"აქ მყოფებიდან ბევრი ვერ უძლებს, ცუდად ხდება"- რას ჰყვება მოხალისე, რომელიც შოვში საველე სასადილოში მაშველებისთვის საკვებს ამზადებს - კვირის პალიტრა

თა­მარ კან­კა­ვა რა­ჭის მკვიდ­რი გახ­ლავთ. ის პირ­ვე­ლი იყო, ვი­საც შო­ვის ტრა­გე­დი­ის შემ­დეგ მო­ხა­ლი­სე­ო­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა. თა­მარს სხვე­ბიც აჰ­ყვნენ და დღეს სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტე­ბის დიდი ჯგუ­ფი ცდი­ლობს მაშ­ვე­ლე­ბის, მო­ხა­ლი­სე­ე­ბის და იქ მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბას. სა­ვე­ლე სა­სა­დი­ლო­ში მუ­შა­ო­ბა არ წყდე­ბა...

Ambebi.ge თა­მარ კან­კა­ვას ესა­უბ­რა:- უკვე 4 წე­ლია, ამ­ბრო­ლა­უ­რის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში, სო­ფელ ქვე­მო თლუღ­ში ვცხოვ­რობ. სა­ნამ ეს უბე­დუ­რე­ბა თავს დაგ­ვა­ტყდე­ბო­და, ზუს­ტად შოვი კო­ტე­ჯე­ბის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე, 3-4 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რა­ღაც სე­მი­ნა­რებს ვეს­წრე­ბო­დი. შე­სა­ნიშ­ნავ გა­რე­მო­ში კარ­გი დრო გა­ვა­ტა­რე. იმ ემო­ცი­ის გა­მო­ძა­ხი­ლი იყო, რომ იქ დაბ­რუ­ნე­ბას 15 აგ­ვის­ტოს ვა­პი­რებ­დი, რად­გა­ნაც ჩემი შვი­ლი, რო­მე­ლიც ახლა სა­ზღვარ­გა­რე­თაა, მაგ დღეს 15 წლის ხდე­ბა. მოკ­ლედ, მის და­ბა­დე­ბის დღეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით რა­ღაც გეგ­მე­ბი მქონ­და, მინ­დო­და, შოვ­ში სი­ურპრი­ზი მო­მე­წყო. მთე­ლი დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ სა­კითხს ვუტ­რი­ა­ლებ­დი, რა­ღაც ვა­რი­ან­ტებს გან­ვი­ხი­ლავ­დი. იმ დღეს, ამ­ბრო­ლა­ურ­ში მო­მი­წია საქ­მე­ზე წას­ვლა, თო­რემ წე­სით, მეც იქ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

- მო­ხა­ლი­სე­ო­ბის სურ­ვი­ლი რო­გორ გა­გიჩ­ნდათ?

- ამ ტრა­გე­დი­ის შე­სა­ხებ ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით შე­ვი­ტყვე, მერე მაგ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ბევ­რი ნაც­ნო­ბი იყო, ზოგი პიკ­ნიკ­ზე, ზოგი ის­ვე­ნებ­და და ამან შე­მაშ­ფო­თა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით აღ­მოჩ­ნდა, რომ სტი­ქი­ის პე­რი­ოდ­ში იქი­დან გა­სუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. ინ­ტერ­ნე­ტი­დან­ვე გა­ვი­გე, რომ "სან­სეტ შოვ­ში“ ადა­მი­ა­ნე­ბი ვერ­ტმფრე­ნებს და შვე­ლას ითხოვ­დნენ. ძა­ლი­ან სტრე­სუ­ლი იყო ის მო­მენ­ტი, რომ ხალ­ხი სა­ა­თე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შვე­ლას ითხოვ­და. ზოგ­ჯერ 5 წუთ­საც რომ გა­დამ­წყვე­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ის 5 წუთი 5 სა­ა­თი ხდე­ბა...

ყვე­ლა­ნი ძა­ლი­ან ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვით. თუმ­ცა თა­ვი­დან კარ­გად ვერც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე და აღ­ვიქ­ვი, რა მოხ­და. ვფიქ­რობ­დი, რომ "სან­სეტ შო­ვის“ ტე­რი­ტო­რი­ის მცი­რე მო­ნაკ­ვეთ­ზე იყო რა­ღაც მომ­ხდა­რი. იმ ღა­მეს რა­ჭა­ში და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მგო­ნი, არა­ვის ეძი­ნა. მე­ო­რე დილა რომ გა­თენ­და, უკვე და­ღუ­პუ­ლე­ბის შე­სა­ხე­ბაც შე­ვი­ტყვეთ...

