ქართული გული იაპონურ მგლებში
ბოლო რამდენიმე კვირაა, ტოკიოში ისე ცხელა, დღისით ქუჩაში ვერ გახვალ. დღეს ღრუბლიანი, შედარებით გრილი დილა გათენდა და "დემბე" და "ქლოე" სასწრაფოდ გავიყვანე სასეირნოდო - ინტერვიუსთვის შეთანხმებულ დროზე მცირედით გადაცილებისთვის მომიბოდიშა ლევან გორგაძემ - "ტოჩინოშინმა". "დემბე" და "ქლოე" მგლები არიან. მესამე წელიწადია, ტოკიოში ცხოვრობენ კაცთან, რომელიც თვითონაც "მგელი" იყო დოჰიოზე, 1400-ზე მეტი (!) ორთაბრძოლა გაუმართავს, "იმპერატორის თასიც" მოუგია და ლეგენდარული "იოკოძუნა" "ჰაკუჰოს" დამარცხებითაც შეუძლია თავის მოწონება. ქრონიკულმა ტრავმებმა კარიერის გაგრძელების შესაძლებლობა აღარ მისცა. მომავალი წლის 4 თებერვალს, "დანპაცუ-შიკის" სევდიან ცერემონიალზე, ლევანი ოფიციალურად დაემშვიდობება სუმოტორის ვარცხნილობას და მასთან ერთად - პროფესიულ სუმოსაც... სამი თვის წინ, მეორე შვილის - ხარებას მამა გახდა და ახალ ცხოვრებას მასთან ერთად იწყებს. კარიერის დასრულების შემდეგ, "ტოჩინოშინს" ინტერვიუ არავისთვის მიუცია. "კვირის პალიტრა" პირველია:
- "ყოფილი სუმოტორი "ტოჩინოშინი" - სწორი ფორმულირებაა? მოჭიდავეებს კარიერის დასრულების შემდეგაც "შიკონათი" (საბრძოლო სახელი) მოიხსენიებენ?
- დიახ, რაც წლების განმავლობაში ესმოდათ, აქაურები იმ სახელებს არიან მიჩვეული და იაპონელებისთვის სუმოდან წასვლის შემდეგაც "ტოჩინოშინი", "გაგამარუ", "კოკაი" ვართ... თუმცა "ბოლომდე" ჯერ არსად წავსულვარ, პერიოდულად, ისევ მივდივარ დარბაზში და ასე გაგრძელდება მომავალი წლის თებერვლამდე, როცა ჩემი "დანპაცუ-შიკი" (ცერემონიალი, რომლის დროსაც სუმოისტს თმას ჭრიან და ამ სიმბოლური ქმედებით ოფიციალურად ასრულებენ მის კარიერას. - რ.შ.) გაიმართება. ჩემს თანაკლუბელ ბიჭებთან ვვარჯიშობ ხოლმე. ამით, მათაც ვეხმარები, კლუბსაც და წონის დაკლებასაც ვცდილობ. თანდათანობით, ვეჩვევი ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადასვლას, ვვარჯიშობ, სუმოტორის ვარცხნილობას ვატარებ და გულის სიღრმეში, თავი ისევ მოქმედი სპორტსმენი მგონია... რაც შეეხება სპორტის თანმდევ სტრესს, ფიზიკური და ფსიქოლოგიური დაძაბულობა აღარ მაწუხებს და ამ თვალსაზრისით, თავს უკეთ ვგრძნობ. რადგან ყოველდღიური ვარჯიში, მძიმეწონიანი მეტოქეების დაჯახებები მოაკლდა, ორგანიზმმაც დაისვენა და ფსიქიკამაც. ზედმეტ წონას დავიკლებ, გაცილების ცერემონიალსაც გადავაგორებ და მერე, ალბათ, ოპერაციისთვისაც მოვიცლი. მეგონა, კარიერის დასრულების შემდეგ მაინც მექნება მეტი თავისუფალი დრო-მეთქი. თურმე, პირიქით არის - რაც აღარ ვჭიდაობ, დრო საერთოდ აღარ მაქვს...
