როგორ აამღერა აბიტურიენტმა გოგონამ ფილოსოფიის დოქტორი - რას ჰყვება სოციალურ ქსელში გავრცელებული ვიდეოს გმირი? - კვირის პალიტრა

სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გავ­რცელ­და ვი­დეო, სა­დაც თი­ნე­ი­ჯე­რი გო­გო­ნა, აბი­ტუ­რი­ენ­ტი - ხა­ტია აბა­ში­ძე, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე ტე­ლე­მა­ყუ­რე­ბელ­მა ერთ-ერთი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი­დან გა­იც­ნო, ფი­ლო­სო­ფი­ის დოქ­ტორ, ბა­თუ­მელ გი­ორ­გი მა­სალ­კინ­თან ერ­თად, ყვე­ლას­თვის ცნო­ბილ სიმ­ღე­რას - "ისევ მი­დი­ხარ“ არა­ფორ­მა­ლურ გა­რე­მო­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად ას­რუ­ლებს. ვი­დეო, რო­მე­ლიც ხა­ტი­ამ ასე და­ა­სა­თა­უ­რა: "ერთხელ, ფი­ლო­სო­ფი­ის დე­პარ­ტა­მენ­ტში", ვირუ­სუ­ლად გავ­რცელ­და და დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.

AMBEBI.GE გი­ორ­გი მა­სალ­კინს და­უ­კავ­შირ­და და ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რა.

- რას გვე­ტყვით ვი­დე­ო­ზე, რო­მელ­მაც ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე მო­იც­ვა, რო­მელ­შიც ხა­ტია აბა­ში­ძეს­თან ერ­თად, ცნო­ბილ სიმ­ღე­რას ას­რუ­ლებთ...

- მარ­თლაც გა­საკ­ვი­რია, რომ ასე აი­ტა­ცეს ეს ვი­დეო. არა­ფორ­მა­ლუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ყვე­ლას­თვის ნაც­ნო­ბი სიმ­ღე­რის ერთი კუპ­ლე­ტის წამ­ღე­რე­ბა დი­დად პო­პუ­ლა­რუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ეს ორმა გა­რე­მო­ე­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა - პირ­ვე­ლი - ამ სიმ­ღე­რის უშუ­ა­ლო შემ­სრუ­ლე­ბე­ლია, 17 წლის ხა­ტია აბა­ში­ძე. მე არა­ნა­ი­რი ამ­ბი­ცია არას­დროს მქო­ნია, მემ­ღე­რა. სა­ერ­თო­დაც არ ვმღე­რი. ახლა კი მე­უღ­ლე მე­ხუმ­რე­ბა, - შე­გიძ­ლია მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. ქუ­ჩა­ში მა­ჩე­რე­ბენ და მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ბა­ტო­ნო გი­ორ­გი, რა კარ­გად მღე­რი­თო... არა­და, ხა­ტია მღე­რის კარ­გად, ის მარ­თლაც უნი­ჭი­ე­რე­სი გო­გო­ნაა.

ამ ვი­დე­ოს პო­პუ­ლა­რო­ბის მე­ო­რე მი­ზე­ზი მისი პო­ზი­ტი­უ­რო­ბაა, რო­მე­ლიც ხალ­ხს ასე მო­ე­ნატ­რა. კო­მენ­ტა­რებს ხომ ვკი­თხუ­ლობ და ყვე­ლა ძა­ლი­ან თბი­ლია, რაც "ფე­ის­ბუ­ქის­თვის“ ცოტა უჩ­ვე­უ­ლოა.

ხა­ტია ცხოვ­რობს ხელ­ვა­ჩა­უ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ჭარ­ნალ­ში. ჩემი მე­გობ­რის შვი­ლია, მა­მა­მი­სი ფი­ლო­სო­ფოსი მე­რაბ აბა­ში­ძეა, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად სო­ფელ­ში ცხოვ­რობს. დედა დო­ნა­რი ჭე­ლი­ძე მას­წავ­ლე­ბე­ლია. ჭარ­ნა­ლი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და ის­ტო­რი­უ­ლი სო­ფე­ლია, იქა­უ­რო­ბას ხში­რად ვსტუმ­რობთ.

