43 წლის ნანა ღამბაშიძე, სულ რამდენიმე თვის წინ, იმედიანად, მთელი მონდომებით ეძებდა მესამე ძმას. ნანა სოციალური ქსელის ცნობილ ჯგუფში "ვეძებ" აღმოვაჩინე, სადაც რამდენიმე სტატუსით ახალგაზრდა ქალბატონი მესამე ძმას ემოციურად მიმართავდა და ხალხს ყველა ინფორმაციას დეტალურად უამბოდა იმ იმედით, რომ დაკარგულ ბიჭს იპოვიდა. ჯგუფში პირველი სტატუსის დაწერიდან მალევე სასიხარულო ამბავიც მოხდა, "ვიპოვეთ, სამშობიაროში მოპარული ბიჭი ვიპოვეთ!" დაწერა ჯგუფის მოდერატორმა. ნანამ 37 წლის შემდეგ მესამე ძმა იპოვა. ამ ისტორიის მოსასმენად მას დავუკავშირდით და ნანასთან ერთად, ეს სიხარული გავიზიარეთ. - იანვრის თვე იყო, დედამ მითხრა რომ ჯგუფი არსებობდა სახელად "ვეძებ", სადაც ადამიანები დაკარგულ, გაშვილებულ ოჯახის წევრებსა და ნათესავებს ეძებდნენ, ცოტა ეჭვის თვალით უყურებდა, თუმცა შემომთავაზა მაინც გავწევრიანებულიყავით. ჩვენ ძმას ვეძებდით, დედა მეოთხე შვილს. მახსოვს, 6 წლის ვიყავი, როდესაც დედას ორსულობის შესახებ გავიგე, გვითხრეს, მალე მესამე ძმა გვეყოლებოდა, გავბრაზდი, მინდოდა გოგო გაეჩინა, რადგან ორი ძმა მყავდა და დაც მინდოდა. დედამ 1984 წლის 27 ივლისს გლდანში, მეოთხე სამშობიაროში იმშობიარა და ორ-სამ დღეში გავიგეთ, რომ ბავშვი დაიღუპა. დედას სამშობიაროში მესამე დღეს უთხრეს, რომ ბავშვი მძიმედ იყო და ვერ გადარჩა, ასევე უთხრეს, რომ სამშობიაროს წესების მიხედვით, გარდაცვლილი ბავშვები იქვე უნდა დაეკრძალათ და ცხედარი არ ანახეს. დედა მაშინ ძალიან ახალგაზრდა იყო, ამ ამბის გამო ინერვიულა და პალატიდან სამშობიაროს ხალათით გამოიპარა. გზაში ერთმა ღვთისნიერმა წყვილმა აიყვანა, რომელმაც დედა შეიფარა მანამდე, სანამ აზრზე მოვიდა და გაიაზრა, რა მოხდა. ეს საკითხი ჩვენი ოჯახისთვის ძალიან მტკივნეული იყო და იმ დღის შემდეგ, არასდროს გვილაპარაკია ამაზე. თემა დაიხურა, თუმცა 2021 წლის იანვარში ჯგუფის შესახებ გავიგეთ და დავინტერესდით. ემიგრაციაში ვიყავი, დედამ მომწერა, რომ ჯგუფი ნახა და გული რაღაცას უგრძნობდა, უნდოდა ჩვენს ძმაზე დამეწერა. ჯგუფში მარტის თვეში გავწევრიანდი. დედა იუსტიციის სახლში მივიდა, საბუთები გამოითხოვა და აღმოჩნდა, რომ მის სახელზე მხოლოდ 3 მშობიარობა ფიქსირდებოდა, თითქოს მას მეოთხე შვილზე არც უმშობიარა და არავინ დაღუპულა, ამან უკვე ყველა დაგვაეჭვა და ჯგუფში პირველი პოსტი დავწერე. მაშინ შეცდომა დავუშვი, რადგან ჩემი და დედას გვარი არ მივუთითე, ვნერვიულობდი და ის ვერ ვიფიქრე, რომ გვარები ჩვენს პოვნაში დაეხმარებოდა. იმ პოსტის შემდეგ, ბევრმა ადამიანმა მომწერა, ისინი ეძებდნენ დედმამიშვილებს, ძმებს, ოჯახს, თუმცა როდესაც ფოტოებს ვადარებდი, არავინ გვგავდა. ზაფხულში, ივლისის თვე იყო, როდესაც ანონიმურად დაწერილი პოსტი