- ხუთი წლის წინ, როცა "იმპერატორის თასი" აღმართე და "ოძეკის" წოდებაც დაიმსახურე, კარიერის დასრულება, ალბათ, ძალიან შორეულ პერსპექტივად მოჩანდა, მაგრამ მუხლის ქრონიკულ ტრავმას მხრის დაზიანებაც დაემატა...
- სანამ ჩემპიონი გავხდებოდი, ჯერ კიდევ მანამდე გადავწყვიტე, რომ მინიმუმ ტოკიოს 2020 წლის ოლიმპიადამდე დავრჩებოდი სუმოში. ტრავმებმა გამაწამა, მაგრამ როცა მთელი ცხოვრება სპორტში ხარ, ძნელია წასვლა, იმის დათმობა, რასაც 17 წლის განმავლობაში ყოველდღე აკეთებდი. რაც არის, არის, ამ ერთ ბაშოსაც გადავაგორებ-მეთქი, მერე - კიდევ ერთს, ერთს და... ამასობაში, კი გავიდა სამი წელიწადი. არადა, მხრის მძიმე დაზიანება რომ არა, ალბათ, ჯერაც მოქმედი სპორტსმენი ვიქნებოდი.
- ვიცი, რომ დარჩენა კლუბის პრეზიდენტმაც ბევრჯერ გთხოვა...
- როცა ჯურიოში (რანგით მეორე დივიზიონი სუმოში. - რ.შ.) დავქვეითდი, წასვლა გადავწყვიტე, მაგრამ კლუბის პრეზიდენტმა მთხოვა - ბიჭების გამო მაინც დარჩი, შენთან ერთად ვარჯიში მათთვის დიდი გამოცდილებააო. დღემდე, ამიტომაც მივდივარ ხოლმე კლუბში, ვცდილობ, თანაკლუბელებს დავეხმარო. ისე კი, მთელი ცხოვრებაა ტრავმებს ვებრძვი და გულის სიღრმეში, ბოლომდე მქონდა იმედი, რომ ამ დაზიანებასაც დავძლევდი, უმაღლეს დივიზიონში დაბრუნებას შევძლებდი. სამწუხაროდ, აღარ გამოვიდა.
- შენი წასვლის შემდეგ, "კასუგანოს" ელიტაში სეკიტორი აღარ ჰყავს?
- ერთ ახალგაზრდა იაპონელს ჰქონდა შანსი, მაგრამ ვერ შეძლო... ასე რომ, "კასუგანო" 37 წლის "აოიამას" იმედად არის დარჩენილი. რაც შეუძლია, იბრძვის. წინა ბაშო ისე დაიწყო, მეგონა, ჯურიოში დაქვეითებას ვერ გადაურჩებოდა, თუმცა ზედიზედ მოიგო ბოლო შვიდი ორთაბრძოლა, დადებითი ბალანსი გაინაღდა და ელიტაში ადგილი შეინარჩუნა. 2025 წელს ჩემი კლუბი 100 წლის იუბილეს იზეიმებს, ამ წლების განმავლობაში, ელიტაში სულ ჰყავდათ მინიმუმ ერთი სეკიტორი მაინც და უნდათ, ტრადიცია გააგრძელონ. სამწუხაროდ, მე ტრავმებმა არ მომცა დარჩენის შესაძლებლობა და ახალგაზრდა სუმოისტებმა თუ არ მოახერხეს ელიტაში დაწინაურება, არ მგონია, ვეტერანმა "აოიამამ" კიდევ ორი წელი გაძლოს მაკუუჩიში.
- 17 წლის განმავლობაში, ასზე მეტი ბაშო (სუმოს სუპერტურნირი, რომელიც ორ თვეში ერთხელ იმართება) გადააგორე, რაც 1500-მდე ორთაბრძოლას ნიშნავს. ოღონდ, რიცხვები ერთია, თითოეული ტურნირის უკან კი უამრავი შრომა, ტკივილი, ემოციაა...
- ეს წლები ყველაზე მნიშვნელოვანი, რთული, საინტერესო პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში... დღეები, რომლის დროსაც უამრავი ტკივილიც ვნახე და სიხარულიც. მათ ტკივილებისა და სიხარულის მონაცვლეობის პერიოდს დავარქმევდი!
- პერიოდს, რომელიც 4 თებერვალს ოფიციალურად დასრულდება - სწორედ ამ დღეს გაიმართება სუმოდან შენი გაცილების ცერემონიალი... "გაგამარუ" ჩოხაში გამოწყობილი შეხვდა ამ დღეს. შენც იგივეს ხომ არ აპირებ?
- კარიერის დასრულების შესახებ მაისში გამოვაცხადე, თუმცა "რიოგოკუ კაკუკიგანში" (ტოკიოს მთავარი სპორტული დარბაზი. - რ.შ.), თებერვლამდე ყველა დღე დაკავებულია. სავარაუდოდ, ჩოხის ჩაცმას ვერ შევძლებ, რადგან კიმონოს გარდა, "რიოგოკუში" სხვა სამოსით ვერ შევალ. გაგას ეს შეზღუდვა არ შეეხო, რადგან მისი "დანპაცუ-შიკი" კოვიდის პერიოდში, სასტუმროს ტიპის დარბაზში გაიმართა... გაცილების ცერემონიალის შემდეგ, საზეიმო ვახშამს ჩემი კლუბის პრეზიდენტი აკეთებს, მოგვიანებით, მეც ვაპირებ კიდევ ერთი ბანკეტის გამართვას ოჯახის წევრების, ქართველი და იაპონელი მეგობრებისთვის. იმედია, იქ მაინც მომეცემა ტრადიციული ქართული სამოსის ჩაცმის შესაძლებლობა.
- "გაგამარუს" ოფიციალური გაცილებიდან ზუსტად ერთი წელი გავიდა. ალბათ, ძალიან განიცადე, შენს კლუბში გავრცელებული კორონავირუსის გამო, გაგას თმის შეჭრის ცერემონიალს რომ ვერ დაესწარი...
- მხოლოდ მე კი არა, მისი კლუბის წევრებიც ვერ მივიდნენ. ისე დაემთხვა, რომ სუმოს ფედერაციის წევრების უმეტესობასაც კორონავირუსი დაუდასტურდა და გაგას გაცილებას ბევრი სტუმარი გამოაკლდა... არადა, მე აუცილებლად უნდა ვყოფილიყავი იქ... მე და გაგა ერთად მოვდივართ ჯერ კიდევ იმ დროიდან, როცა საქართველოში ძიუდოში ვვარჯიშობდით. 17 წელიწადზე მეტია, იაპონიაშიც ერთად ვართ სუმოშიც და მის მიღმაც. სიხარულიც საზიარო გვქონდა და რთული პერიოდებიც გადავატანინეთ ერთმანეთს. ამ ყველაფრის შემდეგ, როგორი გადასატანია - ყველაზე მნიშვნელოვან და ემოციურ დღეს რომ ვერ ხარ მეგობრის გვერდით?! ისიც კი ვიფიქრე, ჩუმად მაინც მივალ, რაც იქნება, იქნება-მეთქი, მაგრამ... ასე რომ მოვქცეულიყავი, მეორე დღესვე მომიწევდა სუმოდან წასვლა!
- გაგამ წონა ისე დაიკლო (90 კილოგრამი!), "ქუჩაში რომ შეგხვდეს, ალბათ, ვეღარც იცნობ"!
- 220 კილოგრამიდან, 130-ზე ჩამოვიდა. ლამის განახევრდა კაცი. მეც მინდა, მივბაძო, 160 კილოგრამამდე ჩამოვედი (ბოლოს 197 კილოგრამს ვიწონიდი), მაგრამ ისეთი გრაფიკი მაქვს, ვერ ვახერხებ რეჟიმის დაცვას, ვერ გამოვნახე ჩემი თავისთვის დრო... არც ვჩქარობ, არ მინდა მკვეთრად დავიკლო, ნელ-ნელა მივაღწევ ოპტიმალურ ნიშნულს.
- განვლილი კარიერა რომ გაიხსენო, რომელი იყო ყველაზე რთული და სასიამოვნო დღეები?
