"შოვის ამბებიდან 13 დღე იყო გასული, როცა გადავწყვიტე, გულში რაც მქონდა, ამომეღო..."
წელს დასასვენებლად შოვში წასული წყვილს, მძიმე აგვისტო ჰქონდათ - მცირეწლოვან შვილთან ერთად, ღვარცოფთან ბრძოლა მოუხდათ. 6-მეტრიან ტალღების პირისპირ დარჩენილები სტიქიას არც ერთი წამით არ დანებდნენ, რომელიც მათ გარშემო ყველაფერს ანადგურებდა. მარიამ ბერიანიძემ და მისმა ქმარმა, 4 წლის კოტიკო იმ საშინელებიდან უვნებელი გამოიყვანეს, თავად კი ნაკაწრები და დაჟეჟილობები საკმარისად მიიღეს... დღეს მარიამს იმ მძიმე დღის გახსენება ცრემლის გარეშე არ შეუძლია და ცდილობს, რომ არაც გაიხსენოს. თუმცა ჩვენი საუბარი გარკვეული ფორმით მაინც ვერ ასცდა ამას.
- მარიამ, როგორ ხართ მძიმე ზაფხულის შემდეგ?
- თავს ბევრად უკეთესად ვგრძნობ, ვიდრე იმ პერიოდის განმავლობაში, რაც აქამდე მოსვლას დასჭირდა. ძალიან დიდი როლი ამ ყველაფერში ჩემს ოჯახს, მეგობრებს, ასევე უნივერსიტეტის ლექტორებს და სტუდენტებს მიუძღვით. გვერდში დამიდგნენ... ეს ყველაფერი ადამიანზე ფსიქოლოგიურად დადებითად მოქმედებს... ის დღე თუ არ გამახსენდა, კარგად ვარ და მერე მომდის ცრემლები, მაგრამ ხანდახან ამ ფიქრებსაც ვერაფერს ვუხერხებ...
- განსაცდელი, რაც თავს დაგატყდათ და გადაიტანეთ, რით ხსენი, რატომ მოხდა? თუ ჯერ ცოტა დროა გასული იმისთვის, რომ ეს შეაფასოთ?
- ჯერ კიდევ ვერ ვხდები, ჩვენს თავს ეს ამბავ რატომ მოხდა. უბრალოდ, მე და ჩემი ქმარი, იმ სიტუაციას რომ ვაანალიზებთ, რეალურად ჩვენი გადარჩენის შანსი ნული იყო. დღეს რომ აქ ვართ და ცოცხლები ვართ, ეს დაუჯერებელი რამაა. მართლაც სასწაული და აუხსნელია. ბევრ რამეზე ვფიქრობ... გარეთ სასეირნოდ უნდა ჩავსულიყავით, მე საჭმელს ვაკეთებდი, ამიტომ ჩემს ქმარს ვუთხარი, კოტიკო და შენ ჩადით და მეც გამოვალ-მეთქი. კარგი, რა, ცალ-ცალკე რატომ ვიაროთ, დაგელოდებით და ერთად ჩავიდეთო. კიდევ კარგი რომ არ გამიშვა, კიდევ კარგი რაღაც ცუდ ადგილზე არ წავედით, კიდევ კარგი, რომ მე და კოტიკო თავის დროზე მოვბრუნდით. კი, ბევრი რამ დაემთხვა ერთმანეთს.
- სად იყავით კოტიკოსთან ერთად?
- დილიდან სასტუმრო "რაჭის" ტერიტორიაზე მყავდა გაყვანილი, საქანელებზე, მაგ პერიოდში ჩემს ქმარს ეძინა... მერე კიდევ კარგი ფიჩხის საძებნელად გავედი და შორს არ წავსულვართ. ვხედავდი ჩემს ქმარს და შვილს და ისე არ მოვწყდი, რომ ვერაფერი გამეგო. რაღაცები ისეა ერთმანეთთან გადაკვეთილი, ნამდვილად სასწაულია... ასე რომ, არ აქვს ლოგიკური ახსნა, როგორ გადავრჩით. როცა, 6-მეტრიანი მეწყრის ტალღის დარტყმის შემდეგ ცოცხალი რომ ხარ, გასაოცარია. ეს წყალი ხომ არ იყო, რომ თავი ამოგვეყო. ქვებით, ტალახით, ხეებით სავსე მასა მოდიოდა... სანამ რაჭაში წავიდოდით, უნივერსიტეტის ჯგუფელებთან ერთად მცხეთის ტაძრების მოსალოცად ვიყავით წასულები. ყველა ეკლესია-მონასტერი მოვიარეთ. იმ დღეს განსაკუთრებული ენერგიით დავიმუხტე. რამდენიმე დღეში კი უკვე ჩემს ოჯახთან ერთად შოვში წავედი. დაუჯერებელი ამბავივით გამომდის, მაგრამ რაღაცნაირად მგონია, რომ იმ დღის მადლი, ის დადებითი ენერგია თან გაგვყვა... იხილეთ სრულად