ქართველების სამუდამო კვალი ევროპის მოედანზე
უამრავი შეფასება მოვისმინეთ ჩვენს საამაყო ბიჭებზე, მაგრამ გერმანელი კომენტატორის ეს სიტყვები განსაკუთრებით დამამახსოვრდა: "ესენი ვინ ყოფილან, ისე იბრძვიან ქართველები, თითქოს ხვალინდელი დღე აღარ არსებობდეს - ან მოგება, ან სიკვდილი. ასე ითამაშეს თურქებთან, ასე ითამაშეს ჩეხებთან და ასე ებრძვიან პორტუგალიელებს. დიახ, ეს არის ფენომენური ქართული საოცრება!" დღეს ქართულ საოცრებაზე გვინდა ვისაუბროთ საზოგადოების ცნობილ წევრებთან ერთად.
"ამ ბიჭებმა მსოფლიოს დაანახეს, რომ ჩვენ შემთხვევით არსად ვხვდებით, ასე არ უნდა გვესაუბრებოდეს არავინ..."
ტარიელ ხარხელაური, პოეტი: - ამ ბიჭებმა აჩვენეს ეროვნული ქართული ხასიათი. ეს რიგით მეორე გაკვეთილი ჩაგვიტარეს - ჯერ 26 აპრილს და ახლა ამ დღეებში. ვფიქრობ, სწორედ ასეთი ბიჭები იდგნენ დიდგორის ომში, უკან რომ არ დაიხიეს. ჩემთვის ყველაზე ემოციური იყო თურქეთთან თამაში, როგორ აგრესიულად იბრძოდნენ თურქები. თამაშის ბოლო წუთები იყო ძალიან ემოციური, როდესაც მამარდაშვილმა დატოვა კარი. ის იყო მეფე, რომელიც თვითონაც შევიდა ამ ბრძოლაში, რათა თავის მხედრობასთან ერთად დაცემულიყო ბრძოლის ველზე. ეს იყო უზარმაზარი მაგალითი ეროვნულობისა. ეს იყო ქართული ხასიათის ზეიმი. ჩეხებთანაც ასეთივე თავგანწირვა ვიხილეთ, მაგრამ განსაკუთრებული იყო პორტუგალიასთან თამაში, რომელმაც მთლიანად შეძრა საქართველო. ჩვენმა ბიჭებმა არა მარტო საქართველოს, მთელ ევროპას აჩვენეს ქართული ხასიათი. ვაჟას სიტყვები გამახსენდა: "ნუ გეგონებათ, დავლაჩრდი, ჯერ ისევა ვარ ფხიანად". ამ ბიჭებისთვის ეს ბრძოლის ველი იყო, მსოფლიოს დაანახეს, რომ ჩვენ შემთხვევით არსად ვხვდებით, ასე არ უნდა გვესაუბრებოდეს არავინ. ამდენი ხნის ვარ და ასეთი რამ არ მახსოვს, ასეთი თავგანწირული ბრძოლა. ეს ჩემთვის ბრძოლა იყო დამკვიდრებისათვის. ასეთი მონდომებული, თავგამეტებული თამაში და მხედრობა არ მინახავს ჩემს სიცოცხლეში. ეს იყო ფეხბურთის ხორუმი. ყველას ასწავლეს ჩვენი სახელი. ხომ ნახეთ, როგორ შეიცვალა დამოკიდებულება მთელი სამყაროსი, განსაკუთრებით ევროპისა. წაიკითხეთ შეფასებები. როგორც კი დავანახეთ ჩვენი რეალური სახე, შეიცვალა სამყარო. ეს იყო ჩვენი გამოსაფხიზლებელი, რომ ქართველები მხოლოდ ერთად ვართ კარგად. 11-მა ბიჭმა დაგვანახა, რომ როცა ერთად ვართ, ჩვენი წამქცევი არავინაა, გინდაც წააგო, ეს დამარცხება კი არაა, შემდეგი ბრძოლისთვის ემზადები. დასასრულ, აკაკი წერეთელს დავიხმარებ: "ამ დღეს ველოდი, მოვესწარ!/ ვიცინი, აღარ ვსტირი მე. /ახალგაზრდებო, აწ კი თქვენ/ გამოდით, თქვენი ჭირიმე!"
