"რანაირად ჩუმად წახვედი, არ გეკადრებოდა უხმაუროდ გაპარვა ჩემებთან" - გარდაიცვალა აშშ-ში მცხოვრები მუსიკოსი ლევან შენგელია
გარდაიცვალა აშშ-ში მცხოვრები მუსიკოსი ლევან შენგელია. ამის თაობაზე ინფორმაციას მისი მეგობრები სოციალურ ქსელში ავრცელებენ.
"რანაირად ჩუმად წახვედი, არ გეკადრებოდა ასე ჩუმად და უხმაუროდ გაპარვა ჩემებთან... შერმიკოს უყვარხარ ძალიან! შენ ჩემი განსაკუთრებული მაე იქნები ყოველთვის! ძაან მატკინე გული, არ ვიყავი ამის ღირსი შენგან, ხო მითხარი კარგად ვარო… ძაან მომენატრები იცოდე, მომიკითხე ჩემები და იქ აცინე ბევრი ჩვენ ისტორიებზე… ძალიან მიყვარხარ, შეხვედრამდე, ჩემო გენკა მგობარო, ღმერთო, ვერ ვიჯერებ, რომ ამას შენზე ვწერ…. ძალიან მოსაწყენია სამყარო უშენოდ", - წერს მომღერალი ნინი შერმადინი.
ის წლების წინ წავიდა უცხოეთში, სადაც წარმატებით მოღვაწეობდა.
"მესამე კურსზე სწავლის დროს, 1991 წელს თბილისში ჩამოვიდნენ ამერიკელი კომპოზიტორები, მათ შორის იყო ჯულიან ლენონი (ჯონ ლენონის შვილი). ენა არ ვიცოდი, მაგრამ მუსიკამ "თავისი ქნა" და მე იქვე, თარჯიმნის საშუალებით მთხოვეს, ჩემი აუდიოჩანაწერები ამერიკაში გამეგზავნა. სულ მალე, ზუსტად 14 მოწვევა მივიღე. ავირჩიე ჩემთვის სასურველი უნივერსიტეტი და ამერიკაში გავემგზავრე.
სასწავლებლის დასრულების შემდეგ მაიამიში გადავედი, სადაც გენიალურ კუბელ მუსიკოსებთან მოვხვდი. სრული სიგიჟე იყო, მათ გვერდით მუშაობა მსიამოვნებდა. ლათინური მუსიკა კარგად შევისწავლე, მერე დავიწყე მოგზაურობა და ლათინური ამერიკის თითქმის ყველა ქვეყანა შემოვიარე", - ჰყვებოდა მუსიკოსი ჟურნალ "გზასთან" 2023 წლის დეკემბერში.
გათავაზობთ ფრაგმენტებს ინტერვიუდან: - არ მიყვარს ხალხმრავლობა, ზედმეტი ყურადღება. ვითრგუნები, როცა ზედმეტად მაქებენ. ცხადია, ეს სასიამოვნოც არის, მაგრამ მერიდება. ვინმე რომ მეტყვის, მაგარი მუსიკოსი ხარო, ავიწურები ხოლმე. არასდროს ვარ ჩემი თავით კმაყოფილი და არასდროს ვუსმენ საკუთარ მუსიკას. როცა უნდა გადავამოწმო რაღაც, იმ თვალსაზრისით თუ მოვუსმენ და მერე - შანსი არ არის.
3-4 თვის წინ უცნაურად ვიგრძენი თავი და ექიმთან მივედი. მანამდე დიეტაზე ვიყავი, თან რაღაც სამაჯური მომცეს, - წონის კლებაში დაგეხმარებაო... მოკლედ, ექიმებმა ონკოლოგიური დაავადება აღმომიჩინეს. საბედნიეროდ, პირველი სტადია იყო. აი, ამის შემდეგ ნამდვილად მივხვდი, ხალხს თურმე როგორ ვყვარებივარ. მანამდეც არ მაკლდა სითბო და ყურადღება, მაგრამ როცა ჩემი ავადმყოფობის ამბავი გამჟღავნდა, ნამდვილი შემოტევა მაშინ დაიწყო, თან ისეთი, რომ დილიდან საღამომდე მეტირება ხოლმე. საოცრებებს სჩადიან ჩემი ქართველები და ალბათ, ეს ავადმყოფობა უნდა გადამეტანა, მათი ასეთი სიყვარული რომ მეგრძნო... იმ პერიოდში, როცა მკურნალობის კურსს გავდიოდი, ვერიდებოდი გარეთ გასვლას, რომ რაიმე ვირუსი არ ამკიდებოდა. ჰოდა, არა მარტო ახლობლები თუ ნაცნობები, უცნობებიც მირეკავდნენ. ფინანსებზე საუბარი არ მაქვს, აქ სასწაულები მოხდა. ყოველთვის ვიცოდი, რომ ქართველებმა ერთმანეთის მხარში დგომა ვიცით, მაგრამ... არ ვიცი, როგორ გადმოგცეთ ის სიგიჟე, რაც აქ ხდებოდა. აი, მაგალითად, ალასკადან ლიმონს მიგზავნიდნენ, ფლორიდიდან - თაფლს და პუერტო-რიკოდან - გარგარს, ყველაფერი ნატურალური უნდა მიიღოო. აი, ეს არის სიყვარული.
