„გახარიას კომისიაზე მისვლით ოპოზიციურ ფლანგზე სიტუაცია კიდევ უფრო გაუარესდა“
"ქართულმა ოცნებამ" "ნაცმოძრაობის" გაუქმება გადადო. სამაგიეროდ, აქცენტი გახარიაზე გადაიტანა და ახლა ცდილობს ის "დიფ სთეითის" მთავარ აგენტად გამოაცხადოს, ოპოზიცია კი ამ პროცესში, გააზრებულად თუ გაუაზრებლად, "ოცნების" მხარეს აღმოჩნდა იმის გამო, რომ არჩევნებში მონაწილეობას არ გამორიცხავს... საინტერესო ის არის, რომ არჩევნებში არმონაწილეობის მომხრე ოპოზიციას ჯერ არ უთქვამს, ხელისუფლების დამარცხებას როგორ აპირებს. ასევე გაურკვეველია, რა ბედი ელოდება სალომე ზურაბიშვილის ეგიდით შექმნილ ერთიანობის ფორმატს. რა პროცესების მანიშნებელია ეს, ამ საკითხებზე პოლიტიკის ანალიტიკოსებს, გია ხუხაშვილსა და ირაკლი მელაშვილს ვესაუბრეთ.
"ჩვენ, ფაქტობრივად, ოპოზიცია არა გვყავს"
გია ხუხაშვილი: - ფაქტია, საზოგადოებაში ჩვენი განვითარების ვექტორის დეგრადაციის პროცესი აშკარად იგრძნობა. სულ სხვა საკითხია, რომ პროტესტი აქტიურ ფაზაში ვერ გადადის, იმდენად აქტიურში, რომ ხელისუფლებას მოსთხოვო რაღაცის შეცვლა. ჩვენ გვყავს ხელისუფლება, რომელიც მხოლოდ ძალაზე რეაგირებს, სხვა არგუმენტებს, სამწუხაროდ, არ აღიარებს და ურაპატრიოტიზმსა და ფსევდორელიგიურობას ამოფარებული საზოგადოებრივი აზრით მანიპულირებას ცდილობს. ამ დროს ვერ ხერხდება პროტესტის ისე კონსოლიდირება, რომ ხელისუფლება აიძულოს, დაჯდეს მოლაპარაკების მაგიდასთან. "ოცნება" ელის, რომ ვიზალიბერალიზაციას შეექმნება პრობლემები და ამას პროპაგანდისტულად უკვე ისე ფუთავენ, თითქოს სუვერენიტეტი უფრო მეტი ღირს, ვიდრე ვიზალიბერალიზაცია და ისევ ამ ურაპატრიოტულ ნარატივს ეფარებიან. ის, რომ პროტესტი ძალას ვერ იკრებს, ჩემი აზრით, ოპოზიციის პასუხისმგებლობაა - ვერ ახერხებენ ამ პროტესტის სტრუქტურირებას, ძალის მოკრებას, კონსოლიდაციას, სარდლის გარეშე კი ვერც ერთი არმია ომს ვერ იგებს - ასეთი რამ ბუნებაში არ არსებობს. ამასობაში ქართული სახელმწიფო ძალიან ზიანდება. საბედნიეროდ, ამას ჯერ შეუქცევადი ხასიათი არ მიუღია, მაგრამ ფაქტია, ვითარება ყოველდღიურად სულ უფრო მძიმდება.
- ამ კვირაში თვალში საცემი იყო ისრების გადატანა გახარიაზე, როგორც "ოცნების", ასევე ოპოზიციის მიერ. თქვენი შეფასებით, ეს რას ნიშნავს და როგორ შეიძლება პროცესები განვითარდეს თუნდაც ოპოზიციურ ფლანგზე?
