"15 კილო დავიკელი, ეს იმიტომ, რომ უბრალოდ საჭმელს არ ვჭამ... ბოლო ერთი წელია კვირა დღესაც არ დამისვენია" - როგორ ახერხებს გიორგი ღოღობერიძე დატვირთულ რეჟიმთან გამკლავებას? - კვირის პალიტრა

"ყო­ვე­ლი დღე გან­სხვა­ვე­ბულს გხდის, ვიდ­რე იყა­ვი. ონ­კო­ლო­გი რომ გავ­ხდი, პირ­ვე­ლი დღე­ე­ბი სხვა­ნა­ი­რი იყო. ახლა ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა ვარ, ერთი წლის მერე სხვა ვიქ­ნე­ბი. ყო­ველ დღე, წელი იც­ვლე­ბა და წი­ნას­წარ ვერ გა­მო­იც­ნობ, წინ რა გე­ლო­დე­ბა... ონ­კო­ლო­გია მარ­თლაც სა­რის­კო სპე­ცი­ა­ლი­ზა­ცი­აა, აქ ყო­ველ­თვის შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც გა­დაგხდეს თავს და ამის­თვის წი­ნას­წარ ვერ მო­ემ­ზა­დე­ბი,“ - გვე­უბ­ნე­ბა უკვე კარ­გად ცნო­ბი­ლი ექი­მი-ონ­კო­ლო­გი გი­ორ­გი ღო­ღო­ბე­რი­ძე.

გი­ორ­გის ბევ­რი საქ­მის ერ­თდრო­უ­ლად, პა­რა­ლე­ლურ რე­ჟიმ­ში კე­თე­ბა უწევს - მუ­შა­ობს პა­ცი­ენ­ტებ­თან, სწავ­ლობს, ლექ­ცი­ებს კი­თხუ­ლობს, აბი­ტუ­რი­ენ­ტებს გზის გაკ­ვლე­ვა­ში ეხ­მა­რე­ბა, მიჰ­ყავს გა­და­ცე­მე­ბი... ის სა­კუ­თარ თავს მუდ­მი­ვად გა­მოწ­ვე­ვის წინ აყე­ნებს. რო­გორ უმკლავ­დე­ბა ამ­დენ საქ­მეს, ახერ­ხებს თუ არა დას­ვე­ნე­ბას, ასე­თი დატ­ვირ­თვა ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ უქ­მნის თუ არა პრობ­ლე­მებს, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბობს.

- ამის მთე­ლი არსი ის არის, რომ არ­სე­ბობს ინ­ტე­რე­სი და როცა ინ­ტე­რე­სია, საქ­მის კე­თე­ბა ვერ და­გე­ზა­რე­ბა. მე არ ვიღ­ვი­ძებ დაღ­ლი­ლი, დღეს რა წავა კლი­ნი­კა­ში, რამ­დე­ნი საქ­მე მაქვს, - ამ გან­წყო­ბით. ნე­ბის­მი­ე­რი საქ­მე, რა­საც ვა­კე­თებ, მსი­ა­მოვ­ნებს. შევ­დი­ვარ კლი­ნი­კა­ში, ვნა­ხუ­ლობ პა­ცი­ენ­ტებს, ეს პრო­ცე­სი მომ­წონს, თან გინ­და, რომ ყვე­ლას და­ეხ­მა­რო, იმე­დით გი­ყუ­რე­ბენ და შენც ეხ­მა­რე­ბი. ამის მერე სტუ­დენ­ტებ­თან მივ­დი­ვარ და იმათ ვეხ­მა­რე­ბი, მათ­თან ერ­თად გან­ვიც­დი, ეს პრო­ცე­სიც სა­ინ­ტე­რე­სოა. სტუ­დენ­ტე­ბიც სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რე­ბი არი­ან, მათ­თან სხვა­დას­ხვა სა­გა­ნია გა­სავ­ლე­ლი. ნა­წი­ლი ამე­რი­კის გა­მოც­დებს აბა­რებს და ნა­წილს - ჩვე­ნი გა­მოც­დე­ბი აქვს ჩა­სა­ბა­რე­ბე­ლი... არი­ან ასე­ვე აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც თა­ვის სა­მე­დი­ცი­ნო კა­რი­ე­რას იწყე­ბენ, რომ­ლებ­საც გზას უკ­ვა­ლავ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა, ისე გა­დის მთე­ლი დღე, რომ ფი­ზი­კუ­რად საჭ­მლის ჭა­მა­საც ვერ ვას­წრებ და ამა­ზე არც ვფიქ­რობ, უბ­რა­ლოდ არ მშია...

- რა რე­სურ­სით ახერ­ხებ ამ­დენს? არ იღ­ლე­ბი?

