"სალომე ზურაბიშვილი აპირებს მეორედ დაიხრჩოს თავი იმ მდინარეში, რომელშიც ერთხელ უკვე დაიხრჩო"
ბოლო პერიოდში, ოპოზიციის ერთი ნაწილი თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობის საკითხზე ლაპარაკობს, რომ მინიმუმ, მსჯელობაა დასაწყები. უკვე ისინიც იმეორებენ იმ არგუმენტებს, რასაც აქამდე არჩევნებში მონაწილეობის მომხრე პოლიტიკის ანალიტიკოსები ამბობდნენ. თუმცა მათ ამ პოზიციას, მონაწილეობის მოწინააღმდეგე ოპოზიციისა და საზოგადოების თავდასხმა და ლანძღვა მოჰყვა. საინტერესო კი ის არის, სალომე ზურაბიშვილმა, რომელიც აქამდე თითქოს ოპოზიციის გამაერთიანებლის როლს თამაშობდა, მხარი დაუჭირა არამონაწილეებს და ილაპარაკა ოპოზიციის ერთიანობის აუცილებლობაზე. რამდენად იქნება ზურაბიშვილი ოპოზიციის გაერთიანების ხელშემწყობი და როგორ შეიძლება განვითარდეს მოვლენები, ამ საკითხებზე პოლიტიკის ანალიტიკოსებს, დავით ზურაბიშვილსა და გია ხუხაშვილს ვესაუბრებით.
"სალომე ზურაბიშვილი აპირებს მეორედ დაიხრჩოს თავი იმ მდინარეში, რომელშიც ერთხელ უკვე დაიხრჩო"
დავით ზურაბიშვილი:
- ზურაბიშვილი მეორედ უშვებს ადრინდელ შეცდომას - 2005 წელს, როდესაც საგარეო საქმეთა მინისტრობიდან გადადგა, ძალიან მაღალი რეიტინგი ჰქონდა, რაც მალე ნულამდე დაიყვანა და ახლაც ზუსტად იმავეს იმეორებს. ის აპირებს მეორედ დაიხრჩოს თავი იმ მდინარეში, რომელშიც ერთხელ უკვე დაიხრჩო. ფანტასტიკურ რაღაცას ამბობს, რა დროს თვითმმართველობის არჩევნებია, სადაცაა ხელისუფლება ჩამოიშლებაო. საიდან ხედავს, რომ ხელისუფლება ხვალ-ზეგ ჩამოიშლება? სხვათა შორის, ადრეც ამბობდა, ხელისუფლება დანიშნავს საპარლამენტო არჩევნებსო... დღეს მსგავსი არაფერი ჩანს. ის ამით აქტივისტთა და ოპოზიციონერთა ნაწილის მხარეს დგება, თან იძახის, გავერთიანდეთო. როდესაც საჯაროდ მიმართავს მათ, ვინც ამ პოზიციას არ იზიარებს, მოდი, ერთად ვიყოთო, ეს ნიშნავს, რომ ეუბნება, შენი პოზიცია უარყავი და წამოდი ჩემკენო. რა თქმა უნდა, ასე არ მოხდება. ზურაბიშვილმა ამით თავს, როგორც გამაერთიანებელ ფიგურას, თუ ბოლო არ მოუღო, ამისკენ ნაბიჯი ნამდვილად გადადგა.