- სამწუხაროდ, ჩვენ გვყავს არალეგიტიმური ხელისუფლება, მაგრამ ამავე დროს გვყავს არალეგიტიმური ოპოზიცია. მასაც არა აქვს დიდი მხარდაჭერა ხალხში. შესაბამისად, როდესაც არ იცი, რა გააკეთო, სხვისკენ თითის გაშვერაზე გადადიხარ. მათი სამიზნე ხელისუფლება უნდა იყოს, მაგრამ საკუთარ შეცდომებში, უსუსურობაში ვიღაცას უნდა დასდონ ბრალი, თორემ გახარია ახლა რასაც ამბობს, ეს პოლიტიკური ტაქტიკის საკითხია. თუნდაც ის, რომ დღემდე არ ამბობს, მიიღებს თუ არა თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობას. ამის გამო მისი დამუნათება და გაკრიტიკება, სტიგმატიზება და მძიმე შეფასებები აზრს მოკლებულია. ეს ისევ "ოცნების" ინტერესებშია და ბიძინა ივანიშვილის წისქვილზე ასხამს წყალს. კატათაგვობანას თამაშობენ და გახარიას კომისიაზე მისვლით თუ ხელისუფლებამ რაიმე პოზიტიური შედეგი მიიღო, ის არის, რომ ოპოზიციურ ფლანგზე სიტუაცია კიდევ უფრო გაუარესდა, მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ეს პროცესი რაღაც ჭორაობა იყო და საგნობრივი არაფერი ყოფილა.
- რა შეიძლება მოხდეს?
- დღევანდელ ვითარებაში პროგნოზი ძალიან რთულია, რადგან ბევრი სუბიექტური ფაქტორი ზემოქმედებს ამ პროცესებზე და სამწუხაროდ, არა მხოლოდ შიდა, არამედ საგარეო პოლიტიკურიც. საქართველოში პროცესების განვითარება დიდწილად დამოკიდებულია იმ დიდ გლობალურ პროცესზე, რაც უკავშირდება ახალი მსოფლიო წესრიგის დამკვიდრებას. აშკარაა, რომ ეს პროცესი მიდის, ხოლო ეპიცენტრში უკრაინაა და იქ პროცესების განვითარება პირდაპირ აისახება საქართველოს მომავალზეც. კიდევ უფრო რთულია პროგნოზირება, იმიტომ, რომ ძალიან სუბიექტური ფაქტორი შემოვიდა პროცესში აშშ-ის ახალი ადმინისტრაციის სახით, რომელსაც შეუძლია დილით ერთი თქვას და საღამოს სრულიად განსხვავებული გადაწყვეტილება მიიღოს. მგონი, ტრამპმა თვითონაც არ იცის, ხვალ დილით რომ გაიღვიძებს, რას იტყვის და ჩვენ რა პროგნოზი უნდა გავაკეთოთ? ერთადერთი, რაც ზუსტად ვიცი, ის არის, რომ ქართულმა პოლიტიკურმა სპექტრმა უნდა იპოვოს ხალხთან მისასვლელი გზა. დღეს პოლიტიკური კლასი ცალკე ცხოვრებით ცხოვრობს და ხალხის პროტესტი - ცალკე. რამდენი მარში ვიხილეთ, მაგრამ ყველაფერი დაქსაქსული და ამას პოლიტიკური გონი, კონსოლიდაცია სჭირდება. მაგრამ პოლიტიკური კლასი არაფერს აკეთებს, რომ ხალხთან ხიდი გადოს, ნდობა დაიბრუნოს, ავტორიტეტი მოიპოვოს, რაღაც გეგმა შესთავაზოს. პარტიას, რომლის დაძახებულზეც ხუთასი კაციც არ გამოვა, პარტიას ვერ ვუწოდებთ.
- ძალიან უცნაური ვითარებაა, საზოგადოება, რომელიც ქუჩაში დგას, ფაქტობრივად, იმეორებს ოპოზიციის დიდი ნაწილის ნარატივს, რომ არჩევნებში არ უნდა მიიღოს მონაწილეობა, თუ "ოცნება" ყველაფერს არ დათმობს, მაგრამ დღეს ამაზე რატომ უნდა წავიდეს "ოცნება", არც ამ ხალხმა იცის და არც ოპოზიციამ და ფაქტობრივად, სასურველს რეალობად აცხადებენ. რატომ ვერ ახერხებს ოპოზიცია, რომ სათავეში ჩაუდგეს პროტესტს?
