"საქართველომ 30 წელი აიტანა ერთი შევარდნაძე, ვფიქრობ, იმსახურებს, მეორე შევარდნაძისგან დაისვენოს" - ედუარდ შევარდნაძის შვილიშვილის გულახდილი ინტერვიუ
საქართველოს მეორე პრეზიდენტის, ედუარდ შევარდნაძის შვილიშვილი ლაშა შევარდნაძე პრესასთან იშვიათად ჩნდება და საკუთარ საქმიანობაზე ლაპარაკიც არ უყვარს. ჩვენი ბოლო ინტერვიუდან ხუთი წლის შემდეგ, ის კიდევ ერთხელ დაგვთანხმდა ინტერვიუზე.
- ლაშა, მადლობა, ამდენი წლის შემდეგ კიდევ ერთი ინტერვიუსთვის, რას საქმიანობთ ახლა?
- ვინაიდან არც საჯარო მოხელე ვარ და არც საზოგადო მოღვაწე, მაქსიმალურად ვერიდები ინტერვიუების მიცემას, ჩემს ცხოვრებაზე და საზოგადოებისთვის აქტუალურ თემებზე საჯაროდ საუბარს.
თუმცაღა მინდა დაგეთანხმოთ, რომ ჩვენი ინტერვიუ ხუთი წლის წინ საკმაოდ საინტერესო გამოდგა, იმ პერიოდისთვის გეოპოლიტიკურად საინტერესო ამბები განვიხილეთ, შესაბამისად, იმიტომაც დავთანხმდი თქვენთან ახალ ინტერვიუს. 
რაც შეეხება ჩემს საქმიანობას, რამდენიმე კონკრეტულ პროექტზე ვმუშაობ, ეს საკმაოდ შრომატევადი პროცესია და ვიდრე ბოლომდე არ მივიყვან, მირჩევნია არ ვილაპარაკო მასზე. უმეტეს დროს თბილისში ვატარებ, იმიტომ რომ ჩემი საქმიანობა დიდწილად საქართველოს უკავშირდება. საფრანგეთშიც პერიოდულად მიწევს ხოლმე ჩასვლა, როგორც მშობლების სანახავად, ასევე პროფესიული საქმიანობისთვის.
- მოგვიყევით თქვენი ოჯახის წევრებზე, საზოგადოებისთვის განსაკუთრებულად საინტერესოა მამის, პაატა შევარდნაძის საქმიანობა...
- მამამ უკვე რამდენიმე წელია კარიერა დაასრულა (ის 1990 წლიდან პარიზში იუნესკოში მუშაობდა. მისი ბოლო პოსტი იყო დიპლომატის რანგში იუნესკოს გენერალური დირექტორის მრჩეველი საგარეო ურთიერთობების საკითხებში). დღეს, 62 წლის ასაკში, ფრანგულ-შვეიცარიულ კერძო კომპანიაში მუშაობს, როგორც კონსულტანტი მსოფლიო პოლიტიკურ საკითხებსა და ალტერნატიულ ენერგო სფეროში. 
ჩემთვის მამა არის ერთ-ერთი ყველაზე მასშტაბურად მოაზროვნე პიროვნება, ვინც კი ცხოვრებაში შემხვედრია. მას საქართველოში იცნობენ, როგორც დადებით პიროვნებას, მაგრამ მისი იდეები ქართული საზოგადოებისთვის უცნობია. მამას ქვეყნის გეოსტრატეგიული განვითარების შესახებ ძალიან საინტერესო ხედვა აქვს. მჯერა და ვიმედოვნებ, რომ ადრე თუ გვიან, საკუთარ ნაშრომებს გამოაქვეყნებს, რამაც შეიძლება სერიოზული წვლილი შეიტანოს ჩვენი ქვეყნის როგორც გეოპოლიტიკური, ისე მდგრადი განვითარების თვალსაზრისით.
