„ახალი რაღაცის მოფიქრებაა საჭირო, მაგრამ...“ - კვირის პალიტრა

"ოცნება" რეკორდული სისწრაფით იღებს კანონებს, რაც საზოგადოების შეშფოთებას იწვევს. ამ დროს კი ოპოზიცია ერთმანეთს აკრიტიკებს და ჭკუის სწავლებას ცდილობს. რა შეიძლება გაკეთდეს და რა არის აუცილებელი, ამ საკითხებზე პოლიტიკის ანალიტიკოსებს, დავით ზურაბიშვილსა და ირაკლი მელაშვილს ვესაუბრეთ.

დავით ზურაბიშვილი: - ოპოზიცია რომ ერთმანეთს აკრიტიკებს, ჩემთვის ეს დიდად მოულოდნელი არ არის და არც დიდ საშინელებად აღვიქვამ, თუმცა სასურველია, თავი შეიკავონ, რადგან ეს არც ერთი მათგანის ინტერესებში არ შედის.

- სულ ვამბობთ, რომ ოპოზიცია პროცესში ვერ ახერხებს ჩართვას, საზოგადოება მათ არ იღებს და როგორც ამბობენ, შესაძლოა ეს კარგიც არის, მაგრამ პოლიტიკური მდგენელის არსებობა ხომ იწვევს პრობლემას? სადამდე შეიძლება გაგრძელდეს ასე და როგორ უნდა გაჩნდეს ამ პროცესებში ეს ფაქტორი?

- არ ენდობა ხალხი ოპოზიციას და ეს არის ყველაზე სერიოზული პრობლემა. კი, ჰყავთ ერთგული ამომრჩეველი და სულაც არ ვფიქრობ, რომ ეს ჩვენი საზოგადოების ყველაზე ცუდი ნაწილია, მაგრამ ფაქტია, ოპოზიცია ვერ წარმოადგენს ავტორიტეტს პროტესტის მონაწილეებისა და იმ ხალხისთვის, ვინც ხელისუფლების მიმართ კრიტიკულად არის განწყობილი. ჩემი აზრით, ამის ერთ-ერთი მიზეზი ის არის, რომ ისინი უკვე მყარად ასოცირებული არიან მარცხთან, ვერც ერთხელ ვერ მოუგეს ხელისუფლებას. გასაგებია, რომ ხელისუფლება სულ გააყალბებს არჩევნებს, ვიღაცებს მოისყიდის, ვიღაცებს დაემუქრება და ა.შ., მაგრამ ერთხელ რომ დამარცხდები, მეორედ და მესამედაც რომ წააგებ (თვითონ გამოცდილი მაქვს ამ პოლიტიკური პრაქტიკიდან), სერიოზულად აღარ აღგიქვამენ, მათ შორის შენი მომხრეებიც. ხალხი ხმას აძლევს იმას, ვინც მოიგებს, დამარცხებული ლიდერად ვერ შედგება. ჩემი აზრით, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი ეს არის და დარწმუნებული ვარ, ამ არჩევნების შემდეგ ყველას რეიტინგი დაწეული იქნება. ის, რომ ეს პროტესტი არსებობს, მას პოლიტიკოსები არ მართავენ, ამდენ ხანს გაგრძელდა და წარმატებითაც, ამან პოლიტიკური პარტიების მიმართ უნდობლობა უფრო გააძლიერა.

- ასე ვთქვათ, საგარეო ასპარეზზე აქციებმა ნაყოფი გამოიღო, მაგრამ ქვეყანაში მიზნის მისაღწევად რა უნდა გაკეთდეს? ხომ ვხედავთ, აქციებს "ოცნება" როგორღაც მოერგო, რაღაც ახალია საჭირო.

- აქციებს მართლაც დიდი მნიშვნელობა აქვს და არც უნდა გაჩერდეს, რადგან არ არის დასრულებული პროცესი, ჯერ კიდევ შუა გზაზე ვართ. გეთანხმებით, ახალი რაღაცაა საჭირო, ამისთვის კი კარგად უნდა გავიაზროთ, რა სურს ბიძინას, მისი მიზანი რა არის. ჩემი აზრით, მისი მიზანი არ არის, რომ საქართველო მიართვას რუსეთს ძღვნად. კი არ გამოვრიცხავ, რომ ამაზე წამსვლელია, ან არ იკადრებს, მაგრამ მისი მიზანია აბსოლუტური ძალაუფლება. საგარეო ფაქტორებსაც ისე უყურებს, როგორც ამ აბსოლუტური ძალაუფლების ხელშემწყობ რესურსებს. მან დაინახა, რომ მისი აბსოლუტური ძალაუფლება ვერ თავსდება დემოკრატიასა და საქართველოს ევროპულ არჩევანთან. შეუთავსებელია, აქ აკეთოს რაც უნდა, აბსოლუტურად მას ექვემდებარებოდეს ყველაფერი და თან საქართველო ევროატლანტიკურ სივრცეში შედიოდეს. ეს ორი რამ ერთად არ გამოდის და როგორც იქნა, გააცნობიერა.