მოკლედ, სიტუაცია ძალიან მძიმეა - საერთოდ არავინ ერთვება არანაირ მსჯელობაში. არის მხოლოდ ცარიელი ემოციები, რას ჰქვია, მონაწილეობა ახსენეო. მე არ მახსოვს, ოპოზიციის ნაწილს ასეთი გავეშებული, ოპონენტის პირდაპირ დედის გინებამდე დასული პოზიცია ჰქონოდა. მაგალითად, ვახტანგ ხმალაძის პოზიცია მათ წარმოდგენებს რომ არ დაემთხვა, აღშფოთდნენ, ხმალაძე ამდენს როგორ ბედავსო, მაშინ, როცა წინა ხელისუფლების ძალიან ოდიოზური ფიგურები მისაღებად მიაჩნიათ. ამას თავი დავანებოთ, საერთოდ საკითხის განხილვაზე ამბობენ უარს. არა აქვთ არგუმენტი, თუ რატომ უნდა გამოუცხადონ ბოიკოტი არჩევნებს და ყველაფერი გადაყვანილი აქვთ მორალურ კატეგორიაში, თითქოს არჩევნებში მონაწილეობა უზნეობა, ამორალურობა და ყველასა და ყველაფრის ღალატი იყოს. რომ ეკითხები, ეს რაში გამოიხატებაო, ახსნა არა აქვთ. აბა, ტყუილად ვდგავართ აქ ამდენი ხანიო. თითქოს თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობა აქტივიზმის ალტერნატივა იყოს. პოლიტიკური პროცესი უფრო ფართოა, ვიდრე რუსთაველზე დგომა და აქტივიზმი.
ვისაც მკაფიოდ გვაქვს ჩამოყალიბებული აზრი, რომ თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობა აუცილებელია, მკაფიოდ ვამბობთ, რომ ბოიკოტი მხოლოდ დაგვაზარალებს. მერე რა ხდება? მერე ახერხებ ხელისუფლების დამხობას? თურმე ესენი გამყალბებლები არიან და არ შეიძლება მათთან ერთად არჩევნებში მონაწილეობა. ასეთ დროს არ ვიცი, რა ვთქვა ხოლმე, არ მინდა ვიფიქრო, რომ საღად აზროვნების უნარი დაკარგეს, ან პირად სარგებელს ხედავენ ამ არჩევნებში - ანუ ვერ ხედავენ თავიანთ თავს წინა პლანზე იმ შემთხვევაში, თუ არჩევნებში ჩაერთვებიან.
- ამბობენ, მონაწილეობით "ოცნების" ლეგიტიმაციას შევუწყობთ ხელსო.
- კი, ამბობენ, ამით ხელი შეეწყობა ბიძინას რეჟიმის გათეთრებასო, მაგრამ მერე რომ კითხვას ვსვამ, ვის თვალში გათეთრდება-მეთქი, არავინ მპასუხობს. ვინც დღეს ოპოზიციაშია, იმათ თვალში? რა თქმა უნდა, არა. დასავლეთის თვალში იქნება ეს რეჟიმი, ასე ვთქვათ, "გაპრავებული"? საფრანგეთის, გერმანიის, ინგლისის თუ ამერიკის თვალში? ვიღაც რომ გაიგებს, ხაზარაძე და გახარია არჩევნებში მონაწილეობენო, ვთქვათ, მაკრონი იტყვის, რა ვქნა, უნდა ვაღირო "ოცნება", რადგან ესენი მონაწილეობენ თვითმმართველობის არჩევნებშიო?
კარგი, ვდგავართ ქუჩაში, მაგრამ ნელდება ეს მუხტი, სადამდე შეიძლება ქუჩაში იდგე? თან თუ ასეთი კატეგორიული დამოკიდებულება იქნება არჩევნებში მონაწილეთა მიმართ, შეიძლება უფრო შემცირდეს რუსთაველზე ხალხის რაოდენობა. ბევრჯერ მომხდარა ასე.
ამ ბოლო დროს საერთოდ საოცარ რაღაცებს ვკითხულობ და ცოტა შემეშინდა კიდეც, რომ არანორმალურ სიტუაციაში გადავედით - თურმე, თუ ოპოზიცია დააპირებს არჩევნებში მონაწილეობას, ჩვენ ხომ არ შეგვიძლია "ოცნებას" დავუმტვრიოთ რაღაცები, მაშინ მივიდეთ და ამათ დავუმტვრიოთო. ლამის ბიძინას დაუჭირონ მხარი, ოღონდ ესენი დააზარალონ. აბსოლუტურად საღ აზრს არიან გაცილებული.
