რატომ აირია 31 მარტის აქცია: გია ხუხაშვილის ანალიზი - "ხალხს იმედი გაუცრუვდა, ეგონათ, რომ რეალური პროცესის დაწყების შესახებ გაიგებდნენ ამბავს და..."

ექსპერტმა გია ხუხაშვილმა "პალიტრანიუსის" ეთერში, ემა ტუხიაშვილის გადაცემა "360 გრადუსში" 31 მარტს გამართულ აქციაზე ისაუბრა, რომელსაც აზრთა სხვადასხვაობა მოჰყვა. - სალომე ზურაბიშვილის გამოსვლა კარგი იყო, ქვეყანაში არსებული ვითარება ძალიან კარგად იყო აღწერილი, გარკვეული ისტორიული ექსკურსიც გახლდათ... ყველას გვესმის, რომ 31 მარტი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი დღეა საქართველოს ისტორიაში და ყოველთვის ზეიმით აღვნიშნავდით. სამწუხაროდ, წინაწლებისგან განსხვავებით, ამჯერად ეს დღე დრამატიზმით არის აღსავსე, ვინაიდან, საკუთარმა ხელისუფლებამ ეგზისტენციალური არჩევნის წინაშე დაგვაყენა. რაც შეეხება ჩემს მოლოდინებს, ცოტა სხვაგვარად წარმომედგინა ყველაფერი. გასაგებია, რომ წინააღმდეგობის პლატფორმა შესაქმნელია. ეს აქამდეც გასაკეთებელი იყო, მაგრამ ეს არ უნდა ყოფილიყო ისევ პოლიტიკური ელიტის დომინირებით. ისევ საუბარია მაგიდაზე, რომელსაც პოლიტიკური პარტის ლიდერები პრეზიდენტთან ერთად მიუსხდებიან. პრობლემა ის არის, რომ ამ მაგიდის გარშემო მსხდომებსა და პროტესტის მონაწილეებს შორის არანაირი ბმა არ არის. კი ბატონო, შეიძლება პოლიტიკური მაგიდა შექმნა, მაგრამ თუ ეს პროტესტის მონაწილეებმა არ აღიარეს, ყველაფერი დარჩება მორიგ მცდელობად - გააკეთონ რაღაც. უნდა გვესმოდეს, რომ პარტიები ხალხის მხარდაჭერის გარეშე არაფერს წარმოადგენენ. როდესაც პოლიტიკურ ლიდერობაზე გაქვს პრეტენზია, პირველ რიგში, ხალხმა უნდა გაღიაროს. ასეთი აღიარება პირადად სალომე ზურაბიშვილს აქვს, მაგრამ არ აქვთ პოლიტიკოსებს. - თუმცა ამჯერად სალომე ზურაბიშვილის მიმართაც ისმოდა უკმაყოფილო შეძახილები. -ზუსტად იმიტომ, რომ სალომე ზურაბიშვილი ისევ პარტიების კოორდინაციაზე საუბრობდა. სწორედ ამან გამოიწვია ხალხის იმედგაცრუება და უკმაყოფილება. როგორც მოგახსენეთ, წინააღმდეგობის მოძრაობა სხვაგვარად წარმომედგინა. ამ პროცესში ყველას თავისი როლი აქვს, მაგრამ მთავარი როლი მაინც ხალხს, იმ სოციალურ და პროფესიულ ჯგუფებს ეკუთვნით, რომელთა მარშები არა ერთხელ ვიხილეთ. სწორედ ეს ხალხი უქმნის ხელისუფლებას რეალურ პრობლემებს. როდესაც წინააღმდეგობის მაგიდა იქმნება და იქ ამ ხალხისთვის სანდო ადამიანები არ არის წარმოდგენილნი, სკეპტიციზმი ჩნდება, იქმნება განცდა, რომ ვიღაც პოლიტიკოსები სადღაც რაღაც გადაწყვეტილებებს იღებენ და ამის შესახებ ხალხს საქმის კურსში არ აყენებენ. ალბათ, ეს უკმაყოფილებაც იმით იყო განპირობებული, რომ ხალხს იმედი გაუცრუვდა, ეგონათ, რომ რეალური პროცესის დაწყების შესახებ გაიგებდნენ ამბავს, ახალი ლიდერების გამოკვეთის პერსპექტივას დაინახავდნენ, რომ მათ წარმომადგენლებსაც მიიწვევდნენ იმ მაგიდასთან, სადაც პოლიტიკურ გადაწყვეტილებებს მიიღებენ. - როგორ გგონიათ, რატომ ვერ შეძლო სალომე ზურაბიშვილმა იმ მოლოდინების გამართლება? - არ ვიცი, სალომე ზურაბიშვილი ძალიან კარგი სახელმწიფო მოღვაწეა, მას უამრავი ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე აქვს გაკეთებული, როგორც ქვეყნის გარეთ, ასევე - ქვეყნის შიგნით. პირადი გამბედაობის და გმირობის მაგალითებიც არა ერთხელ გვაჩვენა და ეს დასაფასებელია. თუმცა, ერთია, რომ ისტორიამ მას ძალიან რთული, მძიმე მისია დააკისრა და საზოგადოებაც აძლევს საერთო, ეროვნული ლიდერის მანდატს, მაგრამ მეორე საკითხია, რამდენად არის ის მზად ამ უზარმაზარი ტვირთის სატარებლად? ხალხს ჰქონდა მოლოდინი, რომ იმ მაგიდაზე, სადაც პოლიტიკური გადაწყვეტილებებს მიიღებენ, მათაც მიიწვევდნენ. საზოგადოება რატომ არ აღიარებს ოპოზიციონერ პოლიტიკოსებს და რატომ არის გაბრაზებული? იმიტომ, რომ არჩევნებში ხალხის მიერ მინიჭებული მანდატი ვერ დაიცვეს. ამის მიუხედავად, პოლიტიკოსებს არჩევნების შემდეგ არაფერი გაუკეთებიათ იმისათვის, რომ რეალურ ლიდერებად ქცეულიყვნენ და დიდ საპროტესტო მოძრაობას ჩადგომოდნენ სათავეში. ხალხის ნდობა ვერ დაიბრუნეს, ხელოვნურად კი - არაფერი გამოვა. სალომე ზურაბიშვილის გამოსვლაში სწორედ ეს ხელოვნურობა გამოჩნდა. ისევ ის თქვა, რომ ოპოზიციის პოლიტიკოსები დასხდებიან მაგიდასთან და რაღაცას მოითათბირებენ. მე მიჩნდება კითხვა - კარგი, რაღაცას მოითათბირებენ, მერე რა ხდება? - როგორც სალომე ზურაბიშვილი ამბობს, გაგრძელდება პარტიებს შორის ძლიერი კოორდინაცია. - პარტიებს შორის კოორდინაცია რას წყვეტს? - როგორც ჩვენ ვნახეთ, ერთობა მიუღებელია ან სხვადასხვაგვარად ესმით პოლიტიკურ ძალებს. - კი მაგრამ, კოორდინაცია რას ცვლის, თუ ამ პარტიებს ბმა არ ექნებათ საპროტესტო მოძრაობასთან? - როგორ არ აქვთ ბმა? მაგალითად, &bdquo;ნაციონალური მოძრაობა“ ამბობს, რომ ხალხის დაკვეთა არის ერთიანობა. - რადგან &bdquo;ნაციონალური მოძრაობა“ ამბობს, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მართლა ასეა! &bdquo;ნაციონალებმა“ სააკაშვილის ორი დიდი პორტრეტიც გამოფინეს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ იქ შეკრებილი ხალხი მიშაზე ლოცულობს! მათი ლოგიკა მავნებლობის ძალიან დიდ ელემენტს ატარებს, ყოველთვის თავისკენ ექაჩებიან საბანს. არადა ხალხი არც &bdquo;ნაციონალურ მოძრაობას“ აღიარებს და არც სხვა რომელიმე პოლიტიკურ ლიდერს. აბა, რომელიმე პოლიტიკოსმა საკუთარი პარტიის სახელის სახელით დაუძახოს ხალხს, თუ გამოვა ვინმე?! ოპოზიციის პოლიტიკოსებს, არჩევნებიდან მოყოლებული, დღემდე ისიც კი ვერ გაურკვევიათ, რატომ არის ხალხი მათზე გაბრაზებული. მათ არაფერი გაუკეთებიათ ნდობის აღდგენისა და პატივისცემის დამსახურებისთვის. - პოლიტიკურ ლიდერებს აქციაზე მყოფი ადამიანების განწყობები რომ გაეზომათ, შეეძლოთ, თავადაც ესარგებლათ პოლიტიკური გამოსვლებით. - ნახეთ, როგორ აბსურდში ვცხოვრობთ: ოპოზიცია მიიჩნევს, რომ ვისაც ხელისუფლება ეჯავრება, ისინი ავტომატურად მისი მხარდამჭერია. ეს ასე არ არის, სინამდვილეში, ხალხს არ აქვს პოლიტიკური საყრდენი, გაბრაზებულია ხელისუფლებაზე, უნდა მისი ცვლილება, მაგრამ არ აღიარებს დღეს არსებულ ფორმალურ ალტერნატივას. ბიძინა ივანიშვილიც ასევე მიიჩნევს, რომ ვინც ოპოზიციაში არ არის, მასთან არის. სინამდვილეში ივანიშვილიც ცდება, &bdquo;ქართული ოცნების“ სხვა ლიდერებიც და ოპოზიციაც. ხალხში უზარმაზი პროტესტი და ენერგიაა, მაგრამ პოლიტიკური ლიდერების გარეშეა დარჩენილი. - შესაბამისად, ჩნდება შეკითხვა, ხომ არ გადაინაცვლებს ეს უზარმაზი პროტესტი სამზარეულოში? - ხელისუფლების გათვლაც ამაზეა. სწორად აღნიშნეთ, ივანიშვილს სურს, დააქუცმაცოს პროტესტი და ხალხი დატოვოს ლიდერის გარეშე. ლიდერი რა არის? ადამიანი ან ადამიანთა ჯგუფი, რომელიც პროტესტის კაპიტალიზაციას ახორციელებს. ოპოზიციის მიზანი უამრავი სოციალური და პროფესიული ჯგუფის თავმოყრა და კონსოლიდაციაა, ხელისუფლების მიზანი კი პირიქით - მათი დაშლა-დაქუცმაცება. თუ ერთი მხარე კონსოლიდაციას ვერ ახერხებს, ბუნებრივია, მეორე მხარე შეეცდება, ისევ სამზარეულოში დააბრუნოს. დღეს ხალხი სამზარეულოში არ ბრუნდება, მაგრამ ვერც კონსოლიდაცია ვერ ხერხდება, სინერგია ვერ ჩნდება. სინერგიას სჭირდება ლიდერი, თქვენ გინახავთ სადმე რამე - მხედართმთავრის გარეშე მოგებული?! რაც გინდა მაგარი არმია და კარგად გაწვრთნილი ჯარისკაცები გყავდეს, თუ ოფიცრები და მთავარსარდალი, ერთიანი პოლიტიკური გონი არ არის, ბრძოლა როგორ უნდა მოვიგოთ?! ხათუნა ბახტურიძე (სპეციალურად საიტისთვის)