"უკვე რვა წლის ვარ და ისევ საწოლში ვისველებ... მამა მაიძულებს, დავიჩოქო და მუხლისჩოქით შემოვუარო მაგიდას, სანამ არ მივხვდები, რაც ჩავიდინე..." - როგორ ღუპავს ოჯახი შვილის მომავალს
ზოოპარკის ავტობუსი
უკვე ოთხის ვარ და ბაღში მივდივარ. ბაღში ყველაფერი ფერადია, არაფრით ჰგავს ჩვენს ჩამოღამებულ სახლს. მე ბაღი მომწონს. ბაღს მგონი, არ მოვწონვარ.
ვცდილობ, კუბიკებით კოშკი ავაშენო, მასწავლებელი მკლავში მკიდებს ხელს და მაბრუნებს:
- არ გესმის, ბიჭო? რამდენჯერ უნდა დაგიძახო?! - ძალიან არის გაბრაზებული. მე მისი გაბრაზება არ მინდოდა.
მეშინია, თუ მასწავლებელს არ მოვეწონები, ბაღში აღარ მომიშვებს. აქ ბევრი ბავშვი და ბევრი სათამაშოა, აქ იცინიან და მხიარულობენ. მე მომწონს ბაღი. ვჯდები გაუნძრევლად, დავყურებ საკუთარ ხელებს და ვცდილობ, არ ვიმოძრაო, რომ არ გავაბრაზო მასწავლებელი, მაგრამ ის მაინც მიწყრება.
- ამ ბავშვს რაღაც სჭირს, ასჯერ რომ დაუძახო, ზედაც არ გიყურებს, - ეუბნება მეორე მასწავლებელს. ის მიხსნის, რომ უზრდელობაა თუ პასუხს არ დავუბრუნებთ უფროსს. უზრდელი არ ვარ, უბრალოდ, ჩემი სახელი ჯერ კარგად არ ვიცი.
სახელით არავინ მომმართავს. მე გარდაცვლილი ძმის სახელი მქვია. ის დაიღუპა და მე დავიბადე. თითქოს მისი ჩანაცვლება მეცადოს. დედა მიყურებს ისეთი დაღლილი და სევდიანი თვალებით, თითქოს ამ დაბადებას ვერ მპატიობს. როცა ასე მიყურებს, მგონია, რომ ჩემ გამო დაიღუპა, ვწუხვარ ამის გამო, წუხილი არაფერს ცვლის. როგორც კი ვინმეს შემთხვევით წამოსცდება ჩემი სახელი, დედა და ბებია ტირილს იწყებენ. ტირიან მოთქმით, არა კი არ ტირიან, ცას შეჰბღავიან, საიქიოში ჩემი ძმის კვნესას ვგრძნობ, მისი ყველა ძვლისა და სისხლის ყველა წვეთის ტკივილს.
ისინი ტირიან დიდი ტირილით და მერე მოდის ღამე. ჩემი ურჩხულები იღვიძებენ, საწოლის ქვეშიდან მოხოხავენ, თავიანთი გრძელი და დაღმეჭილი თითებით საბნის ქვეშ ძვრებიან და ფეხებზე მეჭიდებიან. მეჭიდებიან და მიმათრევენ შავ-ბნელ სამყაროში. იქ, სადაც მიწა შეჭამს ჩემს სხეულს, სადაც ჭია-ღუა ამომიხრავს თვალებს, სადაც მარტოობა შთანთქავს ჩემს სულს, სადაც დამაწვიმს და დამათოვს, მაგრამ არავინ იქნება, რომ საბანი დამაფაროს, სადაც არავინ დამიცავს, არავინ შემიფარებს.
ვხედავ ოთახის შუაგულში როგორ დგას პატარა ხის კუბო, როგორ მაწვენენ მასში და განაჩენივით აჭედებენ სახურავს. დახმარებას ვითხოვ, მინდა, ვიყვირო, ცოცხალი ვარ-მეთქი, მაგრამ ხმა არ მაქვს. მინდა, სამყაროს გავაგებინო, დამიცვას, მაგრამ ძალა არ შემწევს. ჩემი ძახილი არავის ესმის.
ვწევარ საწოლში და სხეული მეყინება, თითქოს სისხლი აღარ მოძრაობს. მინდა, საბანი გადავწიო და გავიქცე, მინდა, დავუძახო საშველად დედას, მაგრამ ვფიქრობ, აი ახლა გავმოძრავდები და ამ ურჩხულებს კიდევ უფრო გავუღვიძებ მადას, რომ ისინი წამოიშლებიან, რათა ნაწილებად დამგლიჯონ და ცოცხლად შემჭამონ. დიდია შიში. მაინც ვერევი საკუთარ თავს, საწოლიდან გადმოვდივარ. ცივ იატაკზე ფეხისგულების შეხებას ჟრჟოლვა მოაქვს, თითქოს უკვე მოვხვედრილიყავი მიცვალებულების საუფლოში. გავრბივარ. გავრბივარ და მომდევენ. აი, ცოტაც, კიდევ ათი ნაბიჯი, ცხრა, რვა, შვიდი... სულ ცოტაც და დედასთან და მამასთან ვიქნები და მაშინ, მაშინ ვეღარ მომეკარება ვერანაირი ურჩხული, მაშინ მე მექნება დამცავი გარსი, რომელსაც ვერავინ შემოარღვევს, ვერავინ, ვისაც ჩემთვის ზიანის მოტანა უნდა.
- ამხელა ბიჭი ხარ, რა გატირებს, არ გრცხვენია? - მსაყვედურობს ჯერ კიდევ ძილის ბურუსში მყოფი დედა. სირცხვილი ჩემს შიშს ვერ ჯაბნის, ეს შიში სხვა ყველაფერს შთანთქავს. ამიტომ ახლა მაგარი ბიჭობის დრო არაა:
- მეშინია,- ვამბობ და ახლაღა ვხვდები, რომ მთელი სახე სველი მაქვს ცრემლით.
/ქეთი გაბინაშვილი/
რევაზ ინანიშვილის სახელობის "ერთი მოთხრობის" კონკურსის (2024) ერთ-ერთი გამარჯვებული მოთხრობა