დავუშვათ, პოლიტპატიმრები ამბობენ, არ გვინდა მონაწილეობაო, მაგრამ ეს ხომ არ ნიშნავს, ის რომ პატიმარია, პოლიტიკურ პროცესებში ყველაფერში სწორია? ხომ შეიძლება, ეშლებოდეს? არჩევნებში მონაწილეობით ვინმე ამბობს, არ გახვიდეთ აქციაზე, პატიმრები არ უნდა გათავისუფლდნენ, უარს ვამბობთ ამ მოთხოვნაზეო?
მაინც მოიგებენ, ანუ გააყალბებენ და თანაც ისე, დასავლეთი ვერ მიხვდებაო. თუ დავუშვათ, გაყალბების ფაქტი დაფიქსირდა, ეს ხომ ხელისუფლების დელეგიტიმაციას გააგრძელებს? თუ იმას ვერ ახერხებ, რომ რეალურად მოიგო, მაშინ მართლა ამ ხელისუფლების ყოფილა ეს ქვეყანა და რაღას ვაპროტესტებთ? თუ გაყალბების გარეშე ვერ გიგებს და დარწმუნებული ვარ, თბილისში ხელისუფლებას დასჭირდება გაყალბება, რათა ერთიანი ოპოზიციის კანდიდატს მოუგოს, მით უმეტეს, მერობის კანდიდატად საკმაოდ გაცვეთილი კალაძე ჰყავთ. ბოლო დროს ჩანდა, რომ ფიქრობდნენ სხვა კანდიდატზე, მაგრამ არავინაა, ვინც შეიძლება დააყენონ. კადრების სერიოზული დეფიციტი აქვთ "ოცნებაშიც". ბოიკოტის შემთხვევაში ყველა ვარიანტში გაუყალბებლად იგებს და გაუყალბებელ არჩევნებზე რომელი ევროპელი იტყვის, რადგან ეს ოთხი პარტია არ მონაწილეობდა, არჩევნების შედეგებს არ ვცნობო?
ჩემთვის კიდევ ერთი ფაქტი იყო მნიშვნელოვანი - ევროკავშირის საგარეო კომიტეტმა, ანუ იმ ხალხმა, რომელიც გამოირჩევა "ოცნების" მიმართ ძალიან უარყოფითი პოზიციით, მათაც კი თავის რეზოლუციაში ჩაწერეს, რომ ოპოზიციას მოუწოდებენ გამოიყენონ თვითმმართველობის არჩევნები როგორც შანსი. შეიძლება ეს ბოიკოტს ნიშნავდეს? რა თქმა უნდა, არა. შენ უნდა აჩვენო ევროპას თუნდაც ის, რომ "ოცნება" არაფერს თმობს და არ სურს გარემოს გაუმჯობესება. ახლა ასეთ შიშველ კონფრონტაციაში "ოცნება" ამბობს, მაგათ იმიტომ არ უნდათ არჩევნებში მონაწილეობა, იციან, წააგებენ, ხალხის ეშინიათ და არ მიიღებენ მონაწილეობასო. ამიტომ მაინც მოიგებენ და არ მივიღოთ მონაწილეობაო, \არგუმენტი არ არის.
არის კიდევ ერთი ამბავი, რაზეც სალომე ზურაბიშვილიც ლაპარაკობდა. რა თქმა უნდა, ცუდია, ეს დაპირისპირება რომ აგრესიული ხდება. თუმცა უფრო ერთი მხარეა აგრესიული, არაკორექტული და ჩემი აზრით, უსამართლოც, რადგან ასეთი დამოკიდებულება პრინციპულად არ შეიძლება, თუნდაც იმის გამო, რომ გუშინ ერთად იყავით. გუშინ შენ გვერდით რომ იდგა და მოგწონდა, დღეს ასე უცბად მიეყიდა ხელისუფლებას არჩევნებში მონაწილეობაზე?
- ერთმა ნაწილმა რომ მიიღოს მონაწილეობა და მეორემ არა, ღირს ასეთ შემთხვევაში მონაწილეობა?
