"მისი შვილობა ახლაც მეხმარება, მოვიპოვო კეთილგანწყობა... თუმ­ცა ყო­ფი­ლა იშ­ვი­ა­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც - შური და ღვარ­ძლი, წა­მო­ძა­ხე­ბა, ზურგს უკან ქი­ლი­კი..." - კვირის პალიტრა

"სიყ­ვა­რუ­ლით მოყ­ვა­ნი­ლი მე­უღ­ლე მყავს გარ­კვე­უ­ლი თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი ამ ამ­ბავს ახ­ლდა... სამი გოგო გვყავს. პირ­ვე­ლად რომ გაჩ­ნდა, ცოტა გაგ­ვიკ­ვირ­და, მე­ო­რედ - გა­მი­ხარ­და, მე­სა­მე გო­გო­ზე ე.წ. მა­ხა­რო­ბე­ლი აღარ ჩა­მო­დი­ო­და - მე­სა­მე გო­გო­ზე ვინ რას გა­ი­მე­ტებ­სო?! ჩემ­მა მე­უღ­ლემ უთხრა, ჩა­დით, ვიცი, რომ ჩემი მე­უღ­ლე ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბაო. მარ­თლაც მე­სა­მე გო­გო­ზე მთლად მე­ცხრე ცაზე ავე­დი... ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბიც ვე­ცა­დე, ამ წე­სით გა­მე­ზარ­და, მთა­ვა­რი სიყ­ვა­რუ­ლია და ამ სიყ­ვა­რულს ერ­თმა­ნე­თის ნდო­ბა იწ­ვევს" - ეს ცნო­ბი­ლი ფი­ლო­ლო­გის და სი­ტყვის ოს­ტა­ტის, გა­ნათ­ლე­ბის ყო­ფი­ლი მი­ნის­ტრის თა­მაზ კვა­ჭან­ტი­რა­ძის სი­ტყვე­ბია, ადა­მი­ა­ნის, რო­მე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ, ხან­გრძლი­ვი ავად­მყო­ფო­ბის შე­დე­გად წელს გარ­და­იც­ვა­ლა.

AMBEBI.GE ახლა ბა­ტო­ნი თა­მა­ზის სამ შვილს, მის სამ გო­გოს ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ, რო­მელ­თა ამ­ქვეყ­ნად მოვ­ლე­ნით უზო­მოდ ბედ­ნი­ე­რი იყო. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ისი­ნი ახლა მა­მა­ზე უკვე წარ­სულ დრო­ში სა­უბ­რო­ბენ.

თა­მა­რი:

- ჩვენს ცხოვ­რე­ბას ექო­სა­ვით გას­დევს: ეს თა­მა­რია - თა­მაზ კვა­ჭან­ტი­რა­ძის შვი­ლი... ეს ანია - თა­მაზ კვა­ჭან­ტი­რა­ძის შვი­ლი... ეს სა­ლო­მეა - თა­მაზ კვა­ჭან­ტი­რა­ძის შვი­ლი. თქვენც ხომ ასე გა­გე­ცა­ნით!

სხვა­თა შო­რის, ზა­ზამ თვა­ლი რომ და­მად­გა და ჩემი ვი­ნა­ო­ბა იკი­თხა, სწო­რედ ასე უპა­სუ­ხეს "თა­მაზ კვა­ჭან­ტი­რა­ძის შვი­ლი­აო". ჩვენ კი ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტაპ­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ვი­ღებ­დით ამ­გვარ წარ­დგე­ნას - ვი­მორ­ცხვებ­დით, გვე­ხა­მუ­შე­ბო­და, გვე­უ­ხერ­ხუ­ლე­ბო­და, გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვართ კი­დეც... ხში­რად, უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, სით­ბო, აღ­ტა­ცე­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი გვიგ­რძნია ჩვე­ნი მა­მის შვი­ლო­ბის გამო, თუმ­ცა ყო­ფი­ლა იშ­ვი­ა­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც - შური და ღვარ­ძლი, წა­მო­ძა­ხე­ბა, ზურგს უკან ქი­ლი­კი... ეს არ არის ჩვე­უ­ლი ყოფა და ჩვენც ვცდი­ლობ­დით, ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მდგო­მა­რე­ო­ბა "ჩვე­უ­ლად" გვექ­ცია. ეს კი მხო­ლოდ თავ­მდაბ­ლო­ბით, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ძი­ე­ბით, ცნო­ბი­თა და შეც­ნო­ბით მი­იღ­წე­ვა. მხო­ლოდ ახლა, მა­მის წას­ვლის შემ­დეგ, სა­ჯა­როდ და სა­ხალ­ხოდ თქმუ­ლი მისი შვი­ლო­ბა გვა­ნი­ჭებს სრულ სი­ხა­რულ­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბას, გვა­ნუ­გე­შებს და ამ მა­რა­დი­ულ ტკი­ვილს გვიმ­სუ­ბუ­ქებს.

