ცხოველები მეკვლედ და ქალაქგარეთ, მშობლებთან ერთად აღნიშნული ახალი წელი - როგორია პოლიტიკოსების გეგმები: ვინ სად და როგორ ხვდება დამდეგს? - კვირის პალიტრა

ალ­ბათ ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებს, რო­გორ ხვდე­ბი­ან და რა ტრა­დი­ცი­ე­ბი აქვთ სა­ა­ხალ­წლოდ პო­ლი­ტი­კო­სებს. რო­გორც ყველ­გან და ყო­ველ­თვის, ამ­ჯე­რა­დაც ყვე­ლა­ზე ორი­გი­ნა­ლუ­რი პარ­ლა­მენ­ტა­რი, რო­მან გო­ცი­რი­ძე აღ­მოჩ­ნდა. უკვე მე­ო­რე წე­ლია მისი მეკვლე კა­ტაა. დიახ არ მო­გეს­მათ, რო­გორც თა­ვად გვი­თხრა, წი­ნას­წარ მეკვლე არას­დროს შე­ურ­ჩე­ვია, თუ მის­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო მე­ზო­ბე­ლი მო­უ­კა­კუ­ნებ­და, უხა­რო­და. ორი წლის წინ პირ­ვე­ლად შე­არ­ჩია გაწ­ვრთნი­ლი მეკვლე - კატა.

"თუ შე­იძ­ლე­ბა ძაღ­ლი იყოს მეკვლე, კატა რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და?! ძა­ლი­ან მა­გა­რი კატა მყავს. მეკვლემ ხომ უნდა და­ა­კა­კუ­ნოს და სა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ტყვე­ბი თქვას, ჰოდა, ჩემი კატა ძა­ლი­ან მში­შა­რაა - თუ გა­რეთ და­ტო­ვებ, მა­შინ­ვე და­ე­ტა­კე­ბა კარს და თა­თე­ბით ფხაჭ­ნის. ორი წუ­თით გავ­სვი გა­რეთ, მა­შინ­ვე კარს და­ე­ტა­კა და ფხაჭ­ნა და­ი­წყო, ეს და­კა­კუ­ნე­ბად მი­ვიჩ­ნი­ეთ, მერე და­იკ­ნავ­ლა - ეს სა­ა­ხალ­წლო დაკ­ნავ­ლე­ბა იყო. გა­ვუ­ღეთ თუ არა კარი, გა­ხა­რე­ბუ­ლი შე­მო­ვარ­და, გა­დავ­რჩი, გა­რეთ არ დამ­ტო­ვე­სო. აბა, მი­თხა­რით, ასე­თი ბედ­ნი­ე­რი სხვა ვინ შე­მო­ვი­დო­და?! კა­ტაც ბედ­ნი­ე­რი იყო და ჩვენც" - გვი­ამ­ბო ბა­ტონ­მა რო­მან­მა.

უფრო ვრცლად პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცი­ებ­სა და წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებ­ზე პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი თა­ვად გვი­ამ­ბო­ბენ.

რო­მან გო­ცი­რი­ძე:

- ახალ წელს ტრა­დი­ცი­უ­ლად ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში, მე­უღ­ლე­სა და შვილ­თან შევხდე­ბი. მე­უღ­ლე სუფ­რას გაშ­ლის, ერ­თმა­ნეთს დავ­ლო­ცავთ, ვი­ვახ­შმებთ, სა­ჩუქ­რებს გავცვლით და და­ვიშ­ლე­ბით. მე არა, მაგ­რამ ჩემს შვილს უყ­ვარს ხმა­უ­რი­ა­ნი წვე­უ­ლე­ბე­ბი. ალ­ბათ, 12 სა­ა­თის შემ­დეგ გავა და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად იმ­ხი­ა­რუ­ლებს. სა­უ­კე­თე­სო იყო ის 6-7 ახა­ლი წელი, რო­დე­საც თოვ­ლის ბა­ბუ­ად გა­მო­წყო­ბი­ლი ჩემს გო­გო­ნას­თან სა­ჩუქ­რე­ბით მივ­დი­ო­დი, მას­თან ერ­თად ვცეკ­ვავ­დი და ვმღე­რო­დი. ამას მა­ნამ­დე ვა­კე­თებ­დი, სა­ნამ იმ­ხე­ლა არ გახ­და, რომ ჩემს გა­შიფვ­რას შეძ­ლებ­და. ე.ი. სა­ბერ­ძნეთ­ში შე­ვი­ძი­ნე თოვ­ლის ბა­ბუ­ას მთე­ლი მო­წყო­ბი­ლო­ბა, და­წყე­ბუ­ლი ლა­მა­ზი ჩექ­მე­ბით, ქუ­დით. ისე შე­ვი­ნიღ­ბე, ვიდ­რე ხმა არ ამო­ვი­ღე, ბავ­შვმა კი არა, მე­უღ­ლემ ვერ მიც­ნო, და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი თოვ­ლის ბა­ბუა ვე­გო­ნე. ერთი სი­ტყვით, რომ ჩა­ვამ­თავ­რე მთე­ლი ცე­რე­მო­ნია და სა­ჩუქ­რის გა­და­ცე­მის რი­ტუ­ა­ლი, შვილს შე­ვე­კი­თხე, რო­გორ მო­გე­წო­ნა თოვ­ლის ბა­ბუა-მეთ­ქი? - ძა­ლი­ან კარ­გი და საყ­ვა­რე­ლი თოვ­ლის ბა­ბუა იყო, მა­მას ჰგავ­და თვა­ლე­ბი­თო.

და­ვი­მახ­სოვ­რე მისი ნათ­ქვა­მი და მე­ო­რე წელს, რომ არ ამო­ვეც­ნე, შავი სათ­ვა­ლე­ე­ბი გა­ვი­კე­თე. კი­დევ რომ ვკი­თხე - რო­გო­რი თოვ­ლის ბა­ბუა იყო მეთ­ქი, მისი ხმა მა­მას ხმას ჰგავ­დაო. შემ­დეგ ახალ წელს ხმა აღარ ამო­ვი­ღე, უტყვად ჩა­ვა­ტა­რე მთე­ლი ცე­რე­მო­ნია. ამ­ჯე­რად, გა­ო­ცე­ბულ­მა მი­თხრა, - რა უც­ნა­უ­რი თოვ­ლის ბა­ბუა იყო, ხმა არ ამო­უ­ღია, მაგ­რამ მა­ინც მო­მე­წო­ნა, ხელი რომ ჩამ­კი­და და მა­თა­მა­შა, მე­გო­ნა მამა მე­თა­მა­შე­ბო­და, მისი მსგავ­სი ხე­ლე­ბი ჰქონ­დაო. ვაჰ, ესეც გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და მო­რიგ ჯერ­ზე, შავი სათ­ვა­ლე­ე­ბით, შავი ხელ­თათ­მა­ნე­ბით გა­მოვ­ცხად­დი თოვ­ლი პა­პუ­ას „პოსტზე“ და მთე­ლი სა­ღა­მო ხმის ამო­უ­ღებ­ლად ჩა­ვა­ტა­რე. ოღონდ ეს ბოლო, ამის მერე დავ­კე­ცე ეს ჩემი თოვ­ლის ბა­ბუ­ას ფორ­მა და კარ­გად შე­ვი­ნა­ხე. მივ­ხვდი, რომ მო­რიგ ჯერ­ზე ჩემი გო­გო­ნა აუ­ცი­ლებ­ლად „გა­მო­მი­ჭერ­და“. გააგრძელეთ კითხვა