ხა­ტია ახლა აბი­ტუ­რი­ენ­ტია და პე­და­გო­გებ­თან ბა­თუმ­ში და­დის. ზოგ­ჯერ კი, როცა შეს­ვე­ნე­ბა აქვს, ჩემ­თან გა­მო­ირ­ბენს ხოლ­მე. ხან კომ­პი­უ­ტე­რი სჭირ­დე­ბა, ხან რა­ღა­ცის ამო­ბეჭდ­ვა უნდა. მერე, როცა ჩვენ­თან ლექ­ცი­ე­ბი დას­რუ­ლე­ბუ­ლია, ასე დაჯ­დე­ბა კომ­პი­უ­ტერ­თან. მე იქ ჩემს სა­მუ­შაო მა­გი­დას­თან ვმუ­შა­ობ ხოლ­მე, ჩარ­თავს ტე­ლე­ფონს და მღე­რის... ეს ჩვე­ნი მე­სა­მე ერ­თობ­ლი­ვი ნამ­ღე­რია, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ზე დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მე­კი­თხე­ბი­ან, სპონ­ტა­ნუ­რი იყოო? არ იყო სპონ­ტა­ნუ­რი, ვი­ცო­დი, რომ ტე­ლე­ფო­ნი ჩარ­თუ­ლი იყო, მაგ­რამ არას­დროს ვიცი, რას გა­უშ­ვებს, რო­დის გა­უშ­ვებს ან რო­მელ მო­ნაკ­ვეთს. ისე კი, მე­გო­ნა, რომ ეს ჩა­ნა­წე­რი მა­ინც ვიწ­რო წრის­თვის იქ­ნე­ბო­და - ამას არ ვე­ლო­დი, თო­რემ უკე­თე­სად მო­ვემ­ზა­დე­ბო­დი... თუმ­ცა შე­საძ­ლოა მომ­ზა­დე­ბას საქ­მეც გა­ე­ფუ­ჭე­ბი­ნა. ჩა­ნა­ფიქ­რი იყო ისე­თი, რომ უნდა ავ­ყო­ლო­დი ერთ კუპ­ლეტ­ში, რად­გა­ნაც მთელ კუპ­ლეტს ჩემი ხმით ვერ ვქა­ჩავ. მოკ­ლედ, ასე წა­ვიმ­ღე­რე. მაგ ვი­დე­ო­ში კი­დევ ერთი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი მო­მენ­ტია, რაც ხა­ტი­ამ კარ­გად გა­მო­ი­ყე­ნა. ბო­ლოს რომ უბ­რუნ­დე­ბა მა­ყუ­რე­ბელს, კა­მე­რას უყუ­რებს და იღი­მის. მი­ი­ღეთ ღი­მი­ლით ჩვენ­გან ის, მა­ნამ­დე რაც შე­მოგ­თა­ვა­ზე­თო. ეს არ არის სე­რი­ო­ზუ­ლი შეს­რუ­ლე­ბა. ჩა­ნა­ფიქ­რი იყო ისე­თი, რო­გო­რიც არის. აქ უშუ­ა­ლო­ბაა მთა­ვა­რი.

- ხა­ტია, ერთ-ერთი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო, მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტის კონ­კურ­სან­ტი იყო... კარ­გად მღე­რის...

- კი. ბა­თუმ­ში მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში და­დის. 24 სა­ა­თი სულ რა­ღა­ცით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი. წერს ლექ­სებს, უკ­რავს ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, ეუფ­ლე­ბა სა­ო­პე­რო ვო­კალს, აბა­რებს ფი­ლო­ლო­გი­ურ­ზე. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩემს თვალ­წინ გა­ი­ზარ­და არა მუ­სი­კა­ლუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ცხა­დია. რაც შე­ე­ხე­ბა პრო­ფე­სი­ას, მე­ნე­ჯმენტს, თუ გარ­კვე­ულ სა­კი­თხებს, რო­გორც შე­მიძ­ლია, რჩე­ვას ვაძ­ლევ. მშობ­ლე­ბიც ხელს უწყო­ბენ, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, პე­და­გო­გი­უ­რად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი ხალ­ხია, რაც ბევ­რს ნიშ­ნავს. ბავ­შვი ბევ­რს მუ­შა­ობს, იღ­ლე­ბა და აქაც გარ­კვე­ულ რჩე­ვებს ვაძ­ლევ, დრო რო­გორ გა­და­ა­ნა­წი­ლოს.

- თქვენ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ. თქვე­ნი გვა­რი ქარ­თუ­ლი არ არის, - სა­და­უ­რია?

- ჩემი გვა­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად, ექ­სკლუ­ზი­უ­რია. სლა­ვუ­რია ან ფი­ნო­უ­გო­რუ­ლი წარ­მო­შო­ბი­საა, რად­გან ეს გვა­რი რუ­სეთ­შიც საკ­მა­ოდ იშ­ვი­ა­თია... მა­სალ­კი­ნე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში XIX სა­უ­კუ­ნე­ში გა­ურ­კვე­ვე­ლი მი­ზე­ზით ჩა­მო­სახ­ლდნენ და შემ­დეგ გვა­რი აქ გა­ქარ­თველ­და. ამ­ჟა­მად ჩვენს ოჯახ­ში მა­მა­კა­ცი ოთხნი ვართ - სამი ძმა და ერთი ძმის­შვი­ლი. 2 ძმას ორ-ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი ჰყავს. მხო­ლოდ ერთს ჰყავს გვა­რის გა­მაგ­რძე­ლე­ბე­ლი - და­ვით, და­ვი­თის ძე მა­სალ­კი­ნი. წაიკითხეთ ვრცლად