- ყველაზე რთული... ალბათ, ათი წლის წინ - 2013 წელს მიღებული მუხლის ტრავმა. მაშინ ქირურგის ჩარევა გახდა საჭირო, ოთხი ბაშოს გამოტოვება მომიხდა და აღარც მქონდა იმედი, რომ დოჰიოზე დაბრუნებას მოვახერხებდი. ფაქტობრივად, დავასრულე კიდეც კარიერა... ყველაზე ბედნიერი დღეები? მაკუშიტას დივიზიონიდან ჯურიოში რომ დავწინაურდი და სეკიტორის წოდება მივიღე, ყველაზე ბედნიერი ვიყავი! მას მერეც იყო ბევრი სიხარული: მაკუუჩიში დაწინაურება, "სანიაკუში" (პირობითი კატეგორია, რომელიც სუმოს უმაღლეს წოდებებს - "იოკოძუნას", "ოძეკის", "კომუსუბის" და "სეკივაკეს" აერთიანებს - რ.შ.) მოხვედრა, "ოძეკის" წოდება, "იმპერატორის თასის" მოგება. მაგრამ ჯურიოში გადასვლით მიღებული სიხარული და ემოცია მაინც დაუვიწყარია. მაშინ გავაცნობიერე, რომ შრომა დამიფასდა... მით უმეტეს, ყველაზე რთული სწორედ ის ორი წელიწადი იყო, ელიტამდე მისასვლელად რომ დამჭირდა: არც ენა ვიცოდი, არც სუმო, არც იაპონური ტრადიციები. თანდათანობით ყველაფერს მივეჩვიე. ახლა, როცა ტოკიოში ვბრუნდები, მგონია - სამშობლოში ჩამოვედი-მეთქი...
- რა გასაკვირია?! იაპონიაში 18 წლისა ჩახვედი და ერთი ამდენი უკვე ტოკიოშიც იცხოვრე. შენს ტიტულებს მხოლოდ ერთი, სუმოსთვის უმაღლესი წოდება აკლია - "იოკოძუნა" (დიდი ჩემპიონი) "ტოჩინოშინი"! გულწრფელად გვითხარი: არ გიოცნებია ამაზე? თუნდაც მაშინ, როცა "ოძეკი" იყავი და უმაღლეს ტიტულამდე ერთი ნაბიჯი რჩებოდა.
- მეოცნებე ნამდვილად არ ვარ... კონკრეტული მიზნის მისაღწევად შრომა არ მეზარება, ცდას არ ვაკლებ და თუ მეტი გამოვა, ხომ კარგი, თუ არადა, ეგეც არაფერია. ასე ვარ ცხოვრებაშიც. ფაქტია, ვერ მივედი "იოკოძუნას" წოდებამდე და ალბათ, არ იყო საჩემო... ნაგოიას ბაშოზე თითი რომ არ მომეტეხა და ის ტურნირი წარმატებით დამესრულებინა, შესაძლოა, ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილიყო. ისე, მაშინ რომ "იოკოძუნა" გავმხდარიყავი, დიდი ალბათობით, მაქსიმუმ წელიწად-ნახევარში სუმოდან წასვლა მომიწევდა. იტყვით - "იოკოძუნა" თუ გახდებოდა, კარიერის დასრულებას რაღას დაეძებდაო?! იქნებ მართლაც ასეა, მაგრამ ჩემი ცხოვრება ასე წარიმართა, ჩანს, ეს იყო ჩემი ბედი. ბევრჯერ მიფიქრია - "იოკოძუნა" რომ ვერ გავხდი, ალბათ, ამიტომაც ვიჭიდავე ამდენი წელი-მეთქი.
- სანამ სუმოისტის ვარცხნილობას ატარებ, სანამ ოფიციალურად არ დაგისრულებია კარიერა, ისევ გეხება სუმოს სამყაროში დაწესებული შეზღუდვები? თუ, უკვე შეგიძლია რაც გინდა, ჩაიცვა, ავტომანქანა თავად მართო და ა.შ.
