"ძილის წინ ვლოცულობდი, რომ ჩემი თავი მეპოვა... სიმღერის სურვილით მივატოვე პარიზი, არქიტექტურა და დავბრუნდი ჩემს თბილისში" - ქართველი მოდელის გზა მსოფლიო საოპერო სცენამდე - კვირის პალიტრა

"ხში­რად ამო­მი­კი­თხავს ორ­კესტრან­ტე­ბის სა­ხე­ებ­ზე კი­თხვის ნი­შა­ნი, როცა ახალ­გაზ­რდა, ლა­მა­ზი გოგო რო­ლე­ბის დე­ბი­უტს ვქმნი... თუმ­ცა პირს რომ ვა­ღებ და სიმ­ღე­რას ვი­წყებ, პირ­ვე­ლი ორ­კესტრი და გუნ­დი მიკ­რავს ტაშს, ეს არის ჩემი გა­მარ­ჯვე­ბა!" - ამ­ბობს ელე­ნე სა­ბაშ­ვი­ლი.

ბა­ლე­რი­ნამ, მო­დელ­მა, მის სა­ქარ­თვე­ლოს ფი­ნა­ლის­ტმა პა­რი­ზის არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლა შე­წყვი­ტა და დღეს სა­ო­პე­რო ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში მწვერ­ვა­ლებს იპყრობს... უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი Elena Sabas (ელე­ნე სა­ბაშ­ვი­ლი) ვრცლად გვე­სა­უბ­რა...

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, ხე­ლო­ვა­ნე­ბის ოჯახ­ში. დედა პი­ა­ნის­ტია - მა­ნა­ნა გო­გო­ლაშ­ვი­ლი, ოპე­რის თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და კონ­ცერ­ტმა­ის­ტე­რად... ოპე­რის თე­ატ­რი ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი სახ­ლია, სულ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე რომ მივ­ყავ­დი, ბა­ლე­რი­ნე­ბის უკან ვდგე­ბო­დი და მათ მოძ­რა­ო­ბებს ვი­მე­ო­რებ­დი. ასე და­ი­ბა­და ბა­ლე­ტის სიყ­ვა­რუ­ლი. შემ­დგომ ათი წელი ოპე­რის თე­ატრთან არ­სე­ბულ სა­ბა­ლე­ტო სტუ­დი­ა­ში წამ­ყვან პარ­ტი­ებს ოპე­რის სცე­ნა­ზე ვცეკ­ვავ­დი.

სა­ო­პე­რო ნიჭი ხუთი წლის ასაკ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რო­დე­საც დე­დამ ფრან­კო ძე­ფი­რე­ლის ფილ­მი ოპე­რა “ტრა­ვი­ა­ტას” ვი­დე­ო­ფი­რი მო­მი­ტა­ნა. მუ­სი­კა ისე­თი რა­მეა, სი­ტყვე­ბი არ ჭირ­დე­ბა, ისე იგ­რძნო­ბა ემო­ცია.. მულ­ტფილ­მე­ბი ამ ფირ­მა შე­მიც­ვა­ლა, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ვუ­ყუ­რებ­დი, ვტი­რო­დი, მერე ისევ თა­ვი­დან და ასე პლა­სი­დო დო­მინ­გოს­თან და ტე­რე­ზა სტრა­ტას­თან ერ­თად და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა (ისი­ნი ეკ­რან­ზე მე ლა­ივ­ში:)

სხვა­თა შო­რის სიმ­ღე­რის ნაც­ვლად ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე მი­მიყ­ვა­ნეს მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში, “ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში”. ამა­სო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდა რომ ბა­ლე­ტის­თვის ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი გა­ვი­ზარ­დე და ასე 13 წლის ასაკ­ში ოც­ნე­ბა დავ­კარ­გე. ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე და აგ­რე­სია გა­მიჩ­ნდა ბა­ლე­ტის, ოპე­რის და ყვე­ლა­ფე­რი იმის მი­მართ, რაც ადრე ჩემი სამ­ყა­როს ნა­წი­ლი იყო.

ოპე­რა მხო­ლოდ ბევ­რი წლის მერე დაბ­რუნ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, როცა პა­რიზ­ში ვცხოვ­რობ­დი და არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ­დი... ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით ბედ­ნი­ე­რი არ ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, ძი­ლის წინ ვლო­ცუ­ლობ­დი, ღმერ­თო მა­პოვ­ნი­ნე ჩემი თავი, ისე­თი საქ­მე, რომ­ლის გა­მოც დი­ლის გა­თე­ნე­ბა გა­მი­ხარ­დე­ბა და რო­მე­ლიც არას­დროს არ იქ­ნე­ბა სა­მუ­შაო-თქო. და ასე ერთ დღე­საც თვალს ვა­ხელ და თავ­ში მაქვს ოპე­რა ( იმ დროს წლე­ბი აღარ ვუს­მენ­დი ოპე­რას და კლა­სი­კურ მუ­სი­კას) ცოტა შოკ­ში ჩავ­ვარ­დი, ფიქ­რს ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, აზ­რე­ბის­თვის თა­ვის მოყ­რა მი­ჭირ­და, იმ­დე­ნად ხმა­მა­ღა­ლი იყო ოპე­რა ჩემს თავ­ში... სიმ­ღე­რა სა­შინ­ლად მო­მინ­და, არც კი ვი­ცო­დი მქონ­და თუ არა ხმა. მა­შინ და­ვუ­კავ­შირ­დი ქარ­თველ, ცნო­ბილ მეცო სოპ­რა­ნოს ქ.ნ. - ნონა ჯა­ვა­ხი­ძეს თხოვ­ნით, რომ ხმა გა­ე­სინ­ჯა. ის დამ­თან­ხმდა და გაკ­ვე­თი­ლის მერე მი­თხრა, რომ სამი ოქ­ტა­ვის დი­ა­პა­ზო­ნი მქონ­და. ყვე­ლა რე­გის­ტრი ერ­თნა­ი­რად ჟღერ­და და ნამ­დვი­ლად სამ­წუ­ხა­რო იქ­ნე­ბო­და თუ არ ვიმ­ღე­რებ­დი...აქვე და­ა­ყო­ლა, რომ ეს პრო­ფე­სია არის ძა­ლი­ან რთუ­ლი, მარ­ტო­ო­ბის პრო­ფე­სი­აა, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, მე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთ ყურ­ში შე­ვუშ­ვი, მე­ო­რი­დან გა­მო­ვუშ­ვი. გა­დავ­წყვი­ტე მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, არ­ქი­ტექ­ტუ­რა მა­ლე­ვე წა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში და აქე­დან ორ თვე­ში უკვე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი... (გააგრძელეთ კითხვა)