"ვგრძნობ, რომ იქ ვარ, სა­დაც და უნდა ვიყო... ხალხისთვის დღემდე ცოტნე ცოტაშვილის ცოლი ვარ" - ჩცდ-ს მსახიობის ამერიკული ცხოვრება და ახალი გამოწვევები - კვირის პალიტრა

"იქ ყოფ­ნა ახლა ძა­ლი­ან მა­ბედ­ნი­ე­რებს და ვგრძნობ, რომ იქ ვარ, სა­დაც და უნდა ვიყო" - გვე­უბ­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბი ვიკა კა­ლან­დია, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე თვის წინ ამე­რი­კა­ში სას­წავ­ლებ­ლად წა­ვი­და... ამ­ჟა­მად, სა­ქარ­თვე­ლო­შია, ცოტა ხნით დაბ­რუნ­და და თა­ვის ამე­რი­კულ ცხოვ­რე­ბა­ზე სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­ე­ბი და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი გაგ­ვი­ზი­ა­რა...

რა ხდე­ბა ამ ეტაპ­ზე მის ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­ტომ გა­და­წყვი­ტა ამე­რი­კა­ში გამ­გზავ­რე­ბა და რამ­დე­ნად კმა­ყო­ფი­ლია ამ ნა­ბი­ჯით, ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.ვიკა კა­ლან­დია:

- ვსწავ­ლობ ნიუ-იორკში. კი­ნოს­კო­ლა­ში Terry knickerbocker film studio. ვე­უფ­ლე­ბი სა­ინ­ტე­რე­სო მე­თოდს. ამ სკო­ლა­ში 8 თვის წინ ჩა­ვა­ბა­რე. სა­ერ­თოდ ჩემი ოც­ნე­ბა იყო ამე­რი­კა­ში კი­ნოს­კო­ლა­ში სწავ­ლა. ერთ დღე­საც გა­დავ­წყვი­ტე, აქ ყვე­ლაფ­რის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა და სას­წავ­ლებ­ლად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ეს მე­თო­დი, რად­გან მას­ზე ბევ­რი მსმე­ნო­და. სა­ნამ ამ სკო­ლას ავირ­ჩევ­დი, რამ­დე­ნი­მე კომ­პე­ტენ­ტურ ადა­მი­ანს და­ვე­კი­თხე, სად შე­იძ­ლე­ბო­და მისი შეს­წავ­ლა. ეს სკო­ლა და კი­დევ ერ­თიც მირ­ჩი­ეს, ამ კვლე­ვის შემ­დეგ სა­ბო­ლო­ოდ ამ სკო­ლა­ზე შევ­ჯერ­დი.

- რაში მდგო­მა­რე­ობს ამ მე­თო­დის არსი?

- ჩვენს თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სტა­ნის­ლავ­სკის მე­თოდს გვას­წავ­ლი­ან... ეს ახა­ლი მე­თო­დია, თუმ­ცა უკვე აპ­რო­ბი­რე­ბუ­ლიც. გვას­წავ­ლი­ან, რო­გორ უნდა იმუ­შაო როლ­ზე და მსა­ხი­ო­ბი რო­გორ უნდა იყო ნამ­დვი­ლი, ავ­თენ­ტუ­რი რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბი­სას. ამა­ზე გვაქვს ლექ­ცი­ე­ბი, გაკ­ვე­თი­ლე­ბი, ჩაგ­ვი­ტარ­და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო მას­ტერკლა­სე­ბი. უკვე 5 თვეა, იქ ვარ და ჩარ­თუ­ლი ვარ ამ პრო­ცეს­ში. ვფიქ­რობ, სა­უ­კე­თე­სო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა, რაც კი ცხოვ­რე­ბა­ში მი­მი­ღია. ზუს­ტად ის ად­გი­ლია, სა­დაც ამ ეტაპ­ზე ცხოვ­რე­ბა და სწავ­ლაც მი­ხა­რია. ნიუ-იორკში პირ­ვე­ლად ჩა­ვე­დი, აქამ­დე არას­დროს სხვა ქვე­ყა­ნა­ში არ მი­ცხოვ­რია, თუ არ ჩავ­თვლით ევ­რო­პის ქვეყ­ნებ­ში რამ­დე­ნი­მე კვი­რი­ან დას­ვე­ნე­ბას. კომ­ფორ­ტის ზო­ნი­დან გა­მოს­ვლამ და ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან და­წყე­ბამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე და­დე­ბი­თად იმოქ­მე­და... მე­გობ­რებს ამ სი­ახ­ლის შე­სა­ხებ მას შემ­დეგ ვუ­თხა­რი, სა­ნამ ამ სკო­ლა­ში არ ჩა­ვა­ბა­რე. ჩემი ეს ნა­ბი­ჯი ცოტა კი გა­უკ­ვირ­დათ, მაგ­რამ ისიც იცი­ან, რომ მიყ­ვარს გა­მოწ­ვე­ვე­ბი, სი­ახ­ლე­ე­ბი.

