასია? - ეს მძიმე წარსულის მქონე მარტოსული ადამიანის თვითგადარჩენის ინსტინქტია, ოღონდ ცუდად განვითარებული. როდესაც მასზე ამბობენ, ცივსისხლიანია და შებრალების უნარი არა აქვსო, ასეც არის. ამას თავისი წინა პირობები აქვს - ბავშვობის, მოზარდობის მძიმე წლები, რა დროსაც ემოციების გამოვლენა სისუსტედ ჩაეთვლებოდა და მუდმივად თავის გადარჩენისთვის ბრძოლა უწევდა. მე მასთან ხშირი ურთიერთობა არ მქონია. ეს იყო ტანდაბალი ადამიანი, რომელიც ცდილობდა საქმიანი იერი ჰქონოდა და იმ გავლენით, რომელიც სობჩაკისა და სხვა მაშინდელ ოლიგარქებთან სიახლოვით მოიპოვა, თავისი უპირატესობა დაემტკიცებინა. მაგალითად, შეეძლო გაეწირა წარჩინებული სტუდენტი, რომელმაც ყვავილი გაუგზავნა ან ნაყინზე დაპატიჟა უცხოელი გოგონა, ან ასევე უცხოელთან რამდენიმეწუთიანი საუბრისთვის "გამოეჭირა" კოლეგა. ზოგჯერ აშანტაჟებდა და ვიღაცებზე ინფორმაციის მოპოვებას სთხოვდა, თუ არ გაუვიდოდა, უფროსობასთან ჩაუშვებდა. განსაკუთრებით მაშინ აქტიურდებოდა, როდესაც დაზვერვის სამსახურის ხელმძღვანელობაში, შემდეგ კი უკვე, კრემლში ელცინის კარზე სიტუაცია იძაბებოდა. ამ დროს ის ყველა მხარის მიმართ მეგობრული ხდებოდა, რათა ამღვრეულ წყალში სარფიანად ეთევზავა. მას "ჩუმ ჭირსაც" ეძახდნენ. გარემოცვას ყოველთვის ძალიან ფრთხილად არჩევდა. პირადი დაცვის, მძღოლის, მოადგილის, თანამშრომლის კანდიდატურას აგენტებს უგზავნიდა, რათა კიდევ ერთხელ გადაემოწმებინა, დიდი ანაზღაურებისთვის, ქვეყნიდან გაყვანის შეპირების სანაცვლოდ, გასცემდა თუ არა პუტინზე კონფიდენციალურ ინფორმაციას. 2006 წელს შანხაიში განაცხადა, რომ პრეზიდენტის პოსტიდან წასვლა და ოპოზიციაში ყოფნა სურდა და ამას ორი წლის შემდეგ აპირებდა. თუმცა რუსეთში დაბრუნების შემდეგ გარემოცვამ, ოლიგარქებმა, გავლენიანმა პოლიტიკოსებმა უთხრეს, როგორ თუ მიდიხარ, მერე ქვეყანას, ხალხს რა ეშველება, ვერ ხედავ, ნატო როგორ ცდილობს გაფართოებას, შენი წასვლა ახლა ქვეყნის ღალატს ნიშნავსო, დაარწმუნეს. რასაკვირველია, მათ თავიანთი კეთილდღეობა ადარდებდათ, გავლენები გადანაწილებული ჰქონდათ და ვითარების არევ-დარევა არ აწყობდათ. ამიტომ უთხრეს, პოსტის დატოვების შემდეგ, ოპოზიციაში გადასვლა შენი ოჯახის უსაფრთხოებაზე გადისო, და ისიც გაჩუმდა. - რა ელის პრიგოჟინს? - თუ 2024 წლის არჩევნებამდე მიაღწია და გაურკვეველ ვითარებაში არ მოკლეს, რუსეთის პრეზიდენტი გახდება. ამის თქმისთვის ბევრი საფუძველი მაქვს - მას კრემლის ადმინისტრაციაში, თავდაცვის სამინისტროში, გენერალიტეტში მხარს უჭერენ. ეს სუროვიკინის მოქმედებებშიც გამოჩნდა. მის მხარეს იყვნენ გუბერნატორები, ოლიგარქები, რომლებიც