როგორ ცხოვრობს პროფესიით ბიბლიოთეკარი, მებაღე, მეფუტკრე და მეყვავილე 87 წლის ევა? - კვირის პალიტრა

ამ 87 წლის ქალ­ბა­ტონს ჩვენ­ში მისი საქ­მე­ე­ბით იც­ნო­ბენ. მუ­დამ შრო­მა­შია და ნაშ­რო­მიც ყო­ველ­თვის სა­უ­კე­თე­სო აქვს. ევა ოთა­რაშ­ვი­ლის ჯუჯა კაკ­ლებ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში უკვე კარ­გა ხა­ნია სა­ხე­ლი გა­ით­ქვა.

წლე­ბის წინ მიზ­ნად და­ი­სა­ხა, სა­კუ­თა­რი კაკ­ლის ბაღი ჰქო­ნო­და და სა­წა­დელ­საც ძა­ლი­ან მალე მი­აღ­წია - სა­უ­კე­თე­სო ბაღი გა­ა­შე­ნა. ის მხო­ლოდ მე­ბა­ღე არ არის, პრო­ფე­სი­ით ბიბ­ლი­ო­თე­კა­რი, მეყ­ვა­ვი­ლე და მე­ფუტკრეც არის, მოკ­ლედ, მრა­ვალ­მხრი­ვი ადა­მი­ა­ნია და ამა­ში მისი ინ­ტერ­ვი­უს წა­კი­თხვი­სას დარ­წმუნ­დე­ბით.ევა ოთა­რაშ­ვი­ლი:

- და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე ახალ­სო­ფელ­ში, თი­ა­ნე­თი­დან სამი კი­ლო­მეტ­რით ზე­მო­თაა ჩემი სო­ფე­ლი. ტექ­ნი­კუ­მი რომ და­ვამ­თავ­რე, ერთი წელი უმუ­შე­ვა­რი ვი­ყა­ვი და 1960 წელს საყ­დრი­ო­ნის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში დავ­საქმდი. მერე პუშ­კი­ნის სა­ხე­ლო­ბის პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე და და­ვამ­თავ­რე. 1972 წელს საყ­დრი­ონ­ში და­ვო­ჯახ­დი. მა­ნამ­დე, საყ­დრი­ო­ნის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში მუ­შა­ო­ბის 11 წლის სტა­ჟი მქონ­და და გო­გო­ებს ვა­ცი­ნებ­დი ხოლ­მე, სირ­ცხვი­ლიც კი იყო, აქ რომ არ გავ­თხო­ვი­ლი­ყა­ვი-მეთ­ქი... საყ­დრი­ონ­ში სა­ბიბ­ლი­ო­თე­კო საქ­მი­ა­ნო­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ გა­ვა­ჩა­ღე - 500 წიგ­ნამ­დე ჩა­ვი­ბა­რე და ბო­ლოს 6000 წიგ­ნამ­დე ავე­დი. 13 წე­ლი­წა­დი და­ქი­რა­ვე­ბულ ბი­ნა­ში ვი­ყა­ვით, ერთი ოთა­ხი გვქონ­და. მერე კულ­ტუ­რის გან­ყო­ფი­ლე­ბამ ფი­ნუ­რი კო­ტე­ჯი ჩაგ­ვიდ­გა, იქ დავ­ბი­ნავ­დით და საქ­მე იქ გა­ვაგ­რძე­ლეთ... იმ წლებ­ში დიდი სო­ფე­ლი იყო (780 მცხოვ­რე­ბი) და 500 მკი­თხვე­ლი სულ ყო­ველ­თვის მყავ­და. ახლა სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბა შემ­ცი­რე­ბუ­ლია - 200 მო­სახ­ლეა. ახალ­გაზ­რდო­ბა წა­ვი­და - ზოგი ქა­ლაქ­ში, ზოგი - უცხო­ეთ­ში.

- ალ­ბათ ბევრ ადა­მი­ანს, მათ შო­რის ბავ­შვს, შე­აყ­ვა­რეთ წიგ­ნის კი­თხვა?

- ისე იყო თა­რო­ებ­ზე წიგ­ნე­ბი გან­ლა­გე­ბუ­ლი, რომ ყვე­ლა მოს­წავ­ლის­თვის მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო და თი­თო­ე­ულ­მა იცო­და, წიგ­ნი სა­ი­დან უნდა აეღო და რა წა­ე­კი­თხა. ლი­ტე­რა­ტუ­რა ასე­ვე ეწყო მოზ­რდი­ლე­ბის­თვის - გან­ლა­გე­ბა ან­ბა­ნის და ავ­ტო­რე­ბის მი­ხედ­ვით იყო... მთა­ვა­რია მკი­თხვე­ლი გიყ­ვარ­დეს. ისე უნდა იმუ­შაო, რომ ისი­ნი და­ა­ინ­ტე­რე­სო და წიგ­ნი შე­აყ­ვა­რო. ჩემს ხელ­ში ბევ­რი ბავ­შვი გა­ი­ზარ­და. თუ რო­მე­ლი­მე წიგნს ისე და­აბ­რუ­ნებ­და, რომ წა­კი­თხუ­ლი არ ჰქონ­და, უკან გა­ვა­ტან­დი... ერთი მკი­თხვე­ლი წლე­ბის მერე გა­მო­მი­ტყდა, - თქვე­ნი ისე მე­ში­ნო­და, წიგ­ნი უკან არ გა­მა­ტა­ნო­სო. კი, ბევ­რი გავ­ზარ­დე და მე­ა­მა­ყე­ბა. მერე უფ­რო­სებ­თა­ნაც მივ­დი­ო­დი ოჯა­ხებ­ში, რომ წიგ­ნი წა­ე­კი­თხათ... ერთ მო­ხუცს ის­ტო­რი­უ­ლი წიგ­ნე­ბი უყ­ვარ­და, რომ წა­ი­ღებ­და და წა­ი­კი­თხავ­და, მერე მო­დი­ო­და და ში­ნა­არსს მიყ­ვე­ბო­და. შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მი­ზი­ა­რებ­და. მას­წავ­ლე­ბელს მე­ძახ­დნენ, მას­წავ­ლე­ბელ­თან ვი­ყა­ვი გა­ტო­ლე­ბუ­ლი. წაიკითხეთ ვრცლად