"რას იმუქ­რე­ბო­დით, ეს იყო თქვე­ნი მუ­ქა­რაო?!. . ნუ გადაგვიმტერებენ, არ ღირს! არ ვაპირებთ აგრესიულ ფორმას მივმართოთ" - ანა ქურთუბაძე პროტესტსა და ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებზე - კვირის პალიტრა

"რთუ­ლი იყო მოგ­ვე­ძებ­ნა ფორ­მა, რომ ჩვე­ნი მა­ნი­ფეს­ტი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის სწო­რად მი­მარ­თუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო... ჩვენ გვწამს და გვჯე­რა ჩვე­ნი მა­ყუ­რებ­ლის და მინ­და, მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო... ბოლო პე­რი­ოდ­ში მათ­გან სა­ო­ცა­რი გვერ­დში დგო­მა ვიგ­რძე­ნით. მარ­თლა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და რომ არა ისი­ნი, 23 იან­ვრის სა­ღა­მო ვერ იქ­ნე­ბო­და ისე­თი, რო­გო­რიც იყო" - გვე­უბ­ნე­ბა ვასო აბა­ში­ძის სა­ხე­ლო­ბის "ახა­ლი თე­ატ­რის" მსა­ხი­ო­ბი ანა ქურ­თუ­ბა­ძე.

ის "ახალ­მა თე­ატ­რის" მიერ წარ­მოდ­გე­ნილ მა­ნი­ფესტზე გვე­სა­უბ­რა, ასე­ვე კო­ლე­გა, ან­დრო ჭი­ჭი­ნა­ძე­ზე და შე­ა­ფა­სა ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბი, რომ­ლის პი­რის­პი­რაც ყვე­ლა ერ­თად აღ­მოვ­ჩნდით.ანა ქურ­თუ­ბა­ძე:

- მა­ნი­ფესტზე მუ­შა­ო­ბი­სას, ფორ­მას, დო­ის­თან ერ­თად ვე­ძებ­დით და ერ­თობ­ლი­ვი ნა­მუ­შე­ვა­რი ასე წარ­მო­ვად­გი­ნეთ. ვფიქ­რობ­დით იმა­ზეც, გა­მომ­სვლელ­თა სი­ტყვებს მა­ყუ­რე­ბელ­ში აგ­რე­სია არ გა­მო­ეწ­ვია, ან არას­წო­რად არ ყო­ფი­ლი­ყო აღ­ქმუ­ლი. მოკ­ლედ, ბეწ­ვის ხიზე იყო გა­სავ­ლე­ლი... თან ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დით. რამ­დე­ნი სპექ­ტაკ­ლი გვი­თა­მა­შია, მაგ­რამ ყვე­ლა ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავ­დით, რომ ეს ღელ­ვა არ ჰყავ­და პრე­მი­ე­რის წინ, ან სპექ­ტაკ­ლის წინ ღელ­ვას, რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რი იყო, უც­ნა­უ­რი...

- ეს ალ­ბათ იმ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი, რაც მიზ­ნად და­ი­სა­ხეთ - თქვე­ნი თე­ატ­რი ამ მა­ნი­ფეს­ტით ხომ თა­ვის კედ­ლებს გას­ცდა და გა­რეთ გა­მო­ვი­და...

- ასეა... თუმ­ცა სცე­ნა­ზე გა­ვე­დით თუ არა, მა­ყუ­რებ­ლის­გან ისე­თი სწო­რი ემო­ცია წა­მო­ვი­და, რომ მე და ჩემს მე­გობ­რებს (ვინც სცე­ნა­ზე იდგა), ისე­თი შეგ­რძნე­ბა გვქონ­და, რომ თით­ქოს სცე­ნა­სა და აუ­დი­ტო­რი­ას შო­რის ზღვა­რი და­ი­კარ­გა - ის ზღვა­რი, რო­მე­ლიც სცე­ნა­ზე დგო­მი­სას მა­ყუ­რე­ბელ­თან არ­სე­ბობს ხოლ­მე. თით­ქოს ყვე­ლა­ნი გა­ვერ­თი­ან­დით და ერთ რიტ­მში ვსუნ­თქავ­დით...

- ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნის მუ­სი­კა, დღე­ვან­დელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, ისე ჟღერ­და, თით­ქოს ახლა იყო შექ­მნი­ლი...

- კი, ირაკ­ლის სიმ­ღე­რე­ბი თა­ვის ტექ­სტე­ბით სრუ­ლად პა­სუ­ხობს დღე­ვან­დელ მოვ­ლე­ნებს. ზო­გა­დად თა­ვის დრო­ზე ირაკ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბის ასე აღე­ბა და სპექ­ტაკ­ლად გა­კე­თე­ბა, დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა იყო. დღეს კი, როცა თე­ატ­რი გა­რეთ გა­მო­ვი­და და ამ ფორ­მის პრო­ტეს­ტი გა­მოვ­ხა­ტეთ, მისი შე­მოქ­მე­დე­ბა კი­დევ უფრო სხვა­ნა­ი­რად გა­ის­მა. მარ­თლაც იყო შეგ­რძნე­ბა, რომ ირაკ­ლიმ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დღე­ვან­დე­ლი დღის­თვის ჩვენ­თან ერ­თად შექ­მნა და რაც მთა­ვა­რია, ჩვენ­თან ერ­თად იყო...