მო­უს­ვენ­რად ვი­ყა­ვი, ად­გილ­ზე ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი. მინ­დო­და, რა­ღაც გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და არ ვი­ცო­დი, რა. სამ­ძებ­რო სა­მუ­შა­ო­ებ­ში ვერ ჩა­ვერ­თვე­ბო­დი, ამის არც კომ­პე­ტენ­ცია მაქვს და არც ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბა, ეს გარ­კვე­ულ ცოდ­ნა­საც მო­ი­თხოვს. შო­ვამ­დე მომ­ლო­დი­ნე­თა რი­ცხვი დიდი იყო, მათ შო­რის ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბიც იყ­ვნენ და რაჭ­ვე­ლე­ბის ჯგუფ­ში სტა­ტუ­სი დავ­წე­რე, - მო­ხა­ლი­სედ მივ­დი­ვარ, თუ ვინ­მეს სურ­ვი­ლი გაქვთ, იქ­ნებ გა­მომ­ყვეთ, მარ­ტო წას­ვლა არ მინ­და. არა­ნა­ი­რი თან­ხა სა­ჭი­რო არ არის-მეთ­ქი.სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ჩემი სა­კუ­თა­რი ფული მქონ­და.

თით­ქოს ვი­ცო­დი კი­დეც, პირ­ვე­ლი ვინც გა­მო­მეხ­მა­უ­რე­ბო­და და ასეც მოხ­და, ეთო არ­სა­ნი­ძე, ჩემი მე­გო­ბა­რი, სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტი, რა­ჭის სა­თე­მო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის (არა­სამ­თავ­რო­ბო) ხელ­მძღვა­ნე­ლი. ეთომ მი­თხრა, მოვ­დი­ვა­რო. ამ­ბრო­ლა­ურ­ში შევ­ხვდით და სა­ნამ შევ­ხვდე­ბო­დი, ან­გა­რიშ­ზე რამ­დე­ნი­მე ათა­სი ლარი ხალ­ხმა უკვე გად­მო­რი­ცხა. ეთოს ბევ­რჯერ აქვს საქ­ველ­მოქ­მე­დო აქ­ტი­ვო­ბე­ბი ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი და სა­ვა­რა­უ­დოდ, მისი ან­გა­რი­შის ნო­მე­რიც არა­ერ­თმა ადა­მი­ან­მა იცო­და. შე­მო­სუ­ლი თან­ხით პირ­ვე­ლა­დი მოხ­მა­რე­ბის ნივ­თე­ბი შე­ვი­ძი­ნეთ. ად­გი­ლობ­რი­ვი მე­წარ­მე­ე­ბიც გა­მოგ­ვეხ­მა­ურ­ნენ, რა­ღაც პრო­დუქ­ტე­ბი გაგ­ვა­ტა­ნეს. ყვე­ლაფ­რის მო­ბი­ლი­ზე­ბა ძა­ლი­ან სწრა­ფად მოხ­და. ხალ­ხი გზა­ში გვხდე­ბო­და, ვი­ღა­ცე­ბი გვი­რე­კავ­დნენ და აქ ამ ად­გი­ლას დაგ­ხვდე­ბით, პრო­დუქ­ტებს გა­გა­ტან­თო..

- ბა­ზარ­ში ბე­ბო­ებ­მაც გა­და­წყვი­ტეს დახ­მა­რე­ბა და თან­ხის გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბაც გად­მოგ­ცეს. ამა­ზე და­წე­რი­ლი თქვე­ნი პოს­ტი სო­ცი­ა­ლურ ქსელს სწრა­ფად მო­ე­დო...

- რო­მელ­საც კარგთან ერ­თად, ნე­გა­ტი­უ­რი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბაც მოჰ­ყვა. იმის­თვის გამ­კი­ცხეს, ბე­ბო­ებს ხურ­და ფული რა­ტომ გა­მო­ვარ­თვი, მათ ხომ ის თვი­თო­ნაც სჭირ­დე­ბა­თო?!

წარ­მო­შო­ბით რაჭ­ვე­ლი არ ვარ, ჩემი მე­ზობ­ლე­ბის­გან ბევრ რა­ღა­ცას ვსწავ­ლობ, მათ შო­რის, აქა­ურ ადა­თებს. რა­ჭა­ში წლე­ბის წინ ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი, მე­ზობ­ლე­ბის გაც­ნო­ბის ეტა­პი მქონ­და. ერთ-ერ­თმა ბე­ბომ სა­კუ­თა­რი ნა­წარ­მი, მო­სა­კი­თხი მო­მი­ტა­ნა. გულ­წრფე­ლო­ბა მა­ხა­სი­ა­თებს, ამი­ტომ დიდი მად­ლო­ბა ყუ­რა­დღე­ბის­თვის, გა­მი­ხარ­და, მაგ­რამ ამ პრო­დუქტს ჩემ­თან არა­ვინ მი­ირ­თმევს და რომ არ გა­ვა­ფუ­ჭოთ, შე­ვა­პა­რე, ხომ არ ჯო­ბია, უკან გა­გა­ტა­ნოთ და სხვას გა­უ­მას­პინ­ძლდეთ-მეთ­ქი?! ძა­ლი­ან ეწყი­ნა...

იხილეთ სრულად