გაუმარჯოს ჩვენს ბიჭებს! მათ თამაშს რომ ვუყურებდი, წამლები მჭირდებოდა გულის გასამაგრებლად.
"გაოგნებული ვარ ჩვენი ბიჭებით, საოცარი თამაშები გვაჩვენეს"
რევაზ ჩელებაძე, ვეტერანი ფეხბურთელი: - ვულოცავ მთელ საქართველოს. ვერ აღვწერ, რა ხდებოდა აქ, გერმანიაში. გაოგნებული ვარ ჩვენი ბიჭებით, საოცარი თამაშები გვაჩვენეს. ბედნიერი დღეებია საქართველოსთვის, ვინ ვის ვეხვეოდით, ვეფერებოდით, ყველა ტიროდა... მიქაუტაძემ რომ მეორე გოლი შეაგდო, სიხარულისგან ბავშვივით ავქვითინდი. ღმერთი იყოს ჩვენი ქვეყნის მფარველი. თურმე მაგრები ვართ, ძალიან მაგრები. პორტუგალიასთან კვარაცხელიას გატანილმა პირველმა სწრაფმა გოლმა გადაწყვიტა ყველაფერი. ამან ისეთი ძალა და ენერგია მისცა ჩვენს ბიჭებს, რომ გაიტანეს ბოლომდე. ხვიჩას ფაქტორმა, ამ გოლმა, ბურთის ფლობამ, გუნდის აყოლიებამ თავისი ქნა, მაგას ვენაცვალე. ყველა კარგად თამაშობდა. გარდა ამისა, კარში ლომი გვიდგას. მსოფლიო დონის მეკარეა, რომელიც, ჩემი აზრით, ძალიან მალე მოწყვეტს ყველა ვარსკვლავს, თუკი რამე არსებობს ფეხბურთში. მამარდა რომ არ გვყოლოდა, ჩეხები 6:1-ს მოგვიგებდნენ, მამარდამ გადაგვარჩინა. ნელ-ნელა ჩვენს ბიჭებს რწმენა მოემატათ და უკეთესები და უკეთესები არიან. ვენაცვალე მაგათ.
"თბილისის "დინამოს" ყოველთვის ჰყავდა კარგი მეკარეები და მამარდა აგრძელებს ტრადიციას"
ოთარ გაბელია, ვეტერანი ფეხბურთელი: - ჩვენი ნაკრების ამხელა წარმატებას არავინ ელოდა, მაგრამ, მგონი, ნაბიჯ-ნაბიჯ მიდიოდნენ ამისკენ. თბილისის "დინამოს" ყოველთვის ჰყავდა კარგი მეკარეები და მამარდა აგრძელებს ტრადიციას. მთავარი ისაა, რომ ღირსეულ გუნდში მოხვდა,„"ვალენსიაში", და იქ მთელი სეზონის განმავლობაში გუნდის ლიდერი იყო. მეკარეს დიდი მისია აქვს. როცა უკან საიმედო კაცი გიდგას, მინდვრის მოთამაშეებიც გაბედულად მოქმედებენ. მამარდა ერთ-ერთი საუკეთესოა ამ ევროპის ჩემპიონატზე. მისასალმებელია, რომ ეს ბიჭები გუნდურ თამაშს თამაშობენ და პირველიდან ბოლო წუთამდე კონცენტრაციას არ კარგავენ. პირველი ნაბიჯებია, აწი უფრო გაბედულად და თავდაჯერებულად მიიჩნევენ ჩვენს გუნდს, რომელიც მართლა ძალიან მაგარია.