- არ დაღ­ლის მი­ზე­ზი სწო­რედ მო­ტი­ვა­ცი­აა, რომ ამ ყვე­ლა­ფერ­ში იყო ჩარ­თუ­ლი. ეს ენერ­გი­ის გა­ახ­ლე­ბის მი­ზე­ზი­ცაა. ენერ­გია კი იმის ხარ­ჯზე ახ­ლდე­ბა, რომ ყო­ვე­ლი დღე უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა, ვიდ­რე წინა იყო, უფრო ახა­ლი და ყო­ველ­თვის არის მიზ­ნე­ბი. ერთ საქ­მეს რუ­ტი­ნუ­ლად კი არ ვა­კე­თებ, არა­მედ მაქვს მი­ზა­ნი, ეს მი­ზა­ნი ყო­ველ ჯერ­ზე ახალ სა­ფე­ხურ­ზე გა­დამ­ყავს. უფრო ბრძო­ლის სურ­ვი­ლი მიჩ­ნდე­ბა. მე სხვა­ზე არ ვმუ­შა­ობ, ყო­ველ­თვის სა­კუ­თარ თავ­ზე. ამი­ტომ თვი­თონ ვარ ჩემი თა­ვის და­ვა­ლე­ბის მიმ­ცე­მი, შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი, გა­მომ­კი­თხა­ვი და შემ­მოწ­მე­ბე­ლიც.

- რამ­დე­ნი­მე საქ­მის ერ­თდრო­უ­ლად კე­თე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბას არ უქ­მნის პრობ­ლე­მას?

- ნუ, წო­ნა­ში და­ვი­კე­ლი, სა­დღაც 15 კი­ლოგ­რა­მი მა­ინც მაქვს დაკ­ლე­ბუ­ლი, ეს იმი­ტომ, რომ უბ­რა­ლოდ საჭ­მელს არ ვჭამ, რო­გორც ვთქვი, ვერ ვას­წრებ, სხვა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი. ისე, ბოლო პე­რი­ოდ­ში მაგ კუ­თხი­თაც ვის­წავ­ლე ჩემს თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა. დი­ლით საკ­ვებს თვი­თონ ვიმ­ზა­დებ, კონ­ტე­ი­ნერ­ში ვა­თავ­სებ და იმას მო­ვიხ­მარ დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში. ამ ყვე­ლა­ფერ­თან ადაპ­ტი­რე­ბა­მაც მო­მი­წია.

- ორ­გა­ნიზ­მის გა­და­ძაბ­ვა რომ არ მოხ­დეს, რა უნდა გა­ვა­კე­თოთ?

- დას­ვე­ნე­ბაა სა­ჭი­რო. კვი­რა­ში მარ­თა­ლია, არც ერთი დღე არ მაქვს დას­ვე­ნე­ბის­თვის (ბოლო ერთი წე­ლია, კვი­რა დღე­საც აღარ და­მის­ვე­ნია). ისე, რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თიც მყოფ­ნის, - პა­სი­უ­რი დას­ვე­ნე­ბა არ მიყ­ვარს. წა­მო­წო­ლა და მი­ძი­ნე­ბა, ეს პი­რი­ქით მღლის, იმ კვი­რა დღე­საც თუ სა­ღა­მო სა­ა­თებ­ში დრო დამ­რჩე­ბა, სა­ლაშ­ქროდ გავ­დი­ვარ, სრო­ლა­ზე დავ­დი­ვარ, ჩემი ვე­ლო­სი­პე­დით მოგ­ზა­უ­რო­ბა მიყ­ვარს, ქა­ლაქ­გა­რეთ, კა­ხე­თის­კენ მივ­დი­ვარ.

- ონ­კო­პა­ცი­ენ­ტებ­თან მუ­შა­ო­ბა ფსი­ქო­ლო­გი­ურ მზად­ყოფ­ნას მო­ი­თხოვს...

- კი, ასეა. ყო­ველ სი­ტყვა­ში უნდა იყო ძა­ლი­ან ფრთხი­ლი, ფა­ქი­ზი, მო­ზო­მი­ლი, საკ­მა­რი­სია, რამე არას­წო­რად თქვა და შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი და­ამ­სხვრიო. ამი­ტომ თან უნდა იყო კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლიც.

- თვა­ლებ­ში უყუ­რებ?

- ყო­ველ­თვის, სხვა­ნა­ი­რად არც შე­იძ­ლე­ბა.

- რო­მე­ლი პრო­ცე­სი უფრო გსი­ა­მოვ­ნებს, პა­ცი­ენ­ტებ­თან მუ­შა­ო­ბა, სტუ­დენ­ტებ­თან, თუ სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა?

