„პროცესი ესკალაციისკენ მიდის“ ანუ შესვლა-არშესვლის დილემა
საარჩევნო პროცესში ამ კვირიდან, ფაქტობრივად, ახალი ეტაპი იწყება. "ოცნება" უკვე საპარლამენტო პროცესზე გადადის, მიუხედავად იმისა, რომ ოპოზიციურ სპექტრსა და პრეზიდენტს სამართლებრივი ბრძოლა არ დაუსრულებიათ და ამ კვირაში ევროკავშირიდან ე.წ. ტექნიკური ჯგუფიც ჩამოდის არჩევნების საკითხის შესასწავლად. თუმცა, სავარაუდოდ, "ოცნებამ" პირველი სხდომისთვის თავი დაიზღვია და იმის შიშით, დასავლეთის პირდაპირი დემარში არ მიეღო, ელჩები არ დაპატიჟა, როგორც პაპუაშვილმა თქვა, "უცხოელების არასწორი გავლენის მინიმიზების მიზნითო", რაც არასოდეს მომხდარა. რას ნიშნავს ყოველივე ეს და რა იქნება შემდეგ, ამ საკითხებზე პოლიტიკის ანალიტიკოსებს ვახტანგ ძაბირაძესა და ირაკლი მელაშვილს ვესაუბრეთ.
"2003 წლის სცენარის განვითარებისთვის საფუძველი და მზაობა არ არსებობს"
ვახტანგ ძაბირაძე: - რთული სიტუაცია კი არის, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ისეთი მძაფრი კრიზისია, ამან შეიძლება დიდი ძვრები გამოიწვიოს-მეთქი. თუმცა ვითარება ნამდვილად რთულია და პროცესი ესკალაციისკენ მიდის. ალბათ, ამ კვირის დამდეგს პროტესტის პიკი იქნება, შემდეგ კი სიტუაცია როგორ დალაგდება, ძნელი სათქმელია. ეს ბევრ ფაქტორზეა დამოკიდებული. დამოკიდებულია იმაზე, ოპოზიცია რას იზამს. რაც მთავარია, ამ კვირაში ევროკავშირიდან ტექნიკური კომისია ჩამოდის და ძალიან მნიშვნელოვანი იქნება მისი შეფასება, რათა შემდეგ მეტ-ნაკლებად დალაგდეს პოლიტიკური პროცესი ქვეყანაში. დასავლეთშიც ჩამოყალიბდება პოზიცია, ვნახავთ, რა გადაწყვეტილებას მიიღებენ ჩვენი პარტნიორები. ამასთან,
როგორც ჩანს, არც ოპოზიციაშია ერთობა, რადგან გახარია ჯერ არ არის მზად, რომ მანდატები დატოვოს, დანარჩენები კი მზად არიან. ამიტომ დღეს ძნელია პროგნოზირება, როგორ განვითარდება მოვლენები.
მე ერთი რამ შემიძლია ვთქვა - 2003 წლის სცენარის განვითარებისთვის საფუძველი და მზაობა ახლა არ არსებობს.
- რატომ? ოპოზიცია როგორც ამბობს, გაყალბება ახლა უფრო მასშტაბური იყო.
- 2003-ში იყო პირდაპირ ბიულეტენების ჩაყრა, ძალადობა, ამომრჩევლები სიებში საკუთარ თავს ვერ პოულობდნენ და ა.შ., ეს ცნობილი გახდა მთელი საზოგადოებისთვის. ვიზუალურად იყო ცხადი, რომ ხელისუფლება დიდ გაყალბებაზე წავიდა. იყო კიდევ ერთი ფაქტორი - მაშინ ოპოზიცია მეტ-ნაკლებად ერთიანი იყო როგორც პოლიტიკურად, ასევე ოპოზიციური საზოგადოებით. დღეს ვითარება სხვანაირია.