ყველასთვის ცნობილია, რომ ჩემი და, სოფო ჟურნალისტია და რუსეთში მოღვაწეობს. რამდენიმე თვის წინ მან სანკტ-პეტერბურგის საერთაშორისო ეკონომიკური ფორუმი წაიყვანა, რომელსაც ესწრებოდნენ: პუტინი, ჩინეთის პრეზიდენტი სი ძინ პინი, გაეროს გენერალური მდივანი და ასევე სხვა ქვეყნების პრეზიდენტები და პოლიტიკური მოღვაწეები. ეს ფორუმი ერთ-ერთი უმსხვილესია მსოფლიოს ეკონომიკურ ფორუმებს შორის, ისევე როგორც დავოსი და მისი მთავარი სხდომა პირველად წაიყვანა საქართველოს მოქალაქემ. 
აქამდე ეს პატივი მხოლოდ ამერიკელ და ინგლისელ ცნობილ ტელეწამყვანებს რგებიათ. აღსანიშნავია, რომ სოფომ ვლადიმირ პუტინს საკმაოდ თამამი შეკითხვებიც დაუსვა როგორც საინვესტიციო გარემოზე, ასევე უკრაინის ახლად არჩეულ პრეზიდენტზე. დღესდღეობით ის გადართულია თავის კერძო ჟურნალისტიკურ პროექტებში, რომელიც სრულიად აპოლიტიკურია და მსოფლიოს სხვა მნიშვნელოვან გამოწვევებს ეხმაურება.
- გვესაუბრეთ თქვენი უმცროსი დის - ნანული შევარდნაძის შესახებ, როგორ ცხოვრობს, სად სწავლობს?
- ნანული დაიბადა და გაიზარდა საფრანგეთში. ფრანგული სასკოლო სისტემის მიხედვით, მან საუკეთესო ქულებით დაასრულა სწავლა. ის მათემატიკური და ტექნიკური ნიჭით გამოირჩევა, მაგრამ არჩია სამსახიობო სფეროს გაჰყოლოდა. შესაბამისად, რამდენიმე წლის წინ ამერიკაში ერთ-ერთ წამყვან თეატრალურ ინსტიტუტში ჩააბარა. 
ინსტიტუტს წელს ამთავრებს და დიდი ალბათობით ხელოვნების მიმართულებით გააგრძელებს მოღვაწეობას.
- წლების წინ დაგენგრათ ოჯახი და მას შემდეგ, დიდი ინტერესს იწვევს თქვენი პირადი ცხოვრება...
- ჩემს პირად ცხოვრებაში სიახლეები ნადვილად არის, თავს კარგად ვგრძნობ, დანარჩენს მომავალი გვიჩვენებს.
- სოციალურ ქსელში ვხედავ, რომ შვილებთან აქტიური ურთიერთობა გაქვთ, რა დროს ატარებთ მათთან და რა რჩევებს აძლევთ პატარებს?
- ისინი უკვე მოზარდები არიან. ვცდილობთ, რომ კვირაში ორი-სამი დღე ერთად გავატაროთ. დავდივართ კინოში, თეატრში, სპორტულ ღონისძიებებს ვესწრებით და პერიოდულად ერთადაც ვვარჯიშობთ. გარეგნულად როგორც მეუბნებიან ძალიან მგავს უმცროსი, მანერებით და სპორტული ინტერესებით კი უფროსი. 
ჩემი მათდამი რჩევა კი იგივეა, რასაც ბაბუ ეუბნებოდა მამაჩემს, თავის მხრივ მამაჩემი მეუბნებოდა მე: "წადი შორს, მაგრამ ახლოს იყავი შენს ოჯახთან და სამშობლოსთან".
- როგორია ცხოვრება ბაბუის, ედუარდ შევარდნაძის გარდაცვალების შემდეგ? - უკვე მეექვსე წელი დაიწყო ბაბუს გარეშე - ჩემი ოჯახის წევრებისთვის მის გარეშე ცხოვრება არ არის იოლი. ოჯახის წევრის გარდაცვალება ძალიან რთულია, ამ დროს საერთოდ არ აქვს მნიშვნელობა ადამიანი რას საქმიანობს.