- ხელისუფლება მხოლოდ ძალას აღიარებს, სურს ძალით გადატეხოს წელში პროცესი. მას აღარ აწუხებს სხვა არაფერი - ადაპტაცია განიცადა ქუჩის გადაკეტვაზე, აჯარიმებს, აშანტაჟებს, იჭერს და ა.შ. პროცესი რაღაცნაირად მიჰყავს და მაინცდამაინც დიდ პრობლემას ვერ ხედავს ამ ყველაფერში. შესაბამისად, ის რომ დაამარცხო, ამ დიდი პროტესტის უფრო დიდი ძალის ფორმირება, კონსოლიდაცია უნდა მოახდინო. პროტესტი დაქსაქსულია, ამდენი მარში გაიმართა, ოღონდ ცალ-ცალკე და წარმოიდგინეთ, გაერთიანებული ძალით, კონკრეტული ტაქტიკითა და სტრატეგიით რომ შეუტიონ ხელისუფლებას, ეს იმხელა ძალა იქნება, ნებისმიერ ხელისუფალს წალეკავს, მაგრამ არავინ არის, ვინც ამ ყველაფერს თავს მოუყრის. ერთადერთი, ვისაც შეეძლო ამის კაპიტალიზაცია, იყო სალომე ზურაბიშვილი, მაგრამ მისგანაც ვერ ვხედავთ სისტემურ აქტივობას. ეპიზოდურად რაღაცებს ცდილობს, მაგრამ ამას ვერ ექნება საჭირო ეფექტი. ამიტომ შეიძლება ვთქვათ, რომ ბიძინა ივანიშვილს პარტიების არ ეშინია. მათი ენა მშვენივრად იცის და კატათაგვობანას ეთამაშება. მას მხოლოდ ხალხის, ამ პროტესტის კონსოლიდაციის ეშინია. ამიტომ ხელისუფლება კიდევ უფრო მეთოდურად მუშაობს, რომ პროტესტი მეტად დაქსაქსოს და საბოლოოდ სამზარეულოებში გადაიტანოს. ხელისუფლებას აქვს თავისი გეგმა და გეგმაზომიერად მუშაობს მეტ-ნაკლები წარმატებით, ოპოზიციას კი არც გეგმა აქვს და არაფერს აკეთებს, რომ ამას დაუპირისპირდეს. ეს არის ხელისუფლების კოზირი. ის ოპოზიციის სისუსტეზე დგას, მეტი საყრდენი დღეს "ოცნებას" არა აქვს და მათ შორის, თქვენ წარმოიდგინეთ, სისტემაში. სისტემა წკიპზეა, მაგრამ ამ სისტემაში ხალხი ფიქრობს, კი, არ მომწონს ეს ხელისუფლება, მე შეიძლება ავდგე და გადავიდე საბოტაჟის რეჟიმში, მაგრამ მერე რა ხდებაო? ის მეორე მხარეს ძალას, ზურგს ვერ ხედავს, რომ სისტემამ ჩამოშლა დაიწყოს.
- დღეს სიტუაციის განვითარების ორი სცენარია: "ოცნება" მიჰყვეს დინებას ან გააკეთოს რამე მოულოდნელი. ოპოზიცია რომელიმე ამ სცენარისთვის რაიმე ფორმით ემზადება?