- მოკ­ლედ, კომ­ფორ­ტის ზო­ნი­დან გა­მოს­ვლა და რა­ღაც სა­ინ­ტე­რე­სოს შე­ჭი­დე­ბა გიყ­ვართ...

- კი ასეა და სწო­რედ ამან გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა ამ ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა და ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან და­წყე­ბა, რაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა... ერ­თწ­ლი­ა­ნი სას­წავ­ლო კურ­სია, ჯერ არ ვიცი, შემ­დეგ რა იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ახლა სა­დაც ვარ და რო­გორც ვარ, უკვე აღ­ვნიშ­ნე, რომ იქ მინ­და ყოფ­ნა. ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- გა­ვი­გე, რომ სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტად და­გა­სა­ხე­ლეს...

- კი, მო­მი­ვი­და მე­ი­ლი, სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტად და­სა­ხელ­დით, ჩვე­ნი სკო­ლი­დან და­გი­კავ­შირ­დე­ბი­ან, ფო­ტო­ებს გა­და­გი­ღე­ბენ, ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რე­ნო. მო­უ­ლოდ­ნე­ლი და ამა­ვე დროს სა­სი­ხა­რუ­ლო ფაქ­ტი იყო.

- ენობ­რი­ვი ბა­რი­ე­რი ხომ არ შე­გქმნი­ათ?

- ინ­გლი­სუ­რი ენა ყო­ველ­თვის ნორ­მა­ლუ­რად ვი­ცო­დი, თუმ­ცა ბოლო პე­რი­ოდ­ში პე­და­გოგ­თან ერ­თად გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლად ვსწავ­ლობ­დი... რაც თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, სო­ხუ­მის თე­ატ­რში ვარ და თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნელ­მა, დათო საყ­ვა­რე­ლი­ძემ კა­ბი­ნე­ტიც კი და­მით­მო, რომ იქ 2-3 სა­ა­თი­ა­ნი ლექ­ცი­ე­ბი მქო­ნო­და. პე­და­გო­გი მო­დი­ო­და და ბოლო რამ­დე­ნი­მე თვე ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რად ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი. მოკ­ლედ, ენის მე­ტად და­სახ­ვე­წად ასე ვმუ­შა­ობ­დი. მერე გა­დავ­წყვი­ტე, რა დო­ნე­ზეც ვი­ყა­ვი, ასე წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და იქ პრაქ­ტი­კა­ში კი­დევ უფრო ამედ­გა ენა და თავი გა­მო­მე­ცა­და. ამი­ტომ ენის გა­სა­ტე­ხად ნიუ-იორკში სპე­ცი­ა­ლუ­რად ერთი თვით ადრე ჩა­ვე­დი. ასე­ვე მო­ვი­ა­რე, და­ვათ­ვა­ლი­ე­რე მთე­ლი ქა­ლა­ქი და ამის შემ­დეგ უკვე მზად ვი­ყა­ვი გა­ნათ­ლე­ბის მი­სა­ღე­ბად და სწავ­ლის­თვის.