- საზოგადოების ნაწილი ხშირად აკრიტიკებს ედუარდ შევარდნაძეს და მის მმართველობას, ზოგჯერ შეურაცხმყოფელადაც კი, როგორ ხვდებით ამ შეფასებებს?
- ხალხის ნაწილში არსებობს გარკვეული ნეგატიური აზრი ედუარდ შევარდნაძის მოღვაწეობის შესახებ, რაც ყოფილი ხელისუფლების ანტიპიარის ძლიერი "დამსახურებაა". 
არაერთხელ მითქვამს ჩემს წინა ინტერვიუებშიც, რა თქმა უნდა, უშეცდომო ადამიანები არ არსებობენ და შეცდომები განსაკუთრებით მისი მმართველობის ბოლო პერიოდში ბევრი იყო. თუმცა ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ მისი ღვაწლი ქვეყნის და მსოფლიოს წინაშე იქნება სწორად შეფასებული და ადეკვატურად დაფასებული. აქვე უნდა აღვნიშნო, რომ ნებისმიერ ადამიანს, ვისაც XX საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისი გამოიარა, კარგად ემახსოვრება თუ როგორ ქვეყანაში ჩამოვიდა ის 1992 წელს და 2003 წელს როგორი ქვეყანა დაუტოვა "თავისსავე აღზრდილებს" - ეს იყო ქვეყანა თავისი აწყობილი სახელმწიფო ინსტიტუტებით.
ედუარდ შევარდნაძემ მეტ-ნაკლებად შეძლო ქვეყნის სტაბილიზაცია, შეიარაღებული დაჯგუფებების განეიტრალება, ქვეყანაში საკუთარი ვალუტის შემოღება და ახალი კონსტიტუციის მიღება. 
ასევე ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენის და ბაქო-თბილისი-ერზრუმის გაზსადენის პროექტებს ჩაუყარა საფუძველი. სწორედ ამ ორი პროექტის გამო გახდა საქართველო მსოფლიოსთვის გეოპოლიტიკური მნიშვნელობის ქვეყანა. დღესდღეობით სწორედ ამ ორი პროექტის გამო ინარჩუნებს დასავლეთი ჩვენი ქვეყნის მიმართ ინტერესს.
- ლაშა, იშვიათად გამოხატავთ საჯაროდ თქვენს პოზიციას, ბოლოს საკუთარი აზრი ე.წ. გავრილოვის ღამის შემდეგ გამოთქვით... როგორ აფასებთ იმას, რაც ხდება დღეს ქართულ პოლიტიკაში?
- გავრილოვის ე.წ. ღამეს ახალგაზრდების პროტესტი ძალიან გულწრფელი და სამართლიანი იყო. ეს იყო კონსოლიდირებული ახალგაზრდობა, რომელიც აპროტესტებდა მთავრობის უგუნურ პოლიტიკას ოკუპანტი რუსეთისადმი. მაშინ დავწერე, ვინაიდან საქართველოს და რუსეთს არ აქვთ ოფიციალური დიპლომატიური ურთიერთობა, როგორ მოხვდა რუსეთის დუმის დეპუტატი საქართველოს პარლამენტის სპიკერის სკამზე-მეთქი? ასევე აღვნიშნე, რომ სწორედ გულწრფელი ახალგაზრდებისგან იწყება რევოლუცია. ოღონდ სიტყვა "რევოლუციაში" კარდინალურ ცვლილებას ვგულისხმობ და არა ხელისუფლების ძალადობრივ შეცვლას.