"ფეხბურთიდან ფეხბურთამდე ცხოვრობს მთელი ქვეყანა"
გუგა ქაშიბაძე, ექიმი: - ფეხბურთი ყველა სპორტისგან განსხვავებულია. მამა ფეხბურთელი იყო, ჩემი უფროსი ძმაც ფეხბურთს თამაშობდა. მე არ მივლია, თუმცა ეზოში ფეხბურთით იწყებოდა და მთავრდებოდა თამაში. რაც შეეხება დიდ ფეხბურთს, მახსოვს, პირველად მამამ წამიყვანა სტადიონზე, თბილისის "დინამო" ერევნის "არარატს" ეთამაშებოდა. 6-7 წლის ვიქნებოდი. მამა შინ ნაწყენი დაბრუნდა, არ უყურებდა ფეხბურთსო. ალბათ, ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა იმდენი ხალხის დანახვამ, რომ თამაში დამავიწყა. რაც შეეხება "ევრო 2024"-ს, მხოლოდ იმაზე მწყდება გული, რომ ამას მამაჩემი ვერ მოესწრო. კახი კავსაძეს რომ აქვს ნათქვამი, ნეტავ იქ თეატრი არისო? სულ მიტრიალებს თავში, ნეტავ იმ ქვეყნად უყურებენ ფეხბურთს? ვიცი, რამხელა ემოცია ექნებოდა მამასთვის თითოეული მატჩის ყურებას. სულ ვცდილობ წარმოვიდგინო, თითქოს ერთად ვუყურებთ. რა რეაქცია ექნებოდა, რას იტყოდა, რას შეიგინებოდა... ფეხბურთი მარტო სპორტი არაა, ის გაცილებით მეტია. მახსოვს, ევროპის ჩემპიონატზე რომ გავედით, მეორე დილიდან ყველა სხვანაირები ვიყავით... ყველა ყველას ეფერება, უარყოფითი არავის აღარ ახსოვს, ერთ მუშტადაა შეკრული.
1978 წელს, როდესაც არგენტინა გახდა ჩემპიონი, დიდი ნახტომი ჰქონდა ქვეყანას ყველა მიმართულებით. ჩვენი, მით უმეტეს პატარა ქვეყნის, მცირე გამარჯვებაც სრულფასოვნების გრძნობას ამძაფრებს. ეს მოღიმარი, მოცინარი ბიჭები თითოეულ ოჯახში ისე შემოვიდნენ, როგორც ძალიან ახლობლები. ფეხბურთიდან ფეხბურთამდე ცხოვრობს მთელი ქვეყანა. მაგალითად, დღეს საოპერაციოში ჩვენი ორი კოლეგა ქალი ისე გაცხარებული არჩევდა მოთამაშეებს და მომენტებს, პირდაღებულები ვუსმენდით მე და ანესთეზიოლოგი ლაშა. მაშინ მივხვდი, თითოეულის ცხოვრებაში რა ძალით შემოვიდა ფეხბურთი და როგორი ზურგის ქარი მოგვცა... მე ქალაქგარეთ ვცხოვრობ, მაგრამ აქაც დიდი ჟივილ-ხივილი იყო. ჩვენმა მეზობელმა ნატომ გირლანდებით გადაანათა ყველაფერი, ცალკე ფეიერვერკები იყო... ასეთი მომენტებისთვის ღირს ცხოვრება. ასეთი გამარჯვებები ძალიან გვეხმარება ყველას. ჩემი ფავორიტი ამ ეტაპზე მამარდაშვილია. საერთოდ, სულ გერმანიას ვგულშემატკივრობდით, მაგრამ ამ ჩემპიონატზე სულ არ მაინტერესებს როგორ თამაშობს, როგორ ფორმაშია, მეასეხარისხოვნად გადაიქცა ეს გუნდი. მეუღლეს ვეუბნებოდი, შარშან ვინმეს რომ ეთქვა, შენ და შენი მეუღლე ევროპის ჩემპიონატზე დაესწრებით მერვედფინალს გერმანიაში და აბა, თუ გამოიცნობ ესპანეთი ვის ეთამაშებაო, მილიონი ვარიანტიდან ვერ გამოვიცნობდი, რომ ეს მეორე გუნდი საქართველო იქნებოდა. ასეთი ამბებიც ხდება, თან დამსახურებულად. თითოეული ქულა სისხლით და ოფლით მოვიპოვეთ. ვენაცვალე ჩვენს ბიჭებს, ისინი მარტო თავიანთი მშობლების შვილები კი არა, ყველა ჩვენგანის შვილები გახდნენ.
