"ექიმი მეუბნება, ნაღმზე ზიხარ, ოპერაცია სასწარფოდ გასაკეთებელიაო... ზოგადად მამა სულ განიცდიდა ჩემს ამბებს, კლინიკური სიკვდილიც კი გამოვიარე" - მიხეილ რამიშვილის ხიფათიანი ცხოვრება - კვირის პალიტრა

ხელ­ჯო­ხით და­დის, მაგ­რამ ვინც მისი ცხოვ­რე­ბის ამ­ბე­ბი არ იცის, იმ ხელ­ჯოხს მის ერ­თგვარ აქ­სე­სუ­ა­რად აღიქ­ვამს. გა­რეგ­ნუ­ლად, თუ კარ­გად არ და­აკ­ვირ­დე­ბი, არა­ფე­რი ეტყო­ბა. რე­ა­ლუ­რად კი მსგავ­სი ხი­ფა­თი, რაც ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე გა­დახ­დე­ნია, იშ­ვი­ა­თია.

მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვი­ლი თბი­ლი­სურ, კო­ლო­რი­ტულ ოჯახ­ში და­ი­ბა­და, ოთარ რა­მიშ­ვი­ლის შვი­ლია და ბუ­ნებ­რი­ვია, მუ­სი­კას ბავ­შვო­ბი­დან ეზი­ა­რა. ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში სწავ­ლობ­და, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვი­ო­ლი­ნოს გან­ხრით მი­ი­ღო გა­ნათ­ლე­ბა. მეტ­სა­ხე­ლად "სკრი­პ­კა­საც" ეძახ­დნენ...

ამ­ბობს, რომ ბავ­შვო­ბი­დან არ უყ­ვარ­და, თუ ვინ­მეს უსა­მარ­თლოდ ჩაგ­რავ­დნენ. ამი­ტომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სა­მარ­თალმცოდ­ნეც გახ­და, იუ­რი­დი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ი­ღო. დღეს ორი­ვეა - მუ­სი­კო­სი და ად­ვო­კა­ტი...

მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვილს არა­ერ­თმა გან­საც­დე­ლის გამო ჯან­მრთე­ლო­ბის ურ­თუ­ლე­სი პრობ­ლე­მე­ბის დაძ­ლე­ვა მო­უხ­და.

- რო­გორც მშობ­ლე­ბის­გან ვიცი, 9 თვის ასაკ­ში, პა­რაგ­რი­პი შე­მე­ყა­რა. სა­ა­ვად­მყო­ფოს პა­ლა­ტა­ში, სა­დაც მო­მა­თავ­სეს, იმ ჩვი­ლებ­ში, ყვე­ლა­ზე მძი­მე ვი­ყა­ვი. ჩე­მებს ხელი ჰქონ­დათ ჩაქ­ნე­უ­ლი, იმ 14 პა­ცი­ენ­ტი­დან 13 და­ი­ღუ­პა და მე გა­დავ­რჩი.

- ეს ამ­ბა­ვი მგო­ნი, თქვე­ნი მო­მა­ვა­ლი ხი­ფა­თი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც­ნა­ი­რი სიგ­ნა­ლი აღ­მოჩ­ნდა... კავ­სა­ძის ქუ­ჩა­ზე იზ­რდე­ბო­დით, ზო­გა­დად ქუჩა რა როლს თა­მა­შობ­და თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ვერ ვი­ტან­დი, ვინ­მეს თუ ჩაგ­რავ­დნენ, უსა­მარ­თლოდ ექ­ცე­ოდ­ნენ, ყო­ველ­თვის ვუ­პი­რის­პირ­დე­ბო­დი. არ ჰქონ­და მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ვისი შვი­ლი იყო და რო­მელ უბ­ნე­ლი. ჩემი პრინ­ცი­პი მქონ­და, ადა­მი­ა­ნის და­ჩაგ­ვრა და მის მი­მართ უსა­მარ­თლოდ მოქ­ცე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა. მე, ჩემი ძმე­ბის და სა­მე­გობ­რო ყო­ველ­თვის ამ პრინ­ცით ვცხოვ­რობ­დით, - არას­დროს დაგ­ვე­ჩაგ­რა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ამას არ იმ­სა­ხუ­რებ­და.