სამწუხაროდ, ეს კარდინალური ცვლილებები ამ ეტაპზე ვერ განხორციელდა იმიტომ, რომ შემდგომ პროცესებში ისევ საზოგადოებისთვის ნდობადაკარგულმა პოლიტიკურმა ლიდერებმა გამოიჩინეს რადიკალური გზით ხელისუფლების დამხობის სურვილი და ამან ხალხის დაშლა გამოიწვია. იმ ღამეს და შემდგომ განვითარებული პროცესებისას ხელისუფლებამ, როგორც ფრანგები იტყოდნენ, "ტყვია შეგნებულად საკუთარ ფეხში დაიხალა", რაც იმას ნიშნავს, რომ საკუთარი პოლიტიკური სუიციდისკენ პირველი ნაბიჯები გადადგა.
- რაში ხედავთ გამოსავალს?
- მოკლევადიანი გამოსავალისთვის, ხელისუფლება აუცილებლად უნდა დაუბრუნდეს თავისი სტატუს-კვოს, ანუ საკუთარ დაპირებას და საზოგადოებას მისცეს პროპორციული არჩევნების უფლება.
ცხადია, პროპორციულ არჩევნებს თავისი ბევრი მინუსი აქვს და 1995 წლის პარლამენტი ამის მკაფიო მაგალითია. არის დიდი საშიშროება იმისა, რომ მთავრობა ვერ დაკომპლექტდეს, რაც შემდგომ სამთავრობო კრიზისს გამოიწვევს. გადაწყვეტილებების მიღება კიდევ უფრო შენელდება ვიდრე დღეს არის. მაგრამ იგივე 1995 წლის პარლამენტის შემთხვევაში, ის საქართველოს ისტორიაში ყველაზე დემოკრატიული და მრავალფეროვანი პარლამენტი იყო, რომელმაც ფუნდამენტური ცვლილებები განახორციელა.
მრავალპარტიული პარლამენტი საშუალებას მოგვცემს ე.წ. "ბელადომანიას" თავი ავარიდოთ (რაც ბოლო ათწლეულებია ასე დიდ პრობლემებს გვიქმნის).ხოლო გრძელვადიან გამოსავალს საქართველოში განათლების სისტემის რეფორმაში ვხედავ. ბევრი ჩვენი პრობლემა სწორედ განათლების უკმარისობიდან მოდის.
მთავარი აქცენტი სწორედ განათლებაზე უნდა გაკეთდეს.
მომავალ თაობას უნდა გაუჩნდეს რეალური თავისუფლების განცდა და რეალური პასუხისმგებლობა, რომ მთავრობა არის არჩეული ხალხის მიერ და სწორედ ხალხს ემსახურება და არა პირიქით.ასევე აუცილებელია გაძლიერდეს პროფკავშირული ორგანიზაციები. ამის კლასიკური მაგალითია საფრანგეთი. წინა თვეში პარიზში გახლდით და ჩემი თვალით ვნახე, როგორ მიმდინარეობდა საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გაფიცვა.
მოსახლეობისთვის რაც არ უნდა დისკომფორტი იყოს, გაფიცვა არის ყველაზე უმტკივნეულო და ეფექტიანი იარაღი იმისათვის, რომ ნებისმიერი მთავრობა დათმობებზე წამოიყვანო.
- თქვენ კრიტიკული იყავით სააკაშვილის ხელისუფლების მიმართ, საინტერესოა, როგორ აფასებთ დღევანდელი ხელისუფლების მუშაობას?