მე ვიტყოდი, ბიძინას ლუკაშენკოობას ალიევობა ურჩევნია. ალიევს მეტი ძალაუფლება აქვს, ვიდრე ლუკაშენკოს, რომელიც მთლიანად რუსეთზეა დამოკიდებული. ბიძინას ეს მიზანი რომ აქვს, ბევრი რაღაციდან ჩანს, მაგრამ არის ერთი დიდი "მაგრამ" - ამას ვერ მიაღწევს, თუ დასავლეთიც არაა თანახმა.

თუ დასავლეთი არ აღიარებს, საქართველო ტრანზიტულ ფუნქციას ვერ იკისრებს. ქვეყანას სანქცირებული ხელისუფლება თუ ჰყავს, ის სატრანზიტო ქვეყნად არ ვარგა.

აქედან გამომდინარე, ამით ბიძინას ფეხქვეშ მიწა ეცლება. ამიტომ მას ჰაერივით სჭირდება დასავლეთის აღიარება. ამაში კი ტრამპის იმედი აქვს, რადგან არც ის არის ისეთი ადამიანი, რომელიც პირველ პლანზე დააყენებს ადამიანის უფლებებს. მაგრამ მას მეორე პრობლემაც აქვს - დასავლეთმა უნდა ჩათვალოს, რომ მას სტაბილურობის პრობლემა არა აქვს, არ ემუქრება არაფერი, აქ პროცესებს და ხალხს ის მართავს და, თუკი ვინმეს უნდა დაელაპარაკონ, მას უნდა დაელაპარაკონ. აქ კი მივადექით პროტესტს, რადგან ვიდრე აქ პროტესტია, ეს გამორიცხულია - ანუ ბიძინა არ არის სტაბილურობის გარანტი. როდესაც ქუჩაში ასიათასობით კაცი გამოდის, როდესაც რეპრესიულ კანონებს იღებ საჩქაროდ, ეს ნიშნავს, რომ სიტუაციას ვერ აკონტროლებს, სტაბილურობა არა აქვს და ამიტომ რაც შეიძლება სწრაფად დაამყაროს ყველაფერზე კონტროლი. რეპრესიულ კანონებსაც ამიტომ იღებენ ფართხაფურთხით. მას უნდა, რომ როცა ტრამპი მოიცლის და პუტინს დაელაპარაკება, პროტესტი იყოს ჩამცხრალი, ყველაფრის ბატონ-პატრონი ის იყოს და ხალხიც სიტუაციას შეგუებული. თუ ეს პროცესი ვერ ჩაკლა, ბიძინა მიზანს ვერ მიაღწევს და დასავლეთი მის მმართველობას არ "გააპრავებს" და დასავლეთი თუ არ "გააპრავებს", მაშინ არც აღმოსავლეთს სჭირდება. ამიტომაც ეს პროტესტი ყველაზე დიდ საქმეს აკეთებს, რაც კი შეიძლება გაკეთდეს, რადგან რეჟიმის არასტაბილურობას აჩვენებს.

პროტესტი არ უნდა ჩაცხრეს და ახალი ფორმები უნდა შეიძინოს. კარგად უნდა იყოს ისიც გაცნობიერებული, რომ ამ პროტესტით ეს კაცი არ წავა, აუცილებელია მასზე დასავლეთის ძლიერი ზეწოლა, რომ ჯერ დაამუხრუჭოს ის პროცესები, რაც დაიწყო და მერე საერთოდ უკან წაიღოს ყველაფერი. პლუს უნდა გაჩნდეს პოლიტიკური ალტერნატივა. თუ ეს პროცესი პოლიტიკურში არ გადაიზარდა, კი იტყვიან, არასტაბილურობაა, მაგრამ სხვა არავინაა და რა ვქნათო. ეს სხვა უნდა გაჩნდეს.

- ვინ არის "სხვა"?