- მათ ოპოზიცია პირობითად შეიძლება ვუწოდოთ, უფრო კომენტატორებად იქცნენ. მიჰყვებიან ხელისუფლების დღის წესრიგს და მერე აკეთებენ ამაზე კომენტარებს. ჩვენ არა გვყავს ისეთი ოპოზიცია, რომელიც სისტემურად იმოქმედებდა. ინდივიდუალურად რომ გზაზე გადადგებიან და გზის გადაკეტვაში მიიღებენ მონაწილეობას, ეს პოლიტიკური პროცესი კი არა, ინციდენტური გამოხდომებია და მეტი არაფერი. ჩვენ, ფაქტობრივად, ოპოზიცია არა გვყავს. ჩვენ გვყავს დღეს უზარმაზარი არმია, რომელსაც არა ჰყავს სარდლობა, ოპოზიციას კი ხელის განძრევა არ უნდა. თუ რაღაცა მოხდა, მერე ხელისუფლებაში მოსვლა კი უნდათ, მაგრამ ამ გზის გავლა არ სურთ. მანქანის მძღოლობაზე აცხადებენ პრეტენზიას, მაგრამ საჭესთან კი არ სხდებიან, უკანა სავარძელზე არიან მოკალათებული და ელოდებიან, მანქანა როდის მიიყვანს A-დან B წერტილამდე. მანქანა უნდა მართო, მაგრამ არც მართვა შეუძლიათ და არც მაინცდამაინც დიდი სურვილი აქვთ.
- რას ფიქრობთ, სალომე ზურაბიშვილის პლატფორმა ჩავარდა? რა შეიძლება გააკეთოს?
- რას ნიშნავს პლატფორმა? კიდევ ერთხელ ვამბობ - პოლიტიკური პარტიები, ცალ-ცალკე თუ ერთად, დღეს ლეგიტიმურები არ არიან. პროტესტი არც ერთ პარტიას არ იკარებს, არც ცალ-ცალკე და არც ერთად. მე მესმის ისეთი პლატფორმის აზრი, სადაც ისხდებიან მსახიობები, ექიმები, მასწავლებლები, სხვადასხვა სოციალური და პროფესიული ჯგუფის წარმომადგენლები, რადგან მათში არის ძალა, რომელსაც შეუძლია ხელისუფლება დაამხოს, და არა პარტიებში, რომელთაც ხალხი მხარს არ უჭერს. სალომე ზურაბიშვილს მილიონჯერ შევთავაზე, რომ ეს გაეკეთებინა, მაგრამ რატომღაც არ აკეთებს.
"ეს ოპოზიციას მარგინალიზაციამდე მიიყვანს"
ირაკლი მელაშვილი: - ვიზალიბერალიზაციის გაუქმების საკითხით დავიწყებ. "ოცნებას" შეუძლია "დიფ სთეითს" დააბრალოს ყველაფერი, ახალი მსოფლიო შეთქმულება მოიგონოს, მაგრამ ფაქტია, ქვეყანას თუ ვიზალიბერალიზაციის გაუქმების საკითხი დაუდგა, ეს განუზომლად გააუარესებს ჩვენი მოქალაქეების მდგომარეობას და არა მხოლოდ იმით, რომ ევროპაში მოგზაურობის საშუალება შეეზღუდებათ, იმითაც, რომ ძალიან ბევრი ჩვენი მოქალაქეა ევროპაში წასული ლეგალურად თუ არალეგალურად და ამით სერიოზული პრობლემები შეექმნებათ, ეს კი გაართულებს სოციალურ ფონსაც. მაგრამ, სოცქსელებში ვუყურებ, "ოცნების" მომხრეები იხტიბარს არ იტეხენ. როდესაც პროტესტი დაიწყო, მაშინაც ვთქვი, ეს საბჭოთა საქართველოს ბოლო ბრძოლაა ევროპული საქართველოს წინააღმდეგ-მეთქი. იქით მხარეს დგანან ადამიანები, რომლებმაც ათწლეულების განმავლობაში ვერ იპოვეს თავი ახალ სისტემაში და ამას აბრალებენ კაპიტალიზმს, ამერიკას, ევროპას და ა.შ. ისინი ფიქრობენ, რომ საბჭოთა კავშირში რომ ეცხოვრათ, ბევრად წარმატებული იქნებოდნენ. დღეს "ქართული ოცნება" ამ კატეგორიას ეყრდნობა და მასში უფრო აღვივებს განწყობას, რომ ყველაფერში დამნაშავე დასავლეთია.
- საინტერესო ის არის, რომ გახარიას წინააღმდეგ "ოცნებას" ოპოზიციაც აჰყვა, მაგრამ სხვა ბრალდებებით, თუ რატომ მივიდა კომისიაში და რატომ არ აწერს ხელს არჩევნებში აპრიორი არმონაწილეობას. პროცესების როგორ განვითარებას ელოდებით?