- 1991 წლიდან ყველა მმართველმა თავისი წვლილი შეიტანა ქვეყნის განვითარებაში. ზვიად გამსახურდიამ დამოუკიდებლობა გამოაცხადა, ედუარდ შევარდნაძემ საქართველოს მიანიჭა გეოპოლიტიკური და სტრატეგიული მნიშვნელოვანი ფუნქცია და საფუძველი ჩაუყარა ქვეყნის შემდგომ განვითარებას, მიხეილ სააკაშვილმა, რაც არ უნდა კრიტიკულად ვიყო განწყობილი, განახორციელა მტკივნეული, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი რეფორმები, ფაქტობრივად, თანამედროვე სახელმწიფოს მშენებლობას ჩაუყარა საფუძველი. ბიძინა ივანიშვილმა მიუხედავად იმისა, რომ პრეცედენტი შექმნა კულუარული მართველობისა, ბევრი მნიშვნელოვანი საქმე გააკეთა როგორც ინფრასტრუქტურის, ისე ტურიზმის კუთხით და რაც მთავარია, წინა ხელისუფლებასთან შედარებით, საზოგადოებას და მედიას აზრის გამოხატვა გაცილებით თავისუფალად შეუძლია.
სამწუხაროდ, ვერცერთმა ხელისუფალმა ვერ მოახერხა ქვეყნის შემდგომ განვითარების ეტაპზე გადაყვანა. ამის კარგი მაგალითია დღეს თუ რა პრობლემების წინაშე დგას დღევანდელი მთავრობა და იგივე შეცდომებს უშვებს, რაც მისმა ყველა წინამორბედმა ხელისუფლებამ დაუშვა.
ყველაზე ფაქიზი და მტკივნეული საკითხი კი დამოუკიდებლობიდან 30 წლის შემდეგ არის ისევ და ისევ დამოუკიდებელი სასამართლოს პრობლემა. როგორც ამერიკაში ეძახიან, ჩვენთან ვერ მოხერხდა "checks and balances". ვერ მოხერხდა სამთავრობო ორგანოების დეპოლიტიზირება და უფლებამოსილების გაყოფა. ამ ფუნდამენტის გარეშე ჩვენ ვერ მოვახერხებთ ვერც პოლიტიკურად და ვერც ეკონომიკურად საფუძვლიან განვითარებას.
მიხეილ სააკაშვილზე ერთ რამეს დავამატებდი. ყველა მისი გამოჩენა და ტელევიზიით მისი მუქარა მხოლოდ "ქართული ოცნების" წისქვილზე ასხამს წყალს.
ხელისუფლება მაქსიმალურად შეეცდება საზოგადოებას ხშირად შეახსენოს და დაარწმუნოს იმაში, რომ მათი ალტერნატივა მხოლოდ სააკაშვილი და მისი გუნდია.
კიდევ ერთი საკითხი, რომელსაც მინდა შევეხო, ეს არის ანაკლიის პორტის პროექტი.
ანაკლია არანაკლები საერთაშორისო გეოსტრატეგიული მნიშვნელობის პროექტია, ვიდრე თავის დროზე იყო და დღემდე არის ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი. ასეთი სტრატეგიული პროექტები ერთგვარ საერთაშორისო იმუნიტეტს გვძენს. ვიმედოვნებ, რომ ის, რაც ანაკლიის პროექტთან დაკავშირებით მოხდა - ხელისუფლებასა და ანაკლიის განვითარების კონსორციუმს შორის, არის მხოლოდ და მხოლოდ შიდა გაუგებრობა და შეუთანხმებლობა და ის არ ემსახურება რომელიმე მეზობელი ქვეყნის ინტერესებს.
აქვე უნდა აღინიშნოს, ანაკლიის პორტის პროექტზე, რომელსაც მიხეილ სააკაშვილმა ლაზიკა დაარქვა და თავის პროექტად გამოაცხადა, სინამდვილეში ედუარდ შევარდნაძე ჯერ კიდევ 2002 წლის სამთავრობო სხდომაზე საუბრობდა. ამ ფაქტის ვიდეომასალა ინტერნეტში დევს და ყველასთვის ხელმისაწვდომია.
ზოგადად, მე მივესალმები საქართველოში ყველანაირი მასშტაბური პროექტის განხორციელებას. იგივე მამუკა ხაზარაძის იდეას, საქართველოს ყოფილი პარლამენტის შენობაში საერთაშორისო საფონდო ბირჟის განთავსების თაობაზე. ეს დეცენტრალიზაციის გარდა ქუთაისს შესძენს საერთაშორისო მნიშვნელობას.