- ჯერჯერობით არ ჩანს და ეს ყველაზე დიდი პრობლემაა აქეთა მხარის, ანუ ამ პროტესტის, რადგან თუ ერთ მშვენიერ დღეს, მაგალითად, ტრამპი იკითხავს, კარგი, ეს ბიძინა ცუდია, როგორც მეუბნებით, მაშინ ვის უნდა დავუჭიროთ მხარიო, უნდა იყოს ვიღაც, ვისაც მხარს უჭერ, ვინც უნდა იყოს ავტორიტეტი და სტაბილურობის შესაძლო გარანტი. თუ ეს გაკეთდება, ბიძინას არაფერი გადაარჩენს, რაც არ უნდა რეპრესიული კანონები მიიღოს.

- სალომე ზურაბიშვილმა შეიძლება ეს როლი ითამაშოს?

- სალომე ყველაზე რეალური კანდიდატია ამ როლის სათამაშოდ. პრობლემაა მისი ხასიათი, ის არ არის გუნდური მოთამაშის ტიპის ლიდერი, კარგია, როგორც სიმბოლური ტიპის ლიდერი. მან პრეზიდენტის პოსტზე საუკეთესო თვისებები გამოავლინა და შეიძლება ითქვას, რომ თუ მანამდე პოპულარული ლიდერების ათეულშიც არ შევიდოდა, ახლა ნომერი პირველი გახდა. მას ახლა კონკურენტი არ ჰყავს და უნდა შეუწყონ ხელი, რომ გუნდი ჩამოყალიბდეს. ეს არ უნდა იყოს გაცვეთილი სახეების ნაკრები, მაგრამ მხოლოდ ახალი სახეებიც არ იქნება საკმარისი. ამ ორი ელემენტის სინერგია უნდა მოხერხდეს და ეს როგორ მოხერხდება, სამსჯელოა, უნდა დასხდნენ, დაუძახონ ყველას, ვისაც ჭკუა ეკითხება, მოილაპარაკონ, მათ შორის, პერსონალურ შემადგენლობაზეც და მერე უნდა წარდგეს ეს ალტერნატივა ხალხის წინაშე. რაც მთავარია, მას უნდა ჰქონდეს ყველას მხარდაჭერა, ეს კი ნიშნავს, რომ არ უნდა ასოცირდებოდეს "ნაცმოძრაობასთან", რომ "ოცნებამ" "ნაცის" იარლიყი მიაკეროს. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია და მეორე მხრივ, ეს უნდა იყოს ისეთი გუნდი, რომელიც "ნაცმოძრაობის" ამომრჩევლისთვისაც მისაღები იქნება, თუ არადა, სიტუაცია აიჭრება. ეს არ არის ადვილი, მაგრამ არც შეუძლებელი და მგონია, აუცილებლად გასაკეთებელია.

ეს მნიშვნელოვანია შიდა ვითარებისთვისაც. თუ გვინდა პროტესტის მონაწილეთა გაფართოება, აუცილებელია ასეთი ალტერნატივა, რადგან ძალიან ბევრია ისეთი ხალხი, რომელსაც უკვე აღარ მოსწონს ის, რაც ხდება, და მათ შორის შესაძლებელია ცოტა არ იყოს "ოცნების" ამომრჩეველი, მაგრამ ისევ ეშინია "ნაცების" მოსვლის. კონფორმისტებიც უნდა დარწმუნდნენ, რომ ბიძინა სტაბილურობას ვერ უზრუნველყოფს და ვერ იქნება მათი გარანტი, ამიტომ უნდა ეძებონ გამოსავალი. დარწმუნებული ვარ, ასეთი ხალხი ბევრია, რომელიც შეშფოთებულია იმ სიგიჟეებით, რასაც ეს ხელისუფლება აკეთებს.

„როგორ მიაღწევ არჩევნებამდე, თუ ხელისუფლებას არ დაელაპარაკები?!“

ირაკლი მელაშვილი: - ოპოზიციური პარტიების პოზიცია, მხოლოდ დასავლეთს ველაპარაკებით და სხვას არავისო, ჩემი აზრით, ხელისუფლებასაც აწყობს. რა თქმა უნდა, კომფორტული არ არის, როდესაც ორასი ათასი კაცი ქუჩაში დგას, მაგრამ ის, რომ ყოველდღიურ მუშაობაში არანაირი დისკომფორტი არა გაქვს, პარლამენტში არავინ გეწინააღმდეგება, მოსწონს და აწყობს კიდეც.

