ჩვენი დროის რაინდი
"მესროლეთ ტყვია, არ მეშინია,
ვერას დამაკლებს მტარვალი,
თუკი სიცოცხლე თქვენი ხვედრია,
იცოცხლეთ ასე დამფრთხალი".
ირაკლი (შმაგი) დოლიძე
1989 წლის 5 ოქტომბერს თბილისში მეხივით გავარდა ხმა: ერთ ახალგაზრდას მანქანა ისე დაეჯახა, სულ ჰაერში ატრიალა. მანქანა ისეთი სისწრაფით მიქროდა, მფრინავი თეფში მეგონაო, უთქვამს ერთ შემსწრეს. როცა ახლოს მისულა, დაუყვირია, ეს ის ბიჭია, 9 აპრილს რუსთაველზე რუსულ ტანკს ჯოხს რომ უტყამდა და ყვიროდა, უკან დაიხიეთო! ეს ის ბიჭია, 9 აპრილის ღამეს საქართველოს პატრიარქი რომ გამოიყვანა მიტინგიდანო.…
ის ქალაქს ალამაზებდა თავისი არსებობით, ყველას უყვარდა... ბიჭი, რომელიც ნიჭსა და ხიბლს ისე ასხივებდა, რომ გოგონებს თუ ვაჟებს გაცნობისთანავე მასთან მეგობრობის დიდი სურვილი უჩნდებოდათ. იყო თვითნასწავლი მუსიკოსი, წერდა ლექსებს, სიმღერებს, ნოველებს. უყვარდა მთა, ლაშქრობები... ფსევდონიმიც თვითონ შეარჩია და შმაგი დაირქვა. ასე წარუდგა უნივერსიტეტელებს გაცნობისას, სადაც ეროვნული მუხტი დღითი დღე ძლიერდებოდა და ის ამ მოძრაობის აქტიური წევრი გახდა. მიუხედავად იმისა, რომ სტუდენტი არ იყო, თბილისში თითქმის ყველა ინსტიტუტში იცნობდნენ და თავისიანად თვლიდნენ. რომ გეკითხათ, შმაგი რომელი ინსტიტუტის სტუდენტიაო, ალბათ, დაუფიქრებლად გეტყოდნენ, ჩვენთან სწავლობსო.
ირაკლის დედა გულიკო დოლიძე დღეს პლეხანოვზე, ერთადერთ გოგონასა და შვილიშვილთან ცხოვრობს. როცა მათთან მივედი და ჩემი სტუმრობის მიზეზი გავუმხილე, ცრემლები წამოუვიდა და მითხრა, 9 აპრილის ღამეს ჩემი შვილი სახლში ძალიან დამძიმებული შემოვიდა, დედა, გული მტკივა ძალიან, ნეტავ მეც მათთან ერთად მომკვდარიყავი, ისინი გმირები არიან, მე კი არავის ვეხსომებიო... მადლობა შვილო, რომ დღეს ჩემი ირაკლი გაგახსენდა და მასზე სასაუბროდ მოხვედიო.…
- ირაკლი ბავშვობიდანვე დადიოდა მთებში. ბეთანიაში ფეხით ადიოდა, ბერებისათვის საჭმელი აჰქონდა ხოლმე. ერთ დღესაც მთამსვლელებში ჩაეწერა. სულ ვნერვიულობდი, მეშინოდა, მთიდან არ ჩამოვარდნილიყო, მაგრამ საბოლოოდ მივხვდი, რომ იქ სულის თავშესაფარი იპოვა. ერთხელ მითხრა, ნუ შემიშლი ხელს, შუბლზე რაც მაწერია, არ ამცდება. დაბლა რომ გავიარო, შეიძლება სულაც იქ მოვკვდეო, და…დაიწყო ინტენსიური მსვლელობა სვანეთის მთებში, სადაც ჰყავდა უახლოესი მეგობარი, რომელსაც მეგობრები შმაგის ეძახდნენ. მოულოდნელად ეს ბიჭი დაიღუპა და მის სახელზე ირაკლის დაარქვეს მოფერებით შმაგი, რადგან იმ ბიჭივით ესეც გაუტეხელი, უდრეკი და ძლიერი იყო პატარაობიდანვე. ირაკლი ჯერ კიდევ 1988 წელს შეუერთდა ეროვნულ მოძრაობას. მერაბ კოსტავას ისე უყვარდა, მეორე შვილს ეძახდა, ხოლო ცხონებულმა ზურა ჭავჭავაძემ ირაკლის მოფერებით "კნიაზი" შეარქვა. სულ მათთან იყო. 1988 წელს მოშიმშილეებსაც შეუერთდა. სწორედ იმ დღეებში ქალაქის ქუჩებში ტანკები ჩააყენეს, მე-8 პოლკის არმიის ტანკები ჩადგნენ ჩიტაძესა და ყველა მიმდებარე ქუჩაზე. საქმეს დასჭირდა და ირაკლი შტაბიდან სანაპიროზე გაუშვეს. გარეთ რომ გავიდა, ხომ დაინახა ტანკები და გაიქცა, წინ გადაუდგა რომ ლესელიძეზე არ გადასულიყო არც ერთი. მასთან ერთად იყო მისი მეგობარიც. ბედი მისი, რომ იმ წუთებში უკან გაიწვიეს მე-8 პოლკის არმია. მაშინ ასე სასწაულებრივად გადამირჩა შვილი.
- შემდეგ იყო 9 აპრილი, სადაც ირაკლიმ საოცრებები ჩაიდინა.
- 4 რიცხვში ირაკლი მთავრობის სახლის წინ დაწვა საშიმშილოდ მეგობრებთან ერთად. არც საბანი დამიტოვა, არც ლეიბი სახლში. ყველაფერი წაიღო. 5 აპრილს, მული გარდამეცვალა და ქუთაისში წავედით. ირაკლიც წამომყვა, მოგეხმარებითო. იქ მარტომ ჩაატარა მიტინგი, სადაც უამრავი ხალხი შემოიკრიბა. მაშინ 21 წლის იყო. იმავე ღამეს ბიჭებმა დაურეკეს თბილისიდან და სასწრაფოდ მოუწია დაბრუნებამ უკან. ჩვენ 9-მდე დავრჩით ქუთაისში და დილით ადრე წამოვედით. რომ ჩამოვედით, უკვე მიტინგი დარბეული იყო. გაგიჟებული გავიქეცი და დავიწყე ირაკლის ძებნა. ამასობაში მისი ამხანაგებიც ვნახე და დამამშვიდეს, ნუ გეშინია, გულიკო დეიდა, შმაგი ცოცხალიაო. მერე მე როგორც გავიგე, იმავე დღეს ყველა მიცვალებული მიუსვენებია თავიანთ ოჯახებში. ყველას დაკრძალვაზე მივიდა. რაც ყველაზე მთავარია, უწმინდესი გამოუყვანია მიტინგიდან, ზურგით გადაჰფარებია. როცა პატრიარქმა ხალხს მოუწოდა ქაშუეთისკენ გადასულიყვნენ, იმ მომენტში ასულა ჩემი შვილი და სასწრაფოდ გაურიდებია იქაურობას. ღამით ძალიან გვიან მოვიდა სახლში... მეორე დღეს, 10 აპრილს, სამსახურში ვარ და უცებ მომიტანეს ამბავი, უნივერსიტეტისაკენ დაიძრნენ ტანკებიო. როგორ მივედი იქამდე, არ მახსოვს. ამ დროს მისმა ორმა მეგობარმა დამინახა, ნუ გეშინიათ, ირაკლი კაკო ბაქრაძესთან ერთად გამოვა გარეთო. იმ დღეს ერთად დავბრუნდით სახლში. გზაში სულ ცრემლები მოსდიოდა. ეჰ, რამდენი ერთი გავიხსენო? შევარდნაძის დროს ბიჭები რომ დახვრიტეს, აი, იმ ბიჭების სია ახლაც მაქვს სახლში. მაშინდელმა კომკავშირის ცეკას მდივანმა ლორთქიფანიძემ მაგიდაზე სულ მუშტები მირტყა, არ გავახარებ შენს შვილსო! იცოდე, გავაფუჭებ, შეეშვას ამ საქმესო! თურმე ირაკლის დაუწყია ხელმოწერების შეგროვება ბიჭების გადასარჩენად, გვიან გაიგო, რომ განწირულები იყვნენ უკვე... იმ დღიდან დაიწყო ირაკლის დევნა.