- როგორც ჩანს, საზოგადოებას ამზადებენ, რომ კიდევ უფრო გართულდება ურთიერთობა ჩვენს დასავლელ პარტნიორებთან და უფრო დაგვაახლოებენ ავტორიტარულ ქვეყნებთან. ამ დღეებში აზერბაიჯანში იყო ყაველაშვილი, რომელიც დაწერილ ტექსტს კითხულობდა, მაგრამ საინტერესო ის იყო, ეს ვინც დაუწერა, იქ რა ჩადო. თქვა, საქართველოსა და აზერბაიჯანს ერთნაირად ებრძვიან და ორივე ერთნაირად იცავს საკუთარ სუვერენიტეტსო. დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებების დაცვის მხრივ ჩვენ არასოდეს ვყოფილვართ აზერბაიჯანის დონეზე, ყოველთვის გამორჩეული ვიყავით იმით, რომ ჩვენი ქვეყანა თავისუფალი სამყაროს ნაწილი იყო. საით მიჰყავს "ქართულ ოცნებას" ქვეყანა და რა ტიპის მმართველობა სურს, იმ ტექსტში კარგად ჩანდა. "ოცნებას" არ უნდა ევროპა იმიტომ, რომ ევროპა სთხოვს დემოკრატიულ სტანდარტებს, ღია საზოგადოებას, თავისუფალ მედიას, ეს ყველაფერი კი საფრთხეს უქმნის ხელისუფლებას, მათ ეშინიათ, რომ დემოკრატიის პირობებში ძალაუფლებას დაკარგავენ, ამიტომ სურთ დემოკრატია მოსპონ და აზერბაიჯანის მსგავსი ავტოკრატია დაამყარონ.
- ამას ოპოზიცია რას უპირისპირებს? ადეკვატურია ის, რაც დღეს მათგან გვესმის?
- დღევანდელი პოლიტიკური პარტიები გასული არიან პოლიტიკური პროცესიდან და მიტინგებს ატარებს ხალხი. ამ პროტესტს ისინი არ და ვერ მართავენ, მხოლოდ დამკვირვებლების როლში არიან და ეს არის ყველაზე დიდი უცნაურობა. მე, მსგავსი რამ არ მახსენდება. ეროვნული მოძრაობის ერთი ძველი წარმომადგენელი შემხვდა, ჩვენ სხვადასხვა ბანაკში ხშირად გვიწევდა ყოფნა, და მითხრა, რა დრო დადგა, ადრე ლიდერები ერთმანეთს აქციებს ართმევდნენ და ახლა ამათ ოღონდ პასუხისმგებლობას ნუ ააღებინებ და მზამზარეულ პროტესტსაც ვერ იყენებენო.
- სალომე ზურაბიშვილის პლატფორმა საბოლოოდ ჩავარდა?
- პარტიების გაერთიანებას მაშინ აქვს აზრი, თუ ისინი მართავენ საპროტესტო აქციებს და ამისთვის სჭირდებათ კოორდინაცია, თუ მონაწილეობენ არჩევნებში და უნდათ ავტორიტარული ხელისუფლების დამარცხება, და მესამე - თუ მოლაპარაკების მაგიდასთან სხედან ხელისუფლებასთან და სჭირდებათ პოზიციების შეთანხმება და ერთიანი პოზიციებით გამოსვლა. არც ერთი ხდება, არც მეორე და არც მესამე. ასეთ ვითარებაში კი რომც გაერთიანდნენ, რა შეიცვლება? სალომე ზურაბიშვილთან მათი შეკრებების იდეა უკვე ჩავარდა და ამის მიზეზი ის არის, რომ თავიდანვე არასწორად დაიწყო. მიზნით უნდა დაწყებულიყო. ტაქტიკურ მიზანს, რომ ბოიკოტი გამოუცხადო არჩევნებს, გაერთიანება არ სჭირდება, რადგან ბოიკოტს ერთიანად აცხადებ თუ ცალ-ცალკე, არაფერი იცვლება. საერთოდ იდეა, რომ ბოიკოტმა შეიძლება გაგვაერთიანოს, აბსურდულია, რადგან ბოიკოტს გაერთიანება არ სჭირდება. მაგრამ, როდესაც საკითხი დგას, თუ რას გააკეთებენ პარტიები, ირჩევენ ყველაზე ცუდ გზას - პასიურ ბოიკოტს.