ვნახე, ვიღაც წერდა, რომ სავარაუდო ორი გვარით, ღამბაშიძითა და ჭოველიძით ოჯახს ეძებდა. მივწერე ჯგუფის მოდერატორს და ვთხოვე ანას, მასთან დავეკავშირებინე, ნომერი გამოვართვი და დავურეკე. მახსოვს, მითხრა გასული ვარ და მოგვიანებით შევხმიანდეთო, ეს მოგვიანებით საუკუნეს გავდა, დრო გაიწელა. გული რაღაცას მიგრძნობდა, ვიცოდი, უკვე ნაპოვნი მყავდა ჩემი ძმა, თუმცა დედას არაფერი ვუთხარი. საღამოთი დამირეკა და დავთქვით შეხვედრა მეორე დღეს. მეორე დილით, გაჩერებაზე იდგა, ბევრი ხალხი იყო და მათ შორის ჩემი ძმა მაშინვე ამოვიცანი, მანქანიდან გავიხედე, ზურგით იდგა და ვთქვი, ეს ბიჭი იქნება მეთქი. ძალიან ჰგავდა მამას ან უბრალოდ, მინდოდა ასე ყოფილიყო. შევხვდით, ვისაუბრეთ და მკითხა რაიმე კავშირი ხომ არ გვქონდა რუსთავთან, ჩვენ წლები რუსთავში ვცხოვრობდით. ჩემი ძმის გამზრდელ დედას უთქვამს, რომ ის რუსთავიდან იშვილეს და მან ყველა ინფორმაცია ჩემს ძმას სიკვდილის წინ გაუმხილა. უთხრა მშობლების გვარი, ასევე ისიც რომ უფროსი და-ძმა ჰყავდა და 1984 წელს სამშობიაროში 1000 მანეთად იყიდა. ჩემი ძმის გამზრდელი მშობლები 2013 წელს გარდაიცვალნენ, მას შემდეგ ჩვენი მოძებნის სურვილი გაუჩნდა, არ იცოდა, საიდან დაეწყო ძებნა და როდესაც დაოჯახდა და შვილები შეეძინა, ამ თემით კიდევ დაინტერესდა. არ უნდოდა მისი შვილები ასე მარტო გაზრდილიყვნენ და ძიება გააგრძელა. გაცნობიდან მალევე წავედით, გავიკეთეთ დეენემის ანალიზი, იმდენად დარწმუნებული ვიყავი, დეენემის ანალიზი რომ უარით მოსულიყო, მაინც არ დავიჯერებდი. ჩემი ძმა ყველაფრით გვგავს, ხასიათით, ლაპარაკით, იერით. პირველად ძმა მარტომ ვნახე, დედამ ეს ამბავი მოგვიანებით გაიგო, ვუთხარი, ვიპოვეთ-მეთქი, ცუდად გახდა, ერთი კვირა ლოგინიდან ვერ დგებოდა, არ ჯეროდა, რომ ამდენი წლის შემდეგ გამოჩნდა. დეენემის ანალიზის პასუხს დიდხანს ველოდეთ, ლოდინი რომ გაიწელა, მივედი და პასუხი მოვიკითხე, მესამე დღეს დაგვირეკეს, პასუხში ეწერა, სავარუდო და-ძმები, 98%-ით ჩვენი ძმაა. ანალიზის შემდეგ ჩემი ძმა დედასაც შეხვდა, შვილიშვილებიც გააცნო და იმის მერე ხშირი კონტაქტი გვაქვს. - თქვენი ძმისა და დედის შეხვედრა გახსოვთ? - ახსნა მიჭირს, გადმოცემა რთულია. ორივე ჩუმად იჯდა, უცქერდნენ ერთმანეთს, ოთახში ყველას ერთმანეთის ტკივილის გვესმოდა. როდესაც ჩემს ძმას დეენემის პასუხი ვუთხარი, ტელეფონში მითხრა, არ ვიცი, დედას როგორ შევხვდებიო, ორივე ნერვიულობდა, ამდენი წელიწადი ეგონა, რომ არავინ ჰყავდა და უეცრად ამხელა ოჯახი აღმოაჩინა. ადრე ორი უმცროსი ძმა მყავდა, ახალ უკვე სამი. როდესაც ჩემი ძმა პირველად ვნახე, ძლიერი სურვილი გამიჩნდა, ჩავხუტებოდი, მოვფერებოდი, რაღაც მეთქვა, რომ შენ ის ხარ, ვისაც ვეძებდით, თუმცა თვითონ იმდენად