"გოგო უნდოდა ძალიან, ექოზე წავედით, ჯერ არ ჩანდა სქესი..."- ანწუხელიძის მეუღლე თანაცხოვრების უცნობ დეტალებზე ჰყვება - კვირის პალიტრა

"ბიბ­ლუ­სის“ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი დი­რექ­ტო­რი და მწე­რა­ლი გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე მუ­შა­ობს წიგნ­ზე "ან­წუ­ხე­ლი­ძე", რო­მელ­საც გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L" გა­მოს­ცემს, - ამის თა­ო­ბა­ზე მწე­რალ­მა ინ­ფორ­მა­ცია სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­ავ­რცე­ლა. "დღეს და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა მხატ­ვრულ-დო­კუ­მენ­ტურ წიგნ­ზე - "ან­წუ­ხე­ლი­ძე". გან­ზრა­ხუ­ლია მცი­რე ტი­ლოს შექ­მნა, ქარ­თვე­ლი გმი­რის ცხოვ­რე­ბი­სა და პა­რა­ლე­ლუ­რი ის­ტო­რი­ე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით. ამ­ბე­ბით, რო­მე­ლიც ქვეყ­ნის ოკუ­პან­ტთან ბრძო­ლის ცხა­დი სუ­რა­თი იქ­ნე­ბა - ამ­ბა­ვი და­უ­ნე­ბებ­ლო­ბის. მე და გი­ორ­გის მე­უღ­ლე, ჩემი მე­გო­ბა­რი მაკა ჩიკ­ვი­ლა­ძე შევ­ხვდით და სა­მუ­შაო რუკა მო­ვი­ნიშ­ნეთ, რო­მე­ლიც ალ­ვა­ნი­დან და­ი­წყე­ბა. მე წიგ­ნის ავ­ტო­რი ვიქ­ნე­ბი, მაკა კი - მთა­ვა­რი კონ­სულ­ტან­ტი“, - და­წე­რა გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძემ.

"გი­ორ­გი კარ­გა ხა­ნია, რაც ამ წიგნ­ზე ფიქ­რობს. ჩვენ ახ­ლა­ხან შევ­ხვდით და ვი­სა­უბ­რეთ. წიგ­ნი, სა­ვა­რა­უ­დოდ "დედა და ილი­ას“ ტი­პის იქ­ნე­ბა, სხვა დე­ტა­ლე­ბი ჯერ არ ვიცი. ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს ეს ამ­ბა­ვი... ცხოვ­რე­ბა­ში რაც კი უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არ­სე­ბობს, ვფიქ­რობ, ეს არის იყო გმი­რის მე­უღ­ლე, ეს ძა­ლი­ან რთუ­ლია, ამა­ვე დროს, სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო ყვე­ლას და პირ­ველ რიგ­ში გი­ორ­გის მი­მართ“, - ამ­ბობს მაკა 2008 წლის 9 აგ­ვის­ტოს ტე­რო­რის­ტე­ბის მიერ წა­მე­ბით მოკ­ლულ გი­ორ­გი ან­წუ­ხე­ლი­ძე­ზე, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს გა­უ­ტეხ­ლო­ბის და მტკი­ცე სუ­ლის სიმ­ბო­ლოდ იქცა.

მაკა ჩიკ­ვი­ლა­ძე მისი და გი­ორ­გის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის უც­ნობ დე­ტა­ლებ­ზე გვიყ­ვე­ბა:

"გი­ორ­გის პირ­და­პირ არ უთ­ქვამს, მიყ­ვარ­ხა­რო“

- გი­ორ­გის­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა რო­გო­რი იყო, მარ­თლა არ მახ­სოვს, მას ხში­რად ვხე­დავ­დი ისან­ში, ბარ­ში, სა­დაც ჩემი ახ­ლობ­ლე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. მერე სა­ერ­თო ნაც­ნო­ბის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე აღ­მოვ­ჩნდით ერ­თად. მა­შინ გი­ორ­გი 21-ის, მე - 23 წლის ვი­ყა­ვი, ნელ-ნელა და­ვახ­ლოვ­დით და შეგ­ვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. იმ­ხა­ნად გი­ორ­გი სა­ვალ­დე­ბუ­ლო სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში მსა­ხუ­რობ­და, სე­ნაკ­ში იყო და ჩა­მო­დი­ო­და თუ არა, მნა­ხუ­ლობ­და. როცა ცო­ლად გავ­ყე­ვი, მა­ში­ნაც სე­ნაკ­ში იყო და ამის გამო დიდი პრობ­ლე­მე­ბი გვქონ­და, ის სულ იქეთ იყო, მე - აქეთ, ისე­დაც სულ 2 წელი ვი­ყა­ვით ერ­თად და სე­ნაკ­ში უფრო დიდი დრო გა­ა­ტა­რა. გი­ორ­გის ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა ჰქონ­და - კუ­ჭის წყლუ­ლი აწუ­ხებ­და და ამის გამო "დაბ­რა­კეს“, ჯა­რი­დან გა­მო­უშ­ვეს და 2008-ში თავი აღიდ­გი­ნა, ოღონდ, ვა­ზი­ან­ში და­ი­წყო მსა­ხუ­რი. ვფიქ­რობ­დი, რომ გაგ­ვი­მარ­თლა, რად­გან ჩვენც იქვე ვცხოვ­რობ­დით და მიდი-მო­დი­ო­და. გი­ორ­გის პირ­და­პირ არ უთ­ქვამს, მიყ­ვარ­ხა­რო. მალე დავ­ქორ­წინ­დით - 2006 წლის მა­ის­ში და­ვახ­ლოვ­დით და ივ­ლი­სის ბო­ლოს უკვე გა­ვი­პა­რეთ. გა­ვი­პა­რეთ, რა, სახ­ლში მა­ცი­ლებ­და და სხვა­გან წა­მიყ­ვა­ნა - დე­ი­და­მის­თან, თბი­ლის­ში.

"როცა ბრაზ­დე­ბო­და, მა­შინ გა­თუშ­დე­ბო­და ხოლ­მე“

- გი­ორ­გის ძა­ლი­ან კარ­გი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და, იყო მხი­ა­რუ­ლი, მთა­ვა­რია, არ გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი­ყო, თო­რემ ძა­ლი­ან ფი­ცხდე­ბო­და, მა­შინ "გა­თუშ­დე­ბო­და" ხოლ­მე. ლე­ვა­ნი გვე­ყო­ლა და ანა­ზე 2 თვის ფეხ­მძი­მედ ვი­ყა­ვი, ომში რომ წა­ვი­და, მას მამა სა­ერ­თოდ არ უნა­ხავს, ანა თე­ბერ­ვალ­ში და­ი­ბა­და... მარ­თლა სხვა­ნა­ი­რი იყო გი­ორ­გი, ძა­ლი­ან ვაჟ­კა­ცუ­რი, ჯი­უ­ტი, მაგ­რამ ჩემ­თან უფრო რბი­ლი ხა­სი­ა­თი­სა. სხვა­თა შო­რის, რო­მან­ტი­კუ­ლიც იყო, ბევ­რჯერ მო­ურ­თმე­ვია წი­თე­ლი ვარ­დე­ბი. სი­ურპრი­ზი მის­გან ის იყო, რომ მე­ტყო­და, ვერ გა­მოვ­დი­ვარ ნა­წი­ლი­და­ნო და მერე უც­ბად და­მად­გე­ბო­და თავ­ზე. უყ­ვარ­და ხუმ­რო­ბა, თუმ­ცა სხვა რომ ეხუმ­რე­ბო­და, ეს არ მოს­წონ­და. კა­მა­თიც ისეთ უაზ­რო რა­ღა­ცა­ზე მოგ­ვსვლია, ახლა რომ მახ­სენ­დე­ბა, მე­ცი­ნე­ბა, ამა­ზე რო­გორ ვკა­მა­თობ­დით-თქო. არ უყ­ვარ­და, სად­მე თუ წა­ვი­დო­დი, ცოტა ეჭ­ვი­ა­ნიც იყო, რო­გორც მთის კა­ცე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა. მე­ო­რე ბავ­შვზე ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, გოგო უნ­დო­და ძა­ლი­ან, ექო­ზე წა­ვე­დით, მაგ­რამ ჯერ არ ჩან­და სქე­სი. ექიმ­მა გვი­თხრა, 1 თვე­ში მო­დი­თო, ვგეგ­მავ­დით, რო­დის წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, მაგ­რამ შუ­ა­ლედ­ში ეს ომიც და­ი­წყო...წაიკითხეთ ვრცლად