- შეზღუდვები აღარ მეხება. მაგრამ ამდენი წელი ისე ვიცხოვრე, ეს ყველაფერი ისეა გამჯდარი ჩემს ხასიათსა და გონებაში, მავიწყდება ხოლმე, რომ სუმოისტი აღარ ვარ, რომ აკრძალული აღარაფერი მაქვს და შემიძლია, მაგალითად, სპორტული სამოსით გავიდე ქუჩაში, ანდა - ავტომანქანის საჭესთან დავჯდე. ისე, ჯერ არც მართვის მოწმობა მაქვს. რადგან იაპონური დამწერლობა არ ვიცი, აქაური მართვის მოწმობის აღება გამიჭირდება. რჩება ერთი გზა - მოწმობა თბილისში ავიღო, იაპონიაში პრაქტიკული გამოცდა ჩავაბარო და ქართული მოწმობა იაპონურზე გადავცვალო. ოღონდ, ქართული მოწმობის აღების შემდეგ, მინიმუმ 3 თვე უნდა გაატარო საქართველოში, იაპონიამ ჩვენებური მოწმობა რომ აღიაროს და გადაცვლის უფლება მოგცენ. ვეცდები, გაისად მაინც მოვახერხო ისე, რომ 3-4 თვით დავრჩე სამშობლოში.
- კარიერის განმავლობაში ორი "კინბოში" (ოქროს ვარსკვლავი, რომელიც აღნიშნავს, რომ რიგითმა მაეგაშირამ "იოკოძუნა" დაამარცხა) დაიმსახურე: მათ შორის - ლეგენდარული "ჰაკუჰოს" დამარცხებისთვის.
- "იოკოძუნას" დამარცხებისთვის "კინბოშს" მხოლოდ იმ შემთხვევაში იღებ, თუ "სანიაკუს" წევრი არ ხარ. ასე რომ, ერთი ვარსკვლავი "ჰარუმაფუჯის" დამარცხებისთვის მექნება, მეორე - არ მახსოვს... ის კი ვიცი, რომ "ჰაკუჰოს" დამარცხებისას "სანიაკუს" წევრი ვიყავი. ყველანაირ ვარსკვლავს, ჯილდოსა და "ბალიშების წვიმას" (როდესაც "იოკოძუნა" აგებს, მაყურებლები დოჰიოს მიმართულებით სკამზე დასადებ ბალიშებს ისვრიან - რ.შ.) რომ თავი დავანებოთ, ყველაზე დიდი სიამაყე და სიხარული სწორედ "ჰაკუჰოს" დამარცხებისას განვიცადე. ლეგენდარული სუმოტორია!
- ბოლო პრესკონფერენციაზე თქვი: ბედნიერი ვარ, სუმოს ნაწილი რომ ვიყავიო... რას გულისხმობდი?
- ბედნიერი ვარ იმით, რომ 18 წელიწადია, ვცხოვრობ სამყაროში, სადაც თვითონ იაპონელებსაც კი უჭირთ, თუნდაც რამდენიმე წელიწადი გაუძლონ სუმოს რთულ პირობებს, წესებს, შეზღუდვებს... ამ ყველაფრის შემდეგ, სუმო მართლაც არის ჩემი ცხოვრების ნაწილი.
- ამიტომაც უყვარხარ იაპონელებს განსაკუთრებულად: წლებია, უყურებენ, როგორ იბრძვი, როგორ შეიყვარე და გაითავისე მათი ტრადიციული ჭიდაობა... ახლა, როცა მოქმედი სუმოტორი აღარ ხარ, ალბათ, უფრო თავისუფლად ახერხებენ შენთან გამოლაპარაკებას, სამახსოვრო ფოტოს გადაღებას, ხელით შეხებას... არადა, როგორც ვიცი, გულშემატკივრებს ეკრძალებათ სუმოს მოჭიდავისთვის ხელის შეხება...