მა­მის ცხოვ­რე­ბის ბოლო წლე­ბითა­მა­რი:

- მისი ცხოვ­რე­ბის ბოლო წლე­ბი გახ­და კი­დეც გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი. ყო­ველ­თვის ასე ხომ არ ხდე­ბა?! ასა­კის მი­უ­ხე­და­ვად, ადა­მი­ანს შე­იძ­ლე­ბა სიკ­ვდი­ლი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­ა­ტყდეს თავს. ჩვენ კი ვე­ლო­დით... მარ­ტო ჩვენ - არა! ასე მგო­ნია, თა­ვა­დაც ელო­და. რამ­დე­ნი­მე წლის წი­ნათ, აგა­რაკ­ზე მყოფს, ვუ­საყ­ვე­დუ­რე: - მიკ­ვირს, ეზო­ში არ გა­მო­დი­ხარ, ჩაბ­ნე­ლე­ბულ ოთახ­ში წევ­ხარ­თქო. ვე­გუ­ე­ბიო, მი­პა­სუ­ხა, სიკ­ვდილს ვე­გუ­ე­ბიო... ენა ჩა­მი­ვარ­და, ისე­თი მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო მის­გან იმ დროს ამის მოს­მე­ნა და მტკივ­ნე­უ­ლი იმის გა­აზ­რე­ბა, რომ ეს და­სას­რუ­ლის და­სა­წყი­სი იყო.

ანი:

- მეც გა­მახ­სენ­და ბოლო პე­რი­ო­დის მსგავ­სი ამ­ბა­ვი. მას­თან მი­სუ­ლი გვერ­დით მი­ვუ­წე­ქი, თავს შე­ვაქ­ცე­ვი­ნებ-მეთ­ქი, ვი­ფიქ­რე და ვთხო­ვე: აი, ახლა, ამ წუ­თას, რო­მე­ლი ლექ­სიც გა­გახ­სენ­დე­ბა, ის მი­თხა­რით­ქო. სულ რომ არ ვე­ლო­დი და არ მახ­სოვ­და, ისე­თი თქვა: "სულო, გა­ტყობ მი­რონ­ცხე­ბას, სულ­დი­დო­ბას, ზე­ო­ბას,/ და­სას­რუ­ლით და­ი­წყე­ბა შენი მოგ­ზა­უ­რო­ბა". ადრე წა­სუ­ლი გივი ძნე­ლა­ძის ამ სა­ო­ცარ­მა ორმა სტროფ­მა და­მა­მუნ­ჯა, და­მა­ფიქ­რა, გული და­მიმ­ძი­მა.

თა­მა­რი:

- მა­მის ცხოვ­რე­ბის ბოლო წელი სუ­ლის მოგ­ზა­უ­რო­ბის და­სა­წყი­სის­თვის მზა­დე­ბა იყო. ეს იყო მშვი­დი, ჩუმი, დუ­მი­ლი­ა­ნი და ფიქ­რი­ა­ნი არ­სე­ბო­ბა ადა­მი­ა­ნი­სა, რო­მელ­საც ყვე­ლა ას­პექ­ტში, ყვე­ლა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში გან­ჭვრე­ტი­ლი და გა­აზ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­და მო­სახ­დე­ნის გარ­და­უ­ვა­ლო­ბა. ამი­ტო­მაც და­მი­ტო­ვა გან­ცდა იმი­სა, რომ სძლია სიკ­ვდილს. რო­გორც ერ­თმა ჩვე­უ­ლებ­რივ­მა მოკ­ვდავ­მა და­ა­მარ­ცხა იგი.

სა­ლო­მე:

- ამ­გვა­რი ყო­ფის მი­უ­ხე­და­ვად, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ისევ მას­თან ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. დაწ­ვრი­ლე­ბით გა­მოჰ­კი­თხავ­და თი­თო­ე­ულს პი­რად ამ­ბებს, მო­ი­კი­თხავ­და ჩვენს მე­გობ­რებს, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის და­ნახ­ვა ახა­რებ­და, შვილ­თაშ­ვი­ლე­ბის - აბედ­ნი­ე­რებ­და. ტე­ლე­ვი­ზორ­ში მხო­ლოდ სპორ­ტულ არ­ხებს უყუ­რებ­და, უფრო იშ­ვი­ა­თად - არ­ტა­რე­ას. კომ­პი­უ­ტერს ჭად­რაკს ეთა­მა­შე­ბო­და. ისევ სა­წერ მა­გი­დას­თან დაგ­ვხვდე­ბო­და - კი­თხუ­ლობ­და, წერ­და. განაგრძეთ კითხვა