"მამაჩემი ჩემი ყველაზე მაგარი ძმაკაცია, დედას არ უყვარს გამოჩენა... ნენეს რაც შეეხება, ჩვენი მეგობარია, ფაქტობრივად ჩვენთან გაიზარდა" - ახალგაზრდა "ტიკტოკერის" ცხოვრება სოცქსელს მიღმა - კვირის პალიტრა

"მამაჩემი ჩემი ყველაზე მაგარი ძმაკაცია, დედას არ უყვარს გამოჩენა... ნენეს რაც შეეხება, ჩვენი მეგობარია, ფაქტობრივად ჩვენთან გაიზარდა" - ახალგაზრდა "ტიკტოკერის" ცხოვრება სოცქსელს მიღმა

სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი "ტი­კტო­კი" თა­ნა­მედ­რო­ვე ცხოვ­რე­ბის უკვე გა­ნუყ­რე­ლი ნა­წი­ლია. იქ მი­ლი­ო­ნო­ბით ადა­მი­ა­ნია გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი. ამ პლატ­ფორ­მას ყვე­ლა თა­ვი­სი გე­მოვ­ნე­ბი­სა და შე­ხე­დუ­ლე­ბის მი­ხედ­ვით იყე­ნებს. შე­სა­ბა­მი­სად, არ­სე­ბო­ბენ პო­პუ­ლა­რუ­ლი "ტი­კტო­კე­რე­ბიც". ტი­კტოკ-აპ­ლი­კა­ცი­ას სა­ქარ­თვე­ლო­შიც უამ­რა­ვი ვარ­სკვლა­ვი ჰყავს. ისი­ნი მო­თხოვ­ნა­დე­ბი არი­ან, მათ უყუ­რე­ბენ, ემე­გობ­რე­ბი­ან და გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ...

თუმ­ცა ყვე­ლა­ფერს მა­ინც ციფ­რე­ბი გან­სა­ზღვრავს და "ტი­კტო­კე­რე­ბის" წარ­მა­ტე­ბაც მათი გა­მომ­წე­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბის მი­ხედ­ვით გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა. "ტი­კტოკ­ზე" მამა-შვი­ლი გუგა და დათო გი­ორ­გო­ბი­ა­ნებს ყვე­ლა იც­ნობს. გუ­გას 277.000 გა­მომ­წე­რი ჰყავს, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლო­ბის­თვის იბ­რძვის. AMBEBI.GE გუგა გი­ორ­გო­ბი­ა­ნის ინ­ტერ­ვი­უს გთა­ვა­ზობთ.

- თა­ვი­დან რო­დე­საც და­რე­გის­ტრირ­დი პო­პუ­ლა­რულ პლატ­ფორ­მა­ზე, ფიქ­რობ­დი, რომ ასეთ შე­დეგ­ზე გახ­ვი­დო­დი?

- თა­ვი­დან არც ვფიქ­რობ­დი, თუ ასე გან­ვი­თარ­დე­ბო­და ყვე­ლა­ფე­რი. სე­რი­ო­ზუ­ლად არც ვუ­ყუ­რებ­დი, "ტი­კტო­კე­რო­ბა" არ მინ­დო­და. მა­მა­ჩე­მის იდეა იყო - გა­და­მი­ღო ვი­დეო და დადო. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წლის წინ იყო... ვი­დე­ოს ქვე­მოთ მა­ლე­ვე გაჩ­ნდა კო­მენ­ტა­რე­ბი, რა მა­გა­რი ვი­დე­ოა, რა კარ­გი ბი­ჭია... არა­და, ჩემ­თვის ბურ­გერს ვჭამ­დი... ამ პირ­ვე­ლი­ვე ვი­დე­ოს 200.000 ნახ­ვა ჰქონ­და... მერე ხალ­ხის ყუ­რა­დღე­ბა მო­მე­წო­ნა. ცოტა იუ­მო­რის­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ხუ­მა­რო ვი­დეო ჩა­მე­წე­რა, მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ჩემს იუ­მო­რის გრძნო­ბას რო­გორ აღიქ­ვამ­დნენ. მოკ­ლედ, და­ვი­წყე ჩემი იუ­მო­რის გა­მოც­და და აღარც გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ... მო­მე­წო­ნა, ძა­ლი­ან შევ­ყე­ვი. მერე პირ­ვე­ლად ქუ­ჩა­ში ბავ­შვმა რომ მიც­ნო - შენ გუგა არ ხარო? - და­ვი­ბე­ნი. სა­ი­დან მიც­ნობ, ნა­თე­სა­ვი ხომ არ ხარ-მეთ­ქი? „ტი­კტო­კი­დან“ გცნობ, მაგ­რად ხუმ­რო­ბო. რა­ღაც­ნა­ი­რად შემ­რცხვა...