- სა­მი­ვე. უპირ­ვე­ლე­სად კი სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა მიყ­ვარს. მსი­ა­მოვ­ნებს, როცა ყო­ველ­თვის ახალს ვსწავ­ლობ. გეგ­მა ასე­თი მაქვს, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რად რა­ღაც ახა­ლი ვის­წავ­ლო... სხვა ექი­მე­ბი ბრაზ­დე­ბი­ან, რა არის, ყვე­ლა­ფერ­ში რომ მო­დე­ბუ­ლი­აო? პრო­ტეს­ტის გან­ცდა უჩ­ნდე­ბათ, რა­ტომ ვერ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, რა პრო­ფე­სია უნ­დაო?! 6 წელი ადა­მი­ა­ნი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში უამ­რავ სა­განს სწავ­ლობს და ეს იმის­თვის, რომ მერე ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ვი­წყოს და არას­დროს იმას აღარ შე­ე­ხოს?!. შე­გიძ­ლია, ყვე­ლა­ფერ­ში გარ­კვე­უ­ლი იყო და ამის­თვის სა­ჭი­როა, გო­ნებ­რი­ვი რე­სურ­სი და სურ­ვი­ლი, და­ნარ­ჩე­ნი მო­ტი­ვა­ცი­ის სა­კი­თხია.

ადა­მი­ა­ნი ცხა­დია, ყვე­ლაფ­რის ექი­მი ვერ გახ­დე­ბა, მაგ­რამ შე­უძ­ლია, ყვე­ლა­ფე­რი ის­წავ­ლოს, რომ თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში კი­დევ მყა­რად იგ­რძნოს თავი.

- და ამი­ტომ სულ სწავ­ლობ, ხომ?

- სულ - 24/7-ზე. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ბოლო 15 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რომ არ მეს­წავ­ლა, ასე­თი მარ­თლა არ ყო­ფი­ლა. პა­ცი­ენ­ტებ­თან მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­შიც ვსწავ­ლობ, ლექ­ცი­ე­ბის კი­თხვა კი ჩემ­თვის იმას ნიშ­ნავს, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ნას­წავლ საგ­ნებს ვი­მე­ო­რებ. ბო­ლოს რა­დი­ო­ლო­გი­ამ და­მა­ინ­ტე­რე­სა და უკვე რა­დი­ო­ლო­გი­ის რე­ზი­დენ­ტიც გავ­ხდი. მოკ­ლედ, ონ­კო­ლო­გი­ას­თან ერ­თად, რა­დი­ო­ლო­გიც ვიქ­ნე­ბი, რომ კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ტო­მოგ­რა­ფი­ის, ულტრაბ­გე­რის, რენტგე­ნის წა­კი­თხვა შევ­ძლო. ასე­ვე ვი­ცო­დე, არ მარ­ტო წა­კი­თხვა, გა­და­ღე­ბაც. მინ­და, ვიყო ავ­ტო­ნო­მი­უ­რი და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი პა­ცი­ენ­ტებ­თან მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში.

- პა­ცი­ენ­ტებ­თან მუ­შა­ო­ბი­სას რა გა­ო­ცებს?

- თვი­თონ პა­ცი­ენ­ტე­ბი. ზო­გი­ერთს სურ­ვი­ლი აქვს, უბ­რა­ლოდ მო­ვი­დეს და გნა­ხოს. ნა­წი­ლი ისე­თია, კვლე­ვე­ბი არ და­უ­ნიშ­ნო და მხო­ლოდ წამ­ლის მი­ღე­ბა­ზეა თა­ნახ­მა... ზოგს წა­მა­ლიც არ უნდა, მხო­ლოდ კვლე­ვე­ბი აინ­ტე­რე­სებს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნიც არის, იმ­დე­ნი ხა­სი­ა­თია და ყვე­ლას უნდა მო­ერ­გო... ამი­ტომ, რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, ძა­ლი­ან ფა­ქი­ზი უნდა იყო, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი რე­სურ­სია სა­ჭი­რო, რომ არას­წო­რად არ გა­ი­ხე­დო, არას­წო­რი ინ­ტო­ნა­ცი­ით რა­ღაც არ თქვა, რა­ღაც არას­წო­რად არ გა­ზო­მო.

მიყ­ვარს პა­ცი­ენ­ტთან ერ­თად ყვე­ლაფ­რის გავ­ლა მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, მოგ­ყვე­ბი­ან მსჯე­ლო­ბა­ში თუ არა. ხან გგო­ნია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის, მაგ­რამ ოთა­ხი­დან გა­დის და ტი­რის. ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე­ე­ბი არი­ან... მო­ზო­მი­ლი კი ვარ მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, მაგ­რამ მა­ინც მეტი მო­ზო­მი­ლო­ბაა სა­ჭი­რო. (გააგრძელეთ კითხვა)