- მკურნალობის ეტაპი დასრულდა და ახლა ყველაფერი კარგად არის?
- მკურნალობის კურსი დამრჩა გასავლელი, მაგრამ ფაქტობრივად, პრობლემა დაძლეულია... ისე, მოდი, ამ მოკითხვების მეორე მხარეზეც ვიტყვი: უცნაური ადამიანებიც გამოჩნდნენ, რომლებმაც რომ დაინახეს, გავხდი, მოწერა დაიწყეს: მასწავლე შენი დიეტაო. კიდევ, მირეკავდა, მაგალითად, ადამიანი და მეცნობოდა, როგორც ბიოლოგიის მეცნიერებათა კანდიდატი ან დოქტორი და ა.შ. მირჩევდნენ, - აი, ამის ფოთოლი დაღეჭეთ, კურკუმა ჭამეთ, ყვავს შეხედეთო. მოკლედ, "ნატვრის ხის" პერსონაჟი მეგონა თავი და ლამის გადავირიე, - ხალხო, თავი დამანებეთ-მეთქი (იცინის).
უარესიც დამემართა. ხომ გაგიგონიათ, რომ ამბობენ, გაჭირვებულ კაცს ქვა აღმართში მიეწევაო?! ჰოდა, სასწაული შემემთხვა. მოკლედ, როცა ონკოლოგიური პრობლემა დამიდგინეს, კლინიკიდან გამოსული მეგობრის ელექტრომანქანასთან ჩავიცუცქე. პატრონმა არ იცოდა, იქ რომ ვიყავი, დაძრა ავტომობილი და ფეხზე გადამიარა. იმის მერე დამიბუჟდა ფეხი. ცხადია, ისევ ექიმთან დამჭირდა მისვლა, რომელმაც დამამშვიდა: ნუ გეშინია, არაფერი გჭირს, დაბუჟება დროთა განმავლობაში თავისით გაივლისო. მაგრამ 3 თვე ასე ფეხებდაბუჟებული დავდიოდი...
ორი სამშობლო... და არჩევანი- უკვე დიდი ხანია, ორმაგი მოქალაქეობა მაქვს - საქართველოსი და ამერიკის. ხანდახან მეკითხებიან, ამერიკაზე რას ფიქრობთო? - რა უნდა ვიფიქრო? ამ ქვეყანაზე ისევე მეფიქრება, როგორც საქართველოზე, რადგან ლამის მთელი ცხოვრება აქ გავატარე. ქართველი რომ ვარ, ეს კოდი ცხადია, ვერავინ "ამომიგდო", სულ სამშობლოსკენ მიმიწევს გული, მაგრამ როცა იქ ვარ, აქაურობაც მენატრება.
ორი აზრი არ არსებობს, მიუხედავად ყველაფრისა, საბოლოოდ სამშობლოში დავბრუნდები და დავიწყე კიდეც უკვე ამაზე ზრუნვა, პატარა ქოხის აშენება მინდა. აქ ხალხი პენსიაში რომ გადის, ეს იმას ნიშნავს, რომ მერე სამშობლოში დაბრუნდება და მეც ეს მაქვს გეგმაში. მანდ რომ ჩამოვდივარ, მხოლოდ "ერთ გზას" ვყიდულობ, რადგან თუ წინასწარ ვიცი, როდის უნდა წამოვიდე ამერიკაში, ამ დღის მოახლოება მანერვიულებს...
ვდარდობ ჩემს ხალხზე. რაც თავი მახსოვს, საქართველოში ადამიანთა უმეტესობას უჭირს თავის გატანა და ეს რაიონებში უფრო თვალსაჩინოა. ჩემს ბავშვობაში სამტრედიაში ხშირად ვხვდებოდი მშიერ ადამიანებს და ვისაც მაშინ არ ჰქონდა, დღესაც არაფერი აბადია. არ არის კარგი სიტუაცია. ყველაზე მეტად ის მიმძიმს და იმის მეშინია, საქართველო ქართველის გარეშე არ დარჩეს...
გვერდზე რომ გაიხედავ და მეზობელს ვერ იპოვი, უეჭველი ამერიკაში იქნება წამოსული ან სადმე სხვაგან. ჰოდა, ვინ რჩება საქართველოში?.. ცუდია, რომ ხალხს არა აქვს საკუთარ ქვეყანაში დარჩენის სურვილი და ეს რატომაც ხდება, ყველამ ვიცით...
მინდა ჩემი ხალხი კარგად იყოს. გული დარდით მევსება, როცა ვუყურებ დაბეჩავებულ ადამიანებს და ალბათ ამიტომაც, აქედან 4 ჩემოდანი ტანისამოსი და ფეხსაცმელი თუ მიმაქვს, იქიდან ცალ-ცალი კალოშით ჩამოვდივარ, ყველაფერს მანდ ვტოვებ. თუმცა, ეს პრობლემას რას უშველის და რა სალაპარაკოა...
წაიკითხეთ სრულად - "დამირეკა, ფეხი უნდა გაჩუქოთო..." - ლევან შენგელიას გულახდილი ინტერვიუ