"13-წლი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში იყო ჩხუ­ბე­ბი, მცი­რეხ­ნი­ა­ნი გან­შო­რე­ბე­ბი, შე­რი­გე­ბე­ბი, რაც ალ­ბათ, ყვე­ლა ურ­თი­ერ­თო­ბას ახ­ლა - კვირის პალიტრა

31 წლის ლიკა გაგ­ნი­ძე სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი თა­ვი­სი იუ­მო­რის­ტუ­ლი ვი­დე­ო­ე­ბით გახ­და, თუმ­ცა მისი ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, როცა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზი და­უდ­გი­ნეს. ლი­კამ გა­და­წყვი­ტა, თა­ვი­სი ტკი­ვი­ლი და სენ­თან ბრძო­ლის ეტა­პე­ბი გარე სამ­ყა­როს­გან არ და­ე­მა­ლა, პი­რი­ქით - სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნა. ამ ნა­ბი­ჯით სხვებ­საც იმედს აძ­ლევ­და, ვინც მსგავს რთულ პე­რი­ოდს გა­დი­ო­და... უკვე გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლი ლიკა ჩვე­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბას აგ­რძე­ლებს, რაც სენ­თან ბრძო­ლის დრო­საც არ შე­უ­წყვე­ტია: ხელ­მძღვა­ნე­ლობს სა­კუ­თარ სა­ლონს, რო­მელ­შიც ვი­ზა­ჟის­ტა­დაც მუ­შა­ობს. მისი ამ­ბა­ვი იმ ადა­მი­ა­ნურ ძა­ლას ასა­ხავს, რომ­ლი­თაც ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი სირ­თუ­ლე­ებს ღი­მი­ლით, რწმე­ნით და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხარ­და­ჭე­რით ებ­რძვის. რო­გორც მი­თხრა, სამ­ყა­რო სულ სხვაგ­ვა­რად და­ი­ნა­ხა და სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა გულ­წრფე­ლად გაგ­ვი­ზი­ა­რა, რაც არა მხო­ლოდ სიმ­სივ­ნეს­თან მებ­რძოლ ადა­მი­ა­ნებს გა­მო­ად­გე­ბათ, არა­მედ - ყვე­ლას, ვი­საც ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სირ­თუ­ლე­ებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა გვი­წევს...

- ლიკა, შენი პირ­ვე­ლი რე­აქ­ცია რო­გო­რი იყო, როცა სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ გა­ი­გე?

- რა თქმა უნდა, ამ დი­აგ­ნო­ზის მოს­მე­ნა მარ­ტი­ვი არ ყო­ფი­ლა - ალ­ბათ, არ­ცერ­თი ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის ეს მი­სა­ღე­ბი არ იქ­ნე­ბო­და... თავ­და­პირ­ვე­ლად, ცუ­დად მი­ვი­ღე, ბევ­რი ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, მაგ­რამ შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლი თით­ქმის არა­ფე­რია. მით უმე­ტეს, მე­დი­ცი­ნა ისე გან­ვი­თარ­და, რომ სას­წა­უ­ლებს ახ­დე­ნენ. სას­წა­უ­ლის და­ვი­ჯე­რე და მო­ცე­მუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ის მი­მართ პო­ზი­ტი­უ­რად გან­ვე­წყვე.

- შენ­ში მიმ­დი­ნა­რე ში­ნა­გა­ნი დი­ა­ლო­გი რო­გო­რი იყო, სა­კუ­თარ თავს რა კი­თხვებს უს­ვამ­დი?

- უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ამ აზ­რთან შე­გუ­ე­ბა მი­ჭირ­და, რომ ამ სე­ნით ავად ვი­ყა­ვი. ონ­კო­ლო­გი­ურ გან­ყო­ფი­ლე­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლი მი­წევ­და. როცა ვხე­დავ­დი ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც სიმ­სივ­ნე ჰქონ­დათ, თით­ქოს "მა­თი­ა­ნად" თავს ვერ ვგრძნობ­დი. ვამ­ბობ­დი, - აქ რა მინ­და-მეთ­ქი?! იმ გა­რე­მო­ე­ბებ­საც ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი, რომ გა­მოკ­ვლე­ვებს ვი­ტა­რებ­დი, რათა ჩემი და­ა­ვა­დე­ბის სირ­თუ­ლის დონე გა­მე­გო. გა­მოკ­ვლე­ვე­ბის პა­სუ­ხის გა­გე­ბამ­დე, ხში­რად იმა­ზეც ვფიქ­რობ­დი, რომ შე­საძ­ლო სიკ­ვდი­ლის შე­სა­ხებ აზრს უნდა შევ­გუ­ე­ბო­დი. მოკ­ლედ, კარ­გი და ცუდი შე­დე­გის შან­სე­ბი 50/50-ზე და­ვა­ყე­ნე. ამ აზრს 5-6 თვე ვე­გუ­ე­ბო­დი - გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი ამ­დენ ხანს გა­ი­წე­ლა... პა­სუ­ხის მო­ლო­დი­ნი ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო... ტან­ჯვის მო­ლო­დი­ნი რომ არ მქო­ნო­და, მერ­ჩივ­ნა, ცუდ­ზე ბევ­რი მე­ფიქ­რა - სა­კუ­თარ თავს ყვე­ლაფ­რის­თვის ვამ­ზა­დებ­დი...

- თა­ვი­დან­ვე გა­და­წყვი­ტე, რომ მკურ­ნა­ლო­ბის ეტა­პებს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­ა­სა­ჯა­რო­ებ­დი?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად, არა­ფე­რი შე­ვიმ­ჩნიე. ამ ამ­ბავს 6 თვე ვმა­ლავ­დი. ყო­ველ­დღი­უ­რად პო­ზი­ტი­უ­რი ვი­დე­ო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას ვაგ­რძე­ლებ­დი, მაგ­რამ შემ­დეგ როცა ფაქ­ტის წი­ნა­შე დავ­დე­ქი და ისე­თი ვი­დე­ო­ე­ბი დამ­ჭირ­და, რომ­ლებ­შიც ვნა­ხავ­დი ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ჩემ­სა­ვით რთულ პე­რი­ოდს გა­დი­ოდ­ნენ, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამ ტი­პის ვი­დეო ბევ­რი არ იყო. მერე იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ად­გი­ლას წარ­მო­ვიდ­გი­ნე თავი, ვინც მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში იყ­ვნენ, რო­გორ­შიც თა­ვად გახ­ლდით. რაკი ბევ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მყავს, ვი­ფიქ­რე, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, ხალ­ხის­თვის ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა, თუ რო­გორ ვი­ტა­რებ­დი გა­მოკ­ვლე­ვებს, რო­გორ ვი­თარ­დე­ბო­და მოვ­ლე­ნე­ბი...

წაიკითხეთ სრულად