გაიცანით წყვილი, რომელმაც თითქმის დაცლილ სოფელში დიდი დღესასწაული მოაწყო - კვირის პალიტრა

"სო­ფელ ხალ­დე­ში ოთხი გვა­რი ცხოვ­რობ­და: გას­ვი­ა­ნე­ბი, ჩე­გი­ა­ნე­ბი, ჩოფ­ლი­ა­ნე­ბი, ჯო­ხა­ძე­ე­ბი და აი, ამ ოთხმა გვარ­მა სვა­ნეთს თეთ­რი ქუდი და­ად­გა!.. ხალ­დეს მო­სახ­ლე­ო­ბა კა­ჟის თო­ფე­ბით და­უ­პი­რის­პირ­და ქვე­მე­ხე­ბით შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ მე­ფის რუ­სე­თის ჯარს... ხალ­დე­ლებს სა­სა­მარ­თლო­ზე დიდი ქარ­თვე­ლი მგო­სა­ნი აკა­კი წე­რე­თე­ლი იცავ­და. მან ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, მე­ფის რუ­სე­თის თვით­ნე­ბო­ბა და ძალ­მომ­რე­ო­ბა რომ ემ­ხი­ლა, მაგ­რამ რას გახ­დე­ბო­და?! ყვე­ლას ციმ­ბირ­ში გა­და­სახ­ლე­ბა მი­უ­სა­ჯეს. სამ­წუ­ხა­როდ, გა­და­სახ­ლე­ბი­დან მხო­ლოდ ორი კაცი დაბ­რუნ­და, და­ნარ­ჩე­ნე­ბი, 26 კაცი, ციმ­ბი­რის მი­წა­ში ჩაწ­ვნენ... ხალ­დე­ლე­ბის მა­გა­ლი­თი ამაგ­რებ­და იმ სვა­ნებს, რო­მელ­თაც სამ­ჯერ და­ა­მარ­ცხეს მე­თერ­თმე­ტე წი­თე­ლი არ­მი­ის ნა­წი­ლე­ბი სვა­ნეთ­ში. 1925 წლამ­დე სვა­ნე­თი ვერ გა­ა­საბ­ჭო­ვეს! " - ამ­ბობს სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე, პო­ე­ტი, პუბ­ლი­ცის­ტი ერეკ­ლე საღ­ლი­ა­ნი... რამ­დენ­ჯერ­მე ნან­გრე­ვე­ბად ქცე­უ­ლი სო­ფე­ლი კვლავ ცო­ცხლდე­ბა... ხალ­დე­ში ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის შემ­დეგ - ჯემო გას­ვი­ა­ნის და ელე­ნე კო­კა­უ­რის ქორ­წი­ლი შედ­გა ...

ჯემო გას­ვი­ა­ნი თა­ვად გვი­ამ­ბოს მისი უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი მე­უღ­ლის გაც­ნო­ბის და სა­უ­კუ­ნის ქორ­წი­ლის შე­სა­ხებ...