გასაგებია, რომ დაირღვა ფარულობის პრინციპი, მაგრამ დგება ერთი საკითხი - კი ბატონო, ფარულობის პრინციპი დაირღვა, მაგრამ ამან გავლენა მოახდინა ამომრჩეველზე? ჯერ ერთი, ფარულობის პრინციპის დარღვევაც დაფიქსირდა მას შემდეგ, რაც ამ პროცესებმა ჩაიარა... ეს საკითხი იმავე დღეს რომ დასმულიყო, ვითარება სხვაგვარი იქნებოდა. გარდა ამისა, საარჩევნო პერიოდშიც და არჩევნების დღესაც იყო შეხლა-შემოხლა, მაგრამ გაცილებით ნაკლები, ვიდრე წინა არჩევნების პერიოდებში. იმის თქმა მინდა, რომ ოპოზიცია და საზოგადოების გარკვეული ნაწილი, ის, ვინც მეტ-ნაკლებად პოლიტიკურ პროცესებშია ჩართული, კი ხვდება, რომ არჩევნები გაყალბდა და სამართლებრივადაც ასეა, მაგრამ საზოგადოება ვერ აცნობიერებს ამას, ოპოზიციის ვალი კი სწორედ ის იყო, რომ მისთვის ეს ეჩვენებინა.
ცესკოს დღევანდელ მონაცემებს თუ შევხედავთ და შევადარებთ 2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებს, დაახლოებით ასეთივე ვითარება იყო. ოპოზიციის კანდიდატმა მაშინ 900 ათასამდე ხმა აიღო, მილიონამდე - ზურაბიშვილმა. მაინც იმუშავა შუაშისტურ ამომრჩეველზე იმან, რომ არ შეიქმნა მძლავრი შუაშისტური დაჯგუფება - ანუ ამომრჩეველი დადგა ისევ იმ მოცემულობის წინაშე, რომ "ნაცმოძრაობის" ორი ფრთა უფრო მძლავრია, ვიდრე ხაზარაძე-გახარია. ისინი რომ გაერთიანებულიყვნენ, მაშინ შესაძლებელი იყო ხმები ცოტა სხვაგვარად გადანაწილებულიყო და შუაშისტური ამომრჩეველი "ოცნებისკენ" კი არა, ოპოზიციისკენ წასულიყო.
- თქვენი შეფასებით, მანდატებზე წინასწარ უარის თქმა შეცდომა იყო? მით უმეტეს, ცესკოს მოსთხოვეს ეს. არადა, ცესკოს ამის უფლება არა აქვს, რაც, ცხადია, "ოცნებამ" ისევ ოპოზიციის საწინააღმდეგოდ გამოიყენა.
- პრობლემა პარლამენტში არშესვლა კი არ არის, არამედ ის, მერე რა უნდა გააკეთო? ეს აქვს გააზრებული ოპოზიციის იმ ნაწილს, რომელიც პარლამენტში შესვლაზე უარს ამბობს? კარგი, არ შედიან პარლამენტში, მაგრამ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობას მიიღებენ? ეს არჩევნები მომავალ წელსაა და ამ ცესკოს პირობებში იღებენ მონაწილეობას? თუ ეს არ იცი, მაშინ, მოდი, ჯერ ეს გაიაზრე, რადგან ასე მარტივად არ იქნება საქმე.
კი, ჩვენი პარტნიორები არჩევნებს არ აღიარებენ, მაგრამ არც ის უთქვამთ, არალეგიტიმური არჩევნებიაო. საბოლოო გადაწყვეტილება არ არის მიღებული და ამიტომ, როდესაც ტაქტიკურ გადაწყვეტილებას იღებ და ამის სტრატეგიაში განვითარებას ვერ ხედავ, ძალიან რთულია მოქმედება. იგივე სიტუაცია იყო 2008 წელს და მივიღეთ ის, რომ ოპოზიცია, ფაქტობრივად, განულდა. ლიდერის პრობლემა მაშინაც იდგა და დღესაც დგას.