ბოლო პერიოდში გამაფრთხილა, დედა, შეიძლება კა-გე-ბე მოვიდეს ჩვენთან, მაგრამ არ შეგეშინდესო. ასე აგიხდეთ ყველაფერი. შაბათს ღამით ერთი მანქანა, 03, სახლის წინ დადგა. შიგნით ოთხი კაცი იჯდა. ორი მანქანიდან გადმოვიდა და ჩვენი ბინისკენ იყურებოდნენ. ორი ფანჯარასთან მოვიდა და იყურებოდა სახლში. მარტო ვიყავი ჩემს პატარა შვილთან ერთად, ირაკლი შტაბში იყო. კიდევ ერთი შვილი, გია, ვარძიაში იყო წასული ჩემს მეუღლესთან ერთად. რომ მოსაღამოვდა, ირაკლიც გამოჩნდა მეგობარ გოგონასთან ერთად და ისევ გავიდა სახლიდან. ძალიან გვიან დაბრუნდა სახლში. ვუსაყვედურე, ასე რატომ დაიგვიანე-მეთქი. კა-გე-ბეში ვიყავი დაბარებული, დიდი სია მაჩვენეს, ვისი ლიკვიდაციაც აქვთ ნაბრძანები და ჩემი გვარიც ამოვიკითხეო, მეტი არაფერი მითხრა. ცოტა ხანში მერაბ კოსტავასთან ამ ამბის სათქმელად წავიდა. ყოველ წამს ბეწვის ხიდზე გადიოდა. კვირა დილა გათენდა. მთელი დღე ველოდებოდი. არ გამოჩენილა. იცოდა ასე ხოლმე. ხშირად ნოდარ ნათაძესთან იკრიბებოდა მაშინდელი ახალგაზრდობა ზემელზე, კინოს სახლში. იქ ჰქონდათ შტაბიც და ღამეებს ათენებდნენ მორიგეობით. კვირა ღამესაც რომ არ მოვიდა, ფანჯარასთან გავათენე... ორშაბათ დილას, გავიხედე და ბიჭები დარბიან ჩვენს ეზოსთან ახლოს. ხან ერთი იყურება ფანჯრისკენ, ხან მეორე, ხან მესამე.…ამ დროს დამირეკეს და გამომიძახეს სამსახურში. დაახლოებით 1 საათში მირეკავს ჩემი გოგონა, დედა, ირაკლი ავარიაში მოყვა, სასწრაფოდ წამოდიო.…ტაქსით გამოვვარდი და ვხედავ, ეზოს კარი ღიაა, უამრავი ხალხი ტრიალებს. რა ხდება ჩემს თავს-მეთქი. არავინ ხმა არ გამცა. წავედი პოლიციაში, სადაა ჩემი შვილი-მეთქი. იქაც არავინ მიპასუხა.…მერე შემომაპარეს, საავადმყოფოშიაო.…პირდაპირ ქირურგიის განყოფილებაში შევვარდი, მედმუშაკი ვარ, და მაინტერესებს, ჩემი შვილი აქ თუ მოიყვანეს-მეთქი. მიმღებში მიპასუხეს, აქ არ შემოუყვანიათ დოლიძეო. არიქა, მორგში წავიდეთ-მეთქი და, რომ შევედით, მაშინვე მკითხეს, ვის ეძებთ, ქალბატონოო. აქ ბიჭი ხომ არ მოუყვანიათ-მეთქი? დოლიძეო? და აი, მაშინ გავხდი ცუდად.