"ვილი სანიოლს ლომის წილი უძევს ამ გამარჯვებაში"
დავით მაღრაძე, პოეტი: - ვულოცავ საქართველოს ნაკრებს და საქართველოს ამ გამარჯვებას. ასეთი გამარჯვება ყველა ჩვენგანს გვიძლიერებს რწმენას, რომ რაიმე მნიშვნელოვანის შექმნა შეგვიძლია და ეს უაღრესად ფასეულია. ასევე მინდა მადლიერება გამოვხატო ჩვენი ნაკრების მწვრთნელის, ბატონი ვილი სანიოლის მიმართ. ლომის წილი უძევს ამ გამარჯვებაში. მისმა ბრიფინგმა აზროვნების კატეგორიით და მასშტაბით ნოდარ ახალკაცი გამახსენა. ნოდარ ახალკაცი, რომელმაც„"ყოვლისმცოდნე" ქართველებს ფეხი აღუკვეთა "დინამო" თბილისის ბაზიდან, რომელმაც ჭორაობის წუმპიდან "დინამო თბილისი" ანუ მაშინდელი საქართველოს ნაკრები თასების მფლობელთა თასისკენ დაძრა და ფანტასტიკური შედეგიც მივიღეთ. ჩვენს ხალხს მინდა ვუსურვო, რომელსაც მიაჩნია, რომ ფეხბურთი და ქვეყნის მართვა მათი ასპარეზია და სიღრმისეულად ერკვევა ყოველი ქართველი ქვეყნის მართვასა და პოლიტიკაში, არ დავკარგოთ სიხარულის ნიჭი და ბედნიერების განცდა. როგორც ჰიმნის ტექსტის ავტორმა მინდა ვთქვა, რომ იმდენად ემოციური იყო პორტუგალიასთან თამაშისას განსაკუთრებით უკვე 70-ე წუთზე სტადიონზე გულშემატკივართა მიერ ნამღერი ჰიმნი, რომ გამარჯვების თანამონაწილედ ვიგრძენი თავი.
- ემოციური გულშემატკივარი ხართ?
- როგორ შეიძლება პოეტი არაემოციური იყოს. თურქ მწერლებსა და პოეტებთან ერთად ვუგულშემატკივრე ქართულ ფეხბურთს, ახლა აქ ჩემი კრებულის მზადება მიმდინარეობს.
- ფავორიტი ფეხბურთელი თუ გყავთ?
- ფავორიტი ფეხბურთელი 4 მყავს: მამარდაშვილი, საერთოდ ეს გვარი ამართლებს საქართველოში. ვფიქრობ, ღირსეული წარმომადგენელია ამ შესანიშნავი გვარის. ასევე, რა თქმა უნდა, მიქაუტაძე, კვარაცხელია და კაკაბაძე. ფეხბურთს, როგორც ყველა თბილისელი ბიჭი, მეც ვთამაშობდი უბანში, ოღონდ ბევრისგან განსხვავებით, არა მგონია, ღრმად ვერკვეოდე ამ სპორტში.