აქეზებდნენ, შენ დაიწყეო, მაგრამ შემდეგ ყველამ მიატოვა, რადგან გაირკვა, რომ პრიგოჟინი სამხედრო ამბოხს აწყობდა და არა სახელმწიფო გადატრიალებას. პრიგოჟინმა მოსკოვამდე სამხედრო მარშით იარა, როგორც ჩანს, ეგონა, გზადაგზა სხვებიც შეუერთდებოდნენ, მაგრამ შეცდა. იმ შემთხვევაში, თუ ის მოწოდებას გააკეთებდა მოქმედი და ყოფილი გუბერნატორებისთვის, დაცვის ყოფილი წევრებისა და ჩინოვნიკებისთვის, მოსკოვამდე ვაპირებ ჩასვლას და ვისაც უნდა შემომიერთდესო, შესაძლოა მართლა მეტ ხალხს მოეყარა თავი. ის გაბრიყვდა. სიტუაციის ასარევად გამოიყენეს და დაელოდნენ, როგორ განვითარდებოდა პროცესები. პრიგოჟინი სამჯერ ნასამართლევია და სასჯელი როგორც საბჭოთა, ასევე, "პერესტროიკის" დროსაც მოიხადა. როდესაც ციხიდან გამოვიდა, "ბანდიტურ პეტერბურგში" ჩაცხრილვა, სისხლიანი გარჩევები, ძალაუფლებისთვის დაუნდობელი ბრძოლა მიდიოდა, ჰამბურგერების ბიზნესი დაიწყო, შემდეგ კი რესტორნების ქსელი გახსნა. პეტერბურგში გაიცნო მაშინდელი მერის მოადგილე ვლადიმირ პუტინი, რომელიც მის რესტორნებს ხშირად სტუმრობდა. მათ შორის ურთიერთობა ახლობლობაში გადაიზარდა, იმდენად, რომ პუტინი ძალიან ენდობოდა. საერთოდ, პუტინს უყვარს თავისზე დაბალ საფეხურზე მდგომი ადვილად სამართავი ადამიანები. ცდილობს ისინი მეგობრობით წაახალისოს, აგრძნობინოს, რომ ეს მათი ბონუსია და სამაგიეროდ, მათგან ყველაფერს მოითხოვს: მხარდაჭერას, ვითარების კონტროლს, თავგანწირვას. პუტინს მოსწონს დაცვის თანამშრომლებთან, მძღოლებთან, ძალოვანი უწყების წარმომადგენლებთან ურთიერთობა. ისინი ობიექტის ყველა ნაბიჯის, ზარის, მნიშვნელოვანი საიდუმლო შეხვედრის შესახებ ინფორმაციას ფლობენ. ამიტომ ცდილობს მათთან კეთილგანწყობილი იყოს, თავის მხრივ, ისინიც გულწრფელები არიან. როგორც პუტინის შესახებ ფლობენ ინფორმაციას, ასევე ფლობენ სხვებზეც, "მეფეს" კი, კომპრომატები ყველაფერზე მეტად უყვარს. მათ, ვინც პუტინის ნდობას იმსახურებდა, დაწინაურება ელოდათ, მაგალითად, "როსგვარდიის" ხელმძღვანელად დანიშნა პირადი დაცვის ყოფილი თანამშრომელი ვიქტორ ზოლოტოვი, ასევე, აწ გარდაცვლილი საგანგებო სიტუაციების სამსახურის მინისტრი ევგენი ზინიჩევი, რომელიც მას წლების განმავლობაში იცავდა. თუმცა ნდობისა და ერთგულების მოპოვება ყოველთვის არ გამოსდის. ამიტომაც ასეთი სამსახურის ყველა თანამშრომელი ეფ-ეს-ბეს მუდმივ მეთვალყურეობაშია და მცირედი საფრთხის შემთხვევაში, თუ ქვეყნის დატოვების, ოპოზიციურ მედიასთან ან არასამთავრობო სექტორთან დაკავშირების მცდელობა ექნება, ის "ქრება". გამონაკლისი შემთხვევები მაინც ხდება, ვიღაცებმა რეჟიმს გაასწრეს და თავშესაფარი ევროპას სთხოვეს. თუმცა მათზე ნადირობა სხვა ქვეყნებშიც გრძელდება. პუტინის ძალაუფლება იმით იყო გამყარებული, რომ ის ერთპიროვნულ ლიდერად ითვლებოდა, რუსეთს კი უყვარს "ძლიერი", ერთიანი რუსეთისთვის ყველაფერზე წამსვლელი მმართველები. ამ ქვეყნის მოსახლეობა შეეჩვია ხელისუფლების კარნახით ცხოვრებას...