- ქვეყანაში ძირითადად პროტესტი ერთი და იგივე საკითხების გამოა, პოლიტიკური პროცესების, უმცირესობების უფლებების დასაცავად, ეკლესია და ა.შ. როგორ აფასებთ ამას, ეს ხელოვნურად შექმნილია?
- ყველა უმცირესობის წარმომადგენელი არის საქართველოს მოქალაქე და მათი უფლებები რაც არ უნდა მტკივნეული იყოს კონსერვატიულად მოაზროვნე ადამიანებისთვის, კანონის ფარგლებში უნდა იყოს დაცული. მაგრამ საქართველო დღეს გაცილებით დიდი გამოწვევის წინაშე დგას, როგორც საშინაო, ისე საგარეო პოლიტიკური კუთხით. ჩვენს რეგიონში ძალიან მნიშვნელოვანი და ფაქიზი მოვლენები ვითარდება. ძალიან გაურკვეველია თუ რა როლს ვითამაშებთ ამ მოვლენების განვითარებაში.
- ცნობილია, თქვენი ოჯახის ახლო ურთიერთობები საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქთან, საპატრიარქოს გარშემო ბოლო დროს არა ერთი სკანდალი განვითარდა... - ეკლესიაში რომ ბევრი პრობლემაა, ამას დიდი ექსპერტობა არ სჭირდება. სწორედ იმიტომ კარგავს ნელ-ნელა საზოგადოებისგან ნდობას, რომ არ არის სათანადოდ გამჭვირვალე. მრევლი, რომელიც საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობას წარმოადგენს, იმსახურებს მიიღოს ინფორმაცია თუ რა ხდება ეკლესიაში.
რაც შეეხება უწმინდესს, ის საქართველოს და ქართველი ხალხის ერთიანობის სიმბოლოა. არ მიყვარს შეთქმულების თეორიები, მაგრამ მის წინააღმდეგ აგორებული კამპანია ემსახურება მხოლოდ ერთ რამეს, რომ მავანი ვერ ეგუება ამ ადამიანის უზარმაზარ ავტორიტეტს. ჩვენმა პატრიარქმა კომუნისტების დროიდან მოყოლებული და განსაკუთრებით საქართველოს დამოუკიდებლობის პერიოდში ხალხი რწმენისკენ შემოაბრუნა. მან როგორც მინიმუმ, ორჯერ გადაარჩინა საქართველო სამოქალაქო დაპირისპირებას, როდესაც მოუწოდა ხელისუფლებას და ოპოზიციას დიალოგისკენ. მხედველობაში მაქვს 2007-08 წლების და ასევე 2009 წლის სახალხო პროტესტის დროს დაძაბული მოვლენები.
2008 წლის ომის დროს, სწორედ უწმინდესის ძალისხმევით მოხდა ომის ტერიტორიიდან ჩვენი მეომრების ცხედრების გამოტანა.
მინდა ვთქვა, რომ თუ ედუარდ შევარდნაძემ ღმერთი იწამა, აქ პატრიარქის უდიდესი დამსახურებაა, და ეს არ მომხდარა დამოუკიდებლობის დროს, არამედ ეს იყო მაშინ, როდესაც ის ჯერ კიდევ ცეკას პირველი მდივანი იყო.
უწმინდესისა და ბაბუს ურთიერთობა არ იყო მხოლოდ პატრიარქის და პრეზიდენტის ურთიერთობა. ეს იყო ერთი ფასეულობების ადამიანების ურთიერთობა, რომელიც შემდგომ ნამდვილ წმინდა ადამიანურ, მეგობრულ ურთიერთობაში გადაიზარდა.
პატრიარქი გახლდათ ბაბუს ედუარდ-გიორგის ნათლია, ისე ასევე ჩემი უფროსი შვილის, ასევე ედუარდ-გიორგის ნათლიაა.