- წესით, ასეა, მაგრამ "ჯუნგიოს" (ერთგვარი პერიოდული ტურნე, რომელიც წელიწადში რამდენჯერმე იმართება და სუმოისტები საჩვენებელ ორთაბრძოლებს მართავენ - რ.შ.) დროს, ყველა ცდილობს, ხელით შეგეხოს. განსაკუთრებით - ასაკოვანი ადამიანები. ის ხალხი, ვინც სუმოტორებს დევკაცებად მიიჩნევს და ცდილობს, ხელის შეხებით მიიღოს მათი ძალის ნაწილი... არასდროს მითქვამს უარი ასეთი ადამიანებისთვის. პირიქით, კმაყოფილი ვარ, თუ ვინმეს გახარება შევძელი. "ჯუნგიოს" დროს სპეციალური საათებიც კი არის გამოყოფილი, როცა გულშემატკივრებს ჩვენთან სამახსოვრო ფოტოების გადაღების შესაძლებლობა ეძლევათ.
- ცნობილია, რომ დააფუძნეთ კომპანია Royal Georgia, რომელსაც იაპონიაში ქართული ღვინო შეაქვს. მოგვიყევი თქვენი კომპანიის საქმიანობაზე.
- ეს კომპანია ჯერ კიდევ მანამდე "გავამზადე", სანამ აქტიური სპორტიდან წავიდოდი. მინდა, ქართული ღვინო კარგად გავაცნო და შევაყვარო იაპონელებს. დღეს აქაურები რესტორანში იტალიურ, ფრანგულ, ესპანურ ღვინოს კითხულობენ. არ აქვთ ინფორმაცია, რომ სწორედ საქართველოა ღვინის სამშობლო, არ იციან, რომ 8000 წელიწადია, სხვადასხვა სახეობის უგემრიელეს ღვინოს ვამზადებთ, გვაქვს ქვევრის უნიკალური ტექნოლოგია და ა.შ. ვცდილობ, ჩემი წვლილი შევიტანო ქართული ღვინის პოპულარიზების საქმეში. საქართველოდან შემოვიტანთ თაფლს და სხვა ნატურალურ პროდუქტსაც - იაპონიაში მათზე დიდი მოთხოვნაა. თან სამსახური იქნება ჩემთვის და ამავდროულად, ჩემს ქვეყანას, მის საუკეთესო პროდუქტს გავუწევთ პოპულარიზებას.
- აქამდე, მეგონა, რომ იაპონელების უმეტესობა "საკეს" და ლუდს ანიჭებდა უპირატესობას. ღვინოც უყვართ?!
- ვითარება შეიცვალა. დღეს ღვინოს გაცილებით მეტი იაპონელი მიირთმევს. ზოგადად, ჭამა-სმა ძალიან უყვართ. ვის არ უყვარს?! მაგრამ იაპონელებს - განსაკუთრებულად! ოღონდ, ჩვენსავით "განსხვავებულებით" არ სვამენ - ზომიერების ფარგლებში.
- რამდენიმე დღის წინ სოციალურ ქსელში ვაჟიშვილთან გადაღებული ფოტო გამოაქვეყნე: სუმოდან წასვლის შემდეგ, მეგონა, ცხოვრება მთავრდებოდა და ამ რთული პერიოდის დაძლევაში, პატარა ხარება დამეხმარაო. მოგვიყევი შენს შვილზე.
- ხარება გორგაძის მამა სამი თვის წინ გავხდი. ის ჩემი მეორე შვილია, ჩემთან ცხოვრობს და კიდევ უფრო მძაფრად განმაცდევინა რას ნიშნავს მამობა, შვილის მოვლა, მისთვის ღამის გათევა... სამწუხაროდ, ჩემს პირველ ქალიშვილზე - ანასტასიაზე არ მაქვს ამხელა ამაგი... მე იაპონიაში ვარ, ანასტასია კი - მას ენაცვალოს ჩემი სიცოცხლე, დედასთან, ჩემს ყოფილ მეუღლესთან ცხოვრობს საქართველოში, იშვიათად მაქვს მისი ნახვის ბედნიერება, ფაქტობრივად, ვერ ვმონაწილეობ მის აღზრდაში... ძალიან რთულია, მაგრამ ასე მოხდა.
- ხარებას დედა იაპონელია?
