"მომაკვდავი მეგობარმა მიპოვა" - წარმატებული ექიმი ქალის დანგრეული ცხოვრება
გაზეთ "კვირის პალიტრის" რესპონდენტი 31 წლის ქალია. ის ერთ დროს წარმატ-ებული ექიმი იყო. მისი ოჯახი სამედიცინო კლინიკის წილების მფლობელი გახლდათ (ეკას მშობლებიც ექიმები ჰყავს), მენეჯმენტი კი გოგონას ებარა და ძალიან კარგად ართმევდა თავს, გადამზადებას უცხოეთის საუკეთესო ცენტრებში გადიოდა. მშობლები ყველა ღონეს ხმარობდნენ, რომ მათ შვილს წარმატებული კარიერა ჰქონოდა. ეკაც საკუთარ თავს სულ უფრო მეტს სთხოვდა და დღე-ღამეში 20 საათს მუშაობდა. ერთ დღეს ეს ყველაფერი ხელის ერთი მოსმით გაქრა... გთავაზობთ ამონარიდებს ინტერვიუდან:
ეკა: - დედა მეუბნებოდა, დრო სწორად გაანაწილე, ცოტა გართობისთვისაც მოიცალეო. არ მეცალა. ჩემი კლინიკის ფილიალი რეგიონშიც გავხსენი და ერთ-ერთი საერთაშორისო ორგანიზაციის წარმომადგენლებიც მოვიწვიე. იქ გავიცანი ადამიანი, რომელმაც ჩემი ცხოვრების დანგრევაში უდიდესი როლი ითამაშა...
- აზარტული თამაშების მოყვარული იყო?
- დიახ, თუმცა ამას რამდენიმე თვის განმავლობაში კარგად ნიღბავდა.
ერთ დღესაც მითხრა, ხანდახან კაზინოებს ვსტუმრობო. შევშფოთდი, მაგრამ მაშინვე შეარბილა, ნუ გეშინია, ხანდახან შევდივარ და გონებას სისხარტეში ვავარჯიშებო. მკითხა, ნამყოფი ვიყავი თუ არა. გამეცინა, არასდროს-მეთქი. რა კარგია, ასეთებს ყოველთვის უმართლებთ, ერთხელ წამოდი, გარემო მაინც ხომ უნდა გქონდეს ნანახიო. 27 წლის გოგო დარწმუნებული ვიყავი, რომ თამაშზე ხელი არასდროს წამიცდებოდა. 900 ლარი მოვიგე. აღფრთოვანდა, ყველაფერი ასე მაგრად რანაირად გამოგდისო. მას შემდეგ რამდენიმე დღე არც კი უხსენებია თამაში. შემდეგ ისევ წავედით კაზინოში, მერე და მერე დროის ინტერვალი შევამცირეთ. ხან ვიგებდი, ხან ვაგებდი, მაგრამ მივხვდი, რომ გონებაში რაღაც ლაქა გამიჩნდა, რომელიც სადღაც მექაჩებოდა.
თავდაპირველად, დღე-ღამეში 2-3 საათი მეძინა, რომ კლინიკაში აღებული ტემპი არ დამეგდო. ჩემი საქმე საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა. ვიღებდი პაციენტებს, შემდეგ მენეჯმენტის საკითხებს ვაგვარებდი, მაგრამ კვირაში ორ-სამჯერ სათამაშოდ გავრბოდით. "ამას სხვა მუღამი აქვს", - მეუბნებოდა ჩემი ახალი მეგობარი და კაზინოდან სლოტკლუბში, პოკერკლუბში მივდიოდით. როდესაც მივხვდი, რომ თამაში მანიად მექცა, გამოვუცხადე, მორჩა, ამაზე არც კი იფიქრო-მეთქი, და ჩემ მიმართ ინტერესი დაკარგა. მე კი უკვე შეჩვეული ვიყავი ცალკე მას, ცალკე აზარტულ თამაშებს. ხან რა მიზეზს ვეძებდი, ხან რას, რომ შევხვედროდი, თუმცა ვერ ვხვდებოდი, მასთან ურთიერთობა უფრო მინდოდა თუ თამაში. მთხოვდა, ემოციები გააკონტროლეო, მაგრამ უკვე აღარ შემეძლო.
...
შეეძლო, თვე ისე გასულიყო, თავად არ ეთამაშა, ჩემს ან რომელიმე მეგობრის თამაშს უყურებდა და ამით თავის ე. წ. ზამასკას იკლავდა, მე კი ეს ვერ შევძელი...
პაციენტების მიღება შევამცირე - კლინიკის მართვას დიდი დრო მიაქვს და ვერ ვასწრებ-მეთქი. სინამდვილეში, მათთან ურთიერთობის სურვილი დავკარგე. შემდეგ სამეგობრო ჩამომშორდა. მუდმივად ვიტყუებოდი, არ მცალია-მეთქი და ბოდიშებს ვიხდიდი.
...
მამაჩემი მაშინებდა, თავს მოვიკლავ, ასე ვინ დაგვწყევლაო, დედა თავის წარმატებულ გოგოს დასტიროდა, ძმა, რომელიც დღესაც კარგ თანამდებობაზეა, მემუქრებოდა, ყველგან გაფრთხილებული მყავს ხალხი, როგორც კი დაგინახავენ, შემატყობინებენო.
არც კი მახსოვს, როგორ გაქრა პირად ანგარიშზე ჩემი დანაზოგი. როდესაც მშენებარე კორპუსში ბინაც გავყიდე, ჩემმა ძმამ დამირეკა, არსად დამენახო, თორემ ჩემს საქციელზე პასუხს არ ვაგებო.
იხილეთ ასევე: "დედა, მე ჩემს თავს ვსჯი..." - ლუდომანი თვითმკვლელის დღიურები
ლალი პაპასკირი