…როგორ მომიყვანეს სახლამდე, არ მახსოვს. საღამოს გვიან მომისვენეს ირაკლი "ცინკის" კუბოთი. მახსოვს უამრავი ხალხი ჩემს ეზოში. ყველას მადლობას ვუხდი, რომ ასე დააფასეს ჩემი შვილი. მერაბ…კოსტავა 24 საათი ჩემთან იყო, ზვიადი ვერ შემოდიოდა ოთახში, სულ გარეთ იდგა.…ხალხის ნაკადი არ წყდებოდა. არ დამავიწყდება, მერაბი რომ მოვიდა, მითხრა, მეორე შვილი დამეღუპა დღეს, მეორე ირაკლიო! ირაკლის დაკრძალვიდან რამდენიმე საათში კინოს სახლთან, მერაბმა მიტინგი გამართა, - დღეს მეორე შვილი მომიკლეს, შმაგი დოლიძეო! თურმე ყვიროდა, შმაგი მოკლულია და მე უნდა დავიწყო ამ ამბის გამოძიებაო! ამის შემდეგ, ზუსტად სამ დღეში, 13 ოქტომბერს, ირაკლის მეგობრები საშინელ ამბავს მატყობინებენ, გულიკო დეიდა, მერაბი აღარ არისო. მერე ზურა ჭავჭავაძესაც საშინელება მოუწყვეს. ასე ჩამოიშორეს ყველა პატრიოტი ადამიანი, ვისაც იმ პერიოდში გული შესტკიოდა ქვეყანაზე. დღემდე მწარედ მახსოვს წინადღეს ირაკლის ნათქვამი, რომ მოკვდები, ერთ ცხვარს არ დამიკლავო? რას ამბობ? ასე აღარ იხუმრო-მეთქი. იმ საბედისწერო დღეს ზევით აღარ ამოვიდა, იმიტომ, რომ კა-გე-ბეში იყო დაბარებული. იქ, დღემდე აქვთ შენახული ირაკლის დაკრძალვის სურათი.
- სწორედ იმ დილით დაიღუპა თქვენი შვილის მკვლელიც არა?
- დიახ, იმავე დღეს დაიღუპა ავარიით მისი მკვლელიც. ჩემს შვილს რომ დაეჯახა, გაიქცა, პოლიცია გაეკიდა და სიჩქარეში რაღაცას შეასკდა. მისი მშობლები მოვიდნენ სამძიმარზე. ძალიან ნერვიულობდნენ. ჩემმა ცხონებულმა მეუღლემ თვალებით მანიშნა, არაფერი თქვაო, და მეც გავჩერდი. ეჰ, შვილო, ისეთი დღეები გავიარე, მიკვირს კიდევ რომ მიდგას სული.
- როგორც ვიცი, ირაკლის მერეც აწიოკებდნენ თქვენს ოჯახს.
- მეორე შვილიც გამიმწარეს,…გია რამდენჯერმე დაიჭირეს. არაერთხელ სცემეს. მეც დამიბარეს პროკურატურაში, ირაკლის უთხარი, გაჩერდეს, თორემ გიასაც გაგიმწარებთო, გამაფრთხილეს ჯერ კიდევ ირაკლის სიცოცხლეში. მერე გია მოწამლეს და მალე ისიც მომიკვდა ამდენი ტანჯვისგან. ჩემი მეუღლის გულმაც ვეღარ გაუძლო ამდენ დარდს. სასწაული გადავიტანე, ან როგორა ვარ კიდევ. მე რომ მოვიკლა თავი, კიდევ ერთი შვილი მყავს, გოგო და მისი ქალიშვილი. მაგათით ვსუნთქავ და კიდევ ირაკლისა და გიას ხსოვნით...