- ასეთ ვარიანტში, ცხადია, ხელისუფლებას სერიოზული უპირატესობა ექნება, მაგრამ, მოდი, დავიწყოთ ყველაზე ცუდი ვარიანტით - "ოცნებამ" მოიგო ეს არჩევნები და მათ შორის, თბილისი. მაქსიმუმი, რასაც შეიძლება ოპოზიციამ მიაღწიოს ის არის, რომ საკრებულოში რამდენიმე წარმომადგენელი ეყოლება.
- ვინც მიიღებს მონაწილეობას, რომ გაერთიანდეს და ერთი კანდიდატი ჰყავდეს, ასეთ შემთხვევაში რა ხდება?
- ცხადია, რომ გაერთიანდნენ და ერთი კანდიდატი ჰყავდეთ, ჩემი აზრით, უფრო მეტს მიიღებენ, მაგრამ საპროტესტო აუდიტორიის იმ ნაწილში, რომელიც დღეს ასე აქტიურად არის ბოიკოტის მომხრე, გარდატეხა უნდა მოხდეს და იმედია, მოხდება. მთავარია, ვიმსჯელოთ და დარწმუნდებიან, რომ ასეა. ბევრი მაქვს ამაზე ნაფიქრი და სხვა ალტერნატივას ვერ ვხედავ. ალტერნატივაა რევოლუცია და ქუჩა, მაგრამ რეალისტურად შევხედოთ, ამის შესაძლებლობა არის?
თუ სალომე ზურაბიშვილივით წარმოვიდგენთ, რომ "ოცნება" სულს ღაფავს, მაშინ კი, მაგრამ რანაირად ღაფავს სულს და რანაირად იშლება. ხომ ვხედავთ, რომ ასე არ არის. ამიტომ, თუ არ მოხდა გარდატეხა, ყველაზე ცუდ სცენარს ვიტყვი - მოიგო ხელისუფლებამ, მერიც მისია, საკრებულოში უმრავლესობაც და გახარია-"ლელოს" მხოლოდ რამდენიმე დეპუტატი ჰყავს. მგონი, ეს სურათიც ბევრად უკეთესია, ვიდრე ბოიკოტი.
ცუდია, მაგრამ იმას სჯობს, არავინ გყავდეს. თბილისი იმდენად ოპოზიციური ქალაქია, თუ ოპოზიცია მიიღებს მონაწილეობას, დარღვევების გარეშე "ოცნება" ვერ მოიგებს და ამ დარღვევების დაფიქსირება იქნება ძალიან მნიშვნელოვანი.
მეორე საკითხია ის, რომ თუნდაც არალეგიტიმური ხელისუფლება იყოს, ლეგალურ წარმომადგენლობით სტრუქტურებში ოპოზიციის ყოფნაა საჭირო. ამის მერე სამი წელი არჩევნები არ იქნება. ამიტომ სადმე ხმის ამომღები უნდა იყოს. მხოლოდ ქუჩა არ არის საკმარისი. დარწმუნებული ვარ, დასავლეთისგანაც გაცილებით გაძლიერდება ზეწოლა ხელისუფლებაზე, თუ შენ წარმომადგენლობით ორგანოებში გყავს ხალხი, ვიდრე ის, რომ ქუჩაში ხარ და ყველა ორგანო დაკომპლექტებულია ხელისუფლებისგან. უნდა გავაცნობიეროთ, რომ ამ არჩევნების შედეგად ხელისუფლება არ შეიცვლება, სულ რომ ოპოზიციამ მოიგოს. თვითმმართველობის არჩევნები ხელისუფლებას არ ცვლის. თუ შევძლებთ დიქტატურისკენ მიმავალ გზაზე ცოტათი მაინც შევაჩეროთ ხელისუფლება, ესეც საქმე იქნება.
ოპოზიციის სრული ბოიკოტი ნიშნავს საკუთარი უძლურების აღიარებას, იმის აღიარებას, რომ სუსტი ხარ, არ შეგიძლია არაფერი და მაშინ მხარი რატომ უნდა დაგიჭირონ?