თითქოს ოპოზიციაში ლიდერი ბევრია, მაგრამ გამორჩეული არც ერთი არ არის. რაც მთავარია, ოპოზიცია არ მუშაობს, რომ ლიდერი შექმნას. ძველი "ნაცმოძრაობა" ისევ სააკაშვილს მისტირის, მეორე რას აკეთებს, გაუგებარია და ა.შ. ასეთ ვითარებაში საკოორდინაციო ცენტრი ხომ მაინც უნდა შექმნილიყო. ბევრი თემაა, რომელთა განხილვა ოპოზიციას არ სურს ან ვერ ხვდება, რომ ეს გადასაწყვეტი და გასაკეთებელია.
ამასთან, არ ვიცით ჩვენი პარტნიორების პოზიცია. ასეთი სუსტი ოპოზიცია თითქმის არასდროს ყოფილა. ამიტომ ახლა ჰაერივით საჭიროა, რომ ოპოზიციამ მარტო აქ კი არა, ტანდემში იმუშაოს ჩვენს პარტნიორებთან ერთად, წინასწარ გათვალოს ნაბიჯები, რას აპირებს და როგორ.
- ლიდერის პრობლემა ახსენეთ და, ბოლო დღეებში "ნაცებისგან" წამოვიდა მესიჯი, რომ დასავლეთმა არ იცის, ოპოზიციაში ვის ელაპარაკოს, მაგრამ ამით, როგორც ჩანს, ისევ სააკაშვილის თემის გააქტიურებას ცდილობენ... მეორე მხრივ, ხაზარაძე ცდილობს ე.წ. ალტერნატიული პარლამენტის შექმნით, ასე ვთქვათ, მომლაპარაკებლის ფუნქცია აიღოს. როდესაც ამ სიტუაციაში ყველა პირადი ინტერესით მოქმედებს, სადამდე მიიყვანს ეს პროცესს?
- სახალხო პარლამენტის იდეა გავიგე, მაგრამ რა ფუნქცია ექნება?
2007 წელს მე დაახლოებით ასეთ რაღაცას ვთავაზობდი მაშინდელ ოპოზიციას, მაგრამ მაშინ ისინი პარლამენტში იყვნენ. ვთავაზობდი, რომ "ნაციონალებთან" ერთად კი არა, გვერდით დარბაზში პარალელურად ჩაეტარებინათ სხდომა, რათა საზოგადოებას დაენახა, რა განსხვავება იყო "ნაცმოძრაობის" პარლამენტართა და ოპოზიციონერ პარლამენტარებს შორის.
ალტერნატიული პარლამენტის მოწვევაზე რომ ლაპარაკობენ, სხვა თუ არაფერი, ისიც ხომ მნიშვნელოვანია, ამ ალტერნატიული პარლამენტის წევრები ვინ იქნებიან. რომ ამბობენ, ისინი, ვინც ბარიერი გადალახაო, ეს ხომ იმას ნიშნავს, რომ ამ არჩევნების შედეგებს აღიარებ? თუ იგივე ხალხი არ შედის, მაშინ როგორ უნდა დაკომპლექტდეს?
დღეს ძალიან რთული ვითარებაა. "ქართული ოცნება" ვინმეს მოგვწონს თუ არა, არც ისე გულუბრყვილოები არიან, როგორც ოპოზიციას ჰგონია. ფული არ აკლიათ, ჰყავთ მრჩევლები, სწავლობენ სოციალურ ვითარებას, ამუშავებენ მესიჯებს და ისე უშვებენ, რასაც მათთვის ძალიან კარგი შედეგები მოაქვს.