ძლიერი ტირანში ეშლებათ, მაგრამ ამას მარტო პუტინს ვერ დავაბრალებთ, უფრო ვრცელი ისტორია აქვს. რბილად რომ ვთქვათ, არც ისე გონიერი მედვედევი იმიტომ მოიყვანა თავის შემცვლელად, რომ ენდობა. კიდევ რამდენიმე კაცს ენდობა, მაგრამ ისე არა, რომ მემკვიდრედ მიიჩნევდეს. "მემკვიდრის" დატოვება მისთვის სრულფასოვანი გარანტიების მიცემას ნიშნავს, მაგრამ ასეთი ჯერ არ ჩანს. არც ალექსი დიუმინია. ის მისი დაცვის ყოფილი თანამშრომელია, შემდეგ ტულის ოლქის გუბერნატორი. თავდაცვის მინისტრის შემცვლელადაც განიხილებოდა. ვფიქრობ, დიუმინი თავდაცვის მინისტრადაც ვერ ივარგებდა, იმდენად უინიციატივოა, რომ რეპუტაციადაკარგულ შოიგუსაც ვერ აჯობებდა. პუტინი იმ ფორმით, როგორიც აქამდე არსებობდა, მისაღები იყო, ის ყოველთვის იმარტივებდა საქმეს და რომელიმე რესპუბლიკის ან საქმის მართვას ერთ კაცს ავალებდა. ამიტომ დასვა ჩეჩნეთში კადიროვი, რომელსაც უთხრა, შენ ხარ უფროსი, შიდა საკითხები ისე უნდა მოაგვარო, რუსეთში ჩეჩნები პრობლემას არ ქმნიდნენ, როგორ გაართმევ თავს, შენი საქმეაო. ამაში ყოველწლიურად 5 მილიარდამდე რუბლს უხდის. - პრიგოჟინის ამბოხის შემდეგ რა შეიცვალა? - ახლა პუტინი არც პრეზიდენტია და აღარც დიქტატორი, მხოლოდ პრეზიდენტის მოვალეობის შემსრულებელ ნომინალურ ფიგურად იქცა. პოლიტიკურად დაუძლურებული მმართველი არავის სჭირდება, თუმცა ის შეეცდება რუსეთის მოსახლეობას და შემდეგ სხვებს დაანახოს, რომ სიტუაციას აკონტროლებს. დაღესტანში ჩავიდა ტურიზმის განვითარების გასაცნობად, ინდოეთში ვიზიტს გეგმავს და ა.შ. თუმცა ყოველი მისი ნაბიჯის კვალდაკვალ განხეთქილება მატულობს. ახლა ის ფსიქოლოგიურად დანგრეულია, რადგან წლების განმავლობაში თავს იმშვიდებდა, ეგონა, ისეთი დაცული იყო, არავითარი საფრთხე არ ემუქრებოდა. ამის შემდეგ უფრო ჩაიკეტება ბუნკერში. ვიღაცებს შესაძლოა არ სჯეროდეთ, მაგრამ მის ორეულს, რომელიც ნამდვილად არსებობს, ახლა უფრო გადატვირთული გრაფიკი ექნება. პუტინს კარგად ვიცნობ და განსხვავების შემჩნევა შემიძლია. პრიგოჟინამდე პუტინისა და მისი გარემოცვის რეპუტაცია "რუსეთის თავისუფლების ლეგიონმა" და "მოხალისეთა კორპუსმა" ბელგოროდსა და მის ახლო ტერიტორიებზე ჩატარებული რეიდებით შეარყიეს. მაშინ გაჩნდა პირველი ეჭვი, რომ რუსეთის