- დიახ. რამდენიმე წელიწადია, ერთად ვცხოვრობთ. ვაჟიშვილს პაპაჩემის სახელი - ხარება დავარქვი. მამაჩემის მამას ხარიტონა ერქვა, ძალიან მიყვარდა და ჯერ კიდევ წლების წინ, იაპონიაში წამოსვლამდე გადავწყვიტე - თუ ვაჟი მეყოლება, ხარება უნდა დავარქვა-მეთქი! მადლობა უფალს, რომ ჩანაფიქრის ასრულების შესაძლებლობა მომცა.
- ფულადი ჯილდოს გარდა, "იმპერატორის თასის" მფლობელი სხვადასხვა სახის პრიზებსაც (მთელი წლის სამყოფი ბრინჯი, ხორცი, ხილი, საწვავი და სხვ.) იღებს ხოლმე. გულშემატკივრებისგან თუ მიგიღია განსაკუთრებული საჩუქარი?
- სუმოდან წასვლა რომ გამოვაცხადე, იაპონელმა გულშემატკივარმა მაჩუქა ამერიკელი მხატვრის ძვირადღირებული ნახატი. სახლში მისი ნახატების მუზეუმი აქვს - რომელსაც ხელს დაადებ, ის წაიღეო! უზარმაზარი ტილოები იყო, მათ წასაღებად მტვირთავების ბრიგადა დამჭირდებოდა. ამიტომაც, ყველაზე მცირე ზომის ნახატი ავირჩიე. ოღონდ, ისეთი ძვირადღირებულია, ჯერ ვერ გავბედე წამოღება და დროებით, იქვე დავტოვე: სახლში ძაღლი და მგლები მყავს, მეშინია, ნახატი არ გააფუჭონ და სანამ უსაფრთხო ადგილს მოვუძებნი, ჯერჯერობით აქ იყოს-მეთქი.
- ძაღლი არ გვიკვირს. მაგრამ მგლები როგორ აღმოჩნდნენ "ტოჩინოშინის" სახლში?!
- სულ მინდოდა და პანდემიის პერიოდში, მომეცა კიდეც მგლის ყიდვის შანსი: ვიცოდი, რომ ფუჯის მთის ძირში მცხოვრები ერთი ოჯახი ყიდდა მგლის ლეკვებს. ვესტუმრე და... ორი თვის ლეკვები მაჩუქეს - ძუ და ხვადი. ძალიან დამეხმარნენ პანდემიური პერიოდის გადატანაში - ღამით ვასეირნებდი, მათთან ერთად მეც დავრბოდი, ვვარჯიშობდი, ფიზიკურად და მენტალურადაც გამაძლიერეს. ხვადს "დემბე" დავარქვი ცნობილი სერიალის გმირის საპატივცემლოდ, რომელიც ყველაზე ერთგული პერსონაჟია და ძალიან მომწონდა. "ქლოეს" კი ჩემმა მეუღლემ შეურჩია სახელი. ხალხთან ყოფნა არ უყვართ, თუმცა, აგრესიულები არ არიან, ალიკაპსაც კი არ ვუკეთებ, მხოლოდ საბელით გამყავს სასეირნოდ.
- წლების წინ მითხარი: ჩემი "შიკონა" - "ტოჩინოშინი" იმავე იეროგლიფებით იწერება, როგორც "გული", ამიტომაც მითხრა ჩემი კლუბის პრეზიდენტმა - "ტოჩინოშინს" დაგარქმევთ, იაპონური გული რომ გქონდესო... დღეს "სადაური" გული გაქვს? ქართველი ხარ და ცხადია, გულიც ჩვენებური შეგრჩებოდა, მაგრამ "ამომავალი მზის ქვეყანაში" გატარებული წლების შემდეგ, იაპონელის თვისებებიც ხომ შეიძინე?
- გული არ იცვლება. მით უმეტეს - ქართველი კაცის გული! თუმცა ამ წლების განმავლობაში, რაც იაპონიაში, სუმოს სამყაროში გავატარე, აქაურებისგან უამრავი რამ ვისწავლე. ისეთი რაღაცები, რაც ცხოვრებაში ბევრჯერ გამომადგა და მომავალშიც გამომადგება.