გახარიამ განაცხადა, არ შევდივარო, პარლამენტში თუ არ შედიხარ, არალეგიტიმურობაზე ლაპარაკობ და მანდატებზე უარს არ ამბობ, მაშინ გამოდის, პარლამენტის წევრი ხარ, მაგრამ ბოიკოტის რეჟიმში და ესეც ხომ ირიბად აღიარებაა?
გახარიას იმაში კი ვეთანხმები, რომ არც ერთი ლიდერი, რომელიც გარეთ ზის ან ციხეში, საზოგადოებისთვის მისაღები არ არის. ამიტომ, რაც არ უნდა ეცადონ, საზოგადოებას ლიდერს ვერ უკარნახებენ.
ერთი მომენტიც საინტერესოა - სააკაშვილის პარტია ოპოზიციიდან მეორე ადგილზე გავიდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, ეს ლიდერი ისე ვეღარ ლიდერობს თუნდაც იმ ამომრჩეველში, რომელიც მხარს უჭერს ამ წლების განმავლობაში, და რაც დრო გავა, ეს ვითარება უფრო შეიცვლება.
- ამ კვირაში წინ წამოიწია, ასე ვთქვათ, "ოცნების" მიერ ოპოზიციასთან შესაძლო გარიგების თუ ცალკეული პირის მოსყიდვა-გადაბირების თემამ. არის შანსი, რომ ოპოზიციიდან თუნდაც ცალკეული პირები შევიდნენ პარლამენტში და ამას რა შედეგი მოჰყვება?
- გადაბირებას, რა თქმა უნდა, შეეცდებიან. მეტიც, როცა ვფიქრობდი, რომ "ქართული ოცნება" 50%-ს ვერ აიღებდა და დასჭირდებოდა ოპოზიციური ხმები, მაშინაც ვფიქრობდი, ათიოდე მანდატი თუ დასჭირდა, გადაიხდის ივანიშვილი ამ ათ მილიონს და ათი დეპუტატი კი მოიძებნება-მეთქი. ახლაც, რა თქმა უნდა, იქნება ამ მიმართულებით მუშაობა, თუმცა არც ისეა საქმე, რომ ვთქვათ, ერთპარტიული პარლამენტია და რაში სჭირდება გადაბირებაო? გახარია არ მიიღებს მანდატების დატოვების გადაწყვეტილებას და პარლამენტი არ იქნება ერთპარტიული, შევლენ თუ არა.
ოპოზიცია რთულ ვითარებაშია - არ შევლენ პარლამენტში და, მაშინ უნდა იცოდნენ, ეს ოთხი წელი ქუჩაში რა უნდა აკეთონ. ასე რომ, ოპოზიცია რთული არჩევანის წინაშეა.
"ოპოზიცია ვერ იძლევა იმის იმედს, რომ იციან, როგორ უნდა დადგეს შედეგი"
ირაკლი მელაშვილი: - ჩვენთან ისევ ჰგონიათ, კოორდინირებული მოქმედება ყველას ერთ მწკრივში ჩადგომაა, ყველამ ერთ ხმაზე უნდა ვიმღეროთ, ერთი და იმავე წინადადებით ვილაპარაკოთ და თუკი ვინმეს განსხვავებული აზრი აქვს, ესე იგი, ხელისუფლებასთანაა შეკრული. ეს ფაშისტური აზროვნება ვერ მოიშორა ჩვენი პოლიტიკური სპექტრის ნაწილმა, ნაცვლად იმისა, მიხვდნენ, რომ კოორდინაცია ძირითად საკითხებში შეთანხმებას ნიშნავს, რომ წინადადების დონეზე შეთანხმება უაზრობაა. მაგალითად, გახარია იმაზე ფიქრობს, ხელახალი არჩევნები რომ დაინიშნოს, მისმა ამომრჩეველმა ხმა ხომ უნდა მისცეს და გვარამია-ვაშაძის ენით ხომ არ ილაპარაკებს? ამიტომ ცდილობს შეინარჩუნოს ძირითად თემაში ერთიანობა, რათა არ მოხდეს "ოცნების" ლეგიტიმაცია. მისი ხალხი დარბის ევროპაში, სადაც არჩევნების გაყალბების მტკიცებულების წარდგენას ცდილობს.