"მთელი საქართველო ერთ ჭკუაზეა"
თემურ ბაბლუანი, რეჟისორი: - ჩვენი გუნდის გამარჯვება ძალიან დიდი სიხარული იყო ყველა ქართველისთვის. მაგას რა სჯობს, როცა ისეთი კეთილი განწყობაა, რომ მთელი საქართველო ერთ ჭკუაზეა. ეს სასიამოვნო განცდა ემატება კიდევ იმ ფაქტს, რომ მოვიგეთ. აბა, რა... ფეხბურთის განსაკუთრებული გულშემატკივარი აქამდე არ ვყოფილვარ, თუმცა ფეხბურთელი მეგობრები მყავდა, მათ შორის ჩემი დათო ყიფიანი, ვოვა გუცაევი, ჩივაძე, ვიცნობ კარგად, მაგარი კარგი ბიჭები არიან. ახლა მეც ფეხბურთით ვცხოვრობ, როგორც ყველა ქართველი. კვარაცხელია და მამარდაშვილი მოვლენაა ფეხბურთში. ყველაფერი წინ გვაქვს. ღმერთი დიდია და ჩვენკენაა.
"როდესაც საქართველომ "ევრო 2024"-ის საგზური მოიპოვა, მაშინ ყველა გუნდი გაქრა ჩემთვის და დარჩა მხოლოდ ჩემი ქვეყანა"
დავით კვირცხალია, მსახიობი: - ვერავინ იწინასწარმეტყველებდა იმ წარმატებას, რასაც ჩვენმა გუნდმა მიაღწია. როდესაც საქართველომ "ევრო 2024"-ის საგზური მოიპოვა, მაშინ ყველა გუნდი გაქრა ჩემთვის და დარჩა მხოლოდ ჩემი ქვეყანა. წინ დადგნენ გადასარევი ბიჭები, ახალი თაობა მოვიდა, რომელმაც ქარიშხალივით გადაუარა და გამარჯვებისკენ წაიყვანა ჩვენი ქვეყანა. რასაც ვერ ვიფიქრებდი 2-3 წლის წინ, დღეს ისე გავთამამდი, რომ მეტი და მეტი მინდა. დღეს, როდესაც ყველა დროის ყველაზე დიდ ფეხბურთელად მიაჩნიათ რონალდო, ის დაამარცხეს ჩვენმა ბიჭებმა მისი გუნდიანად. უამრავი ხალხი ჩავიდა მათ საგულშემატკივროდ. ნათქვამია, გულშემატკივარი მეთორმეტე ფეხბურთელიაო. ისეთი ორგანიზებული და ლამაზია ყველაფერი, უკეთესი აურით მოსილი ევროპის ჩემპიონატი არ მახსოვს. ძალიან გახარებული ვარ, თან ცოტა არ იყოს მეშინია ჯანმრთელობის მხრივ, თამაშის წინადღეს არ მეძინება, თამაშის მერეც ვეღარ ვიძინებ. წნევის აპარატი გამზადებული აქვს ტელევიზორთან მეუღლეს, როდესაც ფეხბურთს ვუყურებ.
აქამდე თუ ბავშვები მესის და რონალდოს მაისურებით დადიოდნენ, ახლა კვარას, მამარდას, მიქაუტაძის, ჩვენი ქართველი ფეხბურთელების მაისურებით ნახავთ. უხ, მაგარი ბიჭები გვყავს! გაუმარჯოს მათ და დიდება ქართულ ფეხბურთს.
