"ჩინეთმა მოძებნა მომენტი, გავლენებით შემოვიდეს მაშინ, როცა ჩვენს რეგიონში რუსული გავლენები მცირდება" - რა წერია "სტრატეგიული პარტნიორობის" მემორანდუმში, რომელიც ექსპერტებს აშფოთებს
ჩინეთში პრემიერ ირაკლი ღარიბაშვილის ვიზიტის დროს, საქართველო-ჩინეთს შორის "სტრატეგიული პარტნიორობის" მემორანდუმი გაფორმდა. ექსპერტების გარკვეულ ნაწილს ჰქონდა მოლოდინი, რომ ეს ურთიერთობა უფრო ეკონომიკური დეტალების მომცველი იქნებოდა, თუმცა გუშინ გამოქვეყნდა დოკუმენტი, რომელიც თავისი შინაარსით მიანიშნებს იმაზე, რომ საერთაშორისო ურთიერთობებში პოლიტიკური კომპონენტი აქტიურად შემოდის.
რა შინაარსს ატარებს დოკუმენტი, რამ განაპირობა ჩვენი ხელისუფლების ეს ნაბიჯები საგარეო ასპარეზზე და რა შედეგების მომტანი შეიძლება იყოს ეს, მათ შორის ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორების რეაქციების კუთხით, ჯერ უცნობია.
როგორც "ქართული ოცნების“ პარტიის თავმჯდომარე ირაკლი კობახიძე ამბობს, "ეს თანამშრომლობა ორმხრივად საინტერესო და ორმხრივად მომგებიანი იქნება“, თუმცა საკითხის ბუნდოვანებიდან გამომდინარე, საზოგადოებაში არაერთგვაროვანი მოსაზრებები ჩნდება. ერთნი ამ მოვლენას დადებითად აფასებენ და თვლიან, რომ "ჩინეთის გლობალური ცივილიზაციური ინიციატივა" კომფორტულია საქართველოსთვის, როგორც პოლიტიკურად, ისე ეკონომიკური თვალსაზრისით.
მეორე ნაწილი იმ რისკებზე საუბრობს, რაც ჩინეთთან პარტნიორობამ შეიძლება მოიტანოს და ამ ნაბიჯში საქართველოსთვის ნეგატივსა და საფრთხეს მეტს ხედავს, ვიდრე - პოზიტივს.
თემის ირგვლივ AMBEBI.GE საქართველოს სტრატეგიისა და საერთაშორისო ურთიერთობების კვლევის ფონდის ევროპული კვლევების ცენტრის დირექტორს კახა გოგოლაშვილს ესაუბრა:
"ამ დოკუმენტში რამდენიმე ისეთი მომენტია, რაც შეიძლება ითქვას, ჩვენთვის სარისკოცაა. ჩინეთი, რა თქმა უნდა, ცდილობს თავისი ინტერესები გაატაროს. მაგ. პრეამბულაში ნათქვამია, რომ „საქართველო მკაცრად უჭერს მხარს ერთიანი ჩინეთის ტერიტორიულ მთლიანობას“. გასაგებია, რომ ერთიან ჩინეთს ცნობენ ამერიკაც და დასავლეთის სხვა ქვეყნებიც, მაგრამ ეს - "მკაცრად ცნობს ერთიანი ჩინეთის კონცეფციას“, იმას ნიშნავს, რომ მაგ. ჩინეთმა ტაივანის აღსადგენად ძალაც თუ გამოიყენა, ამას ეთანხმებიან, როგორც სწორი პოლიტიკა, ხომ? ან ჩინეთის მხრიდან რატომ არაა პროპორციულად ნახსენები, რომ ჩინეთი ცნობს სრულად ერთიან საქართველოს და მის ტერიტორიულ მთლიანობას? იქ უბრალოდ ნათქვამია, რომ ისინი ზოგადად ცნობენ ტერიტორიული მთლიანობის პრინციპს. თუ ასე პარტიკულარისტულად არის ნათქვამი ჩინეთზე და ტაივანი მოიხსენიება, მაშინ რატომ არ არის საქართველოსთან მიმართებაში გამოკვეთილი აფხაზეთის და ცხინვალის რეგიონი, როგორც დარღვეული ტერიტორიული მთლიანობის და მისი აღდგენის პერსპექტივა? აქ ჩანს, რომ ჩვენი და ჩინეთის ვალდებულებები ამ კუთხით პროპორციული არაა, ჩინეთის ვალდებულება ზოგადია, საქართველოსი კი „მკაცრი“ და კონკრეტული.