როგორც ჩანს, რაც აქამდე ოპოზიციამ წარადგინა, მიუხედავად იმისა, რომ ამბობენ, გავგზავნეთ მტკიცებულებები, ასე ვქენით და ისე ვქენითო, როგორც ჩანს, დამაჯერებელი არ აღმოჩნდა. ამაზე მიუთითებს გამოქვეყნებული სტატიები, ევროკავშირის ორგანოების გადაწყვეტილებები, თბილისში გზავნიან წარმომადგენლებს და ელოდებიან ეუთოს დასკვნას. ესე იგი, რაც მათ ოპოზიციამ გაუგზავნა, მათთვის არ არის საკმარისი იმის დასადასტურებლად, რომ არჩევნები ტოტალურად გაყალბდა. ეს არის ევროპა, მას სათანადო ფაქტები სჭირდება.
ცივილიზებულ სამყაროში მოქმედებს პრინციპი, თუ არ დაიჭირე, ქურდი არ არის. შესაბამისად, სათანადო წონის მტკიცებულებები თუ არ წარადგინე, სანქციებს არავინ დაუწესებს "ოცნებას", რადგან ასეთი მძიმე გადაწყვეტილებები ძალიან მკაფიო მტკიცებულებებს უნდა ეფუძნებოდეს. ქართველი პოლიტიკოსები ვერ ხვდებიან, რას ნიშნავს ევროპული აზროვნება. ევროპულობა ნიშნავს სწორედ იმას, რომ უნდა დაამტკიცო ვიღაცის მიერ კანონის დარღვევა, იმან კი არ უნდა იმართლოს თავი, კანონი არ დამირღვევიაო. თუ ვერ დაამტკიცებ, რეაგირებაც სათანადო იქნება. მეორე მხრივ, ხელისუფლებასაც გასახარი დიდი არაფერი აქვს. დღეს გამარჯვებულის ტონალობა აქვთ, სინამდვილეში კი, ჩემი აზრით, თუკი საკმარისი მტკიცებულება არ იქნა წარდგენილი, კი ბატონო, არ დაუწესებენ სანქციებს, არ ვიქნებით სანქცირებული ქვეყანა, მაგრამ ურთიერთობა არ ექნებათ ისეთი, როგორიც ევროკავშირის წევრობის მსურველ ქვეყანასთან უნდა ჰქონდეთ. დამოკიდებულება იქნება ასეთი: ეს ხალხი გამყალბებელია, რომელსაც ხმების ქურდობა ვერ დაუმტკიცეს, და "ოცნება" იქნება მიჩნეული არაწესიერ, არასანდო მხარედ. ასე რომ, სასიხარულო არაფერი აქვთ.
- იქნებ "ოცნებას" სულაც არ სურს, დასავლეთი პარტნიორად განიხილავდეს. რაში სჭირდებათ ზედმეტი თავსატეხი?
- ევროპას კი აქვს ავტოკრატიულ ქვეყნებთან ურთიერთობა, მაგრამ მათ ევროკავშირის წევრობა ხომ არ უნდათ? ევროპის კონტინენტზე ავტოკრატიები, ფაქტობრივად, არ არსებობენ, ერთია ბელარუსი, რომელთანაც ევროკავშირს უმაღლესი დონის ურთიერთობა არა აქვს. საქართველოში თუ ვინმეს მეორე ბელარუსის გაკეთება უნდა, უნდა იცოდნენ, რომ არ გამოვა.