- ახა­ლი კონ­ტაქ­ტე­ბი ალ­ბათ შე­ი­ძი­ნეთ. შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი კუ­თხით ხომ არ მი­ი­ღეთ კი­დეც რა­ი­მე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა?

- ნიუ-იორ­კი ისე­თი ქა­ლა­ქია, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა ისეთ ადა­მი­ანს გა­და­ე­ყა­რო, რომ მთე­ლი შენი ცხოვ­რე­ბა და კა­რი­ე­რა რა­დი­კა­ლუ­რად შეც­ვა­ლოს... კონ­კრე­ტუ­ლად ჯერ ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი, თუმ­ცა გაჩ­ნდა რა­ღაც პრო­ექ­ტი და უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში იმე­დი მაქვს, რომ შედ­გე­ბა. მოკ­ლედ, ჯერ სა­ნამ ხელს არ მო­ვა­წერ, ამა­ზე სა­უ­ბა­რი ნა­ად­რე­ვია. მოკ­ლედ, არის რა­ღა­ცე­ბი, რაც უკან, ნიუ-იორკში მაბ­რუ­ნებს, სა­დაც ამ ყვე­ლა­ფერ­ში კი­დევ მე­ტად ჩა­ვერ­თვე­ბი... ნიუ-იორ­კი ნამ­დვი­ლად არის ისე­თი ქა­ლა­ქი, თუ რა­ღაც გუ­ლით გინ­და და ამის­თვის რა­ღა­ცას აკე­თებ, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მო­გი­ვა. ეს ასეა და არ არის ცა­რი­ე­ლი სი­ტყვე­ბი. უსა­ზღვრო შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბია, სულ რა­ღაც ხდე­ბა, სულ რა­ღაც აღ­მო­ჩე­ნებს აკე­თებ, რაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა.

- სა­ქარ­თვე­ლო­დან ამე­რი­კა­ში ჩა­სუ­ლი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბის­თვის სირ­თუ­ლე რა აღ­მოჩ­ნდა?

- სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­რე­შე, თან ამ პრო­ფე­სი­ა­ში, არც შე­იძ­ლე­ბა, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე ვერ გე­ტყვით, რომ რა­ი­მე დის­კომ­ფორ­ტი შე­მექ­ნა. ერთი თვით ადრე რომ ჩა­ვე­დი, მთე­ლი თვე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი ხარ, ერთ-ორ კვი­რა­ში გა­და­გივ­ლი­სო. ერთ კვი­რა­ში რომ არ გა­და­მი­ა­რა და მე­ხუ­თე თვე­საც ასე­თი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ცოტა გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი იყო... მაგ­რამ ზუს­ტად იმ ემო­ცი­ებ­ში და მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვარ, რო­გორ­შიც პირ­ვე­ლად ჩას­ვლი­სას...

ვმგზავ­რობ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტით, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მომ­წონს. რა­ღაც­ნა­ი­რი თბი­ლი ხალ­ხია. ყვე­ლა კომ­პლი­მენტს გე­უბ­ნე­ბა. პა­რიზ­სა და მი­ლან­ში ასე და ასე­თი კომ­პლი­მენ­ტე­ბის თქმა და სით­ბოს გა­მო­ხატ­ვა არ იცი­ან...

- რო­გორც ჩანს, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ხართ.

- კი, მაგ­რამ იქ კი­დევ სხვა და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბაა, შენ­გან შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას მო­ი­თხოვს. მეც ინ­ტე­რე­სი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ვცდი­ლობ, მუდ­მი­ვად სი­ახ­ლე­ე­ბი მოვ­ძებ­ნო, იმ ყვე­ლა­ფერს ფეხი ავუ­წყო. პრო­ფე­სი­ულ დახ­ვე­წას ვცდი­ლობ, რა­საც ხელს მოვ­კი­დებ, მინ­და, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ვიყო და ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორც პრო­ფე­სი­ო­ნალ­მა გა­ვა­კე­თო. ვფიქ­რობ, რომ ამას ეს სკო­ლა და ეს ქვე­ყა­ნა მომ­ცემს. გააგრძელეთ კითხვა