- პოლიტიკაში ხომ არ გიხილავთ?
- როდესაც შენ გაქვს ამბიცია რომ იყო ნამდვილი პოლიტიკოსი, მზად უნდა იყო რომ ყველანაირად შესწირო თავი შენს სამშობლოს და გვერდზე გადადო ყველანაირი მერკანტილური ინტერესი. ეს არის ალბათ ყველაზე უმადური პროფესია, ვინაიდან რაც არ უნდა კარგი მმართველი იყო, საზოგადოების დიდი ნაწილი ყოველთვის უკმაყოფილო იქნება. რეალურად დაგაფასებენ მაშინ, როდესაც შენ კარგა ხნის წასული იქნები ამ ქვეყნიდან. აი, ასეთია ჭეშმარიტი პოლიტიკოსის ბედი.
ხუმრობით რომ გიპასუხოთ, საქართველომ 30 წელი აიტანა ერთი შევარდნაძე და ვფიქრობ, იმსახურებს, მეორე შევარდნაძისგან დაისვენოს.
- როგორ ახერხებთ რომ არ იყოთ სკანდალების და ჭორების ეპიცენტრში?
- შეიძლება ითქვას, რომ საქართველოში პოპულარობის ძიების მიზნით ადამიანები ხშირად შეგნებულად ეხვევიან სკანდალებში. მე არ მაქვს სურვილი და ამბიცია, რომ პოპულარობას ვდიო. ხუმრობით თუ ვიტყვით, მადლობა ღმერთს, რომ არც სკანდალები მეძებენ.
- სად ხედავთ თქვენს მომავალს საქართველოში თუ თქვენც საფრანგეთში წახვალთ მომავალში საცხოვრებლად?
- საქართველოში ვიყავი, საფრანგეთში თუ კიდე სხვაგან, არასოდეს ვკარგავდი და არც მომავალში დავკარგავ კავშირს ჩემს საშობლოსთან. რითიც შემეძლება ყოველთვის შევეცდები, რომ როგორც რიგითმა მოქალაქემ, ჩემი წვლილი შევიტანო ჩემი ქვეყნის განვითარებაში.
- ბევრს ლაპარაკობენ თქვენი ოჯახის სიმდიდრეზე, რეალურად რა ბიზნესს ფლობენ შევარდნაძეები?
- სამწუხაროდ, საქართველოში ძალიან უყვართ მითები და უჭირთ ხოლმე მათი რეალობისგან განსხვავება. თავს უფლებას მივცემ გავიხუმრო, - იმის მეათედიც რომ მომცა, რასაც ამ მითებში ახსენებენ, ბედნიერი ვიქნებოდი.
- ვიცი, რომ აქტიურად ხართ დაკავებული სპორტით და ჯანსაღი ცხოვრების წესით, როდიდან გახდა ვარჯიში თქვენი ცხოვრების მთავარი ნაწილი და რატომ?
- სპორტით ბავშვობიდან ვარ დაკავებული. თოთხმეტ წლამდე გაგიკვირდებათ და ვთამაშობდი ცნობილ ფრანგულ საფეხბურთო კლუბში "პარი სენ-ჟერმენში". 
რა თქმა უნდა, შესაბამის ასაკობრივ გუნდში. სკოლის ბოლო წლებსა და უნივერსიტეტში კი შვიდკაცა რაგბს ვთამაშობდი. დღესაც ვაგრძელებ სპორტულ ცხოვრებას. ვმეგობრობ, ქართველ მორაგბეებთან და ზოგჯერ მათთან ერთადაც ვვარჯიშობ. სპორტი მეხმარება არა მხოლოდ ფიზიკურ, არამედ პიროვნულ და მენტალურ გაძლიერებაში.
იხილეთ ასევე: შევარდნაძის სამი ცხოვრება
თამარ ბოჭორიშვილი (სპეციალურად საიტისთვის)