ნებისმიერ ოლქში შეიძლება "შესეირნება". ეს ეჭვი კიდევ გამყარდა ამბოხის შემდეგ. ახლა სიტუაცია ძალიან მყიფეა - ნებისმიერ ადამიანს ან ადამიანთა ჯგუფს, რომელთაც შეიარაღებული დანაყოფები ჰყავთ, ბრიგადა ან მოზრდილი სამხედრო დაჯგუფება, მიეცა იმედი, რომ შეუძლია ძალაუფლების აღება სცადოს. პრიგოჟინი დამნაშავეა, რომელიც მეორე დამნაშავესთან მიდიოდა ვითარების გასარკვევად, რადგან პუტინმა ძველი მეგობრობა დაივიწყა და ის "გადააგდო". ყოველ შემთხვევაში, პრიგოჟინი ასე თვლიდა. იანვრის შემდეგ პუტინი პრიგოჟინის სატელეფონო ზარებს არ პასუხობდა, არც შეხვედრაზე თანხმდებოდა. მას კი, "ვაგნერელების" წინაშე პასუხისმგებლობა ჰქონდა აღებული, ბოლოს და ბოლოს, პუტინის მოთხოვნით ჩამოიყვანა ისინი ცენტრალური აფრიკიდან და სირიიდან. პუტინი ჯერ საერთოდ არ აღიარებდა მათთან კომუნიკაციას, შემდეგ კი, როდესაც დასჭირდათ, უკრაინის ომში სტრატეგიული მიმართულებები ჩააბარეს და რუსეთის მოსახლეობამ ეს მარტივად მიიღო. კრიმინალური წარსულის მქონე ნეონაცისტი პრიგოჟინის მიმართ, რომელიც თითქოს რუსეთის დიდებაზე, ქვეყნის გამარჯვებაზე ზრუნავს, თავს სწირავს, სიმპათია გაუჩნდათ და გულაჩუყებული მიაცილებდნენ... პროპაგანდა არსად ისე არ ამართლებს, როგორც რუსეთში. ახლა "ვაგნერის" მეთაურებს ერთმანეთის მიყოლებით აკავებენ, მაგრამ რუსეთის მოსახლეობის გამოკითხულთა მესამედი მაინც პრიგოჟინს უჭერს მხარს, მიუხედავად იმისა, რომ მათი მისია დასრულებულია. მათ უთხრეს, შეგიძლიათ ოჯახებით წახვიდეთო, თუმცა იციან, რომ ყველა მათგანს იმდენი დანაშაული აქვს ჩადენილი, დასავლეთის ქვეყნებში თავშესაფრის პოვნა გაუჭირდებათ. რუსეთის ხელისუფლებამ ვითომ შეღავათი შესთავაზა, ვისაც გინდათ, თავდაცვასთან გააგრძელეთ კონტრაქტი, არადა, ამ კატეგორიის პრივილეგირებული კასტის არმიაში მსახურება, ფაქტობრივად, შეუძლებელია, მით უფრო, საომარ პირობებში... შეეცდებიან ისინი დაშალონ, ანუ სხვადასხვა სამხედრო ნაწილში გადაანაწილონ. ერთი სიტყვით, უმეტესობას განაიარაღებენ, გადაწყვეტილების მიმღებ პირებს კი ეტაპობრივად დააკავებენ. პუტინმა მათ გარანტია მისცა, რომ არავინ შეეხება, თუმცა მაინც დააკავებენ, იმიტომ, რომ პუტინი ყოველთვის ისე იქცევა, როგორც ჩათვლის საჭიროდ. ამიტომ პრიგოჟინი ბელარუსში, რომელიც ამ ეტაპზე მათთვის მაინც ერთადერთი გამოსავალია, რჩება (რუსული მედიის ინფორმაციით, პრიგოჟინმა ბელარუსი დატოვა და სანქტ-პეტერბურგში იმყოფება. - ავტ.), ვისაც ჭკუა აქვს, საზღვრის გავლით კი არა, არალეგალური გზებით შეეცდება ჩასვლას. 