თუ არჩევნებზე არ მიდიხარ და გაიძახი, ავტოკრატიული რეჟიმია, მაშინ იმის ორგანიზება მაინც გააკეთე, რომ ჩაშალო არჩევნები. მოუწოდე მოსახლეობას, არ მივიდეს არჩევნებზე, მთელი შენი ძალა მიმართე აგიტაციაზე, რათა მოსახლეობის ისეთი დაბალი აქტიურობა იყოს, რომ არჩევნების ლეგიტიმაცია დადგეს კითხვის ქვეშ. ამასაც არ აკეთებენ, რაღაც გაბღენძილ პოზაში დგანან და მერე გაბრაზდებიან საზოგადოებაზე, ჩვენ ბოიკოტი გამოვაცხადეთ და საზოგადოებასაც უნდა გამოეცხადებინაო. ეს ყველაზე ცუდი გზაა და ამიტომაც არის ასეთი დაბნეულობა საპროტესტო მოძრაობაშიც. არ ჩანს თავი, ჯგუფი, რომელიც საპროტესტო ტალღას, ენერგიას ერთი წერტილისკენ მიმართავს. არის შეკრებები, გზა იკეტება, პროტესტი არსებობს, მაგრამ შედეგი რა არის?
- ოპოზიციის დიდი ნაწილი ამბობს, რომ არ მიიღებს მონაწილეობას არჩევნებში და რეალურად ამის გამო დაუპირისპირდნენ გახარიას... პარალელურად ოპოზიციის ნაწილი აცხადებს, რომ ვადამდელი საპარლამენტო არჩევნები აუცილებლად დაინიშნება. ასეთი ქაოსური მდგომარეობა სადამდე მიიყვანს ოპოზიციას?
- სადამდე მიიყვანს და სრულ მარგინალიზაციამდე. ოპოზიცია უკვე დამდგარია ამ გზას. თუ ხელისუფლებამ მოახერხა და ჩაატარა თვითმმართველობის არჩევნები ისე, რომ ოპოზიციამ უარი თქვა მონაწილეობაზე, მაშინ ეს პარტიები მარგინალიზაციის გზას დაადგებიან. დასავლეთიც პრაგმატული იქნება და მაშინვე გაჩნდება კითხვა (რამდენადაც ვიცი, უკვე არის გაჩენილი), თუ ვის წარმოადგენს ეს ხალხი და რამდენად დიდია მათი გავლენა საზოგადოებაზე. თუ ვინმე ისეთი ბრიყვია ოპოზიციაში, ვერ ხვდება, რომ დასავლეთს მხოლოდ სოცქსელების ანალიზითაც კი შეუძლია გააკეთოს დასკვნები, რამდენად პოპულარულია ჩვენი ოპოზიცია, მაშინ საერთოდ ლაპარაკს რა აზრი აქვს? უკვე რამდენიმე თვეა ვამბობ, თუ ასე წავიდა პროცესი, რომ არჩევნებში ოპოზიცია, ყოველ შემთხვევაში, ეს 4 პარტია მონაწილეობას არ მიიღებს, "ქართულ ოცნებას" გამარჯვებას ხონჩით მიართმევენ და ეს პარტიები თამაშგარედ დარჩებიან. შედეგიც იქნება ძალიან მარტივი - ოპოზიციის უფრო მეტად მარგინალიზაცია, დაპირისპირება პროტესტანტ საზოგადოებასთან და "ქართული ოცნების" გამარჯვება. "ქართული ოცნებისთვის" მოგებიანია, თუ ოპოზიციის დიდი ნაწილი არ წავა არჩევნებზე, ნაწილი წავა, ოპოზიციური ამომრჩეველი გაითიშება და ამ გათიშვის შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, უპრობლემოდ გაიმარჯვებს, ისე, რომ გაყალბებაც კი არ დასჭირდება. მერე ამას საერთაშორისო არენაზეც სათავისოდ გამოიყენებს, აი, ოპოზიციამ თავისი ნებით არ მიიღო მონაწილეობა, რადგან იცოდა, ვერ გაიმარჯვებდა და ყველანაირი გაყალბება მოგონილიაო, და ა.შ. - ანუ შარშანდელ შედეგებსაც "გააპრავებს". არადა, დარწმუნებული ვარ, ოპოზიცია რომ გაერთიანდეს, კარგად დააორგანიზოს ამომრჩეველი და თბილისში მაინც ჩართოს პროცესში - აგიტაციაში, უბნების დაცვაში - ვერანაირი ძალა ვერ შეძლებს, რომ ამ ხალხს მოუგოს. თბილისის მოგება კი არ არის პატარა საქმე...