ხელისუფლება ჭრის ყველა იმ ფორმატს, სადაც შეიძლება მოთხოვნები წაუყენონ, დაწყებული ქვეყანაში და დამთავრებული საერთაშორისო დონით - ანუ ხელისუფლება ცდილობს მაქსიმალური კომფორტი შეიქმნას და ოპოზიცია რატომ უწყობს ხელს, არ ვიცი.

დღეს ყველა ფორმატში საჭიროა ხელისუფლებასთან ოპონირება, ყველა დარბაზში, ყველა მოედანზე. მათ არ უნდა მიეცეთ შესაძლებლობა, რომ საზოგადოებას მონოლოგის რეჟიმში ესაუბრონ. მესმის, რომ სხვა აზრიც არსებობს, რომ ნებისმიერი შეხება დღეს ხელისუფლებასთან არის მისი ლეგიტიმურობის აღიარება, მაგრამ ეს არ მიმაჩნია სწორად, ეს არ არის ლეგიტიმურობის აღიარება. ხელისუფლებები დე ფაქტო არსებობენ და მათ ელაპარაკებიან. აბსოლუტურად არალეგიტიმური იყო პინოჩეტის ხელისუფლებაც, მაგრამ მასთან დიალოგი მიდიოდა.

არჩევნებსაც რომ მიაღწიო, როგორ გინდა, ეს ყველაფერი ისე გააკეთო, რომ ხელისუფლებას არ დაელაპარაკო, კონტაქტში შესვლა მოგიწევს.

ჩემი აზრით, დღეს ოპოზიციას კრიზისი აქვს, არ იცის, რა გააკეთოს. რაც შეეძლო, გააკეთა, საზღვარგარეთ იარა, აქ რა უნდა გააკეთოს, არ იცის. ქუჩაში ხალხი დგას და ამის ორგანიზებას თვითონ ვერ ახერხებენ, ახლა ერთმანეთში დაიწყეს საქმეების გარჩევა. ეს მიუთითებს კრიზისსა და იმაზე, რომ არა აქვთ მკაფიო წარმოდგენა, რა უნდა ქნან მომავალში. ოპოზიციას არა ჰყავს ლიდერი, რომელსაც შეუძლია პასუხისმგებლობის აღება თუნდაც გამწვავებაზე ან თუნდაც დიალოგზე. ეს ქმნის ოპოზიციაში პრობლემებს და მერე გადადიან შიდა გარჩევებზე, თითქოს საკუთარი არსებობა რომ გაამართლონ. ეს საზოგადოებას არ აინტერესებს. ხალხში სულ უფრო იზრდება მოთხოვნა იმ პირებზე, ვინც პოლიტიკურ გადაწყვეტილებებს მიიღებს.

მესამე თვეა საქართველოში აქციებია და პოლიტიკურად ძვრა არ არის. პირიქით, ერთი მხრივ, ოპოზიციური საზოგადოება ცდილობს დასავლეთში იმუშაოს, მეორე მხრივ, ხელისუფლება ცდილობს აქ მაქსიმალურად მოუჭიროს ჭანჭიკები, ჯერ კიდევ იმის იმედით, რომ გადატეხს აქ სიტუაციას, დააშინებს ხალხს და აიძულებს სახლებში ჩაიკეტონ. ხომ თქვა მამუკა მდინარაძემ, რაც უფრო მეტს მოგვაწვებით, მით უფრო გავამკაცრებთ კანონმდებლობასო, ეს კი სახიფათო თამაშია, ამას შეიძლება ქვეყნისთვის ძალიან დიდი უსიამოვნება მოჰყვეს, რადგან მოთმინების ზღვარი შეიძლება გადაილახოს და ამას მერე რა მოჰყვება, კაცმა არ იცის. ვხედავთ, როგორ სცემენ და აგინებენ სამართალდამცავები დაკავებულებს, ქალებს, ბავშვებს... დედის გინებასა და ცემაზე ვიღაცას შეიძლება ნერვებმა უმტყუნოს და ამ ნაპერწკლიდან მერე რა უბედურება აინთება, კაცმა არ იცის. ამიტომ ხელისუფლებამ ამაზე უნდა იფიქროს. ისინი ცდილობენ ამ ყველაფერს ძალით გაუსწორდნენ და ამას ემატება იმ კანონების გამკაცრება, რაც დააანონსეს თუ მიიღეს. როგორ შეიძლება ხელისუფლებამ, რომელსაც "იმედი" და "პოსტ ტვ" აქვს, ილაპარაკოს ქვეყანაში ბი-ბი-სის სტანდარტის დამკვიდრებაზე. კიდევ უარესია ის, ჟურნალისტური ეთიკის ნორმების სტანდარტების კანონით დადგენას რომ აპირებენ. ეს ძალიან მკაცრ ავტორიტარულ ქვეყნებშიც არ გაუკეთებიათ. გასაგებია, რასაც აკეთებენ - სურთ პროტესტი ჩაახშონ, თავისუფალი მედია გააჩუმონ, ჩაკლან და ა.შ.

