"დედინაცვალმა ჩემს ნახატებს ცეცხლი წაუკიდა, მითხრა, შენ კი არ ხატავ, თამაშობო..." - რას ჰყვება საფრანგეთში მცხოვრები ქართველი ქალი? - კვირის პალიტრა

"უნდა ვიც­ნობ­დეთ შე­მოქ­მედ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც სა­ქარ­თვე­ლოს გა­რეთ სა­ქარ­თვე­ლოს აც­ნო­ბენ" - ამ წარ­წე­რით ავ­რცე­ლებს მაია კი­კა­ბი­ძე ფო­ტოს. ფო­ტო­ზე კი მხატ­ვა­რი მა­ნა­ნა ბა­ბი­ჩია. ის საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს და თვით­ნას­წავ­ლი მხატ­ვრის ნა­მუ­შევ­რებს მთე­ლი მსოფ­ლიო იც­ნობს.

მაია კი­კა­ბი­ძე ბა­ბი­ჩის შე­სა­ხებ გვაწ­ვდის ინ­ფორ­მა­ცი­ას:

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­ნა­ნა ბა­ბიჩს ვიც­ნობ­დი, არ ვი­ცო­დი რომ ხა­ტავ­და. რო­დე­საც მისი ერთ-ერთი ნა­მუ­შე­ვა­რი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვნა­ხე, და­ვინ­ტე­რეს­დი მისი მხატ­ვრო­ბით, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ბევ­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი ჰქო­ნია, ორი­გი­ნა­ლე­ბი არ მი­ნა­ხავს, რად­გან დღეს­დღე­ო­ბით საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს, მაგ­რამ სოც-ქსე­ლით თით­ქმის ყვე­ლა ნა­მუ­შე­ვა­რი და­მათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა... მა­ნა­ნა არის თვით­ნას­წავ­ლი მხატ­ვა­რი, ერ­თი­ა­ნო­ბა­ში მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ძა­ლი­ან თბი­ლია, გულ­წრფე­ლი, რა­მაც ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა მი­იქ­ცია. ყვე­ლა მხატ­ვა­რი გულ­წრფე­ლია, მაგ­რამ მა­ნა­ნას ნა­მუ­შევ­რებ­ში გულ­წრფე­ლო­ბა წინა პლან­ზე იხა­ტე­ბა, იმ­დე­ნად ხა­ტოვ­ნად გად­მოს­ცემს ფერს და ფორ­მას რომ ბუ­ნებ­რი­ვი ხა­სი­ა­თი, არა ფო­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი, არა­მედ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად აღ­ქმუ­ლი, ნა­ტუ­რა­ლუ­რი ატ­მოს­ფე­როს იდენ­ტუ­რია.

გული მწყდე­ბა დღეს­დღე­ო­ბით მა­ნა­ნა საფ­რან­გეთ­ში რომ მოღ­ვა­წე­ობს, სა­ქარ­თვე­ლო არ უფრთხილ­დე­ბა ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ა­ნებს და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, გავა დრო და მა­ნა­ნა ბა­ბი­ჩის ნა­მუ­შევ­რე­ბი საფ­რან­გე­თის გა­ლე­რე­ებს და­ამ­შვე­ნებს. იმე­დი მაქვს, მის გა­მო­ფე­ნას სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ვი­ხი­ლავთ, იქამ­დე კი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით თვა­ლი უნდა ვა­დევ­ნოთ მის შე­მოქ­მე­დე­ბას, რად­გან სა­ზღვრე­ბის გა­რე­დან სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლი ჩანს, გან­სა­კუთ­რე­ბით მის სა­ქარ­თვე­ლოს თე­მებ­ში, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან თბი­ლი და უც­ნა­უ­რად და­ნა­ხუ­ლია, სხვა ახა­ლი თვა­ლით და ფე­რით.

ნი­ჭი­ე­რე­ბით გა­მორ­ჩე­ულ თვით­ნას­წავლ მხატ­ვარს მა­ნა­ნა ბა­ბი­ჩი­ას სა­სა­უბ­როდ საფ­რან­გეთ­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით. ამ­ბობს, რომ მისი საყ­ვა­რე­ლი მხატ­ვა­რი პი­კა­სო და გუ­დი­აშ­ვი­ლია:

- უკ­რა­ი­ნა­ში, ქა­ლაქ ზა­პო­რო­ჟი­ე­ში და­ვი­ბა­დე, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­ვი­ზარ­დე, მა­მამ წა­მო­მიყ­ვა­ნა... მა­მას ორი ძმა ყავ­და - ბო­რია და ვა­ლო­დია ბა­ბი­ჩე­ბი. ვა­ლო­დია სა­მა­მუ­ლო ომში და­ი­კარ­გა, შემ­დეგ გერ­მა­ნე­ლებ­თან ტყვედ ჩა­ვარ­და... ვა­ლო­დია უნი­ჭი­ე­რე­სი იყო, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად იცო­და ქი­მია, ფი­ზი­კა, მა­თე­მა­ტი­კა, გერ­მა­ნუ­ლად ისე­ვე ბრწყინ­ვა­ლედ სა­უბ­რობ­და, რო­გორც ქარ­თუ­ლად. ამავდრო­უ­ლად გე­ნი­ა­ლუ­რი თვით­ნას­წავ­ლი მხატ­ვა­რი იყო. მას ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის წიგ­ნი ჰქონ­და და­ხა­ტუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ მისი ნა­ხა­ტე­ბი თბი­ლის­ში მომ­პა­რეს. ბავ­შვო­ბა­ში მის ნა­ხა­ტებს რომ ვუმ­ზერ­დი, ძა­ლი­ან მინ­დო­და მეც მე­ხა­ტა, ხატ­ვამ მი­მი­ზი­და. ასე და­ვი­წყე ხატ­ვა, თავ­და­პირ­ვე­ლად ადა­მი­ა­ნებს, ყვა­ვი­ლებს ვხა­ტავ­დი. წიგ­ნე­ბი­დან, გა­ზე­თი­დან ვი­ხა­ტავ­დი, მა­ინ­ტე­რე­სებ­და რამ­დე­ნად გა­მო­მი­ვი­დო­და... შემ­დეგ იდე­ე­ბი მომ­დი­ო­და, რა­ღა­ცებს ჩე­მით ვხა­ტავ­დი. ხატ­ვა 17 წლის ასაკ­ში და­ვი­წყე, 19 წლი­სას მინ­დო­და, მოსე თო­ი­ძის სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა... დე­დამ (დე­დი­ნაც­ვალ­მა) შენ კი არ ხა­ტავ, თა­მა­შო­ბო, ძა­ლი­ან გაბ­რაზ­და, გა­ი­ტა­ნა ჩემი ყვე­ლა ნა­ხა­ტი, და­ხია და ცე­ცხლი წა­უ­კი­და. ასე გა­მი­ნად­გუ­რა პირ­ვე­ლი ნა­ხა­ტე­ბი, რა­მაც ძა­ლი­ან გული მატ­კი­ნა და ხატ­ვა შევ­წყვი­ტე. იხილეთ სრულად