"გასაგებია, რომ ხელისუფლება უწესოდ ითამაშებს, მაგრამ არ უნდა გვქონდეს ილუზია, რომ ვიღაც გარედან შეგვიცვლის ხელისუფლებას"
გია ხუხაშვილი:
- როდესაც არჩევნების ბოიკოტირებაზე საუბრობენ, კარგი იქნება, პოლიტიკოსებმა ისიც გვითხრან, მერე რა მოხდება. არ გაუჭირდება ხელისუფლებას 10-15 პარტიის შეგროვება და ფსევდოდემოკრატიული პროცესის იმიტირება. როდესაც შენ ბოიკოტს აცხადებ, უნდა გქონდეს შედეგზე ორიენტირებული გეგმა, მაგრამ რა გეგმაა, ამას აღარ გვეუბნებიან. კი ბატონო, ბოიკოტი შეიძლება იყოს მორალურად გამართლებული, მაგრამ რა შედეგს მოიტანს? დიდი ალბათობით, თავადაც არ იციან, რანაირად ცვლიან ხელისუფლებას. ოპოზიციას ისედაც მწირი რესურსი აქვს ამ უთანასწორო, უსამართლო ბრძოლაში და ძალების და ინსტრუმენტების გაბნევა, შანსების გამოუყენებლობა, რაც არ უნდა მცირე იყოს, ვფიქრობ, კარგს არაფერს მოგვიტანს. გასაგებია, რომ უსამართლო გარემოა, რომ ხელისუფლება უწესოდ ითამაშებს, მაგრამ არ უნდა გვქონდეს ილუზია, რომ ვიღაც გარედან შეგვიცვლის ხელისუფლებას. გარედან რაც არ უნდა ძლიერი ზეწოლა იყოს, არავინ ქუდს არ დაიხურავს და სახლში არ წავა, თუ ხალხმა არ აიძულა, მაგრამ იძულების რესურსი ძალიან შეზღუდულია.
- ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, პროცესების როგორ განვითარებას ელოდებით?
- მთავარი პრობლემა დღეს ის არის, რომ პოლიტიკურ კლასს არა აქვს ბმა ხალხთან. ჩვენ მხოლოდ ხელისუფლების დელეგიტიმიზაციის პრობლემა კი არა გვაქვს, ოპოზიციაც დელეგიტიმიზებულია - პროტესტი მათაც არ იღებს, მათაც სკეპტიკურად უყურებს. ხელისუფლების ამოცანა არ არის, რომ პროტესტი ამომრჩეველს მოსწონდეს, პირიქით, ცდილობს დაშალოს, დააცალკევოს და როგორმე სამზარეულოებში შერეკოს. ოპოზიციის ამოცანა კი პირიქით, მათი გაერთიანება და კონსოლიდაციაა. ამ მიმართულებით კი ბევრი არაფერი კეთდება. ოპოზიცია გარკვეულწილად კომენტატორად იქცა იმისა, თუ რა უნდა გააკეთოს დასავლეთმა და თავად რა უნდა გააკეთონ, არაფერს ამბობენ, რაც ძალიან სერიოზული პრობლემაა. ძალიან ბევრი რამ არის დამოკიდებული იმაზე, თუ გლობალური წესრიგის ფორმირება საით წავა და ამ პროცესში ჩვენც, როგორც ამ წესრიგის ერთ-ერთი მცირე, მაგრამ მაინც ელემენტი რაღაც ადგილზე აღმოვჩნდებით. აქედან გამომდინარე, ვითარება პროგნოზირებას არ ექვემდებარება. ერთი ვიცი - უნდა გავაგრძელოთ ბრძოლა, რომ ქვეყანა დაბრუნდეს კონსტიტუციით განსაზღვრულ ევროპულ გზაზე. ხელისუფლება გამოვიდეს სახელმწიფო გადატრიალების რეჟიმიდან და იმ მანდატის ფარგლებში ჩაეტიოს, რაც მას ხალხმა მიანიჭა. ამ მანდატის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი პუნქტი იყო სწორედ საქართველოს ევროინტეგრაცია და ის ახლა სწორედ "ოცნების" ქმედებით ირღვევა. უნდა ვაიძულოთ ხელისუფლება, დაბრუნდეს ამ გზაზე, თუ არადა, მაშინ უნდა დავიქირაოთ სხვა ხელისუფლება. პირდაპირი დემოკრატიის აქტი რომ განხორციელდეს, ამას შესაბამისი პოლიტიკური ქმედებები სჭირდება.