თავშეკავებული იყო, მეც თავი შევიკავე, ვამჯობინე დრო გასულიყო და უკეთ გაგვეცნო ერთმანეთი. - გქონდათ იმედი რომ იპოვიდით? - სულ მქონდა იმედი, ვიცოდი რომ გამოჩნდებოდა. ჩვენ ცხინვალიდან დევნილები ვართ, ადრე თემქაზე ერთ-ერთ შენობაში ვცხოვრობდით, იქ ქალებს შორის საუბარს მოვკარი ყური. ვიღაც ქალის ისტორიას ჰყვებოდნენ, რომელმაც წლების შემდეგ გარდაცვლილი შვილი იპოვა, მაშინ ვთქვით, რა კარგი იქნებოდა ჩვენი ძმაც ცოცხალი რომ ყოფილიყო და პირველად გამიჩნდა ეჭვი. ამ საუბრის შემდეგ, ჩემს პატარა ძმასთან ერთად სამშობიაროში მივედი, მე და ილიამ ინფორმაცია მოვითხოვეთ და გვითხრეს, რომ სამშობიაროს არქივი აქვს, რომელიც 15 წელიწადში ერთხელ ნადგურდება და ინფორმაცია აღარ ჰქონდათ. რადგან გვითხრეს რომ გარდაიცვალა, ესე იგი, ნამდვილად ასე იყო და ძიებას აზრი აღარ ჰქონდა. - ერთ-ერთ სტატუსში ძმას მიმართეთ, იმედი მაქვს, შენც გვეძებო, გეშინოდათ, რომ შეიძლებოდა მას თქვენი გაცნობის სურვილი არ ჰქონოდა? - შიში არ მქონია, ადრე მაია ასათიანის გადაცემა "პროფილს" მივწერე, ჩვენი ამბავი მოვუყევი, პასუხად კი მომწერეს, რომ თუ თვითონ არ გეძებთ, გაგიჭირდებათ მისი პოვნა და რომ დავიწყოთ ძიება, შეიძლება საჩივარი შეიტანოს და გიჩივლოთო. ამის შემდეგ, იმედი მქონდა, რომ ისიც გვეძებდა და მარტო ჩვენ არ გვსურდა მისი ნახვა. ჩემი ძმა ჯგუფის წევრი აღმოჩნდა, თუმცა ის მხოლოდ დედ-მამას ეძებდა, პირველი პოსტი ჯგუფში იანვარში დაწერა, ფაქტობრივად, მან გვიპოვა ჩვენ, ასევე, თითქმის მეზობლები ვართ, ჩვენ გლდანში ვცხოვრობთ, ის - ზაჰესში. თვითონაც რომ არ ეაქტიურა და პოსტი არ დაედო, ასე მარტივად ვერ ვიპოვიდით. მადლობა ქალბატონ ანას, ჯგუფის მოდერატორს, რომელმაც დაგვაკავშირა. რა საოცრებაა, ჩემი ძმა ჯგუფში სტატუსებს წერდა, დედ-მამას ეძებდა, ამასობაში ჩვენ მას ვეძებდით და ერთმანეთი ვიპოვეთ. თვეები მოსვენებას ვერ ვპოულობდი, გულში სულ მქონდა იმედი, რომ ოდესმე ჩვენც ვიპოვიდით მას. რას წარმოვიდგენდი, რომ ასე მალე ერთ-ერთი მათგანი გავხდებოდი. იმდენად დიდი სიხარულია, მამა ცოცხალი რომ იყოს, ამ ამბავს სიხარულისგან ვერ გადაიტანდა. ჩემს ძმას გაცნობის დღეს ვუთხარი, რომ ჩვენ არ გაგვიშვილებია, ოჯახში ის პირობები და გაჭირვება არ გვქონდა, რომ რომელიმე ძმა გაგვეშვილებინა. არ მინდოდა, ასე ეფიქრა. იმდენად მტკივნეული საკითხი იყო, რომ დიდხანს ამაზე არ ვსაუბრობდით. - როგორ გგონიათ როგორ შეიცვლება თქვენი ცხოვრება? - ოჯახი გავმთლიანდით, ჩვენი ოჯახი გაძლიერდა. ჯგუფში გაწევრიანებიდან სულ ვფქირობდი, თუ მას ჩვენი ნახვა არ ენდომებოდა, ამასაც მივიღებდით, უბრალოდ, მინდოდა გამეგო, რომ კარგად იყო, ცოცხალი. - ჰგავხართ ერთმანეთს? - ძალიან, ოთხივე ერთმანეთს ვგავართ. (სპეციალურად საიტისთვის)
