"გული მწყდება, რომ ჩემი შვილები ისე იზრდებიან, მათთან ყოველდღიური შეხება არ მაქვს" - როგორ იქცა ოლიმპიელების მემატიანედ გიორგი ჭინჭარაული და რა გზა გაიარა სპორტულ მედიცინამდე? - კვირის პალიტრა

ის ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ძა­ლოს­ნო­ბის ეროვ­ნულ ფე­დე­რა­ცი­ა­ზეა მი­მაგ­რე­ბუ­ლია, თუმ­ცა სა­ჭი­რო­ე­ბი­სა­მებრ, მო­ჭი­და­ვე­ებ­სა და ძი­უ­დო­ის­ტებ­საც ეხ­მა­რე­ბა. თა­ვა­დაც სპორ­ტსმე­ნო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, თუმ­ცა ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ მი­ე­ცა. მა­ინც მო­ნა­ხა თა­ვი­სი ად­გი­ლი ამ სფე­რო­ში - 11 წე­ლია სპორ­ტსმე­ნებს მკურ­ნა­ლობს და მათ წარ­მა­ტე­ბა­ში გი­ორ­გი ექი­მის წვლი­ლი დი­დია. ამას წი­ნათ, წე­რი­ლი და­წე­რა სამ­გზის ოლიმ­პი­ურ ჩემ­პი­ონ­ზე, რო­მელ­მაც თურ­მე ურ­თუ­ლე­სი გზა გა­ი­ა­რა იქამ­დე, ვიდ­რე ოლიმ­პი­ა­დის კვარ­ცხლბე­კის მწვერ­ვალს მე­სა­მედ შე­უდ­გე­ბო­და. სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ უმალ აი­ტა­ცა მისი ლი­ტე­რა­ტო­რის ენით და­წე­რი­ლი ემო­ცი­უ­რი პოს­ტი.

მის­მა ფოტო თუ ვი­დე­ო­კად­რებ­მაც არა­ერ­თხელ მო­ნუს­ხა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, თუმ­ცა რო­გორც ამ­ბობს, პირ­ველ რიგ­ში არის ექი­მი, რო­მე­ლიც მაქ­სი­მუმს აკე­თებს სპორ­ტი­სა და სპორ­ტსმე­ნე­ბის­თვის. ამის დას­ტუ­რად ისიც გა­მოდ­გე­ბა, რომ პა­რი­ზი­დან დი­ლით ჩა­მო­სუ­ლი, სა­ღა­მოს ბა­კუ­რი­ან­ში იყო 20 წლამ­დელ ძა­ლო­სან­თა შეკ­რე­ბა­ზე."მათი შე­ჯიბ­რი ახ­ლოვ­დე­ბა, სექ­ტემ­ბრის შუა რი­ცხვებ­ში მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტია და რო­მე­ლი­მეს რა­ი­მე აწუ­ხებ­დეს და მე ვის­ვე­ნებ­დე, ამის­თვის და­სა­კარ­გი დღე­ე­ბი არ მაქვს (მით უმე­ტეს, შვე­ბუ­ლე­ბა მე­კუთ­ვნის), მინ­და, ისი­ნი შე­ჯიბ­რე­ბას მაქ­სი­მა­ლუ­რად ფორ­მა­ში შე­ვახ­ვედ­რო", - გვე­უბ­ნე­ბა ძა­ლოს­ნო­ბის ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის ექიმ-რე­ა­ბი­ლი­ტო­ლო­გი გი­ორ­გი ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი.

- გი­ორ­გი შე­სა­ნიშ­ნა­ვად წერთ, ან სა­ი­დან ასე­თი სა­ო­ცა­რი კად­რე­ბი, ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნიც ყო­ფილ­ხართ...

- ბავ­შვო­ბი­დან კი­თხვა მიყ­ვარ­და ძა­ლი­ან, ვკი­თხუ­ლობ­დი პრო­ზას, პო­ე­ზი­ას. 17 წლამ­დე, სა­ნამ სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვი­რი­ცხე­ბო­დი, წიგ­ნი არ გა­მიგ­დია ხე­ლი­დან. სკო­ლა­ში მი­ჭირ­და ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბის ათ­ვი­სე­ბა, სა­მა­გი­ე­როდ, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვსწავ­ლობ­დი ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ საგ­ნებს, კარ­გად ვკი­თხუ­ლობ­დი ლექ­სებს. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა მერე თავი იჩი­ნა სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­ში, და­ვი­წყე ლექ­სე­ბის წერა, ბევ­რი ლექ­სი მაქვს, რომ­ლე­ბიც დღე­საც ძალ­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლია ჩემს სა­მე­გობ­რო წრე­ში. არც წერა მი­ჭირს... ბოლო პე­რი­ოდ­ში ნაკ­ლე­ბად ვწერ, ხან­და­ხან რა­ღაც ქვეყ­ნის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვან თა­რიღს, ან მოვ­ლე­ნას თუ მი­ვუ­ძღვნი, ძი­რი­თა­დად გა­და­სუ­ლი ვარ სპორ­ტულ ცხოვ­რე­ბა­ზე, უმე­ტე­სად ვი­დეო-ფოტო კად­რე­ბის გა­და­ღე­ბა­სა და სპორ­ტულ თე­მებ­ზე წე­რა­ზე. როცა ჩემ­პი­ო­ნა­ტი და სხვა დიდი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბია, ამ დროს ვჩნდე­ბი ჩემი "ნა­მუ­შევ­რე­ბით" სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში. გააგრძელეთ კითხვა