- რა მოს­წონთ შენს ვი­დე­ო­ებ­ში?

- ბუ­ნებ­რი­ო­ბა. თან, პირ­ვე­ლი­ვე გა­და­ღე­ბის შემ­დეგ ვდებთ ხოლ­მე. ბევ­რის ჩა­წე­რა არ მიყ­ვარს. ამი­ტომ ხალ­ხი ისე­თად მი­ღებს, რო­გო­რიც ვარ. ფაქ­ტია, რომ ხალ­ხს ბუ­ნებ­რი­ო­ბა მოს­წონს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი მა­ყუ­რე­ბე­ლი, თბი­ლე­ბი, სხვა­ნა­ი­რე­ბი და ძა­ლი­ან კარ­გე­ბი არი­ან. დღეს­დღე­ო­ბით 277.000 გა­მომ­წე­რი მყავს და ვიბ­რძვი იმის­თვის, რომ გა­მომ­წე­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბით სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი ვიყო. ახლა, ამ მო­ნა­ცე­მე­ბით, და­ახ­ლო­ე­ბით, მე­ხუ­თე-მე­ექ­ვსე ად­გილს ვი­კა­ვებ.

- ე.ი. შენი მი­ზა­ნია, ყვე­ლა­ზე მეტი "ფო­ლო­ვე­რი" გყავ­დეს...

- ამა­ში მა­მა­ჩე­მი თა­ვი­სი გრან­დი­ო­ზუ­ლი "ჩე­ლენ­ჯე­ბით" მეხ­მა­რე­ბა. მი­თხრა 414.000 გა­მომ­წერ­ზე თუ ახ­ვალ, "პორ­შეს" გი­ყი­დიო. ხალ­ხი მეხ­მა­რე­ბა, იცით, გვერ­დით რო­გორ მიდ­გა­ნან?! ამ ციფრ­ზე რო­გორ ვერ უნდა ავი­დე?! ისე, 414.000 გა­მომ­წერ­ზე ას­ვლის მუ­ღა­მი უფრო მაქვს, ვიდ­რე „პორ­შე­სი“. ჯერ ერთი, რომ ჩემი აუ­დი­ტო­რია ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და მერე მა­მა­ჩემს მინ­და და­ვუმ­ტკი­ცო, რომ შე­მიძ­ლია.

- სა­დღაც 120.000 გა­მომ­წე­რი გაკ­ლია. ისე­თი მონ­დო­მე­ბუ­ლი ხარ, ვფიქ­რობ, ამ სურ­ვილ­საც აის­რუ­ლებ... რა მო­გი­ტა­ნა „ტი­კტო­კე­რო­ბამ“?

- მთა­ვა­რი - ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი, ეგ არის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. ქუ­ჩა­ში რომ ბავ­შვი მხვდე­ბა და მე­უბ­ნე­ბა, შენ გუგა არ ხარ, მაგ­რად მიყ­ვარ­ხარ, ძმაო. უმაგ­რე­სი გრძნო­ბაა. ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა გან­წყო­ბა არ მქონ­დეს და ვი­დეო არც გა­მო­ვი­დეს, მაგ­რამ მა­ინც ვწერ, რად­გან ვიცი, ბავ­შვე­ბი ელო­დე­ბი­ან. მაგ დროს არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებს, მხო­ლოდ მათ­ზე ვფიქ­რობ.

- სხვა "ტი­კტო­კე­რე­ბის­გან" იმით გა­მო­ირ­ჩე­ვი, რომ ვი­დე­ო­ში მა­მას­თან ერ­თად ჩნდე­ბი. მა­მას თა­ვის ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს, შენ - შენი. ორი­ვე კი იმას აჩ­ვე­ნებთ, რომ თა­ო­ბებს შო­რის მე­გობ­რო­ბა, ძმა­კა­ცო­ბა "მო­სუ­ლა" და ეს არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ არის.

- მა­მა­ჩე­მი ჩემი ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ძმა­კა­ცია. ეს ამ­ბა­ვიც ბუ­ნებ­რი­ვი და რე­ა­ლუ­რია. ცხოვ­რე­ბა­ში, მისი სა­ხით, მყავს ადა­მი­ა­ნი, რომ­ლის­გა­ნაც შე­მიძ­ლია, რა­ღაც რჩე­ვა მი­ვი­ღო, ვკი­თხო, დახ­მა­რე­ბა ვთხო­ვო. (გააგრძელეთ კითხვა)