არის უზარმაზარი არმია, მაგრამ სარდლობის გარეშე. ვინ უნდა იყოს სარდალი? - პოლიტიკოსი. ნაცვლად იმისა, უსარდლონ ამ არმიას, ამაყად გვიცხადებენ, რომ ისინი ჩვეულებრივი ჯარისკაცები არიან. წარმოიდგინეთ გენერალი, რომელსაც ელოდება არმია, რომელიც წარმოადგენს შეტევის გეგმას და გენერალი ეუბნება, ჩემგან ნურაფერს ნუ ელოდებით, მე უბრალო ჯარისკაცი ვარო - ეს ხომ აბსურდი იქნება. ასე იქცევა ჩვენი პოლიტიკური კლასი. გეგმაზე რომ ელაპარაკები, შეიძლება ბოიკოტის გზითაც იაროს და შეიძლება არჩევნების გზითაც, მაგრამ ორივე შემთხვევაში უნდა აგვიხსნას, როგორ მივლენ შედეგამდე.
- მოდი ვიმსჯელოთ, ოპოზიცია თუ არ მიიღებს არჩევნებში მონაწილეობას, რას წააგებს და რას მოიგებს, და პირიქით... და თუკი მხოლოდ ნაწილი მიიღებს მონაწილეობას, რა იქნება დადებითი და უარყოფითი მხარეები.
- არც ერთმა რომ არ მიიღოს მონაწილეობა, ეს შეიძლება კარგი სცენარი იყოს, მაგრამ ძალიან არარეალისტურია. კარგი, ეს ოთხი პარტია არ მიიღებს მონაწილეობას, მაგრამ პარტიების მეტი რა არის ამ ქვეყანაში. ფასადური დემოკრატიის შექმნა ხელისუფლებას მაინც შეუძლია. ერთი წლის შემდეგ ვის გაახსენდება, კვალიფიციური პარტია იყო თუ არაკვალიფიციური? ველი მოსუფთავდება და ხელისუფლება ყოველგვარი გაყალბების გარეშე მოიგებს არჩევნებს. დასავლეთის გაგებით არჩევნების ბოიკოტირება ძალიან უცნაური რაღაცაა და არ ესმით.
თუ ყველამ მიიღო მონაწილეობა, აქაც პრობლემაა - იმისათვის, რომ ოპოზიციამ მოიგოს, მას აშკარა უპირატესობა სჭირდება. არა უბრალო უპირატესობა, რასაც ხელისუფლება თავისი რესურსებით მარტივად გადაფარავს და ეს არაერთხელ გვინახავს, არამედ იმდენად აშკარა უპირატესობა, რომ გაყალბებამაც ვერ უშველოს. ამას კი სჭირდება ის, რომ დაიბრუნონ ნდობა ხალხში, საპროტესტო არმიამ აღიაროს ისინი ლიდერებად - არა მხოლოდ ინსტრუმენტებად ევროპულ გზაზე დასაბრუნებლად, არამედ ლიდერებად. აქ კი ძალიან უჭირთ და მაინცდამაინც არც ცდილობენ.
- რომ შეთანხმდნენ თითო ქალაქში საერთო კანდიდატებზე, ან მხოლოდ თბილისზე რომ გააკეთონ ფოკუსირება, მოგება არ იქნება შესაძლებელი? რატომ თვლიან, რომ გამარჯვება არ იქნება, თუკი თბილისის მერი ოპოზიციის კანდიდატი გახდება?
