"ოთახიდან არ გამოვდიოდი, მთელ ღამეს რომ ვათენებდი, მამაჩემი ჩემს ჯანმრთელობაზე ძალიან წუხდა" - რას ჰყვება უმაღლესქულიანი პანკისელი აბიტურიენტი
ამინა ხანგოშვილი საქართველოში ერთ-ერთი ყველაზე მაღალქულიანი აბიტურიენტია. მისი ამბავი საზოგადოებას USAID-მა ამცნო. მან პანკისის ხეობის სოფელ დუისის საჯარო სკოლა დაამთავრა. ინგლისურში 79 ქულა აიღო 80-დან, ისტორიაში 60-დან 58, ხოლო ქართულში 67 ქულის მოპოვება შეძლო 70-დან. თავისუფალ უნივერსიტეტში, სამართალზე აბარებს. შრომა რომ აუცილებლად ფასდება, კიდევ ერთხელ დარწმუნდა. უამრავი გათენებული ღამისა და მონდომების შედეგი განსაკუთრებით სასიხარულო აღმოჩნდა მისთვისაც და ოჯახისთვისაც. დაძლია სხვადასხვა გამოწვევა და ახლა ჩვენს მკითხველს საკუთარ გამოცდილებას უზიარებს:
- ამ ყველაფერს თავდაუზოგავი შრომით, უძილო ღამეებითა და მუშაობის 24-საათიანი რეჟიმით (მცირე,
ჩემგანვე დამოუკიდებელ, პაუზებს თუ არ ჩავთვლით) მივაღწიე. მართალია, ბევრ რამეზე ვთქვი უარი, პირადი მოთხოვნილებები გვერდზე გადავწიე, ხშირად დღეების განმავლობაში ჭამაც კი მავიწყდებოდა, ვერ ვიმეტებდი დროს ამისთვისაც კი. ნამდვილი დროის მანიაკი ვარ, დრო ჩემთვის ყველაფერია, უინტერესო საუბარში დაკარგული 2 წუთიც კი მენანება, ყოველი წამი დავაფასე. დროს მაქსიმალურად ვიყენებდი, თუ ჩამეძინებოდა, სიზმარშიც კი ვიმეორებდი. ჩემთვის ეს თავგანწირვა იყო იდეისთვის. ჩემს თავს დავუმტკიცე, წარმოსახვა რეალობად ვაქციე და ზუსტად ისე დავდე, როგორც ვუმიზნებდი.
- საგნებში დამატებით ემზადებოდი? - არც ინგლისურში და არც ისტორიაში კერძო რეპეტიტორთან არ მივლია. ჩემს ზოგადი ინგლისურის დონეში დიდი წვლილი მიუძღვის RSF-ს. ისტორიაში კი სახლში ვემზადებოდი, ერთი ქართველი სტუდენტი გოგო გავიცანი, ის გამომყვა ბოლომდე, დღეს ახლო მეგობრები ვართ უკვე. ერთადერთი, ქართულში ჩვენი სკოლის მასწავლებელთან დავდიოდი. ჩემი კლასელები ყოველდღე რეპეტიტორებთან იყვნენ, მე კი ამ დროს ჩემს ოთახში ვიჯექი და მთელ ჩემს ინტელექტუალურ რესურსს თავად ვიყენებდი და ჩემს თავს ვასწავლიდი, დილიდან საღამომდე ნასწავლს გათენებამდე ვიმეორებდი და ისევ ასე მეორდებოდა. შესაბამისად, ფინანსური რესურსი მომზადებაში არ დამიხარჯავს. ჩემი მეგობრები ეჭვიანობდნენ კიდეც, მათთან ერთად გასვლას რომ ვერ ვასწრებდი. მესმის წარმოუდგენელია, მაგრამ რეალობაა, რომ ხანდახან მეგობრების მოწერილისთვის პასუხის გასაცემადაც კი არ მყოფნიდა დრო. ისინიც სხვადასხვა უნივერსიტეტში აბარებენ, ზოგი თელავში, ნაწილი კი თბილისში. ეს პროცესი ჩემთვის მართლაც სასწაული, ცხოვრებისეული გამოცდილება იყო.
- ოჯახმა რა როლი ითამაშა შენს წარმატებაში? - ძირითადად ოთახიდან არ გამოვდიოდი ხოლმე. მთელ ღამეს რომ ვათენებდი, მამაჩემი ჩემს ჯანმრთელობაზე ძალიან წუხდა და ყოველდღე, როცა ჩემი ნახვის შანსი ეძლეოდა, მიმეორებდა, დამესვენა, დედა კი მთხოვდა, რამე მეჭამა. ძმები ყველაფერში მეხმარებოდნენ, არაფერზე მაწუხებდნენ, მოკლედ, ყველაფერს თავად აგვარებდნენ. ოჯახში შევხვდი ქულებს. მიუხედავად იმისა, რომ ველოდებოდი ამ შედეგს და ვიცოდი, რომ შრომას ყოველთვის აქვს აზრი, მაინც, როცა დავინახე და ფაქტის წინაშე დავდექი, ეს იყო საოცრად დიდი ემოცია, ჩემი ყვირილისგან ლამის სოფელი შევყარე, უდიდესი ბედნიერება იყო. ჩემმა ძმამ მშვიდად შემომხედა და მითხრა: "სხვანაირად ვერც იქნებოდა". როგორც აუცილებლად მოსალოდნელს, ისე შეხვდა ალბათ ოჯახიც.
- სკოლაში როგორ სწავლობდი? - სკოლაში ოქროს მედალოსანი ვარ, თუმცა წიგნებს თავს არ ვაკლავდი, პარალელურად, სხვა უამრავ რაღაცას ვაკეთებდი, თუმცა როგორღაც ვახერხებდი, რომ ყოველთვის მეპასუხა. ხშირად, გაკვეთილზე ერთხელ წაკითხულით ვახერხებდი შინაარსის აღქმას, ან ახსნისას მასწავლებლის მოყოლილს ვიმახსოვრებდი და ასე ვიყავი მზად მომდევნო გაკვეთილისთვის. დაფაზე დაწერილს კი ვიზუალურად ვიმახსოვრებდი, უცხო ენებში ყოველთვის რამდენიმე დონით ვუსწრებდი სკოლის მასალას, ამიტომ არ მჭირდებოდა მეცადინეობა სკოლისთვის. ამ ბოლო წელს სკოლაში ძირითადად არ დავდიოდი, იმიტომ, რომ ვერც ვასწრებდი. სკოლაში წასვლის ფუფუნებას ვნატრობდი, ადამიანებს მაინც ვნახავდი, თუმცა ამ გზაში დახარჯულ დროსაც ვერ ვიმეტებდი და ისევ ჩემს ოთახში ვაგრძელებდი მეცადინეობას.
- შენთვის, ერთიან ეროვნულ გამოცდებზე როგორი სირთულის ტესტები იყო? - გამოცდაზე ტესტების სირთულის შეფასება ცოტა სუბიექტურია ხოლმე. გააგრძელეთ კითხვა