ხშირად მიწევს საავადმყოფოში წოლა. წინა ზაფხულს ძლივს გამომგლიჯეს სიკვდილს ხელიდან. შალვა პეტრიაშვილი, უკეთილშობილესი ადამიანი მმკურნალობდა. მისი წყალობით ვარ ცოცხალი. საავადმყოფოს შიდა ეზოში ბაღია. ყოველ დილით 9 საათზე მაღვიძებდა ხმა, დოლიძე, ადექიო. რომელი ხარ, შვილო, გამაგებინე-მეთქი, გავძახებდი. ასე გრძელდებოდა, სანამ ვიწექი. ერთ საღამოსაც ვხედავ სიზმარს, ირაკლის ხმა გავიგონე, დედა, მე გეძახი, ყოველ დილით, ირაკლი ვარო! გია სადაა-მეთქი? ჩემთან არის გიაცო. ჩემი ბიჭები იქიდან ლოცულობენ ჩემზე, მე მათზე აქედან და ასე გადის დღეები.
"სიცოცხლეს დათმობდა საქართველოსთვის"
ზვიად თავაძე, მსახიობი, ირაკლის მეგობარი: - მისი მშობლები სამუშაო მივლინებით რამდენიმე წელი ალჟირში ცხოვრობდნენ, შემდეგ სამშობლოში დაბრუნდნენ. ირაკლი სოლოლაკში, ჩვენს უბანში, მე-3 ექსპერიმენტულ სკოლაში გაამწესეს სასწავლებლად. ჩვენ ერთ ქუჩაზე, მაჩაბელზე ვცხოვრობდით. ჩემს სახლში მისვლამდე მისი სახლი უნდა გამევლო. ჩვენს ქუჩაზე მაშინ ცოტა მანქანა შემოდიოდა, უბნელი ბიჭები გზაზე აგურების მონიშვნით ფეხბურთის კარს ვაყენებდით და ორ ჯგუფად ვიყოფოდით. მე და ირაკლი ერთ გუნდში მოვხვდით და მაგრადაც ვითამაშეთ. მერე გახარებულებმა ლიმონათები ვიყიდეთ და წყურვილი მოვიკალით. შემდეგ ახლოს გავიცანით ერთმანეთი და ბევრი საერთო ინტერესი აღმოგვაჩნდა. ამის შემდეგ დაიწყო ჩვენი მეგობრობა. იცით, რამდენი დამაკლდა მისი არყოფნით. რამდენი დააკლდა სამშობლოს, ოჯახს, მეგობრებს. ირაკლი საუცხოო თვისებების ახალგაზრდა იყო, ეროვნული ცნობიერების, რაინდული ბუნების, ზოგჯერ ძალიან გულუბრყვილო, ბავშვივით სუფთა, დაუზარელი ძმაკაცი, რომელიც შენი გულისთვის მართლაც დათმობდა სიცოცხლეს. როგორც ყოველთვის, მაშინაც იყვნენ შეძლებული ოჯახისშვილები, რომლებიც თავს იწონებდნენ მოდური სამოსით. ირაკლიმ ბევრი მათგანის გემოვნება შეცვალა და თავის სტილზე გადმოიყვანა. უბრალო სამოსით, თავისებური სტილით, მოხდენილობით ახერხებდა მისაბაძი ყოფილიყო ბევრისათვის. სპორტული აღნაგობა, საუკეთესო იუმორი, საუბრის თავაზიანი მანერა, ეს იყო თვისებები, რომლებითაც ბევრი ქალიშვილის გულსაც იგებდა.
სკოლის ბოლო კლასებში ირაკლის დიდი პროტესტი ჰქონდა, არ ეთანხმებოდა კომუნისტური იდეებითა და სწავლებით გამორჩეულ მასწავლებლებს. სკოლა ამას ძნელად აღსაზრდელი ბავშვის ქცევას მიაწერდა და რამდენჯერმე სკოლიდან გარიცხვის საკითხიც დადგა...
- როგორ მოხდა მისი დაკავშირება კოსტავასთან?
- ეს ის დროა, როცა დისიდენტური მოძრაობა აქტიურ ფაზაში შევიდა. ირაკლი პატრიოტი იყო და ამიტომაც შეუერთდა ამ მოძრაობას. მერაბ კოსტავასა და ზვიად გამსახურდიას შეუმჩნეველი არ დარჩენიათ ბრძოლის იდეით გულანთებული ბიჭი...
