ამბობენ, რომ თუ ადამიანი რაიმეს გულით, ნამდვილად მოინდომებს, სურვილი იქნება ეს თუ ოცნება, იგი მას აუცილებლად აიხდენს. მეც ღრმად მწამს ამ სიტყვების და ჩემ გარშემო ადამიანები კიდევ უფრო მაჯერებენ, რომ ცხოვრებაში ყველაფერია შესაძლებელი, მთავარია, უბრალოდ, მოინდომო. 24 წლის მაგდა ფონია მაგალითია იმის, რომ ადამიანის შესაძლებლობები უსაზღვროა და შრომას ყოველთვის აქვს აზრი. ეს ლამაზი გოგონა შესაძლოა, ბევრი თქვენგანისთვის ნაცნობიც კი იყოს, რადგან მაგდამ ქართველი ხალხის გული სოციალურ ქსელებში უკვე მოიგო. ამ მოღიმარ, პოზიტივით სავსე გოგონას თავის ცხოვრებაზე სასაუბროდ დავუკავშირდი და უკეთ გავიცანი მებძოლი მაგდა ფონია. - ქალაქ ქუთაისში დავიბადე, მყავს ოჯახი - მეუღლე, შვილი, დაიკო და მშობლები. დავამთავრე აკაკი წერეთლის სახელობის უნივერსიტეტი. სამი წლის წინ შევქმენი ოჯახი. მე და ჩემს მეუღლეს გვყავს პატარა გოგონა - ნენე. ჩემს ცხოვრებაში მათზე ზრუნვა ყველაზე ტკბილი რამაა. დედობა ძალიან სასიამოვნოა, ბედნიერად დამღლელი, საოცარი გრძნობაა. ყველამ აუცილებლად უნდა გამოსცადოს. ალბათ, რომ არა დედობა, ცხოვრებას აზრი არ ექნებოდა. - სოციალურ ქსელში პოპულარული გოგონა ხარ, ასევე, პოპულარობით სარგებლობს დედაც, გაგვაცანი ის... - დედა მარინა წაქაძეა, წარმოშობით ბაღდათის რაიონის სოფელ ობჩიდან. იქ გაიზარდა ღირსეულ და თბილ ოჯახში. პროფესიით მასწავლებელია, ფიზიკა-მათემატიკასა და ასტრონომიას ასწავლის. როდესაც სმენა დამიქვეითდა, უყოყმანოდ მიატოვა თავისი სამსახური და მთელი ცხოვრება მე მომიძღვნა. - სმენა ბავშვობაში დაჰკარგე, თუმცა საუბრის სწავლა მაინც შეძელი, რა გზა გაიარა ამ პატარა გოგონამ? - 2 წლის ვიყავი, ექიმმა შეცდომა რომ დაუშვა, გამიკეთა გენტამიცინი და დამიქვეითდა სმენა, ასევე, წამერთვა მეტყველებაც. დედაჩემს იმედი არ დაუკარგავს, ეგრევე დაიწყო ლოგოპედის ძებნა. იპოვა კიდეც, არაჩვეულებრივი ქალი მანანა აბესაძე, ძალიან კარგი ადამიანი. რთული გზა გავიარე, ჩემთვის მეცადინეობა ძნელი იყო, თითო ბგერა, თითო ასო, გრამატიკა - ყველაფრის სწავლა მიწევდა. ძალიან დიდი შრომა ჩადეს იმისთვის, რომ ლაპარაკი დამეწყო. 3 წელი ვიარე ლოგოპედთან და 4 წლის ასაკში ლაპარაკი დავიწყე, 5 წლისამ, წერა-კითხვის სწავლაც შევძელი და 7 წლისა - სკოლაში შევედი. ჩემთვის ეს პროცესი რთული აღმოჩნდა. როგორც დედამ მითხრა, ძალიან ვჯიუტობდი, ცელქი და მოუსვენარი ვიყავი. ბუნებრივია, იმ დროს ვერც ვიგებდი, რა ხდებოდა, არ მესმოდა, ვერ ვიგებდი, როგორ უნდა ვყოფილიყავი წყნარი ბავშვი, რაც წლები მემატებოდა, თანდათან ვაანალიზებდი ჩემს საქციელს და ვაცნობიერებდი სიტუაციას. - რამდენი ხანი დაგჭირდა, ასე, თავისუფლად რომ გესაუბრა? - 3 წელზე მეტი დამჭირდა. კითხვის სწავლის შემდეგ წიგნებმა გამიტაცა, სულ ვკითხულობდი და ვკითხულობდი, თან წიგნი ყველაფერში მეხმარებოდა, ახალ-ახალ სიტყვებს ვსწავლობდი, რაც ჩემთვის უცხო და საინტერესო იყო. როდესაც რაიმე სიტყვას ვიტყოდი, დედაჩემს უკვირდა, ეს სიტყვა საიდან ისწავლე, მე შენთვის არ მისწავლებიაო, ცრემლიც მოერეოდა ხოლმე. - რა გაძლევდა სტიმულს, რომ არ დანებებულიყავი? - ჩემი სტიმული, პირველ რიგში, ოჯახია, მერე - ლოგოპედი მანანა აბესაძე, ისინი მუდამ ჩემი სტიმული იყვნენ, ერთი წუთითაც არ მაძლევდნენ უფლებას რომ დავნებებულიყავი, შევჩერებულიყავი, მათი დამსახურებაა, რომ დღეს ასეთი ვარ. - ახლა 24 წლის ხარ, იმ პერიოდიდან ბევრი დროც გავიდა, რას ეტყოდი პატარა მაგდას? - პატარა მაგდა ნაკლებად ჯიუტი რომ ყოფილიყო, უფრო მეტს ისწავლიდა, თუმცა სიჯიუტეც ამ უსმენობით იყო გამოწვეული. - ხალხი როგორ გხვდებოდა, გიგრძნია მათგან ცუდი დამოკიდებულება ან არასასურველი კომენტარები? - მიგრძნია უცნაური მოშტერება, დამცინავი და გაკვირვებული გამოხედვა. როდესაც წამოვიზარდე, ამის გამო მაღაზიებშიც კი არ გავდიოდი. მეგონა, ვერ გამიგებდნენ და დამცინებდნენ. ეს უცნაური მოშტერება კი მაბნევდა, თუმცა ამ ყველაფერს შევეჩვიე და ახლა თუ კიდევ ვინმესგან ვიგრძნობ უცნაურ დამოკიდებულებას, რეაქცია აღარ მაქვს, თუმცა უმჯობესია, საზოგადოებაში მსგავსი რეაქციები მაქსიმალურად აღმოიფხვრას. - როგორია ახლა შენი ცხოვრება? - ამჟამად დაკავებული ვარ ოჯახით, ვზრდი შვილს. დედამთილი, მამამთილი და მეუღლე მუშაობენ, ოჯახური საქმეები, ძირითადად, ჩემი გასაკეთებელია. პარალელურად, ნენეს ვამეცადინებ. ასაკთან შედარებით, ბევრი რამ იცის, ხშირად ვსეირნობთ, ერთად ვერთობით და ასევე - ჩემს საყვარელ საქმესაც ვაკეთებ - მუზა რომ მომივა, ვხატავ. ბევრს მოსწონს ჩემი ნახატები და შეკვეთებს მაძლევენ, მაგრამ, ჯერ ამის დრო არ მაქვს. იმედია, მომავალში შევძლებ ნახატების გაყიდვასაც. - როდის აღმოაჩინე შენში ეს ნიჭი? - ხატვის სურვილი პატარაობიდანვე მქონდა. ნიჭი გენეტიკაში მაქვს, ჩემი მამიკოც ხატავდა და ბებოც. - რა გრძნობაა შენთვის ხატვა, ემოციების გამოხატვაში გეხმარება? - ჩემთვის ხატვა თავისუფლება და განტვირთვაა - იძირები სხვა სამყაროში და ტკბები. არის მომენტი, როდესაც ხატვის სამყაროდან არ გინდა გამოსვლა, ასევე, თუ აფორიაქებული და გაღიზიანებული ვარ, ხატვა ის არის, რაც ამ დროს მამშვიდებს. - რას ოცნებობს მაგდა, უკვე აგიხდა ცხოვრების დიდი ოცნება თუ ელი მის ასრულებას? - ადრე ჩემი ცხოვრების დიდი ოცნება ჩემთვის სმენა იქნებოდა, თუმცა უკვე მივიღე ჩემი ცხოვრება სრულფასოვნად. ახლა ჩემი ოცნება ჩემი შვილია და ოჯახი, თუმცა კიდევ მაქვს კარიერული რამდენიმე ოცნება, რომელიც ჯერ არ ასრულებულა. - რამეს ხომ არ ეტყოდი მათ, ვინც შენს გზას ახლა გადის? - ვეტყოდი, რომ ისე იბრძოლონ, როგორც ჩემმა დედიკომ იბრძოლა, თავის საყვარელ საქმეს თავი დაანება და მთელი დრო მე დამითმო, ერთი წუთით არ მომშორებია. მინდა ვუთხრა მშობლებს, რომ შეუძლებელი არაფერია. - სმენასთან დაკავშირებით რაიმე სასიამოვნო ამბავი ან მოგონება თუ გადაგხდენია? - ადრე ერთი გოგონა მიხვდა ჩემს პრობლემას და ფურცელზე დაიწყო რაღაცების დაწერა, მან არ იცოდა რომ მე ტუჩებზე დაკვირვებით ვხვდები, რას მეუბნებიან. ეს ძალიან სასიამოვნო იყო ჩემთვის და სულ ტკბილად მახსენდება. ასევე, იყო რამდენიმე შემთხვევა, როდესაც ჩემი საუბარი მოუსმენიათ და უკითხავთ ტურისტი ვიყავი თუ არა, ხშირად ხალხს უცხოელიც ვგონივარ - უცხოელები ხომ გამართული ქართულით ვერ ლაპარაკობენ. კიდევ ბევრი ამგვარი შემთხვევა ყოფილა, თუმცა ყველა არც მახსენდება. - გაგვიზიარე შენი უახლოესი სამომავლო გეგმები და მიზნები... - მომავალში ვგეგმავ საკუთარი ბიზნესის წამოწყებას და ნახატების გამოფენა-გაყიდვას. კიდევ მინდა, უკეთ დავეუფლო სხვა პროფესიებს და ჩემი თავი განვავითარო. (სპეციალურად საიტისთვის)