თან ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში ვსწავ­ლობ­დი, ვი­ო­ლი­ნო­ზე ვუკ­რავ­დი. მუ­სი­კო­სე­ბი მა­შინ ქუ­ჩა­ში სხვა­ნა­ი­რად იყ­ვნენ აღ­ქმუ­ლი. გა­რეთ რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, - „ე „სკრი­პ­კა“ - ეს ვი­ღა­ცას რომ და­ე­ძა­ხა - ამა­ზე ჩხუ­ბი მი­დი­ო­და. ვუკ­რავ­დით, მაგ­რამ ვაჟ­კა­ცო­ბაც გაგ­ვაჩ­ნდა. ჩხუ­ბი კი ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ერ­თმა­ნე­თის­თვის მტრე­ბი არას­დროს ვყო­ფილ­ვართ, დავძმა­კაც­დე­ბო­დით ხოლ­მე.

- კავ­სა­ძე­ლო­ბას რა და­დე­ბით და უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბა ჰქონ­და?

- მა­მა­ჩემს აქვს ასე­თი სტრო­ფე­ბი - „ყვე­ლა თა­ვის სა­ფიქ­რა­ლით ტკეპ­ნის გზას და ტკეპ­ნის შა­რას,/ და მათ შო­რის ბედ­გამ­წყრა­ლი სა­ი­დუმ­ლოს გულ­ში მა­ლავს,/ ზოგი სევ­დით, ზოგი ღი­მით, მი­მოყ­ვე­ბა ნაც­ნობ ქუ­ჩებს,/ ეს ქუ­ჩაა ჩვე­ნი ბედი, ზოგს კაცს ხდის და ზოგს აფუ­ჭებს“. ქუ­ჩაც თა­ვი­სე­ბუ­რი „აკა­დე­მი­აა“... მერე ერთი ად­გი­ლი­დან მე­ო­რე­ზე რომ გა­და­ად­გილ­დე, იქ ხომ უნდა გა­ი­ა­რო? ჩიტი ხომ არ ხარ გა­დაფ­რინ­დე. ვა­კი­დან მთაწ­მინ­და­ზე რომ მივ­დი­ო­დი, ვერა უნდა გა­მევ­ლო, ჰოდა, ყვე­ლა უბა­ნი და ქუჩა თა­ვი­სე­ბუ­რად რა­ღა­ცას გვაძ­ლევ­და. გა­აჩ­ნია, რო­გორ გა­ი­თა­ვი­სებ და მი­ი­ღებ. რა ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის მქო­ნე ხარ, რა არის შენ­თვის მთა­ვა­რი. აქ იმას არ ვგუ­ლის­ხმობ, 24 სა­ა­თი ქუ­ჩა­ში იდგე და არა­ფე­რი აკე­თო. ქუჩა კო­მუ­ნი­კა­ცია, ურ­თი­ერ­თო­ბა­ცაა... ეს ყვე­ლა­ფე­რი შენს ნამ­დვილ სა­ხეს გა­მო­ა­ჩენს.

- 90-იანი წლე­ბი­დან თქვე­ნი ხი­ფა­თი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო...