მწარედ მახსენდება ბოლო შეხვედრა. 1989 წლის 31 აგვისტოს ცხინვალთან ავტოავარიაში მოვყევი. ჩემი მეგობარი დათო არაბიძე და მამამისი დაიღუპნენ. მე თავის ტრავმა მივიღე. ირაკლი მივიდა ჩემი მეგობარი დათო არაბიძის ოჯახში და განაცხადა, ზვიადი წევს და მე აქ მისი მაგივრობა უნდა გავწიოო, და ბოლომდე გასწია ძმობის ჭაპანი... უკვე ერთი თვე იყო გასული და რამდენიმე მეგობარი მორიგეობით ჯერ კიდევ რჩებოდა ჩემთან. მე არ ვიცოდი ავტოავარიის სავალალო შედეგი. 2 ოქტომბერს ირაკლიმ მითხრა, დღეს მე დავრჩები შენთანო. დღეს სხვა რჩება, ხვალ შენ დარჩი-მეთქი. კარგიო. ირაკლი ცოტა კოჭლობდა. მეგობრის აგარაკზე იყო წინა დღეებში, აივნიდან გადმომხტარა და ფეხი იტკინა. ხელჯოხით დადიოდა. სწორედ იმ ღამეს საზარელი ტრაგედია დატრიალდა ზემელზე... მეცნიერებათა აკადემიის პირდაპირ სწრაფად მომავალი ავტომანქანა ფეხით სავალზე შევარდა, და დაეჯახა. დიდხანს ვფიქრობდი, იმ ღამეს ჩემთან რომ დარჩენილიყო, იქნებ მეორე დღეს იქ არ ყოფილიყო და ასცდებოდა ამ უბედურებას... "ცინკის" სასახლით მიიყვანეს ირაკლი სახლში. ეს იყო საბედისწერო დღე. ამ ტრაგედიის შემდეგ გამოჩნდა, როგორ უყვარდა ყველას, როგორ დაიტირა საზოგადოებამ და როგორ გააცილა ბოლო გზაზე...
1989 წლის 9 აპრილს წინა ხაზზე მყოფი, დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად, გადაურჩა სიკვდილს. მერე განვითარებულმა მოვლენებმა დამანახა, რომ ვერც სამაჩაბლოს და ვერც აფხაზეთის ამბებს თავისი ბუნებიდან გამომდინარე ვერ შეეგუებოდა და სიცოცხლეს დათმობდა საქართველოსთვის. დაგვრჩა მხოლოდ მისი შესანიშნავი ნოველები და ტკივილიანი მონატრება. ის დარჩა ჩვენი დროის რაინდად, რომელიც დიდხანს ემახსოვრება მის თანამედროვეებს.
"ჩვენზე პატარა, მაგრამ ჩვენზე დიდი..."