"დღეს ყველამ ვირწმუნეთ ყველა ის ლეგენდა, რაც ქართველებზე არსებობს"
ჯაბა კილაძე, მსახიობი: - ეს არის ნაციონალური შოკი. როგორმე შევინარჩუნოთ ასეთი ერთიანობა და ბედნიერება. იმ ღამეს, პორტუგალიას რომ მოვუგეთ, სასწაული ხდებოდა, დიდი თუ პატარა, კაცი თუ ქალი, არა მარტო აქაურები, თუ ვინმეა ჩამოსული საქართველოში სტუდენტად თუ ტურისტად, ყველანი დარბოდნენ და საქართველოო“ ყვიროდნენ. ნაკრების თითოეულ წევრს მადლობა, რაც გააკეთეს ქვეყნისთვის. ისინი ოქროს ასოებით ჩაიწერებიან ისტორიაში. არ შეიძლება ფეხბურთის ფედერაციას, მთელ მის გუნდს არ ვუთხრათ მადლობა სწორი და ზუსტი ნაბიჯებისთვის. ეს სასწაული ერთჯერადი არ იქნება, ჩვენ შევძლებთ, რომ ნაკრები სტაბილურად გადიოდეს ასეთი რანგის ფორუმებზე. დღეს საქართველოსკენ უდიდესი ყურადღებაა გადმოტანილი. ეს უდიდესი რეკლამაა. ფეხბურთი იმიტომაა გენიალური, რომ გაცდენილია სპორტს. მსოფლიოს გამოხმაურებასაც ეტყობა, რამდენად დიდია.
მე ვიყავი გერმანიაში ჩეხეთთან თამაშისას, 4 დღის განმავლობაში ვაკვირდებოდი, ისეთ ქალაქებშიც კი, სადაც ჩვენ თამაში არ გვქონდა, მაგალითად, ბერლინში როდესაც ჩვენს მაისურს ხედავდნენ, დადებითი რეაქცია ჰქონდათ, ჩვენი დროშები ეკიდათ. სასწაული ხდება და ამისთვის ყველაფერი ღირდა. რაც საქართველო დამოუკიდებელი გახდა, თავჩახრილები, ცოტა დაკომპლექსებულები, მხოლოდ წარსულის დიდებით გახარებულები ვიყავით, დღეს კი ყველამ ვირწმუნეთ ყველა ის ლეგენდა, რაც ქართველებზე არსებობს... ამ ჩვენს ძალიან პატარა ქვეყანაში ამდენი ტალანტი იბადება და არა მარტო ფეხბურთში. დღეს ის დღეა, როდესაც უნდა ვიამაყოთ, რომ ქართველები ვართ და მაინც მომწონს, რომ ძალიან თავმდაბალი ხალხი ვართ. ჩვენი საქმით უნდა დავამტკიცოთ, რამდენად ძლიერი ერი ვართ. თუ აქამდე ევროპაში არცთუ ისე გადასარევი წარმოდგენა ჰქონდათ ჩვენზე, დღეს ყველა სხვანაირად გვიყურებს. ეს მეამაყება! ეს ბიჭები, იქ ჩასული ყველა გულშემატკივარი საქართველოს წარმოადგენს, მათი ყველა ნაბიჯი საქართველოს იმიჯია.