საერთაშორისო საკითხებს რაც შეეხება, ევროკავშირთან აღებული გვაქვს ვალდებულება, რომ საერთაშორისო საკითხებში ევროკავშირთან ვატარებთ კონსულტაციებს და ვცდილობთ, რომ გავიზიაროთ ერთნაირი მიდგომები. აქ კიდევ გამოდის, რომ ცალკე ჩინეთს ვპირდებით, რომ საერთაშორისო საკითხებზე გვექნება ერთიანი ხედვა. მთლიანობაში, ეს ჰგავს ბალანსირების პოლიტიკას, რაც პატარა ქვეყნისთვის - საქართველოსთვის, რომელსაც არჩეული აქვს დემოკრატიული განვითარების გზა, ლიბერალურ და არალიბერალურ სამყაროს შორის ბალანსირება ძალზე სარისკოა. ამათ ჰგონიათ, რომ თითქოს ეს არის გადარჩენის სტრატეგია, სინამდვილეში, ეს არის სტრატეგია, რომელსაც, რაღაც რომ მოხდეს, არავინ დაიცავს. ჩვენს რეგიონში რუსული გავლენები მცირდება და ამ დროს ჩინეთმა მოძებნა მომენტი, რათა თავისი გავლენებით შემოვიდეს.
ჩვენ რუსული გავლენების შემცირება იმიტომ გვაწყობდა, რომ უფრო გაზრდილიყო დასავლეთის გავლენა, რომელსაც მოაქვს განვითარება, დემოკრატია, ადამიანის უფლებები, მშვიდობა, თანასწორუფლებიანობა, ინვესტიციები, ნატო, ჩვენი მეტი გაფართოება და ა.შ. ამ შემთხვევაში ჩვენ ჩინეთს ვაძლევთ საშუალებას, რომ წინ აღუდგეს იმავე ევროკავშირის და ნატოს გაფართოებას. სწორედ ეს შედის ჩინეთის სტრატეგიაში, რომ დაასწროს რომელიმე რეგიონში, ეს კი არა, შეჭრილია ბალკანეთში და ევროკავშირის წევრ ზოგიერთ ქვეყანაზე ცდილობს გავლენის მოხდენას. დღეს ჩინეთის პოლიტიკის მიდგომაა, არა ქვეყნის განვითარებაზე და დემოკრატიაზე ზრუნვა, არამედ ელიტების მოსყიდვა და მათზე გავლენის მოპოვება, პირველ რიგში, კონკრეტულ მმართველ ძალაზე. ამ შემთხვევაშიც ეს იგრძნობა, ეს ქარტიაც იმისთვისაა, რომ ჩინეთი ეჯიბრება ევროკავშირს ელიტებზე გავლენის განხორციელებაში. ამ დროს, ევროკავშირის გავლენა არა ელიტებზე, მთლიანად ქვეყანაზე და ხალხზე ხდება.
ამერიკა პარტნიორობაში დებს ისეთ შინაარსს, რომ საქართველო განავითაროს დემოკრატიის მიმართულებით. მიუხედავად იმისა, რომ მემორანდუმში ნახსენებია დემოკრატია, ქვეყნებს შორის თანასწორუფლებიანობა, ჩინეთი ისეთი აქტორია, რომელსაც ქვეყანაში 1 მილიონი მუსულმანი ჰყავს საკონცენტრაციო ბანაკში მოთავსებული. გნებავთ, საერთაშორისო ურთიერთობებში - ჩინეთს მიტაცებული აქვს ტერიტორიული წყლები, რომლებიც საერთაშორისო სამართლით სხვა ქვეყნებს ეკუთვნით და ყველა მეზობელ ქვეყანას, იაპონია იქნება, ფილიპინები, ვიეტნამი, ტაივანი - თავისთავად, ყველას ტერიტორიულ წყლებში ბატონობაზე ედავება, პატარ პატარა კუნძულების მიტაცებას ლამობს და უნდა, თავისი ჰეგემონია განახორციელოს. გააგრძელეთ კითხვა