- 1990 წლის 1-ელ ნო­ემ­ბერს ცივი ია­რა­ღით მუც­ლის არე­ში დამ­ჭრეს, ხოლო თა­ვის არე­ში - ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღით. თავ­ზე იმან გა­და­მარ­ჩი­ნა, რომ ტყვია აის­ხლი­ტა, თუმ­ცა და­ზი­ა­ნე­ბა მი­ვი­ღე. მუც­ლის არე­ში მეტი ტრავ­მა მქონ­და. რთუ­ლი ოპე­რა­ცია გა­მი­კეთ­და. ღვიძ­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლად იყო და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ექი­მე­ბის ოს­ტა­ტო­ბით ღვიძ­ლის ფუნ­ქცია აღ­დგა. მაგ დროს ასე­ვე 2-ნა­ხე­ვა­რი ნეკ­ნი დავ­კარ­გე... თა­ვად ოპე­რა­ცი­ამ კარ­გად კი ჩა­ი­ა­რა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მძი­მედ ვი­ყა­ვი. მი­ზეზს ვერ ად­გენ­დნენ. მოს­კოვ­ში გა­და­მაფ­რი­ნეს. ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი კლი­ნი­კა­ში ექი­მებ­მა რომ დამ­ხე­დეს, ეს მკვდა­რი რა­ტომ ჩა­მო­იყ­ვა­ნეთ, აზრი არ აქ­ვსო. მაგ­რამ იქ აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, რომ ჟანგბა­დის მილი, რო­მე­ლიც ჩად­გმუ­ლი მქონ­და და ტვი­ნი ჟანგბა­დით უნდა მო­ე­მა­რა­გე­ბი­ნა, იმ 9 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­და­კე­ცი­ლი ყო­ფი­ლა. ფაქ­ტობ­რი­ვად ტვი­ნი ლა­მის მკვდა­რი იყო. ამ მი­ზე­ზის დად­გე­ნის შემ­დეგ მოვ­სუ­ლი­ერ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ იმ კლი­ნი­კა­ში 3 თვე დავ­ყა­ვი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი აღ­მდგა­რი­ყო.

- რის გამო მოხ­და თქვე­ნი დაჭ­რა?

- მოს­კო­ვი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი, პატ­რი­არ­ქს შევ­ხვდი. ანა­ლო­გი­უ­რი კი­თხვა და­მის­ვა, რო­მელ­საც ვუ­თხა­რი, ეს მხო­ლოდ მე და ღმერ­თმა ვი­ცით-მეთ­ქი... პატ­რი­არ­ქის­თვი­საც არ მით­ქვამს, რა მოხ­და...

- თუმ­ცა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა არა­ერ­თხელ დად­გა.

- 2007 წელი თირკმლის ინ­ფარ­ქტი და­მიდ­გინ­და. რო­გორც ექი­მე­ბი ამ­ბო­ბენ, რაც ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია, თუმ­ცა მე და­მე­მარ­თა... სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე ვი­ყა­ვი და სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი და­მე­წყო. მა­ნამ­დეც მქონ­და წე­ლის არე­ში სუს­ტად გა­მო­ხა­ტუ­ლი ტკი­ვი­ლი, რო­მელ­საც ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციე. მოკ­ლედ, იმ პრო­ცე­სი­დან კლი­ნი­კა­ში წა­ვე­დი, ექო­ზე რომ შე­მიყ­ვა­ნეს და კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ტო­მოგ­რა­ფია გა­და­ი­ღეს, თირკმელს სამი ინ­ფარ­ქტი ჰქონ­და გა­და­ტა­ნი­ლი. მისი და­ტო­ვე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ამი­ტომ სა­ჭი­რო გახ­და, ამოკ­ვე­თა...

ორ­გა­ნიზმს ცალი თირკმლით მუ­შა­ობ­და გა­უ­ჭირ­და, და­იტ­ვირ­თა, რად­გან ორი­ვეს ფუნ­ქცია მე­ო­რე, ჯან­მრთელ­მა თირკმელ­მა შე­ი­თავ­სა. სა­ბო­ლო­ოდ იმუ­ნი­ტეტ­მა ყვე­ლა­ფე­რი შე­და­რე­ბით იო­ლად გა­და­მა­ლახ­ვი­ნა. (გააგრძელეთ კითხვა)