ჩვენ ბელარუსებისგან ძალიან განვსხვავდებით, საქართველოში სხვა მოცემულობაა. თუ "ოცნებას" ეს მიზანი აქვს, არ გამოუვა. მაშინ რუსის ჯარი უნდა შემოიყვანოს და არა მგონია, რუსის ჯარი თავად ივანიშვილს უნდოდეს. კი, ჩვენ ახლა იქით მივექანებით, მაგრამ არა მგონია, მთლად ბელარუსის დონეზე მივიდეთ. იქნება მინიმალისტური ურთიერთობა პოლიტიკურ-ეკონომიკურ დონეზე, რაღაც სამიტებში შეიძლება მიიღონ მონაწილეობა, მაგრამ ნატოს ფორმატებიდან ხომ უკვე ამოვარდნილი ვართ, დაახლოებით იგივე დაგვემართება ევროკავშირის ფორმატებშიც. ამათ მხოლოდ ძალაუფლების შენარჩუნება აინტერესებთ, მაგრამ ქვეყანაში არასტაბილური მდგომარეობა გარანტირებული აქვთ, რაც როგორ იმოქმედებს ეკონომიკაზე, ლარის კურსზე, ცალკე საკითხია.
- ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ოპოზიცია მზად არის იმისთვის, რაც გველოდება?
- ოპოზიციას თავს ზემოთ ძალა არა აქვს. ოპოზიციური პარტიები სუსტია, არ არიან გამოკვეთილი ლიდერები, რომელთაც ხალხი გაჰყვება. როდესაც ამას ვამბობ, არის ხოლმე ერთი ამბავი, ხელისუფლების წისქვილზე ასხამ წყალსო, მაგრამ თუ ამ შეცდომებზე არ ვილაპარაკეთ, კიდევ გავიმეორებთ და ვიტრიალებთ წრეზე დაუსრულებლად. საერთოდ, ეს მიდგომა, რაც ჩვენს საზოგადოებას აქვს, ახლა ამის დრო არ არის, ახლა მხოლოდ ხელისუფლებას უნდა დავეტაკოთო, არ არის სწორი და არ მოაქვს შედეგი. ჩანდა აგვისტოსა და სექტემბერში, რომ ოპოზიცია რეგიონებში სუსტად მუშაობდა და ამაზე ლაპარაკი ხელისუფლებაზე წყლის დასხმად ითვლებოდა. საბოლოოდ კი ხელისუფლებისთვის წყლის დასხმა აღმოჩნდა ზუსტად ის, რომ უნდა გავჩუმებულიყავით, რა პრობლემებიც იყო ოპოზიციაში, ამაზე არ უნდა გველაპარაკა. სინამდვილეში ხელისუფლებამ ეს ყველაფერი უჩვენოდაც ძალიან კარგად იცოდა, ოპოზიციის პრობლემები მათ წინააღმდეგ გამოიყენა და მოუგო არჩევნები. ამ ფორმით თუ იმ ფორმით დადო ის შედეგი, რაც დადო. ]]
ოპოზიციამ ჯამში 800 ათასამდე ხმა აიღო, რაც ამ აქტივობის პირობებში საკმარისი არ იყო გამარჯვებისთვის. ეს საკმარისი იქნებოდა, თუკი 1 მილიონ 600 ათასი კაცი მივიდოდა არჩევნებზე, მაგრამ ასეთი ცოტა მომსვლელი საპარლამენტო არჩევნებზე არასოდეს ყოფილა - ანუ ამ შედეგებით ოპოზიცია ვერ იმარჯვებდა. თვალი დავხუჭოთ და ამაზე ლაპარაკი არ შეიძლებაო, ისეთი სიბრიყვეა, რომელიც ყველა მომდევნო არჩევნებში ოპოზიციის მარცხს განაპირობებს.