2013-15 წლებში "ვაგნერში" მოხვედრა უფრო რთული იყო, ვიდრე გენერალური შტაბის აკადემიაში. თუ არიან ასეთი გამოცდილი "ვაგნერელები", რომლებიც უკრაინის ომს გადაურჩნენ, მათ ბელარუსში ჩაყვანას პრიგოჟინი ლუკაშენკოს მონაწილეობით თავად უხელმძღვანელებს. შემდეგ, როგორ გააგრძელებს "პუტინის მზარეული" თავის მეომრებთან ერთად მოქმედებას, ეს უკვე იმაზეა დამოკიდებული, როგორი თამაშის წესებს შესთავაზებს ლუკაშენკო. - "ვაგნერელების" ბელარუსში ყოფნა საფრთხეს არ წარმოადგენს? - არა, რადგან მათ ლუკაშენკოს იქით გზა არა აქვთ. პრიგოჟინმა გააცამტვერა პუტინის რეპუტაცია საერთაშორისო ასპარეზზე. დასავლური მედია განცხადებების ჯაჭვს არ წყვეტს, რამდენად დასუსტებულია პუტინის გავლენა თავის გარემოცვაში, კრემლის ადმინისტრაციაში, ოლიგარქებში. მთავარი მხოლოდ ის არ არის, რასაც მისი პრესსპიკერი პესკოვი აცხადებს, ყველამ დაინახა, რომ სინამდვილეში დიქტატორი დაბერდა და დასუსტდა. მის გარემოცვაში პირველობისთვის გააფთრებული ბრძოლა მიდის, თან პრიგოჟინის მაგალითი აქვთ - თუ მან შეძლო თითქმის მოსკოვამდე ჩასვლა, ისე, რომ წინააღმდეგობა არსად შეხვედრია, რატომ არ გამოუვათ სხვებს?! ცდად ღირს. ლუკაშენკო, ეკონომიკურად იმდენად იყო დაკავშირებული რუსეთთან, მართლაც იყო პუტინის ქვეშევრდომი, მაგრამ სინამდვილეში ლუკაშენკო ჭკუით ჯობნიდა პუტინს. ასეა თუ ისე, ის მაინც გაეროს წევრი სახელმწიფოს ბელარუსის პრეზიდენტია, ქვეყანას მართავს, ამას კი ფულის გარეშე ვერ გააკეთებდა, ფულს კი პუტინი აძლევს. ბელარუსი რუსეთსაც სჭირდება, განსაკუთრებით ამ ვითარებაში, როდესაც ყველამ ზურგი აქცია, სანქციები ახრჩობს. ამ ორ ქვეყანას სარეკორდო სასაქონლო ტვირთბრუნვა აქვთ. პუტინისთვის ის სულერთი არ არის, მით უფრო, ზაფხულია, არ ცივა და მის გაზსა და ნავთობზე ისედაც შემცირებული მოთხოვნა კიდევ უფრო შემცირდა. ასე რომ, ლუკაშენკოს ყველანაირი პირობა აქვს, სიტუაცია მართოს. ერთადერთი, რის გამოც ლუკაშენკო პუტინთან ურთიერთობას უფრთხილდებოდა, ისიც მასავით ტირანია ბელარუსი ხალხისთვის. თუ პუტინს ათიათასობით პოლიტიკური პატიმარი ჰყავს, ლუკაშენკოს ბევრად პატარა ქვეყანაში გაცილებით მეტი ჰყავს ციხეში გამომწყვდეული. ბელარუსის არმიას არასდროს უომია, ამიტომ მას პრიგოჟინი და მისი ხალხი, ოღონდ ყველა არა, სჭირდება. პუტინის გონიერების არასდროს მჯეროდა და რამდენიმე დღის წინ მან თავად აღიარა, როგორ აფინანსებდა გასამხედროებულ კომერციულ ორგანიზაციას, რომელიც სხვადასხვა ქვეყანაში მათი ინტერესების შესაბამისად მოქმედებდა, ამას კი, საერთაშორისო სამართლებრივ ენაზე სამხედრო დანაშაული ჰქვია. მისი თქმით, 2022 წლის მაისიდან ერთი წლის განმავლობაში პრიგოჟინის კომპანია "კონკორდმა"“"ვოენტორგის" მეშვეობით სამხედროების საკვებით მომარაგების გზით 80 მილიარდი რუბლის მოგება ნახა. ამასთან, 110 მილიარდ რუბლზე მეტი დაიხარჯა სადაზღვევო გადასახადებზე - ანუ მოსახლეობას უთხრა, მას ბიუჯეტიდან ამდენს ვუხდიდი, მან კი გადამაგდოო. ეს განცხადება მისი პარანოიის ყველაზე მკაფიო თვალსაჩინოებაა. ამით ცდილობს მოსახლეობას დაანახოს, არ იფიქროთ, თითქოს პრიგოჟინი დამოუკიდებლად ცდილობდა ომში წარმატების მიღწევას, მას ბიუჯეტიდან ვაფინანსებდითო. ბოლო დღეებში ხელმძღვანელობისგან იმდენი საშინელება გახმოვანდა, მაინც მჯეროდა, რომ მოსახლეობა გააპროტესტებდა, მაგრამ არა. პრიგოჟინი კი ირწმუნებოდა, 25 ათასი შეიარაღებული კაცი მყავსო, მაგრამ 10 ათასამდე "ვაგნერელი" ჰყავდა დარჩენილი, რადგან, როგორც თქვა, ბახმუტში 20 ათასამდე კაცი დაეღუპა, მანამდეც რამდენიმე ათასი... ამას სამჯერ მეტი დაჭრილიც უნდა დავამატოთ. 40 ათასამდე ყოფილი პატიმარი რომ მიემატებინა, მათ მაღალ დონეზე გაწვრთნა მაინც ვერ მოესწრებოდა. ამიტომ მაინც 10 ათასამდე კაცი ჰყავდა - მათგან 4 ათასამდე როსტოვში იყო და მეორე იმდენი მოსკოვისკენ დაიძრა. დანარჩენებს სხვადასხვა ლოკალური დავალება ჰქონდათ. - თქვით, რომ იმედი გქონდათ, რუსეთის მოსახლეობა ამ ყველაფერს გააპროტესტებდა, თუმცა არა, პარალელურად, ეგუებიან უკრაინის ომს. რა ახსნა აქვს ამას? - საბჭოთა კავშირის დროს რუსეთში ასობით ქალი მზად იყო შვილი საბჭოთა იდეოლოგიისთვის, პარტიისთვის, დერჟავისთვის შეეწირა. ახლაც ასეა, სამშობლოსა და პუტინისთვის მსხვერპლისთვისაც მზად არიან. ზოგიერთს პირდაპირ ეუბნებოდნენ, სიღატაკეში ცხოვრობთ, თქვენს შვილებს მომავალი არ გააჩნიათ, ამიტომ არ ჯობია, თუ სიკვდილია, სამშობლოსთვის ბრძოლას შეეწირონო. უარესებიც მოვისმინე - შვილი მარტომ გავზარდე, მაგრამ მისი ომში დაღუპვის შემდეგ ხელისუფლებამ კომპენსაცია მომცა, ქმარი გამოჩნდა და წილს მთხოვს, ჩემი შვილიც იყოო... ეს, ალბათ, გენეტიკაა. ქვეყანა ავად არის. 22 წლის წინ დავტოვე რუსეთი. უცხოელი მეგობრები მეკითხებიან, პუტინის რეჟიმის შემდეგ ყველაფერი უკეთესობისკენ რომ შეიცვალოს, რუსეთში დაბრუნდებიო? არა!.. გერმანიაში, ნაცისტების დროს იყო ასე, მაგრამ ამ ქვეყანამ გააცნობიერა ყველაფერი, რუსეთში კი ამის წინა პირობები არ ჩანს. საქართველოში ახალმა თაობამ იცის, რას ნიშნავს რუსეთი, საბჭოთა კავშირი კი არა, რუსეთი. 