- ბოლო დაანონსებულ გამკაცრებაზე თქვეს, რამდენიმე თვე დასჭირდებაო. ანუ წინა გამკაცრების მსგავსად, ერთ დღეში მიღებას არ გეგმავენ და რატომ? ფიქრობთ, რომ ეს სავაჭროდ სჭირდებათ?

- არა მგონია. მათ სავაჭრო რუბიკონი უკვე გადალახეს. ვფიქრობ, ეს მიზანმიმართული პოლიტიკაა. ისეთი ტიპის კანონებში, სადაც რაიმე ტიპის შეზღუდვები წესდება, მთავარი სასამართლოა, \ის იღებს გადაწყვეტილებას და საქართველოში რა სასამართლოც გვაქვს, ვიცით. \რა სამართლიანობაზე შეიძლება ვილაპარაკოთ, როდესაც რასაც ეტყვის "ოცნება", იმ გადაწყვეტილებას იღებს. ხომ ვნახეთ, ბრალდებაში სულ სხვა პირზე იყო ლაპარაკი და სხვა გაასამართლეს, მაგრამ მოსამართლეს ეს არ აინტერესებს. ამიტომ ძალიან სასაცილოა თქმა, ამერიკულ კანონებს გადმოვიწერთ და ამით დემოკრატიას დავამყარებთო. ეს ბლეფია, რადგან დასავლეთის კანონები სასამართლოზე დგას.

დღეს თუ ჩვენ შუა აზიის მსგავსი რეჟიმები არა გვაქვს, ეს არა ხელისუფლების დამსახურება, არამედ მხოლოდ იმ ხალხის დამსახურებაა, რომელიც დღეს ქუჩაში დგას, ხოლო მეორე ნაწილი მას ლანძღავს. ეს მეორე ნაწილი იმდენად სულელია, რომ ვერ ხვდება, მათი შვილებსა და შვილიშვილებს სწორედ ეს ქუჩაში მდგომი საზოგადოება იცავს იმ უბედურებისგან, რომ საქართველო არ გახდეს ისეთივე ავტორიტარული, როგორიც არის ბელორუსი, აზერბაიჯანი, შუა აზიის რეჟიმები.

იქამდე მივედით, რომ ევროინტეგრაციის პროცესიდან გავდივართ არა მხოლოდ საგარეო პოლიტიკის თვალსაზრისით, არამედ გავდივართ საერთოდ, როგორც სახელმწიფო. "ოცნება" აშენებს ისეთ სახელმწიფოს, რომლის ადგილი არ არის ევროპულ ცივილიზაციაში.

- რა შეიძლება გაკეთდეს, რათა ეს არ დავუშვათ და სადამდე შეიძლება მივიდეს ეს ყველაფერი?

- შანსი ყოველთვის ბრძოლაშია. რა თქმა უნდა, ჯობს, უფრო მრავალრიცხოვანი ვიყოთ, მაგრამ ახლა გაჩერება სიკვდილის ტოლფასია, ეს ბრძოლა გადამწყვეტია. კი ბატონო, ოპოზიცია ვერაფერს სთავაზობს საზოგადოებას, მეორე მხრივ, ოპოზიციის ჩაწიხვლაც არ შეიძლება, რადგან ასეთ პირობებში მოქმედება ძალიან რთულია. გამწვავებაზე წასვლას სხვა რესურსები სჭირდება, რომელიც ჩვენს ოპოზიციას არა აქვს, მას სჭირდება ლიდერები, რომელთაც ხალხი გაჰყვება. ამიტომ ყველაფერი დამოკიდებულია ხალხის ბრძოლაზე.

