"მეც ვიღლები, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ მეტყობა, როცა სახლის კარს დავკეტავ..." - ნანუკა ქაჯაია ოჯახსა და პროფესიაზე - კვირის პალიტრა

ახალ წელ­საც რუს­თა­ველ­ზე შეხ­ვდა... მუ­შა­ობ­და... მუ­შა­ო­ბა მის­თვის უცხო არ არის, მაგ­რამ სხვა დროს ახა­ლი წლის ღა­მეს არ უმუ­შა­ვია და არც გა­რეთ შეხ­ვედ­რია. ამი­ტომ ეს ყვე­ლა­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ახა­ლი წელი იყო მის ცხოვ­რე­ბა­ში... ამ­ბობს, რომ რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე იმ დღეს რა­ღაც ახა­ლი ძალა, ენერ­გია და სულ სხვა მუხ­ტი იგ­რძნო­ბო­და.

"ტვ პირ­ვე­ლის" ჟურ­ნა­ლისტს, ნა­ნუ­კა ქა­ჯა­ი­ას მი­აჩ­ნია, "ეს მუხ­ტი იმის გან­ცდას ქმნის, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ისე გა­მო­ვა, რო­გორც ჩვენ გვინ­და... ადა­მი­ა­ნე­ბი ქუ­ჩა­ში მხო­ლოდ ახა­ლი წლის შე­სახ­ვედ­რად არ იდ­გნენ, იდ­გნენ ერ­თმა­ნე­თის მხარ­და­სა­ჭე­რად და გა­საძ­ლი­ე­რებ­ლად. მქონ­და გან­ცდა, რომ აქ­ცი­ა­ზე დგო­მით იმ მიზ­ნის ერ­თგუ­ლე­ბა­საც ვაჩ­ვე­ნებ­დით ყვე­ლა ერ­თად, რომ­ლის­თვის თვე­ზე მე­ტია, ვიბ­რძვით".

ნა­ნუ­კა ქა­ჯა­ია ის რე­პორ­ტი­ო­რია, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მუ­შა­ო­ბი­სას თით­ქმის არ იღ­ლე­ბა. სად და რო­გორ პო­უ­ლობს ამ­ხე­ლა ენერ­გი­ას, რო­დის ის­ვე­ნებს, რო­გორ აფა­სებს ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს და რო­გო­რია მისი ემო­ცი­ე­ბი, ამა­ზე AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ. - რო­გორც გა­ვარ­კვი­ეთ, სხვა დროს, ახა­ლი წლის ღა­მეს არ გი­მუ­შა­ვია. სა­ერ­თოდ რო­გო­რი სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცია გაქვს?

- ჩვენს ოჯახ­ში ასე­თი ტრა­დი­ცი­აა - ახალ წელს სახ­ლში უნდა შევ­ხვდეთ - მე, დედა და ჩემი დები. რად­გან ეს ამ­ჯე­რად არ გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და - ყვე­ლა რუს­თა­ველ­ზე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, ტრა­დი­ცია რუს­თა­ველ­ზე გად­მო­ვი­ტა­ნეთ. მე, დედა და ჩემი დები ახალ წელს იქ შევ­ხვდით, სა­დაც ყვე­ლა - ქვეყ­ნის მთა­ვარ გამ­ზირ­ზე.

- ქვე­ყა­ნა­ში სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბია - უწყვე­ტი პრო­ტეს­ტი მიმ­დი­ნა­რე­ობს. რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტი, ამ ყვე­ლა­ფერს აქ­ტი­უ­რად აშუ­ქებ და ფაქ­ტობ­რი­ვად, მუდ­მი­ვად ეპი­ცენ­ტრში ხარ... პრო­ცესს, რაც ახლა ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქე, რო­გორ აფა­სებ?

- გე­თან­ხმე­ბით. სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბია, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად მძი­მე. ყვე­ლა ვხვდე­ბით, რომ ახლა ბევ­რი რამ წყდე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის, ჩვენ­თვის თი­თო­ე­უ­ლი მო­ქა­ლა­ქის­თვის. თით­ქოს უფსკრუ­ლის პი­რის­პირ დაგ­ვა­ყე­ნეს და ჩვენ, ამ ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი კა­ტას­ტრო­ფის შე­მობ­რუ­ნე­ბას სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით ვცდი­ლობთ. რა­საც ვაკ­ვირ­დე­ბი და ვუს­მენ, ადა­მი­ა­ნებს სა­ში­ნე­ლი უსა­მარ­თლო­ბის გან­ცდა აქვთ. არა­ნა­ი­რი ნდო­ბა აღარ აქვთ ე.წ. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ, რო­მელ­მაც ჯერ არ­ჩევ­ნე­ბი გა­ა­ყალ­ბა, შემ­დეგ ევ­რო­კავ­შირ­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბის შე­ა­ჩე­რა, მერე ვნა­ხეთ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ძა­ლა­დო­ბა - ადა­მი­ა­ნე­ბის ცემა, წა­მე­ბა და დამ­ცი­რე­ბა. სა­ბო­ლო­ოდ მი­ვი­ღეთ კრი­ზი­სი, რო­გორც პო­ლი­ტი­კუ­რი და ძა­ლი­ან მალე ალ­ბათ ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სის წი­ნა­შეც აღ­მოვ­ჩნდე­ბით. გააგრძელეთ კითხვა