უნდა გამოვნახოთ პრობლემებიდან გამოსავლის გზები. პოლიტიკოსებმა ამაზე უნდა იფიქრონ. ამისთვის უნდა შევუძახოთ და არა ვიძახოთ, რა დროს ამის თქმააო. მე მრჩება შთაბეჭდილება, რომ ამ ნარატივის - ახლა მხოლოდ გაყალბებაზე უნდა ვილაპარაკოთ, თორემ სხვა რამეზე ლაპარაკი ხელისუფლების წისქვილზე წყლის დასხმააო - მიზანი ის არის, რომ ოპოზიციის ლიდერებმა თავიდან აიცილონ ის პასუხისმგებლობა, რაც ჩაფლავებული კამპანიისა და არჩევნების გამო აკისრიათ. ვერ შეძლეს იმ რისკების გათვლა, რაც ახლდა არჩევნებს.
- როდესაც ცესკოსთვის მანდატების გაუქმების მოთხოვნით მიმართვა სასაცილოა, რადგან ამის უფლება ცესკოს არც აქვს, გახარიაზე თავდასხმას, რომ ამას არ აკეთებს, რა გავლენა ექნება ოპოზიციის ერთიანობაზე?
- ეს ყველაფერი ხომ იმაზეა გაწერილი, ოპოზიციური ამომრჩეველი მხოლოდ "ნაცური" დარჩეს? აქ ისევ პოლიტიკური ინტერესი იკვეთება და მე მრჩება შთაბეჭდილება, რომ პოლიტიკური არეალი ისევ ორ პოლუსზე დარჩეს - "ნაცი" ან "ქოცი".
როგორც აღმოჩნდა, ამ არჩევნების ერთადერთი დადებითი შედეგი ის იყო, რომ გამოჩნდა, "ნაცმოძრაობა" აღარ არის ერთადერთი ოპოზიციური პარტია. ამიტომ ახლა უკვე ყველა მეთოდი გამოიყენება, რომ არანაცური პარტიები ჩაიპრესოს და ამაში ხელისუფლების და "ნაცმოძრაობის" ინტერესები ემთხვევა.
- დასავლეთთან ერთადერთ მომლაპარაკებლად სააკაშვილის თემა გააცოცხლა "ნაცმოძრაობამ". ახლა ეს რა შედეგის მომტანია?
- პრობლემა ზუსტად ამაშია, რომ ეშინიათ ოპოზიციური ველის გაშლის და ეს აღარ არის "ნაცმოძრაობის" ექსკლუზივი. სურთ რამენაირად ყველა მათი მორჩილი გახადონ. მე რამდენადაც მივხვდი, ამას ემსახურებოდა ის აქციაც, რომელიც უნივერსიტეტთან გაიმართა, რადგან არ იყო შეთანხმებული არც გახარიასთან და არც "ლელოსთან". ჩემი აზრით, ეს იყო "ნაცმოძრაობის" მცდელობა. აქ ორივე ფრთას ვგულისხმობ, რომ დანარჩენ ოპოზიციასთან ძალის პოზიციიდან ელაპარაკათ, მაგრამ არ გამოუვიდათ, რადგან გახარიას და "ლელოს" ხალხიც საკმაოდ ჭკვიანურად მოიქცნენ, როდესაც აქციაში მონაწილეობდნენ, როგორც ჩვეულებრივი მოქალაქეები. "ნაცმოძრაობის" მცდელობა არაფრის მომტანია. ევროკავშირში არიან პირები, ვინც მუდმივად სააკაშვილზე ლაპარაკობენ, შეაქვთ მისი საკითხი რეზოლუციებში, მაგრამ ფიქრი იმაზე, რომ ოპოზიციის მთავარი მომლაპარაკებელი იყოს ადამიანი, რომელიც არაჟნებში ჩაჯდა და ისე შემოიპარა ქვეყანაში, მერე ის ცირკები გამართა, ძალიან არასერიოზული მგონია. "ნაცმოძრაობას" მთავარი ოპოზიციური ძალის ბერკეტების გაშვება არ უნდა ხელიდან და ახლა ასეთ მარტივ რაღაცებს ცდილობს.
რუსა მაჩაიძე