ჩემი აზრით, ეს ყველაფერი მაინც იმოქმედებს ეკონომიკაზე. გაზაფხულზე ეს უფრო მეტად გამოჩნდება და შეიქმნება ისეთი სიტუაცია, რომ გამწარდება და ქუჩაში გამოვა მოსახლეობის ის ნაწილი, რომელსაც დღეს ხელისუფლება ლუკმას უგდებს, ამადლის და ეუბნება, ამ ლუკმასაც არ მოგცემ, თუ ჩემს წინააღმდეგ ხმას ამოიღებო. ასე რომ, მე უფრო აქცენტი მაქვს ეკონომიკურ სირთულეებზე, ვიდრე იმაზე, რომ ოპოზიცია რაღაცას მოიფიქრებს. რეალობა ასეთია - ჩვენ არა გვყავს არც გამსახურდია, არც შევარდნაძე და არც სააკაშვილი-ჟვანია, გვყავს ეს ოპოზიცია და ყველაზე ცუდი ის არის, ეს ხალხი გაურბის პასუხისმგებლობის აღებას. პოლიტიკური სიტუაციის მართვა ნიშნავს, რომ შენ უნდა აიღო პოლიტიკური პასუხისმგებლობა და როდესაც ავტორიტარული რეჟიმია, დიდია ალბათობა, რომ ციხეში წახვიდე. რაც არ უნდა მელაპარაკო ტელეეკრანიდან, რომ არ გეშინია ციხეში წასვლის და ა.შ., როდესაც გიყურებ, როგორ იქცევი, ვერ ვიჯერებ ამას და შესაძლოა მართლა დადგეს მომენტი, რომ საქართველოში დისიდენტობა გახდეს აუცილებელი.

ახლა რაც ხდება, ძალიან ცუდ როლს ითამაშებს. ქვეყანაში პრორუსული და ავტორიტარული ნარატივები მკვიდრდება და ეს ძალიან კარგია - მოხდება "ქართული ოცნების" ლიდერების დისკრედიტაცია.

საქართველოში არსებობდა მითი, რუსეთისკენ თუ გადავიხრებით, აფხაზეთის პრობლემა მოგვიგვარდებაო და ა.შ. რა თქმა უნდა, ეს ტყუილია, მაგრამ ვიღაც ხომ ამბობდა, რომ სიმართლეა და რაც მთავარია, ხელისუფლებამ ხომ ზუსტად ეს ნარატივი გაამყარა? ეტყობა, ჩვენ ის ხალხი ვართ, რომ ყველაფერზე ცხვირი უნდა წავიმტვრიოთ, რათა დავინახოთ, და თუ ვერ ვხედავთ და აქამდეც ვერ დავინახეთ, მაშინ წავიმტვრიოთ, სხვა გზა არაა. ცუდ რაღაცას ვამბობ, მაგრამ ამ ხელისუფლებამ ბოლომდე უნდა მოახდინოს იმის დისკრედიტაცია, რასაც ახლა აკეთებს და შესაძლოა ასე სჯობდეს ქვეყნისთვისაც და მისი მომავლისთვისაც. ჩვენ ასეთ დროებაში ვცხოვრობთ, ჩვენ გვეხება ეს ყველაფერი, გვირთულებს ცხოვრებას, მაგრამ, მეორე მხრივ,

იმ ცრუ ილუზიებმა, რომ საქართველოში 90%-ზე მეტი პროდასავლურად არის განწყობილიო, და რეალურად არ იყო ასე, მიგვიყვანა დღევანდელ დღემდე.

ამიტომ ახლა უნდა მოხდეს ამ იდეის სრული დისკრედიტაცია და ამ ადამიანებმა უნდა დაინახონ, რას ნიშნავს ამ რეგიონში პრორუსულ სახელმწიფოში ცხოვრება, განსაკუთრებით უფროსმა თაობამ. ჩვენ უნდა ვნახოთ, რომ აი, ეს ახალგაზრდები, რომლებიც ქუჩაში დგანან, დაამარცხეს მშობლებმა და ბებია-ბაბუებმა ბოლო არჩევნებზე. სოფლებში მათ სწორედ საკუთარმა ბებია-ბაბუებმა გამოუყვანეს წირვა, მათ მისცეს ხმა შვილიშვილების მომავლის საწინააღმდეგოდ. ეს არის შესაცვლელი - სამუშაოა ბებია-ბაბუებთანაც, რადგან მათ მართლა სიბოროტით ხომ არ გაუკეთებიათ ეს? არა, მუშაობდა ნარატივი, რომ მთავარია, რუსებთან დავლაგდეთ. რადგან ამას ვერ ვხედავთ, მაშინ უნდა ჩავიჩეხოთ, რომ დავინახოთ.

მოამზადა რუსა მაჩაიძემ