დაბადებიდან ვარ თეატრში და სტადიონზე. 24 საათი ფეხბურთს ვთამაშობდი, სამწუხაროდ, არ აღმომაჩნდა ისეთი ნიჭი, რომ გავყოლოდი, სამაგიეროდ, ჩვენი ნაკრების ყველა თამაშს ვესწრებოდი ბავშვობიდანვე... ფეხბურთი ყველაფერს მირჩევნია ჩემი პროფესიის მერე. ბავშვობიდან არგენტინის გულშემატკივარი ვიყავი. სულ ვოცნებობდი, დადგეს ის დღე, როდესაც ევროპის ან მსოფლიო ჩემპიონატზე ჩემი ნაკრების გულშემატკივარი ვიქნები-მეთქი, და ეს სასწაული ახდა. ამ თაობამ ყველაფერი შეცვალა. ეს არის ოქროს თაობა, რომელმაც ამოატრიალა სპორტული მენტალური დამოკიდებულება საქართველოში. ყველა ბავშვი, ვინც ამას უყურებს და ამაზე გაიზრდება, ჩავთვალოთ, რომ ჩემპიონების მენტალიტეტით იზრდება. ეს უდიდეს შედეგს მოგვიტანს. ასე, რომ ჩვენმა ოქროს ბიჭებმა ქვეყანას მომავლისთვის უდიდესი წარმატება მოუტანეს. პორტუგალიას რომ მოვუგეთ, ეს სტატისტიკაა, თვითონ მოვლენაა იმდენად დიდი, რომ ბევრ რამეს შეცვლის. თუნდაც ის ფოტო, "დინამოს" აკადემიაში ჩამოსულ რონალდოს ბავშვები რომ ხვდებიან, არ არის უბრალოდ რომანტიკული ფოტო. ეს არის მაგალითი იმისა, რომ თუ ირწმუნებ და ყველაფერს გააკეთებ, სასწაულების ახდენა შესაძლებელია. ახლა ჩვენმა ბიჭებმა პატარა ბაშვებთან ჩამოსული კერპის წინააღმდეგ ითამაშეს და მოუგეს. ნებისმიერ დღევანდელ აკადემიის ბავშვს შეუძლია დაიჯეროს, რომ ასეთი ოცნებების ასრულება შესაძლებელია.
გიორგი კეკელიძის წიგნიდან: ,,ხვიჩა: ვარსკვლავი, სახელად ვარსკვლავი“
"ხვიჩას ბებია, დუნია ქარჩავა ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი გახლდათ, მაგრამ უცნაური - ყველა გუნდის ფრეს გულშემატკივრობდა, არ უნდოდა ვინმეს გული დასწყვეტოდა. ასეთი საოცარი ამბავიც მოხდა ერთხელ - როცა პორტუგალიური "ბენფიკას" ფეხბურთელი, მიკლოშ ფეჰერი, მოედანზე გარდაიცვალა, ტელევიზიით ნახა და ორმოცი დღე მარხულობდა მის სახელზე და ყოველ საღამოს ჭიქა ღვინოს სვამდა შესანდობარს. ვინ იყო მიკლოში დუნიასთვის? არავინ, მაგრამ ეს არის ,,ვეფხისტყაოსნის" ქვეყანა. მოყმის და ვეფხვის ქვეყანა. უცხოს შეცნობის და თანაგანცდის... ხვიჩას ბაბუა - მამია კვარაცხელია, დინასტიის უხუცესი ფეხბურთელი. თავდაჭერილი და მშრომელი. მეტსახელად მაკრატელას ეძახდნენ ამ საფეხბურთო ნომრის კარგი შესრულების გამო, ხოლო ფეხბურთს თამაშობდა დიდი ვნებით და ერთხელ პიჯაკ-შარვალი ითხოვა, საგანგებო საქმეზე მიდიოდა წალენჯიხაში, დაინახა, სადღაც ბურთს აგორებდნენ უცხოები და ასე გამოწკეპილი შეუერთდა. ეს შეამჩნია ნაკიფუსკენ მიმავალმა მგზავრმა და რადგან იცოდა, რომ მაშინ ნაკიფუში პიჯაკ-შარვალი მხოლოდ ერთ კაცს ჰქონდა, ჩავიდა და მოახსენა, - მამია გაგიჟებულა, შენი საკუბოვე ტანსაცმლით ფეხბურთს თამაშობსო. ის კაცი მამიაზე უფრო გაგიჟდა და გავარდა წალენჯიხისკენ. როცა მიუხლოვდა და დაინახა, დიდი თამაში იყო გაჩაღებული, თვითონაც მოუნდა და შეუერთდა. შეიძლება ჯაჯგურისას მამიას საკუთარი პიჯაკის მკლავიც ჩამოხია და იწვა მერე კუბოში დაკერებული სახელოთი. ასე უყვარდათ ფეხბურთი საქართველოში. ასე უყვართ და ეყვარებათ".