- თბილისის მერი თავისი ლეგიტიმაციით ყველაზე სერიოზული ფიგურაა ქვეყანაში. მას ყველაზე მეტი ადამიანი ირჩევს პირდაპირი წესით. ადრე ასეთი პრეზიდენტი იყო და ახლა მასაც აღარ ვირჩევთ პირდაპირი წესით. თუ თურქეთისა და ბუდაპეშტის პრეცედენტებს გადავხედავთ, ნათელი ხდება, რომ სრულიად შესაძლებელია თბილისის მერის პლატფორმამ აიღოს ხელისუფლება შემდეგ არჩევნებზე. თუ ასე პირისპირ ბრძოლაში მოკლევადიან შედეგს ვერ იღებ, გამომდინარე იქიდან, რომ ხელისუფლება ხელებს გიგრეხს, მაშინ ეტაპობრივად უნდა იარო და ხელისუფლებისთვის თბილისის მერის სავარძლის გამოცლა "ოცნებისთვის" ძალიან სერიოზული პრობლემა იქნება. პირველ ეტაპზე ამ შედეგს რომ მიაღწიოს ოპოზიციამ, ეს ძალიან სერიოზულ პერსპექტივას გახსნის.
- ანუ ამ გახარიამ და "ლელომ" რომ მიიღონ მონაწილეობა, მაინც შედეგიანი იქნება?
- გააჩნია, რა კამპანია ექნებათ, როგორ შეძლებენ კოორდინაციას, საზოგადოება რამდენად აქტიური იქნება, იმიტომ, რომ პოლიტიკაში ახლა დიდი მოლოდინია, რომ საზოგადოებიდან ავტორიტეტები გამოიკვეთებიან და ისინიც იაქტიურებენ. ბევრი ფაქტორია და თეორიული შანსები, რა თქმა უნდა, არის. მთელი ქვეყნის მასშტაბით ოპოზიციამ ყველა სოფელსა და ყველა ქალაქში რომ გამარჯვებისთვის იბრძოლოს, ამის შანსი მიზერულად მიმაჩნია, რადგან საამისო რესურსები არა აქვთ, მაგრამ ის, რომ გამარჯვების პრეცედენტები შექმნან დიდ მეგაპოლისებში, ამის შანსი ნამდვილად არის, მიუხედავად იმისა, რომ ხელისუფლებას დრაკონული კანონები აქვს მიღებული, მთელი ადმინისტრაციული რესურსი ხელში აქვს ჩაგდებული და საარჩევნო თაღლითობის ბევრ ინსტრუმენტს იყენებს. ამასთანავე, თუ მერის არჩევნებზე კონკურენცია იქნება, ეს ნიშნავს, რომ საკრებულოებშიც საკმაოდ მაღალი წარმომადგენლობით შევა ოპოზიცია. ეს არის შანსი, მაგრამ მიღწევა ადვილი არ იქნება.
- ვინ წარმოგიდგენიათ ოპოზიციის თუნდაც თბილისის კონკურენტუნარიან კანდიდატად?
- არ არის აუცილებელი, ოპოზიციის კანდიდატი მაინცდამაინც პოლიტიკოსი იყოს. ოპოზიციას შეუძლია საზოგადოების რომელიმე ცნობილ წარმომადგენელს დაუჭიროს მხარი. ძალიან მნიშვნელოვანი იქნება, რომ ოპოზიციურმა პარტიებმა, ვინც მიიღებს მონაწილეობას, თავისი კანდიდატები ცალ-ცალკე კი არ წამოაყენონ, არამედ შეთანხმდნენ და ყველამ ერთს, თუნდაც არაპარტიულს დაუჭიროს მხარი. ეს იქნება ძალიან მნიშვნელოვანი და დარწმუნებული ვარ, ამ ტიპის ავტორიტეტები ძალიან ბევრი იქნება არა მხოლოდ თბილისში.
რუსა მაჩაიძე