"შვილ­თან გა­მომ­შვი­დო­ბე­ბის მო­მენ­ტი კი­დევ სხვა სიმ­ძაფ­რეს სძენს ამ ამ­ბავს, თით­ქოს ფილ­მის სცე­ნა­რი­ვი­თაა, თა­ვი­სი ძა­ლი­ან სევ­დი­ა­ნი, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლით გაჟ­ღენ­თი­ლი და­სას­რუ­ლით. თით­ქოს ბოლო კად­რია…" - კვირის პალიტრა

69 წლის ასაკ­ში, ქარ­თუ­ლი კი­ნო­სა და თე­ატ­რის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი, დო­ნა­რა გვრი­ტიშ­ვი­ლი, მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბის შემ­დეგ გარ­და­იც­ვა­ლა. მისი ცხოვ­რე­ბის გზა იყო ამ­ბა­ვი დიდ ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე, უდი­დეს სიყ­ვა­რულ­ზე, ემიგ­რან­ტულ ტკი­ვილ­სა და დე­დობ­რივ თავ­და­დე­ბა­ზე, რომ­ლის ბოლო აკორ­დიც შვი­ლის ნახ­ვის სა­ნუკ­ვა­რი სურ­ვი­ლით დას­რულ­და.

დო­ნა­რა - ხე­ლო­ვა­ნი, რო­მელ­მაც "თავი და­ი­ღუ­პა"

დო­ნა­რა გვრი­ტიშ­ვი­ლი 1956 წლის 8 ივ­ნისს და­ი­ბა­და. მისი გზა სცე­ნის­კენ არ ყო­ფი­ლა მარ­ტი­ვი. მშობ­ლებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი მა­მას, არ სურ­დათ, შვი­ლი მსა­ხი­ო­ბი გამ­ხდა­რი­ყო. რო­გორც თა­ვად იხ­სე­ნებ­და, ოჯა­ხის ნე­ბას მუ­სი­კა­ლუ­რი ტექ­ნი­კუ­მის გზით გაჰ­ყვა, მაგ­რამ ოც­ნე­ბა მა­ინც აის­რუ­ლა:

დო­ნა­რა გვრი­ტიშ­ვი­ლი (ჟურ­ნა­ლი „თბი­ლი­სე­ლე­ბი“): "მე მუ­სი­კა­ლურ ტექ­ნი­კუმ­ში ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნეს, იმი­ტომ რომ მშობ­ლებს ასე უნ­დო­დათ. მერე უცხო ენებ­ში ჩა­სა­ბა­რებ­ლად მამ­ზა­დებ­დნენ. აი, მა­შინ ვიხ­მა­რე ჭკუა თუ თავი და­ვი­ღუ­პე – დღემ­დე არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბო­ბა ავირ­ჩიე. ოც­ნე­ბებს თვი­თონ მივ­ყა­ვართ სა­კუ­თარ ბი­ლი­კებ­ზე და ასე მოხ­და ჩემს შემ­თხვე­ვა­შიც."

მამა ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე გა­ბუ­ტუ­ლი იყო და "ეს რა და­ე­მარ­თაო", მაგ­რამ დო­ნა­რას არც ერთხელ არ გა­უ­წე­ვია ან­გა­რი­ში ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის­თვის. ის მოხ­ვდა თა­ვის სა­ოც­ნე­ბო ინ­სტი­ტუ­ტში, გიზო ჟორ­და­ნი­ას ჯგუფ­ში, რო­მელ­საც პი­როვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში უდი­დე­სი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის. სწო­რედ ამ ჯგუ­ფის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი დად­გმა, რეზო გაბ­რი­ა­ძის პი­ე­სა „სა­მო­თხის ჩიტი“, გახ­და მისი კა­რი­ე­რის და­სა­წყი­სი.

მა­ლე­ვე დო­ნა­რა გვრი­ტიშ­ვი­ლი რუს­თა­ვის თე­ატ­რში მი­იწ­ვი­ეს და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ თე­ატ­რის ერ­თგუ­ლი იყო. პო­პუ­ლა­რო­ბა კი ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მო­ვი­და:

"ჩემ­თან ეს ერთ დღეს არ მო­სუ­ლა. აგურ-აგურ, ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მივ­დი­ო­დი წინ... მო­ვი­და დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო, რო­მე­ლიც ისეთ სი­ხა­რულ­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბას გა­ნი­ჭებს ადა­მი­ანს, რომ ენით ვერ აღ­წერ, ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. მე­ტი­რე­ბა, რომ მახ­სენ­დე­ბა. უცხო ადა­მი­ა­ნი რომ მოგ­ვარ­დე­ბა, ჩა­გე­ხუ­ტე­ბა და გე­უბ­ნე­ბა, რო­გორ მიყ­ვარ­ხარ­თო, ამა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა რა უნდა იყოს?!"

მისი ფილ­მოგ­რა­ფი­ი­დან გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლია ლე­ვან ზა­ქა­რე­იშ­ვი­ლის „ისი­ნი“ და „თბი­ლი­სი-თბი­ლი­სი“, რა­მაზ იო­სე­ლი­ა­ნის „მაგ­რამ რა მერე?“ და ლე­ვან ან­ჯა­ფა­რი­ძის „არის ასე­თი ქვე­ყა­ნა“.

ქვრი­ვო­ბა, შვი­ლე­ბი და მსა­ხი­ო­ბის ტკი­ვი­ლი

ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, მსა­ხი­ობს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში უმ­ძი­მე­სი დარ­ტყმე­ბი შეხ­ვდა. იგი ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ობ­ლდა, და­კარ­გა ძმა, ხოლო მისი ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი ქვრი­ვო­ბამ გან­სა­ზღვრა:

"ქვრი­ვო­ბა იყო ჩემი ბე­დის­წე­რა. წლე­ბია, მე­უღ­ლე გარ­და­მეც­ვა­ლა. გა­მი­მარ­თლა იმ მხრივ, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი მე­უღ­ლე მყავ­და. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო და მის გვერ­დით ყო­ველ­თვის ბედ­ნი­ერ ქა­ლად ვგრძნობ­დი თავს."

წაიკითხეთ სრულად