- მა­ნი­ფეს­ტის მთა­ვა­რი მო­ტი­ვი იყო - თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ან­დრო ჭი­ჭი­ნა­ძეს, ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც თქვე­ნი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია და დღეს და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლია...

- კი, მთა­ვა­რი მო­ტი­ვი იყო - თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ან­დრო ჭი­ჭი­ნა­ძეს და ყვე­ლა უდა­ნა­შა­უ­ლო პა­ტი­მარს, ვინც სა­პა­ტიმ­რო­შია. ამას ბევ­რჯერ გა­ვუს­ვით ხაზი... რო­დე­საც ვამ­ბობთ ან­დრო ჭი­ჭი­ნა­ძეს, მხო­ლოდ ან­დროს არ ვგუ­ლის­ხმობთ... ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც დღეს სა­ბედ­ნი­ე­როდ გი­სო­სებს მიღ­მა არ არი­ან, თუ სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­ი­ხე­და­ვენ, და­ფიქ­რდე­ბი­ან და ხმას მა­ინც არ ამო­ი­ღე­ბენ, ძა­ლი­ან სამ­წუ­ხა­რო იქ­ნე­ბა... უნდა ვი­ცო­დეთ, რომ კარ­ზე ყვე­ლას მოგ­ვი­კა­კუ­ნე­ბენ. ამი­ტომ დღეს ვართ ან­დრო ჭი­ჭი­ნა­ძე­ე­ბი, ამ შემ­თხვე­ვა­ში ჩვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რი პი­რო­ბი­თად, ან­დროა. ყვე­ლა ის ერთი ადა­მი­ა­ნი ვართ, ვინც ახლა გი­სო­სებს მიღ­მაა და თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის იბ­რძვის. თვი­თონ ან­დროს­გა­ნაც მო­ვის­მი­ნეთ, რომ ასე­თი თა­ვი­სუ­ფა­ლი ჯერ არას­დროს ვყო­ფილ­ვა­რო... იმ, სა­ღა­მოს ჩვენც გვქონ­და ეს შეგ­რძნე­ბა, რომ ასე­თი თა­ვი­სუფ­ლე­ბი ჯერ არ ვყო­ფილ­ვართ და ასე­თი თა­ვი­სუ­ფა­ლი სა­ქარ­თვე­ლო არას­დროს ყო­ფი­ლა. ჩვენს ქვე­ყა­ნას, რის­თვი­საც ამ­დე­ნი წე­ლია იბ­რძვის, სწო­რედ ახლა აქვს იმის შან­სი, რომ მი­აღ­წი­ოს.

- ლა­მის 60 დღეა ხალ­ხი ქუ­ჩა­შია და საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ე­ბი იმარ­თე­ბა... ასე­თი ხან­გრძლი­ვი და უწყვე­ტი პრო­ტეს­ტი აქამ­დე არ ყო­ფი­ლა...

- აქ გან­სა­კუთ­რე­ბით სტუ­დენ­ტე­ბის რო­ლია მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, რომ­ლებ­საც დიდი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო. ვხე­დავთ, ქვეყ­ნის­თვის და მო­მავ­ლის­თვის რო­გორ იბ­რძვი­ან. ჩვენ ყვე­ლა­ნი მათ ზურგს უკან ვდგა­ვართ - რო­გორც შეგ­ვიძ­ლია, ზურგს ვუ­მაგ­რებთ და ასე იქ­ნე­ბა ბო­ლომ­დე... იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ჯერ კი­დევ ორ­ჭო­ფობს, ან ცუდი პრო­პა­გან­დის მსხვერ­პლნი არი­ან (გან­სა­კუთ­რე­ბით უფ­როს თა­ო­ბას წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი), ვი­საც ეში­ნი­ათ და ჰგო­ნი­ათ, რომ თუ ხმას ამო­ი­ღე­ბენ, შე­იძ­ლე­ბა ომი და­ი­წყოს, მათ ჩვე­ნი ხმა ამ ფორ­მით უნდა მი­ვაწ­ვდი­ნოთ.

- თქვე­ნი მა­ნი­ფეს­ტის მი­მართ რა­ღაც­ნა­ი­რი ქი­ლი­კიც გა­ის­მა...

- კი, მცი­რე ქი­ლი­კი მეც მო­ვის­მი­ნე. რას იმუქ­რე­ბო­დით, ეს იყო თქვე­ნი მუ­ქა­რაო?!. არ ვიცი, რა ეგო­ნათ, - არამ­შვი­დო­ბი­ა­ნი გზით რა­მეს და­ვა­პი­რებ­დით?! არა, ჩვენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვართ, დოი კი­დევ რე­ჟი­სო­რი, ჩვე­ნი სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი. ის, რაც დოიმ და­ა­ა­ნონ­სა, რომ რე­გი­ო­ნებ­ში გა­ვალთ, ეს კი­დევ უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია რამ მგო­ნია... გააგრძელეთ კითხვა