2003 წლის შემდეგ მაშინდელმა ხელისუფლებამ შექმნა პოსტსაბჭოთა სივრცეში ყველაზე ევროპული სახელმწიფო, კორუფციის გარეშე. ალბათ, იყო შეცდომები, მაგრამ უდიდესი წინსვლა ჰქონდა... საქართველოში ახალი თაობა გაიზარდა და მას ესმით, რომ რუსეთი წარსულია, საშინელი წარსული, ახალგაზრდებს კი ყოველთვის მომავალი აინტერესებთ, პროგრესი, განათლება, რაც ევროპასა და ამერიკაშია. რუსეთში ეს არ არის, თუმცა პუტინი ცდილობს მათ რუსულ ორბიტაზე დაბრუნებას, ნოსტალგიაზე, სენტიმენტებზე საუბრობენ, მაგრამ არ ჭრის - მივესალმები ქართველი ახალგაზრდების ევროპისკენ სწრაფვას, უკან არასდროს მიიხედოთ, საბჭოთა კავშირი ჭაობი იყო, რუსეთი ჭაობად დარჩა. იბრძოლეთ თქვენი მომავლისთვის და ეს შესანიშნავი შანსი გამოიყენეთ, რათა ევროპული ოჯახის წევრი გახდეთ. - უკრაინის დაზვერვა ავრცელებს ინფორმაციას ენერგობლოკების სახურავების შესაძლო დანაღმვისა და ბირთვული შანტაჟის შესახებ. უკრაინის პრეზიდენტი ტელეფონით ესაუბრა საფრანგეთის პრეზიდენტს - ზელენსკიმ ემანუელ მაკრონი გააფრთხილა ზაპოროჟიეს ატომურ ელექტროსადგურზე "პროვოკაციების" საფრთხის შესახებ. თქვენი აზრით, პუტინი წამსვლელია ამ ნაბიჯზე? - სანამ კახოვკის ჰესი არ ააფეთქეს, მეც ვფიქრობდი, რომ რუსეთი ყველა წითელ ხაზს არ გადაკვეთდა, მაგრამ რაც იქ გააკეთეს, ერთგვარ წინა პირობად შეიძლება მივიჩნიოთ, კუთხეში მიმწყვდეული მხეცი უკან არაფერზე დაიხევს... კახოვკის ჰესზე თქვეს, ჩვენ არაფერ შუაში ვართ, უკრაინამ გააკეთაო, არადა, რუსული მხარე აკონტროლებდა ობიექტს და იმ რაოდენობის ასაფეთქებელს იქ უკრაინა ფიზიკურად ვერ შეზიდავდა. იმავენაირად იქცევიან ზაპოროჟიეს ატომურ ელექტროსადგურთან დაკავშირებითაც - ხელს უკრაინული მხარისკენ იშვერენ. ამისთვის საკანონმდებლო ბაზაც მოამზადეს - მიშუსტინმა 30 მაისს ხელი მოაწერა კანონს, რომლის თანახმადაც, "ჰიდროტექნიკურ ობიექტებზე ტერორისტული თავდასხმების" გამოძიება დროებით შეჩერებულია - ანუ ტერაქტის შემთხვევაში არაფერს გამოიძიებენ, რაც, ფაქტობრივად, ტერაქტისთვის მზადებას ნიშნავს. ეს კანონი ვრცელდება ოთხივე ოკუპირებულ ტერიტორიაზე - ლუგანსკის, დონეცკის, ხერსონისა და ზაპოროჟიეს ოლქებზე. თარიღებზე საუბარი ძნელია. თუ პუტინი მიხვდება, რომ დასაკარგი აღარაფერი აქვს, ნამდვილად შეუძლია ეს გადაწყვეტილება მიიღოს. საბედნიეროდ, ამ პროცესში აქტიურად არიან ჩართული აშშ-ისა და ბრიტანეთის სადაზვერვო სამსახურები, თუმცა დასავლეთს კატასტროფის პრევენციისთვის წინასწარ არაფრის გაკეთება არ შეუძლია. უკრაინამ გაერო და ატომური ენერგიის საერთაშორისო სააგენტო გააფრთხილა, მაგრამ ეს რუსული მხარის პროვოკაციას ხელს ვერ შეუშლის. მეტიც, იქ იმყოფებიან აესს-ის თანამშრომლები და თუ რუსეთი ამ ნაბიჯზე წასვლას გადაწყვეტს, არც მათ ლიკვიდაციას მოერიდება, მოწმეები რომ მოიშოროს, შემდეგ კი ყველაფერს უკრაინულ მხარეს დააბრალებენ.