- ჩემი და ელე­ნეს გაც­ნო­ბა შემ­თხვე­ვით მოხ­და, ყვე­ლა­ფე­რი ორი წლის წინ და­ი­წყო. არ აღვწერ თუ რა გა­რე­მო­სა და ვი­თა­რე­ბა­ში, თუმ­ცა იმ წა­მი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი როცა პირ­ვე­ლად და­ვი­ნა­ხე, გან­ცდა მქონ­და, რომ მას­თან ბე­დის­წე­რამ და­მა­კავ­ში­რა. მე გა­დავ­დგი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი მის გა­საც­ნო­ბად და შემ­დეგ ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა ეტა­პობ­რი­ვად, სწო­რი და გა­აზ­რე­ბუ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით გან­ვი­თარ­და... მის და­სა­ხა­სი­ა­თებ­ლად შე­იძ­ლე­ბა ეპი­თე­ტე­ბი არ მე­ყოს, იმ­დე­ნად სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნია. მისი ნა­ტი­ფი სი­ლა­მა­ზე იყო ის, რა­მაც თავ­და­პირ­ვე­ლად თვა­ლი მომჭრა, მაგ­რამ გულ­წრფე­ლად მა­შინ შე­მიყ­ვარ­და, რო­დე­საც გა­ვი­ცა­ნი. მას­ში ყვე­ლა ის თვი­სე­ბა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რა­საც ადა­მი­ან­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვა­ფა­სებ. არ ვუტ­რი­რებ, რო­დე­საც ვამ­ბობ რომ მისი სა­ხის და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე შე­სამ­ჩნე­ვია თუ რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია, რად­გან ზუს­ტად იგი­ვეს ამ­ბო­ბენ სხვე­ბიც, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად ნა­ხა­ვენ. ერ­თმა­ნე­თის შეყ­ვა­რე­ბა ორი­ვეს­თვის მარ­ტი­ვი ამო­ცა­ნა აღ­მოჩ­ნდა, ერ­თმა­ნეთს იმ­დე­ნად კარ­გად ვუ­გებთ. მე ახლა სა­კუ­თა­რი მხრი­დან ვსა­უბ­რობ და აღვწერ ამ გან­ცდებს, თუმ­ცა შე­გიძ­ლი­ათ მი­იჩ­ნი­ოთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი სარ­კი­სე­ბუ­რად იდენ­ტუ­რი იყო მისი მხრი­და­ნაც...

ხალ­დე­ში დაბ­რუ­ნე­ბა რას ნიშ­ნავ­და თქვენ­თვის?

- დიახ, ხალ­დე­ში დაბ­რუ­ნე­ბა ყვე­ლა ხალ­დე­ლის სა­ნუკ­ვა­რი ოც­ნე­ბაა, მათ შო­რის ჩემ­თვი­საც. ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ყვე­ბა სი­ა­მა­ყის გრძნო­ბა, ჩემი სოფ­ლის გმი­რო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე სხვა­ნა­ი­რად ვერც იქ­ნე­ბო­და... თუმ­ცა ადრე ვე­რა­სო­დეს წარ­მო­მედ­გი­ნა იქ დაბ­რუ­ნე­ბა თუ შე­საძ­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და. პირ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი ვინც ამის სურ­ვი­ლი გა­მიღ­ვი­ვა, ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი - ვას­კა გას­ვი­ა­ნი იყო. ჩვე­ნი ოჯა­ხე­ბი­დან პირ­ველ­მა მან მო­ა­ხერ­ხა რომ ასუ­ლი­ყო, იქა­უ­რო­ბა ენა­ხა და მერე თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ჩა­აწ­ვე­თა გულ­ში ამის მო­ტი­ვა­ცია. მე და ვას­კა ხში­რად ვსა­უბ­რობ­დით ხალ­დე­ზე, გვინ­დო­და რამე პა­ტა­რა კო­ტე­ჯი მა­ინც გვქო­ნო­და ხალ­დე­ში რომ დარ­ჩე­ნა შეგვძლე­ბო­და... დღეს სამ­წუ­ხა­როდ ვას­კა გვერ­დით აღარ გვყავს, ჩვენ კი ჩავ­თვა­ლეთ, რომ მისი სუ­ლის გა­სა­ხა­რებ­ლად ყვე­ლა­ზე კარ­გი რა­საც შევ­ძლებ­დით, ხალ­დე­ში სახ­ლის აშე­ნე­ბა იქ­ნე­ბო­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ღვთის წყა­ლო­ბით ყვე­ლა­ფე­რი ისე გა­მო­ვი­და, რო­გორც ჩა­ვი­ფიქ­რეთ და ახლა უკვე იმის პრე­ცე­დენ­ტიც გვაქვს, რომ ხალ­დე­ში ქორ­წი­ლი ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის შემ­დეგ ისევ შედ­გა.…იხილეთ სრულად