როგორი დამოკიდებულებაც აქვს დასავლეთთან "ქართულ ოცნებას", რომ ცდილობს მტერი მოყვარედ წარმოაჩინოს და პროპაგანდისტული მეთოდებით შეცვალოს რეალობა, ჩემი აზრით, იმავეს აკეთებს ოპოზიციის ნაწილიც, როდესაც ცდილობს თუნდაც მხოლოდ თბილისის წართმევა გამოიყენოს ივანიშვილის სასარგებლოდ.
- საზოგადოების ის ნაწილი, ვინც ქუჩაშია, ამბობს, რომ ოპოზიციამ ივანიშვილის მიერ ჩატარებულ არჩევნებში არ უნდა მიიღოს მონაწილეობა. ფაქტია, ისინი არ წავლენ არჩევნებზე და მაშინ რა უნდა ქნას ოპოზიციამ?
- ამ ადამიანებს ექვსი თვეა უმტკიცებენ, რომ არჩევნებს ბოიკოტი უნდა გამოუცხადონ და ახლა სხვას რას ველოდებოდით? ეს საკითხი სოცქსელებშიც ძალიან აქტუალურია და მრჩება შთაბეჭდილება, რომ ოპოზიციაში ძალიან რადიკალური აზრის გამარჯვებას სწორედ ხელისუფლება უწყობს ხელს. მე ამის მტკიცებულება არა მაქვს, მაგრამ ხშირად მომხდარა ასე საქართველოს ისტორიაში ბოლო 35 წლის განმავლობაში. ერთია ის საზოგადოება, რომელიც რუსთაველზე ყოველ საღამოს იკრიბება, მაგრამ ეს არის მაინც მცირე ნაწილი, რამდენი ათასიც არ უნდა იყოს, და საზოგადოების დიდი ნაწილი, როგორც წესი, ყოველთვის რადიკალიზმის წინააღმდეგია. ამ მეთოდით კი, როდესაც ეუბნები, არჩევნებზე უარი უნდა თქვაო, და ალტერნატივად არაფერს სთავაზობ, რა უნდა გააკეთოს, სინამდვილეში ამით ფრუსტრაციაში აგდებ მათ, ვინც ხელისუფლების საწინააღმდეგოდ არის განწყობილი, ხვდება, რომ ხელისუფლება ბოიკოტით არ მიდის, რევოლუციის თავი არავის აქვს და არჩევნების გარდა, სხვა რა რჩება? იდეა, რომ ივანიშვილი ჩაალაგებს ჩემოდნებს და გაიქცევა, უკან გაჰყვებიან პარლამენტიც, მთავრობაც და ოპოზიციას დაუტოვებენ ქვეყანას, იმდენად არარეალურია, სერიოზულად არავინ განიხილავს, რამდენიმე ოპოზიციური ლიდერის გარდა, რომლებიც სერიოზული სახეებით ამბობენ, არჩევნებში მონაწილეობას მივიღებთ მაშინ, როდესაც ხელისუფლება გადადგება და გაიქცევაო.
რუსა მაჩაიძე