დათო ტურაშვილი, მწერალი, ირაკლის მეგობარი: - ერთმანეთი უნივერსიტეტის პირველი კორპუსის ე.წ. ბირჟაზე გავიცანით. ბევრი ჩვენგანი ფიქრობდა, რომ ირაკლიც უნივერსიტეტის სტუდენტი იყო. არადა, უნივერსიტეტში გაკვეთილების შემდეგ მოდიოდა, სკოლა არც ჰქონდა დამთავრებული, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენზე უფროსი თუ არა, ჩვენხელა მაინც გვეგონა. შმაგის უფრო ხშირად ვეძახდით, ვიდრე ირაკლის. ჩვენი მეგობრობა სვანეთში დაიწყო, აილამას საზაფხულო ბანაკში, სადაც მთამსვლელების სკოლა იყო და პირველი კურსის დამთავრების შემდეგ იქ ერთად აღმოვჩნდით. მერეც ხშირად ერთად ვიყავით. ერთად ვაპროტესტებდით ყველაფერს, რაც არ მოგვწონდა საბჭოთა საქართველოში. ერთად დავდიოდით გარეჯშიც, სადაც მაშინ რუსული სამხედრო პოლიგონი იყო. ერთხელ, საღამოს, სწორედ ის გენერალი მაკაშოვი მოგვადგა, რომელიც რუსეთის არმიის სარდალი იყო კავკასიაში. ნასვამი იყო და პირდაპირ გვითხრა, მე ხომ მაკაშოვი ვარ და დღეს გავიგე, რომ თქვენ მაკაშვილის გვარის საუკეთესო ხალხი გყავთ საქართველოში და ამ ხალხის კულტურას მე აღარ დავანგრევ, ხვალიდან პოლიგონის ფუნქციონირებას პირადად ავკრძალავო. ამ ამბავმა ისე გაგვახარა, რომ საგულდაგულოდ გადამალული ხაშმის საფერავი გამოვიტანეთ და ჩვენი ხელით ვასვით რუს გენერალს. მაშინ რუსთავის გზით, ანუ პოლიგონის გავლით, არ დავდიოდით (იქ პირდაპირ ისროდნენ), მაგრამ მეორე დღეს გადავწყვიტეთ, რომ პოლიგონი აღარ არსებობდა (როგორც გენერალი მაკაშოვი დაგვპირდა), საგარეჯოს გზით თბილისში დაბრუნება დაგვეზარა და მოკლეზე, პირდაპირ პოლიგონი გადავჭერით. სროლა რომ დაგვიწყეს, გვიან გავიგეთ, რადგან მანქანაში ვმღეროდით (გახარებულები და გამარჯვებულები) და რომ დაგვაპატიმრეს, პირდაპირ შტაბში მიგვიყვანეს, იქ კი ეს ნაძირალა მაკაშოვი დაგვხვდა. ვინ ხართო, ისე გვკითხა, რომ მართლა დებილი მეგონა, რადგან წინა საღამოს სახელებსაც კი გვეძახდა... ისიც კი დაამატა, ბედზე ხართ გადარჩენილი, პირდაპირი დამიზნებით გესროდითო. მოკლედ, ბევრი გვაწვალა, საღამომდე მაინც არ გამოგვიშვა და უკან რომ ვბრუნდებოდით ნერვებდაგლეჯილები, გაბრაზებულები და შეურაცხყოფილები, უცებ შმაგის გაეღიმა, ნახე, რუსების შტაბიდან რა წამოვიღეო, და მაშინ პირველად ვნახე გარეჯის რუკა, რომელსაც რუსები საგულდაგულოდ გვიმალავდნენ და რომელიც ირაკლიმ უბიდან ამოაძვრინა. სიხარულისგან ისე გადავეხვიე, კინაღამ გავგუდე და თბილისამდე სულ ღიმილით იმეორებდა, კი არ მოვიპარე, ხელს გამოვაყოლეო.
- თქვენ მისი ნაჩუქარი დამბაჩაც გაქვთ...
- სულ მეუბნებოდა, რა გაჩუქოო, და იმდენად ჰქონდა სიკეთის გაკეთების სურვილი, რომ არ მოისვენა, სანამ უნიკალური დამბაჩა არ მაჩუქა. რასაკვირველია, არ ისროდა, მაგრამ ისეთი ლამაზი იყო, რომ 9 აპრილის დილას ჩვენმა საერთო მეგობარმა ლევან თითმერიამ დედაჩემს საგულდაგულოდ გადაამალვინა.
მისი სიკვდილი განსაკუთრებული ტკივილი იყო ყველასთვის. ახლაც გამახსენდება ხოლმე სულ გაღიმებული, თუმცა ძალიან სევდიანი და ზღაპრის გმირივით კეთილი ბიჭი, რომელიც ჩვენზე პატარა კი იყო ასაკით, მაგრამ ყოველთვის ჩვენზე დიდი იყო, რადგან ასეთები მაგალითებად იბადებიან
რუსუდან შაიშმელაშვილი